Więcej niż wszystko - Luca.pdf - Dokumenty - nobody_

Więcej niż wszystko

Teraz już nawet nie wiem w którym momencie ją pokochałem.

Dziewczynę, której nigdy nawet nie poznałem, choć zawsze miałem wrażenie

jakbym znał ją od podstaw. Uczyłem się jej każdego dnia. Obserwując ją z

ukrycia. Z chwili na chwilę byłem coraz bliższy prawdy o swym uczuciu do

niej. Początkowo wydawała się jedynie fajną, zdolną dziewczyną.

Inteligentna, błyskotliwa z ciętą ripostą i niesamowitym poczuciem humoru.

W którymś jednak momencie dostrzegłem, że jest wokoło niej wiele

niecodzienności.

Poznałem ją przez przypadek. Moja przyjaciółka z którą pracuję,

czytywała bloga, którego ta dziewczyna prowadziła. Później nawiązały ze sobą

kontakt, który z czasem przerodził się w dość zażyłą znajomość, w której

chcą nie chcąc brałem udział. Częste podróże, które towarzyszą naszej pracy

powodowały, że żyliśmy na walizkach, a co za tym idzie hotele zastępowały

nam dom. Rozmawialiśmy codziennie. Jednym z głównych tematów była ta

dziewczyna, której talentem w jakimś stopniu zafascynowana była moja

przyjaciółka. Na początku wywoływało to moją irytację, której starałem się

nie pokazywać po sobie. Po jakimś czasie zaczęła mnie ciekawić. Miała

niecodzienny styl, którym przyciągała do siebie ludzi, niczym światło wabiące

do siebie nocne owady w bezksiężycowe noce. Nie umiałem sobie tego

wytłumaczyć. Jej fenomenu, który zaczął mnie fascynować, a nawet w jakiś

sposób prześladować. W którymś momencie dotarło do mnie, że jestem od

niej uzależniony. Dzień bez jakiejkolwiek informacji o niej, był dniem

straconym. Żyłem każdą wzmianką, jaka pojawiała się na jej blogu. Każdą

nutą, jaka tam rozbrzmiała. Każdym napisanym przez nią słowem. Nie

mogłem przestać o niej myśleć. Stała się moją obsesją. Niczym narkoman

musiałem zażywać jej codziennie. Karmiłem się każdym okruchem, jaki po

sobie zostawiła. I byłem w stanie żebrać o cokolwiek więcej. Po jakimś czasie

zrozumiałem, że i tego było mi mało. Postanowiłem w tamtym momencie, że

muszę poznać tą dziewczynę. Za cenę wszystkiego.

Po raz pierwszy zobaczyłem ją w nadmorskim plenerze. Stała w wodzie

i zamyślona spoglądała w morskie fale, które rozbijały się jej o nogi. Jej

smukła sylwetka oświetlona była poświatą zachodzącego słońca, które

mieniło się w morskich falach dając niesamowity efekt. Wyglądała jakby

tonęła w złocie, w tysiącach, milionach błyszczących diamencików.

Początkowo wydawała mi się zasmucona, później jednak roześmiała się i

zaczęła biec plażą, rozbryzgując morskie fale i śmiejąc się niczym mała

dziewczynka. Była szalona, walczyła z morskimi bałwanami z

zaangażowaniem kociaka, który dorwał się do kłębka wełny, przez co po

chwili była już całkowicie mokra. Wpatrywałem się w nią zachwycony jej

widokiem, a gdy tylko ujrzałem jej roześmianą twarz wstrzymałem oddech.

Byłem przekonany, że ktoś z tak pięknym wnętrzem jak ona, nie może mieć

równie pięknej powierzchowności. Myliłem się.

W tamtym momencie jedyne, o czym marzyłem, to po prostu podejść

do niej, przygarnąć ją do siebie i tulić. Nie wypuścić z uścisku już nigdy. Ale

nie było to możliwe.

Sceneria w jakiej ją ujrzałem była jedynie filmikiem jaki znalazłem na

jej profilu na facebooku.

Miała na imię Asia, piękne zielonookie spojrzenie i płomiennie rude

włosy. W którymś momencie stała się dla mnie więcej niż wszystkim.

Pamiętam pewne wspomnienie z dzieciństwa. Nie jestem pewien ile

miałem wtedy lat. Może 14, może trochę więcej. Był luty, walentynki. Moja

starsza siostra organizowała imprezę walentynkową. Były wielkie

przygotowania i ogromne emocje. To była pierwsza taka impreza Marty. Moja

zawsze nieśmiała i stroniąca od ludzi siostra, po raz pierwszy w życiu

organizowała imprezę na tak wielka skalę.

Wieczorem rodzice wyszli z domu. Marta była niesamowicie

podekscytowana. We mnie tego uczucia nie było. Czułem nawet lekką złość

na tatę i mamę, że nie zabrali mnie ze sobą. Chodziłem znudzony, udając

przed Martą, że dobrze się bawię wraz z jej przyjaciółmi, których nawet nie

znałem.

Po jakimś czasie postanowiłem się ulotnić i schować w swoim pokoju.

Jednak zanim tam dotarłem, ujrzałem dziewczynę, która stała przy oknie i

spoglądała przez szybę wpatrując się w zaczynający padać deszcz. Stałem

kilka kroków z boku i patrzyłem na nią jak urzeczony. Była piękna. Smukła i

zgrabna. Jej twarz ujrzałem w momencie, gdy niebo rozdarła błyskawica.

Wtedy lekko odwróciła głowę w moją stronę, a gdy spojrzała na mnie,

zamarłem. Był śliczna. Miała długie, kasztanowo rude włosy i niesamowicie

zielone, wielkie, błyszczące oczy. Wydawała mi się wtedy ideałem. Wystarczył

jeden rzut oka i straciłem dla niej serce. Wystarczyła kolejna godzina, aby mi

je złamała. W tym czasie nieustannie ją obserwowałem. Chodziłem za nią

niczym szczeniak z bajki „Zakochany kundel”. W tamtym momencie

zrobiłbym dla niej dosłownie wszystko. A wystarczyło tylko jedno jej

spojrzenie. Dziewczyna nie zwracała na nikogo uwagi. Wystarczyło niewiele

czasu abym zobaczył jak odpychający miała charakter. Na każdego

spoglądała z pogarda oraz wyższością. Również tak się odzywała. Mała,

zapatrzona w siebie egoistka – moja pierwsza miłość.

W którymś momencie gdzieś zniknęła. Szukałem jej we wszystkich

pokojach, ale nigdzie jej nie było. Nie odpuszczałem, po prostu musiałem ją

znaleźć, aby móc na nią choćby jedynie patrzeć. Nie szukałem długo, była na

tarasie. Klęczała przed jednym z kolegów Marty, który miał spuszczone do

kolan spodnie. Wpatrywałem się w nią osłupiały. Właśnie w tamtym

momencie mój ideał rozpadał się na miliardy kawałeczków. W pewnej chwili

ujrzała mnie kontem oka, ale to nie sprawiło, że przestała. Spoglądała na

mnie tymi swoimi niesamowitymi oczyma i dalej robiła swoje. Nogi wrosły mi

w podłogę i nie mogłem się poruszyć. Po chwili pojękiwania chłopaka stały

się niemożliwe do zniesienia. Gdy szczytował w jej ustach, ja miałem odruch

wymiotny. Późnej chłopak podciągnął spodnie i wyszedł nie powiedziawszy

nawet słowa, a ona spojrzała w moją stronę wzrokiem, w którym nie było

żadnych emocji.

- Ty też chcesz? – zapytała ocierając usta, na których była jeszcze

sperma, sprawiając, że w moich oczach pojawiły się łzy.

Wybiegłem z domu i zacząłem biec przed siebie nie zastanawiając się

nawet gdzie się kieruję. Pamiętam tylko, że czułem potrzebę, aby się

przemieszczać, by nie stanąć w miejscu. Byłem wyczerpany, odczuwałem ból

w całym ciele. Nogi odmawiały mi posłuszeństwa a każdy wdech i wydech

robił druzgocące spustoszenie w moim przełyku. W którymś momencie

zmieniło się podłoże po którym biegłem. Twarda nawierzchnie stała się

miękka a stopy przy każdym kroku grzęzły mi w pisku. Byłem na plaży. Gdy

stanąłem, a właściwie opadłem na kolana, zorientowałem się, że jestem tuż

przy samym brzegu. Wpatrywałem się w fale uderzające z ogromną siłą o

brzeg. Wielkie bałwany, które rozbijając się na piasku, zostawiały na nim po

sobie ślad w postaci piany.

Wszedłem po kolana do wody. Fale były tak potężne, że już za moment

przewróciłem się. Płakałem. Moje łzy zalewały strumienie deszczu, który

przegrywał walkę z falami nakrywającymi raz za razem moją twarz. W ustach

miałem pełno piasku i słonej wody. Czułem ogromną złość oraz żal. Miałem

wrażenie jakbym dostał coś pięknego, co przy dokładnym przyjrzeniu się,

stałoby się czymś obrzydliwym. Czułem złość do samego siebie, że choć przez

moment mogłem poczuć coś do tej odrażającej dziewczyny.

Po jakimś czasie zaczęło do mnie docierać, że przepełnia mnie jeszcze

jedno uczucie. Było to niesamowite podniecenie, ogromna adrenalina, jaką

dawała tamta właśnie chwila. Ten żywioł, który miałem przed sobą. W

tamtym momencie miałem ochotę igrać z ogniem. Chciałem wejść do wody i

iść przed siebie, aby te uczucie nie odchodziło. Zaryzykować życiem.

Tamta noc coś we mnie zmieniła. Poczułem w sobie żywioł, który

sprowadziła do mnie niesamowita moc adrenaliny. Czegoś takiego nie czułem

już nigdy później. Aż do chwili, gdy w moim życiu nie pojawiła się Asia.

Zniewalała mnie. Czasami miałem po prostu ochotę uciec, zniknąć i o

niej zapomnieć. Wsiadałem nocą do auta i jechałem przed siebie. Jeździłem

bez celu. Nie myślałem wtedy o niczym innym tylko o niej. Wiedziałem o niej

wszystko. Co lubi, czego się boi. Znałem wszystkie jej pasje. Była we mnie,

była częścią mnie, a uczucie, jakie do niej czułem, przerażało mnie. Choć

bywało tak, że prosiłem opatrzność żeby pozwoliła mi o niej zapomnieć.

Wszystkie wcześniejsze plany, aby pojawić się w jej życiu, teraz

przygasły. Gdy ją ujrzałem, onieśmieliła mnie. Przyszła obawa, że mogę ją

skrzywdzić pojawiając się tak bezczelnie w jej życiu i wyznając jej jak bardzo

ją kocham. Zrezygnowałem, pokonany przez wyrzuty sumienia i wątpliwości.

Przygnieciony myślami, że nie mogę tak po prostu wtargnąć z butami w jej

życie. Chodziłem jak lunatyk, nie wiedząc gdzie jestem i co się wokół mnie

dzieje.

Któregoś dnia miałem kolejny służbowy wyjazd. Pojechałem na

lotnisko, lot miałem już zarezerwowany. Gdy szedłem przez ogromna halę

nagle ujrzałem młodą dziewczynę ubraną na czerwono. Długonoga,

plastikowa blondynka ze zbyt mocnym makijażem w przyciasnej bluzce i zbyt

krótkiej spódniczce. W jednym ręku trzymała koszyk z jakimiś maskotkami

w kształcie serca, a w drugiej ulotki, które rozdawała. Gdy jedna z nich

trafiła do mej dłoni przystanąłem i wpatrywałem się w jej zawartość. To było

zaproszenie do jakiegoś klubu na imprezę walentynkową. W tamtym

momencie wróciło wspomnienie tamtej dziewczyny sprzed lat, którą

poznałem na imprezie Marty. Stałem tak przez dobrych parę chwili, a w

mojej głowie panował okropny zamęt. W pewnym momencie zorientowałem

się, że w mych myślach jest jedynie Asia i wszystko dotarło do mnie ze

zdwojona siłą. Przecież nigdy nie potrafiłbym o niej zapomnieć. O

dziewczynie, która kocha dźwięki pianina, dziewczynie, która lubi biegać w

deszczu i płacze na bajkach Disneya.

Były walentynki, musiałem przecież coś z tym zrobić. Ruszyłem do

wyjścia. Ludzie wpadali na mnie spowalniając moje ruchy, a ja czułem się

tak, jakby wszystko i wszyscy sprzysięgli się przeciwko mnie. Wybiegłem z

budynku i wsiadłem do pierwszej lepszej taksówki. Gdy dojechałem na

miejsce przesiadłem się do samochodu i wyjechałem. Tym razem jednak nie

jeździłem bez celu pustymi ulicami. Tym razem jechałem do niej. Do

dziewczyny, która od dawna była w mym sercu i nie chciała go opuścić. Do

dziewczyny, która była tak wyjątkowa jak słoneczne promienie przebijające

Więcej niż wszystko - Luca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: