Hooper Kay - Śladami Caroline.pdf - H - ma_la2

Kay Hooper

Śladami Caroline

After Caroline

Prolog

1 lipca

Czasem niewiele trzeba, żeby wydarzyło się nieszczęście. Przyczyna może być

zupełnie błaha. Mała plama na szosie, utworzona przez olej wyciekający z

samochodu, który zatrzymał się dość nieoczekiwanie w miejscu, gdzie nie było

pobocza, zjazdu lub choćby poszerzenia drogi. Ona niczego nie zauważyła.

Prowadziła starego forda, kiedy nagle straciła nad nim panowanie. W następnej

chwili samochód szybko obracał się wokół własnej osi.

Rzucało nią niby szmacianą lalką. Trzymała się kurczowo kierownicy i liczyła,

że odzyska kontrolę nad pojazdem. Ale jej wysiłki na nic się zdawały wobec siły

odśrodkowej. Wydawało się, że trwa to całą wieczność. Zielony letni krajobraz

wirował jej szaleńczo przed oczami, pisk opon ryjących rozgrzaną nawierzchnię

rozdzierał uszy. Inne samochody hamowały z jazgotem, koła wrzynały się w asfalt,

klaksony trąbiły, powiększając ogłuszającą kakofonię.

Kiedy obracający się samochód zaczął wpadać na przeszkody, nastąpiły

prawdziwe zderzenia. Najpierw były to wybujałe krzaki porastające pobocze,

potem małe drzewka. Silne szarpnięcia rzucały nią i wozem raz za razem. Miała

wrażenie, że wirowanie staje się coraz wolniejsze, ale wtedy podwozie natrafiło na

przeszkodę, która nie chciała ustąpić pod jego naciskiem. Rozległ się zgrzytliwy

jęk rozrywanego metalu. Samochód przekoziołkował – i to nie raz, równie

gwałtownie jak wtedy, gdy wirował wokół osi.

Nie zdawała sobie sprawy, że zamknęła oczy, aż do chwili gdy forda wyrzuciło

w górę po raz ostatni, szarpnęło przeraźliwie karoserią, a potem wóz zamarł w

bezruchu.

W tej samej chwili zrozumiała, co to takiego martwa cisza. Słyszała jedynie

walenie własnego serca. Później, jakby ktoś pokręcił potencjometrem, dobiegły ją

krzyki ludzi i dźwięk klaksonów samochodowych. Ostrożnie uniosła powieki,

starając się mruganiem powstrzymać łzy przerażenia.

Widok, jaki ukazał się jej oczom, zapierał dech w piersi. Przedniej szyby po

prostu nie było. Dostrzegła, że długa maska samochodu jest zmiażdżona i

przypomina monstrualny akordeon. Drzwi od strony pasażera zostały wepchnięte

do środka, tak że mogła spokojnie oprzeć o nie łokieć bez konieczności pochylania

się w prawą stronę. Choć drzwi przy kierowcy zdawały się nietknięte, wiedziała,

nie odwracając głowy, że tył samochodu również jest zgruchotany. Znalazła się w

ciasnym pudle z pogiętego metalu.

Zmusiła się, by puścić kierownicę, i uniosła dłonie na wysokość oczu.

Niepewnie przypatrywała się palcom aż do momentu, gdy uznała, że nadal ma ich

dziesięć i wszystkie są sprawne. A potem, gdy głosy ludzi zaczęły się zbliżać do

wraku samochodu, podsunęła się odrobinę w górę. Robiła to bardzo ostrożnie,

spodziewając się bólu świadczącego o zranieniach. Udało jej się nawet sięgnąć do

nóg, nagich pod letnią sukienką.

Nic się jej nie stało. Nie miała nawet zadrapania.

Nie była religijna, jednak patrząc na to, co wyglądem nie przypominało już

samochodu, pomyślała, że może ktoś nad nią czuwał.

– Nic się pani nie stało?

Spojrzała przez boczną szybę na twarz nieznajomego mężczyzny. Był przejęty i

zaniepokojony. Usłyszała własny niepewny śmiech.

– Nie, nic. Może pan w to uwierzyć?

– Nie – odpowiedział szczerze, powoli krzywiąc usta w uśmiechu. – Powinno

panią zgnieść na placek. To musi być najszczęśliwszy dzień w pani życiu.

– Co pan powie... – Przesunęła się lekko i dodała: – Ledwie się ruszam. Nie

mogę dosięgnąć klamki. Czy mógłby pan otworzyć drzwiczki?

Nieznajomy, mężczyzna w średnim wieku, o krzepkich ramionach

świadczących o długoletniej ciężkiej pracy, szarpnął drzwi na próbę.

– Nie da rady. Nie ma na nich śladu uszkodzeń, ale wóz jest sprasowany od

przodu i od tyłu, więc je solidnie zablokowało. Bez kleszczy rozwierających ani

rusz. Niech się pani nie martwi, ekipa ratownicza i karetka są już w drodze.

Odległe syreny stały się głośniejsze, mimo to poczuła zimny dreszcz strachu.

– Bak jest pełen paliwa. Jak pan myśli...

– Niczego nie czuję – zapewnił ją. – Przez większość życia pracowałem w

warsztacie samochodowym. Nie ma powodów do niepokoju. A tak przy okazji,

nazywam się Jim. Jim Smith, choć pewnie trudno w to uwierzyć.

– Dziś uwierzę we wszystko. Jestem Joanna. Miło cię poznać, Jim.

Skinął głową.

– Mnie również, Joanno. Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Nic cię nie boli?

– Nic a nic. – Spojrzała ponad jego ramieniem na ludzi ześlizgujących się po

nasypie. Głośno przełknęła ślinę, gdy zobaczyła, jak daleko potoczył się samochód.

– Mój Boże. Wszystko świadczy o tym, że powinnam zginąć.

Jim obejrzał się i szybko otaksował szeroką ścieżkę zrytej ziemi, wyrąbaną

wśród krzaków przez samochód. Potem ponownie skierował wzrok na kobietę i

uśmiechnął się.

– Jak mówiłem, to chyba twój szczęśliwy dzień.

Joanna ponownie przyjrzała się zmiażdżonej karoserii, otaczającej ją ze

wszystkich stron. Wstrząsnął nią dreszcz. Nigdy nie przypuszczała, że otrze się o...

W ciągu pięciu minut zjawiła się ekipa ratownicza i karetka pogotowia.

Wszyscy byli zaskoczeni, ale też zadowoleni z faktu, że nic się jej nie stało. Jim

odsunął się, robiąc miejsce ratownikom, i dołączył do gapiów stojących wzdłuż

pobocza. Dopiero wtedy Joanna uświadomiła sobie, że stała się ośrodkiem sporego

zainteresowania.

– Zawsze chciałam być gwiazdą – wymamrotała pod nosem.

Znajdująca się najbliżej sanitariuszka, energiczna kobieta mniej więcej w wieku

Joanny, z identyfikatorem, na którym napisano „E. Mallroy, zachichotała, słysząc

jej słowa.

– Chodzą słuchy, że nie ma pani nawet zadrapania. Dlatego niech się pani nie

zdziwi, kiedy lada chwila zjawi się ktoś z prasy.

Joanna miała zamiar odpowiedzieć kolejnym żartem, nim jednak zdołała

otworzyć usta, jej spokój został raptownie i koszmarnie przerwany. Rozległ się

huk, jak przy strzale z karabinu, a potem z dziesiątek gardeł wyrwał się okrzyk:

„Cofnąć się! Spojrzała w miejsce, gdzie była przednia szyba, i zobaczyła coś, co

przypominało grubego czarnego węża o płonącym łbie, który spadał na nią z nieba.

Jakaś niewiarygodna siła uderzyła w nią z mocą rozpędzonego pociągu, a

potem nastała ciemność.

Nieświadoma upływającego czasu, Joanna miała wrażenie, że nie ruszała się z

miejsca. Czuła się... zawieszona, jakby utknęła na granicy niebytu. Zadowolona

dryfowała w stanie nieważkości, otoczona łagodną ciszą. Na coś czekała – tego

była pewna. Miała się czegoś dowiedzieć. Panowała absolutna martwota, niemniej

ciemność powoli zaczęła ustępować. Poczuła delikatne szarpnięcie. Obróciła się –

lub tak się jej tylko zdawało – i pochyliła w stronę, gdzie ją ciągnięto.

Jednak niemal natychmiast została uwolniona i ponownie pogrążyła się w

gęstniejącej czerni. Niespodziewanie odniosła wrażenie, że nie jest sama, że ktoś

dzieli z nią mrok. Poczuła lekki jak piórko dotyk, tak subtelny, że nie była pewna,

czy jest rzeczywisty, jakby ktoś lub coś przesunęło się obok niej.

„Nie zostawiajcie jej samej.

Joanna niczego nie słyszała, ale sens nakazu rozumiała bardzo dokładnie,

towarzyszące mu emocje zapierały dech w piersi. Usiłowała sięgnąć do tej drugiej

cierpiącej obecności, ale zanim się jej to udało, ktoś krzyknął na nią ostro:

– Joanno? Joanno! No już, Joanno, otwórz oczy!

Wezwania były słyszalne i stawały się coraz głośniejsze.

Czuła, że ktoś wlecze ją w dół. Natychmiast się przeciwstawiła, nie chcąc

słuchać poleceń. Porwał ją podmuch. Ostatecznie znowu czuła ciężar własnego

ciała.

W tej samej chwili każdy nerw i mięsień wydawał się płonąć z bólu. Jęknęła,

zmuszając się do uniesienia powiek.

Przezroczysta osłona zakrywała jej oczy, za nią widać było niewyraźnie krąg

twarzy obcych ludzi, którzy zaczynali się uśmiechać. Za ludźmi widniało czyste

błękitne niebo, upstrzone białymi obłoczkami. Znalazła się na twardym gruncie. Co

tu robiła?

– Wróciła do nas – powiedziała jedna z twarzy, obracając się ponad ramieniem

do drugiej. – Przenieśmy ją na nosze. – A potem odezwała się do niej: – Wszystko

będzie dobrze, Joanno. Wyjdziesz z tego.

Joanna poczuła, że jej obolałe ciało zostało uniesione. Patrzyła półprzytomnie

na mijane twarze innych ludzi. Nagle jedna z nich wydała się znajoma. Dostrzegła,

że stara się jej coś powiedzieć, coś, co przypomniała sobie dopiero w karetce

pędzącej na sygnale.

„To na pewno twój szczęśliwy dzień. Dwa razy wymknęłaś się śmierci.

Do tego czasu zdołała już zebrać myśli i mogła jedynie zgodzić się z opinią

Jima. Ostatecznie, jak wielu ludzi otarło się o śmierć? Niewielu. A jej się udało,

wyszła z tego najwyraźniej bez szwanku – jeśli pominąć fakt, że jedyną częścią

ciała, która nie bolała, był czubek nosa.

Jednak przeżyła i odczuwała nieskończoną wdzięczność.

W szpitalu przebadano ją, uspokojono i zastosowano odpowiednie leki. Lekarze

stwierdzili, że niewiarygodne przeżycia tego dnia nie zostawiły na niej śladu. Miała

tylko niewielki wypalony ślad przy prawej kostce u nogi, w miejscu gdzie powstał

łuk elektryczny między metalem karoserii a ciałem, poza tym powiedziano jej, że

może czuć się obolała po szoku, który wstrzymał akcję serca, i po późniejszych

wysiłkach, żeby tę akcję przywrócić.

Dopisało jej ogromne szczęście, na dłuższą metę nie powinna bowiem

doznawać żadnych przykrych następstw tego, co się jej przydarzyło. Tak twierdzili.

Jednak się mylili, bo właśnie tamtej nocy zaczął się sen na jawie.

Hooper Kay - Śladami Caroline.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: