Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 13 - Dziedzictwo.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

DZIEDZICTWO

Przesun Ģ ł r ħ k Ģ po mi ħ kkiej, wysłu Ň onej skórze. Była starsza ni Ň on sam. Nosiło j Ģ tak

wiele osób. Trzymał j Ģ w r ħ kach jedyny człowiek, który wiedział.

Pusta, stara sakwa mie Ļ ciła w sobie tajemnic ħ , która mogła odmieni ę jego Ň ycie.

Odmieni ę jego samego.

Mo Ň na by pomy Ļ le ę , Ň e ten worek to twoja ukochana - rzuciła nieco cierpko Ida.

Potrz Ģ sn ħ ła głow Ģ , a Ň jej włosy zwi Ģ zane w gruby ko ı ski ogon podskoczyły i opadły ci ħŇ ko

na plecy. - Zało Ňħ si ħ , Ň e Ň adnej dziewczyny nie gładziłe Ļ tak, jak gładzisz t ħ star Ģ skór ħ ,

braciszku.

Knut nawet nie spojrzał na siostr ħ . Ida wchodziła w niezno Ļ ny wiek. Uwa Ň ała za swój

obowi Ģ zek miesza ę si ħ do wszystkiego, my Ļ lała pewnie, Ň e tu rz Ģ dzi - poniewa Ň przypadkiem

była dziewczyn Ģ i wykonywała wi ħ kszo Ļę domowych prac. Jak gdyby to był jaki Ļ wyczyn!

Kobiety zawsze zajmowały si ħ domem, odk Ģ d tylko Knut pami ħ tał - i jeszcze wcze Ļ niej. On i

Reijo nie mog Ģ przecie Ň , do diabła, bra ę si ħ do babskiej roboty!

- Ka Ň dy ma swoje pragnienia - mówiła dalej słodkim głosem młodsza siostra. -

Uwa Ň asz, Ň e mo Ň esz si ħ sta ę kim Ļ lepszym ni Ň inni, Knut? I to bez wi ħ kszego wysiłku? Wybij

to sobie z głowy. Ludziom takim jak my kieszenie nie napełniaj Ģ si ħ same z siebie. Nasze

chaty nie zmieni Ģ si ħ w pałace, gdy tylko na chwil ħ zamkniemy oczy i znowu je otworzymy.

- Jak wróc ħ , dostaniesz ode mnie odrobin ħ karmelu - odparł. - Mo Ň e złagodzi troch ħ

twoj Ģ uszczypliwo Ļę .

Maja wywróciła oczami. Wymieniła spojrzenia z Reijo, który tylko słabo si ħ

u Ļ miechn Ģ ł.

- Czy wy zawsze musicie si ħ droczy ę ? - spytała.

Ida i Knut popatrzyli na siostr ħ . Maja nie miała wi ħ cej ni Ň dziewi ħ tna Ļ cie lat, ale

ostatnie dwa lata bardzo j Ģ odmieniły. Nigdy nie była roze Ļ mianym, wesołym dziewcz Ģ tkiem,

ale i tak zdumiewaj Ģ co szybko dorosła.

Atak z zewn Ģ trz sprawił, Ň e młodsze rodze ı stwo zjednoczyło swe siły.

- Droczy ę ? My?

Ida usiadła obok Knuta w przytulnym cieple bij Ģ cym od pieca.

- Chyba zbyt długo mieszkasz sama, Maju, skoro nie odró Ň niasz kłótni od zwyczajnej

rozmowy. Czy musisz zamyka ę si ħ przed Ļ wiatem w tych swoich czterech Ļ cianach? Lepiej

by ci było tutaj.

- To mój dom - odpowiedziała Maja po prostu. - Mój. Nie wolno mi go zaniedbywa ę .

Simon mo Ň e wróci ę lada dzie ı .

Ida spu Ļ ciła wzrok.

Min Ģ ł ju Ň ponad rok, odk Ģ d Maja otrzymała wie Ļ ci od Simona, odk Ģ d ktokolwiek o

nim słyszał. M ĢŇ Mai przebywał w wi ħ zieniu daleko na południu kraju.

Wesoły, Ň ywy, uroczy Simon - o błyszcz Ģ cych niebieskich oczach i u Ļ miechu, który

mógłby konkurowa ę z blaskiem słonecznego dnia. Simon, który cieszył si ħ takim

powodzeniem u dziewcz Ģ t. Simon, który zamierzał si ħ o Ļ wiadczy ę Elise, lecz nie potrafił

zrezygnowa ę z Mai. I sprawy si ħ skomplikowały, jak mówiono we wsi.

By ę mo Ň e musiał przekaza ę list w tajemnicy. Koperta była pognieciona i nosiła Ļ lady

wielu palców, kiedy dotarła tu nad fiord na północy.

List był zwi ħ zły - Simon nie pisał go sam. Nie opanował tej sztuki. Jego słowa zostały

skre Ļ lone na papierze cudz Ģ r ħ k Ģ .

Donosił, Ň e ma si ħ dobrze, lecz nikt z bliskich w to nie wierzył. Jest silny, wi ħ c jako Ļ

sobie radzi, czytali dalej w li Ļ cie. Ci ħŇ ka praca, mało jedzenia, lecz to przecie Ň nie jest mu

obce.

Co do jedzenia, zgoda. Ida jednak nie była równie pewna, czy Simon rzeczywi Ļ cie

przywykł do ci ħŇ kiej pracy. Zawsze starał si ħ unika ę wi ħ kszego wysiłku.

Na koniec informował, Ň e niektórym udawało si ħ wyj Ļę wcze Ļ niej - za dobre

sprawowanie.

Maja wierzyła w to. Ida sama nie wiedziała, co o tym my Ļ le ę .

- Tato znalazł złoto - upierał si ħ Knut, nie wypuszczaj Ģ c z r Ģ k cennego worka, który

kiedy Ļ nale Ň ał do Kallego. - Tato znalazł złoto i tu naszkicował map ħ . Je Ň eli on je znalazł, to

innym te Ň mo Ň e si ħ uda ę .

- Twoja matka próbowała - rzekł łagodnie Reijo. Powtarzał to ju Ň wiele razy. Wi ħ cej,

ni Ň był w stanie zliczy ę . - A ona dobrze znała okolic ħ . Znała płaskowy Ň lepiej ni Ň wi ħ kszo Ļę

osób, które w Ň yciu spotkałem. Poza, rzecz jasna, Lapo ı czykami. Była przy Kallem, kiedy

rysował t ħ map ħ , i rozmawiała z nim o skarbie. Pó Ņ niej przysi ħ gała, Ň e odnalazła owo

miejsce, lecz niczego tam nie było. Długo szukała, ale w niewielu zakamarkach mogłoby si ħ

kry ę złoto. Je Ň eli w ogóle istniało. Twoja matka nie znalazła skarbu, Knut. By ę mo Ň e kto Ļ

inny trafił w to miejsce wcze Ļ niej. By ę mo Ň e Kalle nie pami ħ tał zbyt dokładnie. Przecie Ň ju Ň

chorował. Wkrótce potem zmarł. By ę mo Ň e wcale nie było tam wi ħ kszego zło Ň a. By ę mo Ň e

si ħ pomylił, wyolbrzymił wszystko. Zabrał ze sob Ģ troch ħ złota. Mo Ň e nic wi ħ cej nie zostało...

- Wierzysz w to? Czy sami na to wpadli Ļ cie, ty i mama?

- Twoja matka rzeczywi Ļ cie tak pomy Ļ lała - Reijo mówił spokojnie, lecz mocno

zacisn Ģ ł pi ħĻ ci na kolanach. - S Ģ dz ħ , Ň e miała racj ħ . Zdecydowali Ļ my si ħ nie tai ę przed tob Ģ

niczego, o czym Kalle nam powiedział. Poniewa Ň jeste Ļ jego synem. Mogli Ļ my milcze ę .

Ona... twoja matka pocz Ģ tkowo chciała tak post Ģ pi ę . Mówiła o zimnym Ň ółtym Ļ wietle, które

dla niej oznaczało co Ļ złego. Wierzyła, Ň e podobnie jest ze złotem. Wierzyła, Ň e złoto

sprowadza nieszcz ħĻ cie.

Knut zacisn Ģ ł z ħ by. Kiedy Reijo był młody, te Ň snuł takie same marzenia jak on, ale

teraz si ħ zestarzał. Nie poci Ģ gała go ju Ň przygoda. Pewnie ju Ň niczego dla siebie nie pragn Ģ ł.

Wolał unika ę wszystkiego, co sprawiało ból.

Knut zauwa Ň ył, Ň e Reijo nie wymawiał jej imienia. Nigdy go nie wymieniał.

Ju Ň dawno Ň aden z nich nie uwalniał muzyki, która mieszkała w tym krótkim słowie -

dawno nikt nie pozwalał, by prze Ļ lizn ħ ła si ħ pomi ħ dzy wargami.

Ta kobieta - której towarzyszyła dr ŇĢ ca cisza - była jego matk Ģ . Nikt jej nie nazywał

jej imieniem - Raija...

Czy człowiek zaczyna umiera ę , znika ę naprawd ħ , kiedy przestaje si ħ wymienia ę jego

imi ħ ?

- S Ģ dz ħ , Ň e co Ļ tam jednak jest - rzekł Knut. Przegonił w my Ļ li wspomnienie.

Wspomnienie o kobiecie, która go urodziła, lecz która teraz stała si ħ tylko przebłyskiem

pami ħ ci. Nie pami ħ tał jej. Nie pami ħ tał nic oprócz oczu... I nie chciał o niej my Ļ le ę .

- Wierz ħ , Ň e taty złoto istnieje. Nie wierz ħ , Ň eby to wszystko zmy Ļ lił. Wierz ħ , Ň e je

znalazł. Wierz ħ , Ň e ono nadal tam jest.

- Nie pozwol ħ , Ň eby Ļ opu Ļ cił dom i wyruszył na poszukiwanie skarbu - powiedział

Reijo stanowczo. - Nadal ja tu decyduj ħ . Jeste Ļ zbyt młody na tego rodzaju zabawy.

- Wkrótce b ħ d ħ miał tyle lat co tata, kiedy je znalazł.

- Twój ojciec... Kalle nie był takim dzieciakiem jak ty, Knut. Ty tylko siedziałe Ļ w

domu...

- ... przez całe Ň ycie? - Knut wywrócił oczami. - To Ļ wiadczy, Ň e masz kiepsk Ģ pami ħę

albo zaczynasz si ħ starze ę . Chyba Ň adne inne dzieci, z wyj Ģ tkiem lapo ı skich, nie tułały si ħ po

Ļ wiecie tyle co my.

- Najpierw doro Ļ nij - poprosił Reijo. - Doro Ļ nij, Knut. Spójrz na to jak dorosły

człowiek. Wtedy b ħ dziesz mógł i Ļę , dok Ģ d zechcesz, je Ļ li o mnie chodzi. Ale teraz nie

pozwol ħ , by taki młokos jak ty ruszył ku czemu Ļ , co mu si ħ wydaje wielk Ģ przygod Ģ . Na tym

Ļ wiecie nikt nikogo nie rozpieszcza, Knut. Musi ci najpierw stwardnie ę skóra na dłoniach i

pojawi ę co Ļ wi ħ cej ni Ň puch nad górn Ģ warg Ģ . Masz dopiero siedemna Ļ cie lat.

- Wkrótce sko ı cz ħ osiemna Ļ cie.

- I wtedy b ħ dziesz ju Ň całkiem dorosły i do Ļ wiadczony - dodała Ida troch ħ k ĢĻ liwie.

Błyskawicznie poderwała si ħ z ławy, unikaj Ģ c o włos kuksa ı ca od brata.

- Ono nale Ň y do mnie!

Knut nie poddawał si ħ . Wiele o tym rozmy Ļ lał. Marzył o złocie od chwili, kiedy mu o

nim opowiedziano.

W ci Ģ gu ostatnich lat owo marzenie stało si ħ pewnego rodzaju obsesj Ģ .

- To mój ojciec je znalazł. Jestem jego synem. To jakby dziedzictwo...

- Twoje dziedzictwo po ojcu, tak...

Reijo powiedział to z bólem, którego Knut nie rozumiał. Zaczynał zdawa ę sobie

spraw ħ , Ň e istniej Ģ zagadki, które tylko wiek i do Ļ wiadczenie pomog Ģ rozwi Ģ za ę . Trudno

przychodziło pogodzi ę si ħ z t Ģ prawd Ģ .

Miał siedemna Ļ cie lat - wkrótce sko ı czy osiemna Ļ cie, a nie mógł w pełni korzysta ę z

Ň ycia.

Reijo mu tego zabraniał. Reijo, który sam godzinami potrafił opowiada ę o swej

przeszło Ļ ci - o swym dorosłym Ň yciu, które rozpocz Ģ ł chyba jako pi ħ tnastolatek.

Doro Ļ li tak potwornie szybko zapominaj Ģ !

- Na wiosn ħ sko ı cz ħ osiemna Ļ cie lat i... Inni w tym wieku s Ģ ju Ň Ň onaci. Wtedy udam

si ħ w drog ħ . Tej zimy mo Ň esz mnie jeszcze zatrzyma ę , Reijo. Ale kiedy nadejdzie wiosna,

wyrusz ħ . Wyrusz ħ wraz z ni Ģ na północ. ĺ ladami taty. My Ļ l ħ , Ň e mama nie szukała do Ļę do-

brze. Kobiety nie znaj Ģ si ħ na takich sprawach...

Reijo wzruszył ramionami:

- To twoje Ň ycie. Ja w swoim popełniłem wystarczaj Ģ co wiele głupstw, Ň eby

wyci Ģ gn Ģę z nich nauk ħ . Ale młodzi chc Ģ mie ę prawo do własnych bł ħ dów. Wiosn Ģ nie b ħ d ħ

ci ħ zatrzymywał. Jednak nie puszcz ħ ci ħ na północ w Ļ rodku zimy. Nie chc ħ pewnego dnia

usłysze ę , Ň e zamarzłe Ļ gdzie Ļ na odludziu. A na pewno tak by si ħ stało. Niech próba

odnalezienia złota Kallego b ħ dzie dla ciebie prób Ģ m ħ sko Ļ ci.

Po udzieleniu tego pozwolenia na przyszło Ļę Reijo wi ħ cej do sprawy nie wracał.

A Knut wolał mu nie przypomina ę . Z dorosłymi nigdy nic nie wiadomo - mo Ň e si ħ

zdarzy ę , Ň e Reijo cofnie sw Ģ zgod ħ , je Ļ li Knut b ħ dzie mu si ħ naprzykrzał.

By ę mo Ň e Reijo zapomniał.

Knut natomiast strzegł swego marzenia równie gorliwie, jak zazdro Ļ nik strze Ň e swej

ukochanej.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 13 - Dziedzictwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: