Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 16 - Niszczący płomień.pdf - Pedersen Bente - SiwyMonia

BENTE PEDERSEN

NISZCZ ġ CY PŁOMIE İ

Siedemna Ļ cie lat. Kiedy ma si ħ siedemna Ļ cie lat i pogodne usposobienie, słoneczne

miesi Ģ ce otwieraj Ģ niesko ı czenie wiele mo Ň liwo Ļ ci. Ten, komu wyobra Ņ nia z łatwo Ļ ci Ģ

wskazuje drogi do krainy marze ı , na całe Ň ycie zachowa w pami ħ ci młodzie ı cze czerwcowe i

lipcowe uniesienia.

Ida miała siedemna Ļ cie lat. Krucha, Ň ywa jak srebro, z wiecznym wyrazem zadumy na

twarzy, który jednych przyci Ģ gał, innych odpychał.

Rude włosy zazwyczaj splatała w warkocze. Czyniła tak dlatego, Ň e grube i si ħ gaj Ģ ce

pasa sploty łatwiej było w ten sposób utrzyma ę w ładzie.

Poza tym warkocze ujmowały jej lat. Niewiele dziewcz Ģ t w jej wieku chciało

wygl Ģ da ę młodziej i mniej kobieco.

Ida chciała.

Zielonobr Ģ zowymi oczyma spogl Ģ dała na Ļ wiat i ludzi i w chłonnej pami ħ ci

zapisywała wszystko, co ujrzała.

Niewiele czasu upłyn ħ ło od chwil, kiedy wydeptano Ļ cie Ň ki na cypel. Potem zarosły

na par ħ lat.

I znów pojawiły si ħ na nich Ļ lady chłopi ħ cych stóp. Tłumnie wyruszali z wioski do

domu Kwena Reijo, by puka ę w okiennice izby jego pi ħ knej córki. Ida była im zreszt Ģ

całkiem rada. Przynajmniej odrobin ħ .

Nie lubiła tylko, kiedy bili si ħ o ni Ģ . Kiedy z jej powodu kłócili si ħ mi ħ dzy sob Ģ .

Ida darzyła wszystkich jednakow Ģ sympati Ģ . Przy Ň adnym z zalotników nie zabiło jej

Ň ywiej serce. Za ka Ň dym razem, splataj Ģ c palce z palcami kolejnego chłopaka, czekała na

znak. Flirtowanie sprawiało jej przyjemno Ļę , władza, któr Ģ miała nad nimi, sprawiała jej

zadowolenie. Popełniali dla niej rozmaite głupstwa, a ona zawsze ich Ň ałowała.

I za ka Ň dym razem doznawała równie silnego rozczarowania.

Elise napomkn ħ ła kiedy Ļ o wielkim uczuciu. Ilekro ę spogl Ģ dała na wujka Mattiego,

czerwieniła si ħ po same uszy. Wystarczało, by zasiedli oboje po dwóch stronach stołu, a

powietrze w izbie przenikała przedziwna atmosfera.

Ida nie prze Ň yła nic podobnego podczas nocnych wizyt chłopców z osady.

Błagali, by wpu Ļ ciła ich do Ļ rodka. Obrzucali j Ģ wyzwiskami tylko dlatego, Ň e

Ň adnemu nie otworzyła drzwi.

Ale nie przestawali przychodzi ę , wierz Ģ c niezachwianie, Ň e w ko ı cu ulegnie. Podda

si ħ czarowi jednego z nich. A Reijo o przenikliwych zielonych oczach niczego si ħ nie dowie.

Ida zamykała okiennice. Raz nawet przytrzasn ħ ła palce rozochoconemu

młodzie ı cowi, który wspi Ģ ł si ħ a Ň na parapet.

Zapami ħ tali to zdarzenie i stali si ħ ostro Ň niejsi.

Ale wci ĢŇ kr ĢŇ yli wokół niej. Rozmawiali o niej, czasami a Ň nadto rubasznie,

u Ň ywaj Ģ c j ħ zyka Ļ mielszego ni Ň w marzeniach. Podrzucali sobie nawzajem słowa, ubodzy we

własne do Ļ wiadczenia na tym polu. Lecz nie przestawali darzy ę jej szacunkiem.

Wszystkich traktowała jednako. Je Ļ li kogo Ļ wyró Ň niła wi ħ kszym zainteresowaniem, to

i tak nie pozwalała mu na wi ħ cej ni Ň pozostałym. Ukradkowy pocałunek, to wszystko.

Nikomu nie pozwoliła si ħ dotkn Ģę .

Pozostawała tajemnicza. Poci Ģ gaj Ģ ca, ba Ļ niowa nieomal posta ę , do której biegły ich

marzenia.

Zdawali sobie spraw ħ , Ň e ten, kto j Ģ zdob ħ dzie, ten, któremu uchyli okiennicy, musi

mie ę w sobie co Ļ szczególnego.

Zwykli chłopcy nie mieli przyst ħ pu do takich ksi ħŇ niczek jak Ida.

Ale ka Ň dy z nich wierzył Ļ wi ħ cie, Ň e zostanie wybrankiem. ņ e w ko ı cu dziewczyna

dostrze Ň e ukryt Ģ w nim wyj Ģ tkowo Ļę .

Ida nie czyniła nic, by si ħ wyró Ň ni ę , ale przejrzeli j Ģ na wylot. Dobrze wiedzieli, co

ukrywa. To, Ň e nie podkre Ļ lała swej niezwykłej urody, zwi ħ kszało ich szacunek.

Nie wynosiła si ħ nad innych. Była sob Ģ .

Reijo widział, jak jego córka rozkwita, a Ļ wiat staje przed ni Ģ otworem. Pami ħ tał

własn Ģ młodo Ļę , miał wtedy mniej lat ni Ň Ida i gotów był zrobi ę wszystko dla dziewczyny tak

do niej podobnej.

Wewn ħ trzny głos domagał si ħ , by chronił córk ħ , zamkn Ģ ł j Ģ przed lud Ņ mi, trzymał z

dala od tych rozpalonych chłopców, którzy pragn ħ li pozbawi ę j Ģ niewinno Ļ ci. Czuł to samo,

co czuło tysi Ģ ce ojców przed nim. I tylko wspomnienie tamtych letnich dni, kiedy marzył o

Raiji, kazało mu poskromi ę zbytni Ģ surowo Ļę .

Nie pomógłby Idzie, odmawiaj Ģ c jej zabaw, ekscytacji, zalotów, ukradkowych

pieszczot, bólu i rado Ļ ci...

To było jej Ň ycie i sama musiała dokonywa ę wyborów. Nie powinien wtr Ģ ca ę si ħ w

nie zbyt natarczywie i w ten sposób odpycha ę jej od siebie. Jedynego dziecka, które mu

pozostało.

Tego kruchego, cho ę pełnego Ň ycia kwiatu o twarzy Raiji, takim samym u Ļ miechu i

sposobie bycia, z identyczn Ģ zmarszczk Ģ zdziwienia mi ħ dzy wygi ħ tymi w łuk brwiami i

równie silnym zamiłowaniem do fantazjowania - i z jego nosem, zamy Ļ lonym spojrzeniem i

spokojem ducha...

Tej niezwykłej mieszanki siebie samego i Raiji. Nie mógł nacieszy ę ni Ģ oczu.

Dziecko, o którym nawet nie Ļ nił. Los obdarzył go nim wtedy, gdy najmniej na to

zasługiwał.

Dziecko dziewcz ħ cia, które kochał letni Ģ por Ģ , równie gor Ģ c Ģ i czarown Ģ jak ta teraz.

Ida roztaczała wokół siebie ten sam urok co jej matka. T ħ sam Ģ radosn Ģ magi ħ .

I przerastała Raij ħ na wiele sposobów. Miała co Ļ , czego tamtej brakowało.

Korzenie.

Zaufanie do Ļ wiata.

Poczucie przynale Ň no Ļ ci i własnej warto Ļ ci.

Przyjaciół.

Umiej ħ tno Ļ ci Ģ nawi Ģ zywania kontaktów bila matk ħ na głow ħ .

Miała to, czego Raija szukała całe Ň ycie. Przyjaciółki.

Dziewcz ħ ta nie sp ħ dzały wiele czasu na beztroskich pogaw ħ dkach.

Praca wypełniała nieomal całe ich Ň ycie. Ci, którym bieda zagl Ģ dała w oczy, nie

narzekali na brak zaj ħ cia.

A w Roku Pa ı skim tysi Ģ c siedemset czterdziestym siódmym mało kto cieszył si ħ

dostatkiem.

Zim Ģ i wiosn Ģ osad ħ zamieszkiwały głównie kobiety. Wi ħ kszo Ļę zdolnych do pracy

m ħŇ czyzn ruszała na Lofoty lub do Finnmarku. Połowy w fiordzie nie starczały na chleb

codzienny, spłat ħ długów i dziesi ħ ciny.

Musieli rusza ę w Ļ wiat.

Tylko w ten sposób mogli zatrzyma ę bied ħ na progach domostw, rzadko jednak

zasiadali do suto zastawionego stołu. Gospodarzyli oszcz ħ dnie i ostro Ň nie. Nigdy nie mo Ň na

było przewidzie ę , czy morze nie posk Ģ pi swych skarbów, a do kaprysów północnej ziemi

ka Ň dy ju Ň zd ĢŇ ył si ħ przyzwyczai ę . I nikt nie miał pewno Ļ ci, Ň e odpłaci cho ę w cz ħĻ ci za trud

wło Ň ony w upraw ħ .

Lud był pracowity.

Niedziele jednak dziewcz ħ ta miały tylko dla siebie.

Zbierały si ħ , by si ħ nacieszy ę młodo Ļ ci Ģ .

Siadały pod Ļ cian Ģ domku na cyplu, wystawiaj Ģ c twarze do popołudniowego sło ı ca.

Reijo usuwał si ħ na bok, kiedy nadci Ģ gała szczebiocz Ģ ca gromadka panien w

od Ļ wi ħ tnych długich, czarnych sukniach. Spuszczał łód Ņ i wypływał na fiord. Te Ň miał na

sobie niedzielny strój. Nie zabierał rybackiego ekwipunku, wiosłował tylko po to, by napełni ę

si ħ spokojem, znale Ņę si ħ w miejscu, gdzie nic nie mogło zakłóci ę toku jego my Ļ li. Gdzie był

sam na sam Z niebem i słon Ģ wod Ģ , z dala od l Ģ du.

Gdzie znajdował ukojenie.

Dziewcz ħ ta nie miały nic przeciw temu. Nigdzie indziej nie dawano im tyle swobody.

Wsz ħ dzie byli rodzice, nastawiaj Ģ cy uszu, zaniepokojeni, cz ħ sto niepotrzebnie

wtr Ģ caj Ģ cy si ħ w sprawy, które dziewcz ħ ta uznawały za wa Ň ne. Rodzice, którzy wci ĢŇ

uwa Ň ali je za małe dzieci.

Zazdro Ļ ciły Idzie ojca. Ró Ň nił si ħ wszystkim od ich własnych, nawet wygl Ģ dem.

- Jest przystojny - zachichotała Henriett ħ , przygryzaj Ģ c warkocz ciemnych włosów.

Ida spojrzała zdumiona na przyjaciółk ħ , zupełnie jakby ta twierdziła, Ň e na ksi ħŇ ycu

Ň yj Ģ ludzie.

Reszta dziewcz Ģ t wybuchn ħ ła Ļ miechem, w którym pobrzmiewała jednak nutka

akceptacji dla słów Henriett ħ . Henriett ħ mówiła zwykle, co jej Ļ lina na j ħ zyk przyniesie, ale

tym razem trafiła w samo sedno.

- Tata? - zdziwiła si ħ Ida. - Tata przystojny? Skierowała wzrok na fiord. Łódka

odcinała si ħ male ı kim br Ģ zowym półksi ħŇ ycem na lazurowej toni.

Mo Ň e i był przystojny, Ida nie potrafiła si ħ zdecydowa ę . Córki nie my Ļ l Ģ w ten sposób

o własnych rodzicach.

- Nie wygl Ģ da jak inni ojcowie - dodała zamy Ļ lona Sofia. Miała niebieskie oczy, w

których nieomal łatwiej było uton Ģę ni Ň w oczach Idy. - Ale twój brat jest ładniejszy - dodała

rozmarzona. - Macie jakie Ļ wie Ļ ci od niego?

Ida pokr ħ ciła głow Ģ . Knut nie odzywał si ħ od dawna. Siostra my Ļ lała o nim

codziennie, nieustannie modliła si ħ o jego powrót.

To nic, Ň e stracił ukochan Ģ , nie musiał te Ň przywozi ę złota. Niech tylko wróci!

Ida nie podzieliła si ħ tymi my Ļ lami z przyjaciółkami. Nie wiedziały ani o złocie, ani o

ukochanej Knuta. Ida lubiła si ħ zwierza ę , ale nigdy nie mówiła wszystkiego.

Tak Ģ miała natur ħ .

Indianne milczała. Kiedy Ļ była dziewczyn Ģ Knuta.

Wtedy nie widziała w tym nic szczególnego, ale długa nieobecno Ļę chłopaka

dodawała dawnemu zwi Ģ zkowi nimbu tajemniczo Ļ ci. Teraz Knut stał si ħ ukochanym z

marze ı , a przez to innym i niezwykłym.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 16 - Niszczący płomień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: