M02. Podstawy działania sieci.pdf

Moduł 2: Podstawy działania sieci komputerowych Wprowadzenie

Szerokość pasma ma zasadnicze znaczenie dla działania sieci komputerowej. Decyzje dotyczące szerokości pasma są

jednymi z najważniejszych, które trzeba podjąć podczas projektowania sieci. W niniejszym module omówiono znaczenie

szerokości pasma, wyjaśniono sposoby jego obliczania oraz pomiaru.

Funkcje sieci są opisywane przy użyciu modeli warstwowych. W module 2 omówiono dwa najważniejsze modele, tj. model

OSI (ang. Open System Interconnection ) i model TCP/IP (ang. Transmission Control Protocol/Internet Protocol ).

Przedstawiono także różnice i podobieństwa między nimi.

2.1 Terminologia sieciowa

2.1.1 Sieci danych

Rozwój sieci danych zawdzięczamy faktowi stosowania na mikrokomputerach aplikacji biznesowych. Z początku,

mikrokomputery nie były ze sobą połączone, podobnie jak terminale komputerów klasy mainframe, nie istniała więc

wygodna metoda wymiany danych między wieloma mikrokomputerami. Stało się oczywiste, że przenoszenie danych przy

użyciu dyskietek (stosowanie sieci Sneakernet) nie jest ani na tyle wydajne, ani oszczędne, aby nadawało się do zastosowań

w biznesie. Taki sposób przenoszenia danych sprawiał, że były one przechowywane w wielu kopiach. Każda modyfikacja

pliku pociągała za sobą konieczność jego ponownego rozpowszechnienia wśród pracowników, którym był potrzebny. W

przypadku jednoczesnego zmodyfikowania pliku przez dwie osoby próba rozpowszechnienia zmian mogła powodować

utratę jednego zbioru modyfikacji. Przedsiębiorstwa potrzebowały dobrego rozwiązanie trzech następujących problemów:

Jak uniknąć powielania urządzeń i zasobów? Jak wydajnie się komunikować? Jak zbudować sieć i zarządzać nią?

Zorientowano się, że technika sieciowa może zwiększyć wydajność przy jednoczesnym obniżeniu kosztów. Prędkość

wdrażania i upowszechniania się sieci zaczęła dorównywać tempu wprowadzania nowych technologii i produktów

sieciowych na rynek. We wczesnych latach 80. XX w. nastąpiło masowe upowszechnienie sieci komputerowych, pomimo

tego, że początkowo ich rozwój nie był zorganizowany.

W połowie lat 80. pojawiające się technologie sieciowe były tworzone na bazie różnego sprzętu i oprogramowania. Każda

firma produkująca urządzenia i oprogramowanie sieciowe stosowała własne standardy. Tworzenie indywidualnych

standardów wynikało z panującej na rynku konkurencji. W wyniku tego wiele technologii sieciowych było ze sobą

niezgodnych. Wzajemna komunikacja sieci opartych na różnych specyfikacjach stawała się coraz trudniejsza. Wdrożenie

nowego sprzętu często powodowało konieczność wymiany starych urządzeń sieciowych.

Jednym z wczesnych rozwiązań tych problemów było utworzenie standardów sieci lokalnych LAN. Ze względu na to, że

standardy LAN zawierały otwarty zbiór wytycznych dotyczących projektowania sprzętu i oprogramowania sieciowego,

urządzenia produkowane przez różne firmy mogły stawać się zgodne z systemami konkurencji. Pozwoliło to na

ustabilizowanie się implementacji sieci LAN.

W systemie LAN każdy dział firmy jest rodzajem elektronicznej wyspy. Wraz ze wzrostem znaczenia komputerów dla

przedsiębiorstw stało się jasne, że sieci LAN nie są rozwiązaniem wystarczającym.

Pojawiła się potrzeba opracowania sposobu szybkiej i wydajnej wymiany informacji nie tylko w ramach jednej firmy, ale

także między przedsiębiorstwami. Rozwiązaniem stało się utworzenie sieci miejskich MAN (ang. metropolitan-area

network ) i sieci rozległych WAN (ang. wide-area network ). Ponieważ sieci WAN pozwalały na łączenie użytkowników

rozproszonych na dużych obszarach geograficznych, możliwa stała się wzajemna komunikacja na wielkie odległości.

2.1.2 Historia sieci komputerowych

Historia sieci komputerowych jest złożona. W rozwój sieci w ciągu ostatnich 35 lat było zaangażowanych wielu ludzi z

całego świata. W tym miejscu przedstawiono skrócony opis rozwoju Internetu. Procesy tworzenia nowych rozwiązań i ich

wprowadzania na rynek są daleko bardziej skomplikowane, ale spojrzenie na podstawy rozwoju jest bardzo pomocne.

W latach 40. XX w. komputery były łatwo psującymi się, ogromnymi urządzeniami elektromechanicznymi. Wynalezienie

w 1947 roku tranzystora półprzewodnikowego otworzyło wiele możliwości budowania mniejszych i bardziej niezawodnych

komputerów. W latach pięćdziesiątych komputery klasy mainframe, które wykonywały programy zapisane na kartach

perforowanych, zaczęły być wykorzystywane przez duże instytucje. W późnych latach pięćdziesiątych wynaleziono układ

scalony, który składał się z kilku, później wielu, a obecnie z milionów tranzystorów umieszczonych na małym kawałku

półprzewodnika. W latach 60. komputery mainframe z terminalami nie były niczym niezwykłym i upowszechniły się układy

scalone. W późnych latach 60. i w trakcie następnej dekady powstały mniejsze komputery nazywane minikomputerami.

Jednak nawet tamte minikomputery były ogromne według współczesnych standardów. W roku 1977 firma Apple Computer

Company przedstawiła mikrokomputer nazywany także komputerem osobistym. W roku 1981 firma IBM zaprezentowała

swój pierwszy komputer osobisty. Przyjazny użytkownikowi komputer Mac, otwarta architektura komputera IBM PC i

dalsza miniaturyzacja układów scalonych doprowadziły do rozpowszechnienia się komputerów osobistych w domu i w

biznesie. W połowie lat 80. XX w. użytkownicy autonomicznych komputerów zaczęli wykorzystywać modemy do łączenia

się z innymi komputerami i wymiany plików. Nazywano to komunikacją punkt-punkt lub komunikacją komutowaną (dial-

up). Pomysł ten rozwinięto, wykorzystując komputery jako centralne punkty komunikacji w połączeniach komutowanych.

Komputery te nazywano biuletynami BBS (ang. bulletin boards ). Użytkownicy mogli połączyć się z biuletynem BBS i

pozostawić tam lub pobrać stamtąd wiadomości bądź pliki. Wadą takiego systemu było to, że komunikacja bezpośrednia

była ograniczona i dotyczyła tylko tych, którzy wiedzieli o danym biuletynie BBS. Inne ograniczenie stanowił fakt, że

komputer BBS wymagał jednego modemu do każdego połączenia. Tak więc jednoczesne połączenie pięciu użytkowników

wymagało pięciu modemów podłączonych do pięciu odrębnych linii telefonicznych. Wraz ze wzrostem liczby osób

chcących korzystać z systemu obsłużenie wszystkich zgłoszeń stawało się niemożliwe. Wystarczy wyobrazić sobie

sytuację, w której 500 osób chce połączyć się w tej samej chwili. W latach 60. XX w. Departament Obrony USA rozpoczął

tworzenie dużych i niezawodnych sieci WAN do celów wojskowych i naukowych. Ich rozwój był kontynuowany przez trzy

następne dekady. Ta technologia różniła się od komunikacji punkt-punkt wykorzystywanej w biuletynach BBS.

Umożliwiała wspólne połączenie wielu komputerów przy użyciu różnych ścieżek. Sposób przenoszenia danych między

komputerami był określany przez sieć. Wprowadzono możliwość komunikacji między wieloma komputerami przy użyciu

tego samego połączenia, podczas gdy wcześniej możliwa była komunikacja z zaledwie jednym komputerem w danej chwili.

Sieć WAN Departamentu Obrony USA ostatecznie przekształciła się w Internet.

2.1.3 Urządzenia sieciowe

Urządzenia przyłączane bezpośrednio do segmentu sieci dzielą się na dwie klasy. Pierwszą klasę stanowią urządzenia

końcowe. Są to komputery, drukarki, skanery i inne urządzenia, które wykonują usługi bezpośrednio dla użytkownika.

Drugą klasę stanowią urządzenia sieciowe. Są to wszystkie urządzenia, które łączą urządzenia końcowe, umożliwiając

komunikację między nimi.

Urządzenia końcowe, które umożliwiają użytkownikom połączenie z siecią, są również nazywane hostami. Urządzenia takie

pozwalają użytkownikom na współdzielenie, tworzenie i uzyskiwanie informacji. Hosty mogą istnieć bez sieci, ale wtedy

ich możliwości są znacznie ograniczone. Hosty są fizycznie przyłączone do mediów sieciowych przy użyciu karty

sieciowej. Połączenie to jest wykorzystywane do wykonywania takich zadań, jak wysyłanie poczty elektronicznej,

drukowanie dokumentów, skanowanie obrazów i uzyskiwanie dostępu do bazy danych. Karta sieciowa może mieć postać

płytki z obwodem drukowanym, który pasuje do złącza rozszerzeń na magistrali płyty głównej komputera, może także

występować w postaci urządzenia peryferyjnego. Inna nazwa karty sieciowej to adapter sieciowy. Karty sieciowe

komputerów przenośnych mają zwykle rozmiar karty PCMCIA. Do każdej karty sieciowej jest przypisany unikatowy kod

nazywany adresem MAC. Jest on używany do sterowania komunikacją hosta w sieci. Więcej informacji o adresie MAC

zostanie przedstawionych później. Jak sama nazwa wskazuje, karta

sieciowa steruje dostępem hosta do medium.

W przemyśle sieciowym nie zostały ustalone zestandaryzowane

oznaczenia urządzeń końcowych. Przypominają one kształtem

rzeczywiste urządzenia, aby można je było szybko rozpoznać.

Urządzenia sieciowe zapewniają transmisję danych przeznaczonych

do przesłania między urządzeniami końcowymi. Urządzenia sieciowe

umożliwiają rozszerzenie skali możliwych połączeń kablowych,

koncentrację połączeń, konwersję formatu danych i zarządzanie

przesyłem informacji. Przykładami urządzeń spełniających takie

funkcje są: wtórniki, koncentratory, mosty, przełączniki i routery.

Wszystkie wymienione urządzenia sieciowe będą szczegółowo

opisane w dalszej części kursu. W tym miejscu zostaną one omówione

w skrócie.

Wtórnik jest urządzeniem sieciowym używanym do regenerowania

sygnału. Wtórniki regenerują sygnał analogowy lub cyfrowy

zniekształcony przez straty transmisji powstałe w wyniku tłumienia.

Wtórnik nie podejmuje decyzji odnośnie przekazywania pakietów, jak

router lub most.

Koncentratory służą do koncentrowania połączeń. Innymi słowy,

dzięki nim grupa hostów jest postrzegana od strony sieci jako

pojedyncza jednostka. Koncentracja jest wykonywana pasywnie i nie

ma żadnego innego wpływu na transmisję danych. Koncentratory

aktywne nie tylko koncentrują hosty, lecz także regenerują sygnał.

Mosty przekształcają formaty sieciowej transmisji danych oraz

realizują podstawowe funkcje zarządzania nią. Mosty, jak sugeruje

nazwa, stanowią połączenie między sieciami LAN. Nie tylko łączą one

sieci LAN, ale także sprawdzają dane w celu określenia, czy powinny

one zostać przesłane na drugą stronę mostu, czy też nie. Dzięki temu

poszczególne części sieci funkcjonują wydajniej.

Przełączniki grup roboczych wykonują bardziej zaawansowane

funkcje zarządzania przesyłaniem danych. Nie tylko określają, czy

informacje powinny pozostać w danej sieci LAN, czy nie, ale także

mogą przesłać dane tylko do tego połączenia, w którym są one

potrzebne. Inną różnice między mostem a przełącznikiem stanowi fakt, że przełącznik nie przekształca formatów transmisji

danych.

Routery dysponują wszystkimi wymienionymi wcześniej możliwościami. Mogą one regenerować sygnały, koncentrować

wiele połączeń, przekształcać formaty transmisji danych i zarządzać transferem danych. Umożliwiają również połączenie z

siecią WAN, co pozwala na łączenie znacznie od siebie oddalonych sieci lokalnych. Żadne z pozostałych urządzeń nie

zapewnia takiego połączenia.

2.1.4 Topologia sieci

Topologia sieci określa jej strukturę. Jedną częścią definicji topologii jest topologia fizyczna, która stanowi rzeczywisty

układ przewodów lub medium transmisyjnego. Drugą częścią jest topologia logiczna, która określa sposób dostępu hosta do

medium w celu wysłania danych. Powszechnie stosowane są następujące odmiany topologii fizycznej:

Topologia magistrali , w której wykorzystywany

jest pojedynczy kabel szkieletowy na obu końcach

wyposażony w terminatory. Wszystkie hosty są

podłączone bezpośrednio do tego szkieletu.

Topologia pierścienia , w której każdy host jest

podłączony do następnego, a ostatni host jest

podłączony do pierwszego. W ten sposób tworzony

jest pierścień okablowania.

Topologia gwiazdy, w której wszystkie kable łączą

się w jednym punkcie centralnym.

Topologia gwiazdy rozszerzonej , w której

pojedyncze gwiazdy są powiązane poprzez

połączenie koncentratorów lub przełączników. Ta

topologia umożliwia rozszerzenie zasięgu i obszaru

sieci.

Topologia hierarchiczna jest podobna do

rozszerzonej gwiazdy. Jednak zamiast łączyć razem

koncentratory lub przełączniki, system jest podłączony do komputera, który steruje ruchem w tej topologii.

Topologia siatki w możliwie największym stopniu zabezpiecza przed przerwami w dostępie do usług. Świetnym

przykładem może być zastosowanie topologii siatki w sieciowym systemie sterowania elektrownią atomową. Jak widać

na rysunku, każdy host dysponuje połączeniami z wszystkimi innymi hostami. Chociaż w Internecie istnieje wiele

ścieżek do każdego miejsca, nie mamy w nim do czynienia z pełną topologią siatki.

Topologia logiczna sieci to sposób, w jaki hosty komunikują się ze sobą za pośrednictwem medium. Dwie

najpowszechniejsze topologie logiczne to rozgłaszanie i przekazywanie tokenu.

Topologia rozgłaszania oznacza po prostu, że każdy host wysyła przekazywane dane do wszystkich hostów

podłączonych do medium sieciowego. Nie ma określonej kolejności korzystania z sieci przez poszczególne stacje. Host,

który jako pierwszy wyśle dane, jest obsługiwany jako pierwszy (ang. first come, first serve ). W ten sposób działa sieć

Ethernet, co zostanie omówione w dalszej części kursu.

Drugą odmianą topologii logicznej jest przekazywanie tokenu. W tej topologii dostęp do sieci jest kontrolowany przez

przekazywanie elektronicznego tokenu kolejno do każdego hosta. Gdy host odbierze token, może wysyłać dane przez sieć.

Jeśli nie ma danych do wysłania, przekazuje token do następnego hosta i proces się powtarza. Przykładami sieci, w których

jest wykorzystywane przekazywanie tokenu, są Token Ring i FDDI. Odmianą sieci Token Ring i FDDI jest sieć Arcnet. W

sieci Arcnet token jest przekazywany w ramach topologii magistrali.

Diagram na rysunku przedstawia wiele różnych topologii w połączeniu z urządzeniami sieciowymi. Prezentuje on typową

dla szkoły lub małej firmy sieć o średnim stopniu złożoności. Znajduje się na nim wiele symboli i wiele rozwiązań

sieciowych, których poznanie będzie wymagało czasu.

2.1.5 Protokoły sieciowe

Zestawy protokołów są to zbiory protokołów, które umożliwiają sieciową komunikację między hostami. Protokół jest

formalnym opisem zestawu reguł i konwencji regulujących szczególny aspekt komunikacji między urządzeniami w sieci.

Protokoły określają format informacji, zależności czasowe, kolejność transmisji i sposób wykrywania oraz reagowania na

błędy występujące podczas komunikacji. Bez znajomości protokołów komputer nie mógłby przywrócić początkowej postaci

strumienia bitów przychodzących z innego komputera.

Protokoły regulują wszystkie aspekty komunikacji danych. Należą do nich:

budowa sieci fizycznej,

sposoby łączenia komputerów z siecią,

sposoby formatowania danych do transmisji,

sposoby wysyłania danych,

sposoby obsługi błędów.

Reguły funkcjonowania sieci są opracowywane i nadzorowane przez wiele różnych organizacji i komitetów. Należą do

nich: Institute of Electrical and Electronic Engineers (IEEE), American National Standards Institute (ANSI),

Telecommunications Industry Association (TIA), Electronic Industries Alliance (EIA) i International Telecommunications

Union (ITU), dawniej znana pod nazwą Comité Consultatif International Téléphonique et Télégraphique (CCITT).

2.1.6 Sieci LAN składają się z następujących elementów:

komputery,

media sieciowe,

urządzenia sieciowe.

urządzenia peryferyjne,

karty sieciowe,

RingFDDI

2.1.7 Sieci WAN

Sieci WAN łączą sieci LAN, co umożliwia

dostęp do komputerów lub serwerów

plików znajdujących się w innych

miejscach. Ze względu na to, że sieci WAN

łączą sieci na dużych obszarach

geograficznych, umożliwiają komunikację

między firmami na duże odległości. Sieci

WAN umożliwiają współdzielenie

komputerów, drukarek i innych urządzeń

znajdujących się w sieci LAN z maszynami

znajdującymi się w odległych miejscach.

Pozwalają one na szybką komunikację na

dużych obszarach geograficznych.

Oprogramowanie do pracy zespołowej

umożliwia dostęp do informacji i zasobów

w czasie rzeczywistym, co pozwala na

zdalne uczestnictwo w spotkaniach, które

wcześniej wymagały fizycznej obecności uczestników. Sieci rozległe spowodowały powstanie nowej klasy pracowników

zwanych telepracownikami, którzy nie muszą wychodzić z domu, aby wykonywać swą pracę.

Zadania sieci WAN prezentują się następująco:

działanie na dużych, odległych geograficznie obszarach;

umożliwienie użytkownikom komunikacji w czasie rzeczywistym;

udostępnienie stałego połączenia zdalnych zasobów i lokalnych usług;dostęp do poczty elektronicznej, sieci WWW,

usług przesyłania plików i handlu elektronicznego.

Najpowszechniej stosowanymi technologiami WAN są:

sieci komutowane

sieci ISDN (ang. Integrated Services Digital Network )

linie DSL (ang. Digital Subscriber Line )

sieci Frame Relay

sieci Carrier Series w USA (T) i w Europie (E): sieci T1, E1, T3 i E3

sieci SONET (ang. Synchronous Optical Network )

2.1.8 Sieci MAN

Sieć MAN obejmuje swoim zasięgiem obszar miejski, taki jak centrum miasta lub przedmieście. Sieć MAN zwykle składa

się z dwóch lub więcej sieci LAN znajdujących się na wspólnym obszarze geograficznym. Sieć MAN może być na przykład

wykorzystywana przez bank mający kilka oddziałów. Zwykle dostawca usług łączy dwie lub więcej sieci LAN przy użyciu

własnych linii komunikacyjnych lub usług światłowodowych. Sieć MAN można także utworzyć przy użyciu

bezprzewodowych mostów, przesyłając sygnały przez obszary publiczne.

2.1. 9 Sieci SAN

Sieć SAN jest wydzieloną, wysoko wydajną siecią używaną do przenoszenia danych między serwerami i zasobami

służącymi do przechowywania informacji. Ponieważ jest to odrębna, wydzielona sieć, nie występują w jej przypadku

kolizje w ruchu między serwerami i klientami.

Technika SAN umożliwia szybką łączność serwer-pamięć, pamięć-pamięć i serwer-serwer. Metoda ta polega na

wykorzystaniu odrębnej infrastruktury sieci, co wyklucza problemy związane z łącznością w istniejącej sieci. Sieci SAN

mają następujące cechy:

Wydajność: Sieci SAN umożliwiają współbieżny szybki dostęp dwóch lub więcej serwerów do macierzy dyskowych

lub taśmowych, zapewniając większą wydajność systemu.

Dostępność: Sieci SAN mają wbudowaną odporność na awarie, ponieważ pozwalają na utworzenie lustrzanej kopii

danych przy użyciu sieci SAN w odległości do 10 km.

Token

Sieci LAN umożliwiają efektywne

wykorzystanie technologii komputerowych

w biznesie do lokalnego współdzielenia

plików i zapewnienia wewnętrznej

komunikacji. Dobrym przykładem takiego

rozwiązania jest poczta elektroniczna. Sieci

LAN wiążą razem dane, lokalną

komunikację i urządzenia komputerowe.

Najpowszechniej stosowanymi

technologiami sieci LAN są:

Ethernet

Skalowalność: Jak w przypadku sieci LAN i WAN, tak i tu można korzystać z różnych technologii sieciowych.

Pozwala to na łatwe przenoszenie kopii zapasowych i plików, realizowanie różnych operacji i replikację danych między

systemami.

2.1.10 Sieć VPN

Sieć VPN to prywatna sieć utworzona w ramach infrastruktury sieci publicznej, takiej jak światowa sieć Internet. Przy

użyciu sieci VPN telepracownik może za pośrednictwem Internetu uzyskać dostęp do sieci komputerowej znajdującej się w

centrali firmy, tworząc zabezpieczony tunel między własnym komputerem a routerem VPN w siedzibie firmy

2.1.11 Zalety sieci VPN

Produkty firmy Cisco obsługują najnowsze rozwiązania z zakresu technologii VPN. Sieć VPN jest usługą, która zapewnia

bezpieczną i niezawodną komunikację poprzez wspólną sieć publiczną, taką jak Internet. Reguły zabezpieczeń i zarządzania

w sieciach VPN są takie same jak w sieci prywatnej. Sieci te są najbardziej wydajną metodą nawiązywania połączeń punkt-

punkt między zdalnymi użytkownikami i siecią klienta firmy.

Wyróżnia się trzy główne typy sieci VPN:

Dostępowe sieci VPN: Dostępowe sieci VPN zapewniają łączność zdalnych pracowników i małych biur z centralą

intranetu lub ekstranetu za pośrednictwem wspólnej infrastruktury. W przypadku dostępowych sieci VPN do

bezpiecznej komunikacji przemieszczających się pracowników, telepracowników i biur terenowych używane są

techniki analogowe, komutowane, ISDN, DSL, mobile IP i kablowe.

Intranetowe sieci VPN: Intranetowe sieci VPN łączą regionalne i zdalne biura z centralą sieci wewnętrznej za

pośrednictwem wspólnej infrastruktury korzystającej z dedykowanych połączeń. Intranetowe sieci VPN różnią się

od ekstranetowych sieci VPN tym, że umożliwiają dostęp tylko pracownikom danej firmy.

Ekstranetowe sieci VPN: Ekstranetowe sieci VPN łączą partnerów firmy z centralą sieci za pośrednictwem

wspólnej infrastruktury korzystającej z dedykowanych połączeń. Ekstranetowe sieci VPN różnią się od

intranetowych sieci VPN tym, że umożliwiają dostęp użytkownikom spoza firmy

2.1.12 Intranety i ekstranety

Jedną z powszechnie stosowanych konfiguracji sieci LAN jest Intranet. Intranetowe serwery WWW różnią się tym od

publicznych serwerów WWW, że aby uzyskać dostęp z zewnątrz do Intranetu danej organizacji trzeba mieć odpowiednie

uprawnienia i hasła. Intranety są projektowane w taki sposób, aby umożliwiały dostęp tym użytkownikom, którzy mają

uprawnienia dostępu do wewnętrznej sieci LAN firmy. W intranecie są instalowane serwery WWW. Przeglądarki są

wykorzystywane jako wspólny mechanizm dostępu (fronton) do informacji przechowywanych na tych serwerach, takich jak

dane lub wykresy finansowe bądź dane tekstowe.

Terminem „ekstranet" określa się aplikacje i usługi oparte na intranecie i korzystające z rozszerzonego, zabezpieczonego

dostępu do zewnętrznych użytkowników lub firm. Dostęp ten zwykle uzyskuje się przy użyciu haseł, identyfikatorów i

innych zabezpieczeń na poziomie aplikacji. Tak więc ekstranet jest rozszerzeniem dwóch lub kilku intranetów z

zapewnieniem bezpiecznej interakcji między współpracującymi firmami i ich intranetami

2.2 Przepustowość

2.2.1 Znaczenie szerokości pasma

Szerokość pasma jest zdefiniowana jako ilość informacji, które można przesłać siecią w określonym czasie.

Zrozumienie istoty szerokości pasma podczas poznawania zagadnień sieciowych jest bardzo ważne z

następujących powodów:

Szerokość pasma jest skończona. Innymi słowy, niezależnie od medium użytego do budowy sieci ilość

informacji przenoszonych przez tę sieć jest ograniczona. Szerokość pasma jest ograniczona prawami fizyki i

technologiami umieszczania informacji w medium. Szerokość pasma zwykłego modemu jest na przykład

ograniczona do około 56 kb/s przez fizyczne właściwości skrętki telefonicznej i technologię modemu. Ta

sama skrętka telefoniczna jest wykorzystywana przez urządzenia technologii DSL, która zapewnia znacznie

większą szerokość pasma. Czasami nawet ograniczenia wynikające z praw fizyki trudno jest opisać.

Światłowód daje fizyczną możliwość uzyskania praktycznie nieograniczonej szerokości pasma. Pomimo tego

nie jesteśmy w stanie w pełni wykorzystać możliwości światłowodu, ponieważ technologie, które pozwoliłyby

na wykorzystanie całego jego potencjału, nie zostały jeszcze opracowane.

Im większa szerokość pasma, tym większy koszt. Można kupić sprzęt dla sieci LAN, który zapewni niemal

nieograniczoną szerokość pasma przez długi czas. W przypadku połączeń WAN prawie zawsze trzeba kupić

szerokość pasma od dostawcy usług. W obu przypadkach zrozumienie, czym jest szerokość pasma i skąd biorą

się zmiany zapotrzebowania na szerokość pasma w danej chwili, może pozwolić danej osobie lub firmie na

znaczące oszczędności. Menedżer sieci musi podejmować właściwe decyzje dotyczące tego, które urządzenia i

usługi zakupić.

Szerokość pasma ma kluczowe znaczenie dla analizy wydajności sieci, projektowania nowych sieci i

zrozumienia zasad działania Internetu. Osoba zawodowo zajmująca się sieciami komputerowymi musi

rozumieć ogromny wpływ, jaki na wydajność i projekt sieci ma przepustowość i szerokość pasma. Informacje

są przesyłane między komputerami na całym świecie jako ciągi bitów. Bity te reprezentują ogromne ilości

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: