03. Clive Cussler, Grant Blackwood - Królestwo.pdf - CUSSLER CLIVE - alex.32

KRÓLESTWO

Przekład: MACIEJ PINTARA

Tytuł oryginału: The Kingdom

Prolog

Zapomniany kraj

Czy mogę być ostatnim ze stu czterdziestu Strażników? Ta ponura myśl nie

dawała Dhakalowi spokoju.

Główne siły najeźdźców wtargnęły do jego ojczyzny od wschodu osiem tygodni

wcześniej. Pokonawszy wzgórza, zalały doliny, gdzie równały z ziemią wioski i

wycinały w pień wszystkich na swej drodze.

Konnicy i piechocie wroga towarzyszyły elitarne oddziały, które miały tylko

jedno zadanie: zlokalizować świętego Theuranga i dostarczyć go królowi. W

przewidywaniu tego Strażnicy relikwii niepostrzeżenie zabrali ją z miejsca jej kultu i

wywieźli.

Dhakal zwolnił do kłusa, zjechał ze szlaku między drzewa i zatrzymał konia na

ocienionej polanie. Zeskoczył z siodła, a gdy jego wierzchowiec skierował się do

pobliskiego strumienia, by ugasić pragnienie, ruszył za nim i sprawdził skórzane

pasy mocujące sześcienny kufer do zadu zwierzęcia.

Skrzynia zawierająca bezcenny ładunek była istnym cudem techniki.

Zbudowano ją tak solidnie, że mogła wytrzymać upadek z wysoka na skałę lub

wielokrotne uderzanie maczugą bez najmniejszego śladu pęknięcia. Miała wiele

zamków, ukrytych i skonstruowanych tak przemyślnie, że prawie nie do otwarcia.

Żaden z dziesięciu Strażników w drużynie Dhakala nie zdołałby otworzyć tego

niezwykłego kufra; żaden też nie wiedział, czy w jego skrzyni znajduje się

oryginalna relikwia. Zaszczyt, albo może przekleństwo, poznania prawdy spotkał

tylko Dhakala. Nie wiedział, dlaczego właśnie jemu powierzono świętego

Theuranga, lecz doskonale zdawał sobie sprawę z ogromnej odpowiedzialności, jaka

na nim spoczęła. Miał strzec bezcennej relikwii i wkrótce, jeżeli dopisze mu szczęście,

znajdzie bezpieczne miejsce do jej ukrycia.

Wymknął się ze swoją drużyną ze stolicy prawie dziewięć tygodni temu,

zaledwie godziny przed pojawieniem się najeźdźców. Przez dwa dni pędzili konno

na południe, oddalając się od płonących wiosek i pól. Trzeciego dnia rozdzielili się i

każdy Strażnik podążył w ustalonym zawczasu kierunku. Większość nadal oddalała

się od linii natarcia najeźdźców, ale niektórzy zawrócili w jej stronę. Wszyscy oni –

wraz ze swymi skrzyniami służącymi za przynętę – trafili w ręce wrogów i albo już

nie żyli, albo cierpieli straszliwe męki, gdyż żądano od nich ujawnienia, jak otwiera

się kufer, a przecież żaden nie znał odpowiedzi na to pytanie.

Dhakal miał rozkaz jechać na wschód, ku wstającemu słońcu, i utrzymywał ten

kierunek od sześćdziesięciu jeden dni. Okolice, które teraz przemierzał, bardzo

różniły się od suchego górzystego kraju, gdzie dorastał. Tutaj też wznosiły się góry,

lecz porastały je gęste lasy, a w dolinach między szczytami lśniły liczne jeziora. O

wiele łatwiej było się tu ukryć, ale że Dhakal nie znał terenu, znacznie wolniej

posuwał się naprzód. No i groziło mu wpadnięcie w zasadzkę, nim zdążyłby

umknąć.

Już pięć razy obserwował z ukrycia, jak pościg przejeżdża tuż obok niego, a

dwukrotnie starł się z jeźdźcami wroga. Chociaż wyczerpany i sam przeciwko

kilkunastu, pokonał przeciwników. Ciała i oręż wrogów zakopał, a ich konie

rozpędził.

Od trzech dni nie widział ani nie słyszał pościgu. Nieliczni miejscowi, których

spotkał na swojej drodze, nie zwracali na niego uwagi, zapewne dlatego, że nie

różnił się od nich zbytnio ani rysami twarzy, ani posturą. Intuicja podpowiadała mu,

żeby jechał dalej, że nie oddalił się wystarczająco od...

Po drugiej stronie strumienia, w odległości może pięćdziesięciu metrów, rozległ

się trzask złamanej gałązki. Ktoś inny zlekceważyłby ten odgłos, ale Dhakal wiedział,

że to jakiś jeździec przedziera się przez gęste zarośla. Spojrzał na swego konia, który,

zaalarmowany niespodziewanym dźwiękiem, przestał pić, uniósł łeb i zastrzygł

uszami.

Od strony szlaku dobiegł chrzęst żwiru pod kopytami. Dhakal wyciągnął łuk z

pochwy na plecach i strzałę z kołczana i przykucnąwszy w wysokiej trawie,

częściowo ukryty za nogami swego wierzchowca, spojrzał pod brzuchem zwierzęcia

w poszukiwaniu jakiegokolwiek ruchu. Nic. Popatrzył w prawo. Wąski szlak, ledwo

widoczny między drzewami, był pusty. On jednak nie rezygnował, pewny tego, co

usłyszał. Obserwował i czekał. Nie musiał czekać długo.

Po niespełna minucie znów rozległ się cichy chrzęst.

Dhakal nasadził strzałę na cięciwę łuku.

Chwilę później na szlaku ukazał się koń. Przeszedł stępa kilka metrów, po czym

się zatrzymał. Dhakal widział tylko nogi jeźdźca i jego dłonie w czarnych rękawicach

oparte na łęku siodła. Gdy jeździec szarpnął wodze, które wcześniej trzymał luźno,

koń zarżał i tupnął kopytem.

Dhakal nie miał wątpliwości, że to zamierzony manewr, mający na celu

odwrócenie uwagi. Atak nastąpi od strony lasu.

Napiął łuk, wycelował i wypuścił strzałę. Grot utkwił w górnej części uda

jeźdźca, tuż pod biodrem. Mężczyzna chwycił się za nogę i z głośnym krzykiem

spadł z siodła. Dhakal wiedział, że trafił. Strzała przebiła tętnicę udową; mężczyzna

został wyłączony z walki i skona za kilka minut.

Nadal w przysiadzie, Dhakal obrócił się na pięcie, jednocześnie wyciągając z

kołczana trzy następne strzały. Dwie położył na ziemi przed sobą, trzecią nasadził na

cięciwę. W odległości dziesięciu metrów dostrzegł trzech wojowników, którzy

skradali się przez zarośla z mieczami w dłoniach. Wycelował w jednego z nich i

strzelił. Mężczyzna upadł. Dhakal szybko wypuścił dwie następne strzały. Drugiego

mężczyznę trafił prosto w pierś, a trzeciego w szyję. Wtedy zza kępy drzew wypadł

czwarty wojownik i z okrzykiem bojowym natarł na Dhakala. Był już prawie przy

brzegu strumienia, gdy kolejna celnie wymierzona strzała położyła go trupem. W

lesie zaległa cisza.

Tylko czterech? – zastanawiał się Dhakal. Nigdy przedtem nie wysyłali mniej niż

dziesięciu.

Jakby w odpowiedzi na jego zdziwienie, na szlaku za nim rozbrzmiał tętent

kopyt. Dhakal odwrócił się i zobaczył, jak rząd jeźdźców mija galopem martwego

towarzysza. Trzech... czterech... siedmiu... Naliczył dziesięciu i wciąż ich

przybywało. Przewaga wrogów była miażdżąca. Dhakal wskoczył na siodło, napiął

łuk i odwrócił się w momencie, gdy pierwszy jeździec wypadł spomiędzy drzew na

polanę.

Dhakal błyskawicznie wycelował i strzelił. Grot strzały utkwił w prawym oku

mężczyzny. Siła trafienia wyrzuciła go z siodła, tak że upadł prosto pod nogi konia

następnego jeźdźca. Wierzchowiec stanął dęba i cofnął się, blokując pozostałe, które

zaczęły na siebie wpadać. Atak się załamał.

Dhakal wbił pięty w boki swojego konia. Wierzchowiec posłusznie skoczył z

brzegu do wody i pomknął w dół strumienia.

Dhakal szybko zdał sobie sprawę, że tym razem nie wydostanie się z zasadzki.

Wrogowie śledzili go od jakiegoś czasu i zdołali otoczyć.

Przez plusk płytkiej wody pod kopytami konia słyszał odgłosy świadczące, że

część jeźdźców przedziera się przez las na prawym brzegu strumienia, a część

podąża szlakiem biegnącym wzdłuż lewego brzegu.

Dhakal zbliżał się do miejsca, gdzie strumień skręcał w prawo. Drzewa

porastające brzeg były tu gęściejsze i zasłaniały słońce, tak że znajdował się w

półmroku. Usłyszał za plecami głośny okrzyk. Obejrzał się przez ramię i zobaczył

czterech jeźdźców prowadzących pościg. Zerknął w prawo i dostrzegł ruchome

cienie koni między drzewami. Wrogowie najwyraźniej chcieli, żeby nadal jechał

wzdłuż strumienia. Ale dlaczego?

Odpowiedź nadeszła chwilę później, gdy dotarł do zakrętu. Strumień stał się

czterokrotnie szerszy, a kolor wody wskazywał, że jest również znacznie głębszy.

Dhakal skierował konia w lewo, ku piaszczystemu brzegowi, ale wtedy z lasu

wypadło pięciu jeźdźców i ruszyło prosto na niego. Dwaj pochylali się w siodłach z

ustawionymi poziomo kopiami, a trzej pozostali siedzieli prosto z napiętymi łukami

gotowymi do strzału. Dhakal przywarł do szyi konia i szarpnął wodze w prawo, by

zawrócić. Pokonał zaledwie kilka metrów, gdy spomiędzy drzew na przeciwległym

brzegu wyłonił się drugi rząd jeźdźców, również uzbrojonych w kopie i łuki, a

rozciągnięta w tyralierę trzecia drużyna konnicy galopowała wzdłuż strumienia.

Jakby na sygnał, wszystkie trzy grupy najpierw zwolniły do kłusa, a potem się

zatrzymały. Z kopiami i łukami w gotowości przeciwnicy obserwowali Dhakala.

A on zastanawiał się, dlaczego stanęli.

I wtedy usłyszał ogłuszający huk wody.

Wodospad.

Jestem w pułapce, uświadomił sobie.

Zawrócił konia, a gdy dotarł do zakrętu strumienia, ściągnął wodze i

wierzchowiec posłusznie stanął. Dhakal podążył wzrokiem za bystrym nurtem.

Pięćdziesiąt metrów przed sobą zobaczył mgiełkę kłębiącą się nad powierzchnią i

kipiel wśród skał na krawędzi wodospadu.

Odwrócił się w siodle. Ścigający go ludzie nie ruszyli się, z wyjątkiem jednego

jeźdźca w ozdobnej zbroi. Dhakal domyślił się, że to dowódca.

Mężczyzna zatrzymał się w odległości kilku metrów od niego i uniósł ręce, by

pokazać, że nie jest uzbrojony. Zaczął coś mówić, a właściwie wołać, próbując

przekrzyczeć huk wodospadu.

Dhakal nie rozumiał jego języka, ale ton był niewątpliwie pojednawczy.

Mężczyzna zapewne mówił, że dalsza ucieczka nie ma sensu. Walczyłeś dzielnie,

spełniłeś swój obowiązek. Poddaj się, a będziesz traktowany sprawiedliwie.

Kłamstwo, uznał Dhakal. Będą go torturować, a potem zabiją. Prędzej polegnie

w walce, niż pozwoli, by Theurang wpadł w ręce wrogów.

Dhakal obrócił konia tak, by znaleźć się twarzą do przeciwników, po czym

bardzo wolno zdjął z pleców łuk i cisnął go do strumienia. To samo zrobił z

kołczanem, z długim i krótkim mieczem i wreszcie ze sztyletem przy pasie.

Dowódca nieprzyjacielskiego oddziału skinął głową, odwrócił się w siodle i

krzyknął coś do swoich ludzi. Gdy jeźdźcy, jeden po drugim, unieśli kopie i wsunęli

łuki do pochew, znów spojrzał na Dhakala i przywołał go gestem.

Dhakal uśmiechnął się, ale zamiast spełnić polecenie, pokręcił przecząco głową,

szarpnął wodze w prawo, by obrócić swego wierzchowca, i wbił mu pięty w boki.

Koń stanął dęba, zarżał i pocwałował w kierunku spienionej kipieli nad

głębokim wodospadem.

Pustkowie przy granicy chińskiej prowincji Xizang za panowania dynastii

Qing, rok 1677

Giuseppe zobaczył tuman kurzu na wschodnim horyzoncie wcześniej niż jego

starszy brat. Szeroka na półtora kilometra i ograniczona zboczami wąskiej doliny

ściana brunatnego pyłu kierowała się prosto na nich. Nie odrywając od niej wzroku,

klepnął brata w ramię.

Francesco Lana de Terzi z Brescii w Lombardii we Włoszech odwrócił się od

planów, które właśnie studiował, i spojrzał we wskazanym kierunku.

– Czy to burza? – spytał Giuseppe, wyraźnie zaniepokojony.

– W pewnym sensie – odparł Francesco. – Ale nie tego rodzaju, co myślisz.

Tuman kurzu nie zwiastował kolejnej burzy piaskowej, do jakich przywykli

przez ostatnie pół roku, lecz raczej wizytę oddziału niebezpiecznych jeźdźców.

03. Clive Cussler, Grant Blackwood - Królestwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: