rozdział 4.pdf

Rodział 4

Desari wymknęła się z busa ubrana w miękkie, wyblakłe, niebieskie dżinsy. Miała koszulę z

dekoltem w kształcie litery V, ładnie opinającą jej ciało. Celowo nie pożywiała się tej nocy,

ukrywając głód w głębi umysłu, wiedziała bowiem, że Darius mógłby go przeskanować. Odszedł,

by poszukać pożywienia i co jakiś czas mógł ją sprawdzać.

Jego wykład był długi i nużący. Desari czuła się niepokorna i lekko zdesperowana. Obiecała

Julianowi spotkanie i wiedziała, że gdyby się nie pojawiła, on przyszedłby do niej.

To bardzo niebezpieczne. Szukała go, chcąc podzielić się swoim rozdrażnieniem.

D arius i pozostali będą mnie obserwować.

Nastąpiła chwila ciszy, jednak wystarczyło by pomyślała, że wybrała niewłaściwą ścieżkę.

Julian odpowiedział, jak zawsze niewzruszony i arogancki.

Desari, jeśli wolisz, będę bardziej niż zadowolony mogąc się z nimi spotkać i omówić tę

sytuację twarzą w twarz. Należysz do mnie. Nikt nie może tego zmienić. I kim są ci dwaj pozostali?

Nawet nie próbuj mi wmówić, że oni też są twoimi braćmi.

Nie wydaje mi się, bym znała cię na tyle dobrze, by opowiadać ci o mojej rodzinie.

Odpowiedziała dumnie.

Nie prowokuj mnie, cara mia. Przyznaję, że jestem bardzo zazdrosnym mężczyzną. Nigdy

nie byliśmy znani z tego, że pozwalaliśmy naszym kobietom przebywać w towarzystwie innych

mężczyzn.

Nie należę do ciebie, tylko do siebie.

Desari westchnęła gdy wychodziła z domu na kółkach by następnie podążyć w dół ulicy do

karczmy, w której miała się spotkać z Julianem. Potrząsnęła głową. To było śmieszne. Darius mógł

śledzić ją za pomocą umysłu. Nie potrafiła zrozumieć mężczyzn, nawet po wiekach życia z nimi.

Żaden z nich nie myślał z sensem.

Darius nie ma prawa dłużej wyznaczać reguł twojego życia, piccola. To należy do twojego

życiowego partnera.

Desari zamarła. W jego głosie było tyle zadowolenia i bezczelności. Dumy. Bezczelności.

Pychy. Co ona robi?

Jego cichy śmiech rozbrzmiewał w jej głowie i powodował promyki ciepła pieszczące jej

skórę.

Chcesz przyjść do mnie. Wiesz, że tego chcesz. Nic nie może cię zatrzymać. To

nieuniknione niczym fala. Już nie ma odwrotu.

Jej nogi same stawiały kroki, niosąc ją w stronę baru. Przeszła spory kawałek i dopiero na

wysokości rogu budynku zdała sobie sprawę, że jest pod działaniem przymusu. Jego głos był niski i

piękny, zawierał w sobie mieszankę uwodzenia i nocy. Używał go jako broni a ona usłuchała

niczym jakieś dziecko. Desari zmusiła się do zatrzymania łapiąc latarnię i uwieszając się na niej.

Jego śmiech był niski i drwiący.

Desari jest potężniejsza, niż sądziłem.

Chciałbyś. Odpowiedziała, unosząc brodę i ciskając wściekłe spojrzenia. Nie będę z

tobą grała w te dziecinne gierki. Zabieraj się stąd i nie wracaj. Wiedziała, że miał rację. Nigdy

wcześniej nie czuła czegoś takiego. Każda komórka w jej ciele była gorąca, ciężka i obolała z

pragnienia. Chciała go. To było jasne i proste. Tylko seks. Gorący, ekscytujący seks. Absolutnie nic

więcej. Kto chciałby tak aroganckiego faceta?

Ty. Wypowiadając to słowo ogrzał oddechem skórę na jej szyi, tuż nad szaleńczo

uderzającym pulsem. Nagle znalazł się tak blisko, ze mogła poczuć na skórze ciepło jego ciała. Był

tak wysoki, że jego postać górowała nad nią. Z bliska mogła poczuć jego siłę, mieszaninę emocji.

Patrzył na nią a w jego spojrzeniu była widoczna ogromna chęć posiadania.

Desari stała nieruchomo, bojąc się poruszyć. Było w nim coś, czemu nie potrafiła się oprzeć.

Jego oczy, które płonęły ciekłym złotem. Tak intensywne. Tak głodne. Jak mogła im się oprzeć? To

było w jego umyśle. Był taki samotny. Potrzebował czegoś, co tylko ona mogła mu zapewnić. Jego

dłoń przesunęła się w dół jej ręki by po chwili spocząć na szczupłej talii. Wypalała otwór w

materiale jej koszuli.

Julian wywarł niewielki nacisk, by podążyła za nim do tawerny. Ciągle nie miała pewności,

umysł walczył z instynktami, przyciąganiem i emocjami. Dzieląc jej umysł wiedział, że Desari nie

była osobą, z którą można było żartować. Żyjąc przez wieki uzyskała ogromną siłę i wiedzę. Ta

sytuacja wymagała trochę więcej finezji, która nie była jego najmocniejszą stroną. Julian

wykorzystał każdy sposób by to osiągnąć. Najbardziej wierzył, że jego prawem i obowiązkiem była

opieka i ochrona nad swoją partnerką. Ale Desari nie wyglądała na kobietę, która będzie podążała

ścieżką wyznaczoną Karpatiankom.

Słyszałem, jak twój brat nazywał cię Dara. Skąd takie niezwykłe imię? Zapytał a jego ciekawość

zbiła ją z tropu.

Nazywano mnie tak dawno temu. To przezwisko. Darius powiedział, że mama często tak do mnie

mówiła. Odpowiedziała, automatycznie przesuwając się w jego stronę. Jego ciało było tak blisko

jej, że czuła dotyk jego piersi, ud, silnych mięśni przysuwających się i odsuwających. Dotknęła

językiem ust, zwilżając je. Intrygował ją sposób w jaki Julian wzniecał w niej kobiecość.

Czy wiesz co oznacza słowo „dara”? Julian zapytał cicho.

Desari wzruszyła ramionami.

To słowo ze staroperskiego. Oznacza najmroczniejszego.

Julian skinął głową.

Pamiętasz skąd pochodzisz? Gdzie się urodziłaś?

Desari odsunęła się od niego, by odpocząć od subtelnego ciepła jego ciała. Naprawdę

potrzebowała uciec od żaru widocznego w jego oczach. Nikt nigdy tak na nią nie patrzył. Julian

otoczył ręką jej talię, wsuwając pod ramię.

Oparła dłoń na jego klatce, chcąc go odepchnąć, ale w jakiś sposób jej dłoń przylgnęła do

jego koszuli, rozkoszując się ciepłem ciała. Przyciągało ją jak magnes, w taki sam sposób działało

jego spojrzenie. Opuściła powieki. To było szaleństwo. Ale na kilka krótkich godzin tej nocy

postanowiła oddać się marzeniom, pozwolić na fantazję, być może ostatnią w jej życiu.

Julian zmusił ją by udała się w kierunku gospody. Zespół grał coś łagodnego i sennego,

pozwalającego mu obrócić się i wziąć ją w objęcia. W chwili gdy otoczył ją ramionami, wiedział,

że to jest właściwe. Jej ciało idealnie pasowało do jego. Poruszali się w jednym rytmie, pasujące

bicia serc, pasujące ruchy, miękkie kroki. Jej głowa pasowała we wgłębienie w jego ramieniu, a

dłoń idealnie leżała w jego dłoni.

Nie powinniśmy tego robić. Powiedziała Desari. Mimo całej determinacji by nie dać mu

się kontrolować, nie mogła przestać poruszać się w erotycznym tańcu. Czuła jego silne uda na

swoich. Pachniał lasem, tajemniczo i niebezpiecznie. Wdychała ten zapach, zaciągając się nim.

Dotknął ustami jej szyi w delikatnej pieszczocie, która wywołała w obojgu ogromną falę.

Głód wybuchł w niej, gorący i erotyczny, nie podobny do niczego, co znała. Czuła ciepło jego

oddechu przesyłający impuls sprawiający, że puls pod jej skórą przyspieszał coraz bardziej.

To jest dokładnie to, co powinniśmy robić. Nie mam innego wyboru, cara. Potrzebuję

zamknąć cię w ramionach. Jego usta były aksamitnie miękkie a językiem gładził puls, powodując

uderzenia gorąca. Otoczył jej palce własnymi, trzymając nadgarstek tak, że mógł przycisnąć jej

dłoń do swojej piersi tuż nad sercem. Czy ty masz w ogóle pojęcie jak jesteś piękna, Desari?

Jego zęby delikatnie ocierały się tam i z powrotem po jej skórze, wysyłając przez jej ciało tańczące

płomienie.

Desari zamknęła oczy i w tym momencie oddała się czystej, fizycznej przyjemności. Jego

skóra była gorąca i szorstka, była przeciwieństwem jej gładkiej. Mogła poczuć jego siłę, mięśnie

niczym ze stali. Poruszali się w idealnie zgranym rytmie. Chciała, by to trwało wiecznie. W jego

ramionach czuła się chroniona i ceniona. Palący głód w jego oczach sprawiał, że czuła się

pożądana. Jego słowa sprawiały, że czuła się piękna. Ale przede wszystkim sposób w jaki poruszało

się jego ciało, gorący, silny, agresywny, sposób w jaki przyciągał ją do siebie zmieniło jej ciało w

żywy ogień.

To, jaka jesteś w środku, Desari, nie na zewnątrz, sprawia, że jesteś tak piękna. Jego

język smakował jej gardła a wargi przesuwały się po linii brody w kierunku kącika ust.

Nie wiesz, jaka jestem naprawdę. Zaprotestowała, mimo że instynktownie odwróciła usta

ku niemu. Chciała go smakować, poczuć, że to wszystko dzieje się naprawdę, to zaklęcia czarnej

magii, które tkał wokół niej.

Desari spodziewała się dzikiego ataku, jego głód był tak silny i głęboki. Tymczasem

pierwszy dotyk jego ust był niesamowicie czuły, dotykał jej warg zapamiętując ich wyraz i kształt,

jak gdyby miały zniknąć, jakby kochał ich smak. To rozbroiło ją bardziej, niż cokolwiek innego.

Kolana jej zmiękły, ale on po prostu przyciągnął ją do siebie, jakby chciał zamknąć ją w swoim

sercu. Jego ręka z miłością otoczyła jej gardło, palce poruszały się w czułej pieszczocie wysyłając

przez jej ciało fale ciepła i słabości. Wydała niski dźwięk, alarmujący jęk. Swoją łagodnością kradł

jej serce i duszę. Desari zacisnęła pięści na gęstych, złotych włosach i przytuliła się do niego w

niemej prośbie o pomoc. Schwytał ją w sidła a ona oddała mu się bez walki.

Był niebezpiecznym, okrutnym drapieżnikiem ale trzymał ją tak delikatnie, całował tak

czule, jakby była największym skarbem na świecie. Tak jakby dotykanie i smakowanie jej było mu

konieczne do oddychania. Jak mogła nie poddać się jego czarom? Jego głos był niski i

uwodzicielski, włoski akcent z którym szeptał zajął jej serce, wykradł z jej ciała. Świat wokół niej

zmieniał się w dziwną mgłę, ziemia drżała pod nogami. Ich ciała kołysały się w rytm muzyki a cień

skrywał przed wścibskimi spojrzeniami. Desari miała dziwne wrażenie, że on czuje do niej coś

więcej. Nie chodziło o seks, ale o miłość do jedynej kobiety na świecie, która miała dla niego jakieś

znaczenie. Wszystko w jej wnętrzu urosło w odpowiedzi na ten delikatny objaw posiadania.

Jego pocałunek stawał się coraz głębszy, jakby karmił się słodyczą jej ust. Jego dłoń

obejmująca jej gardło, ciało przyciskającej ją do ściany, trzymające ją nieruchomą kiedy zmieniał

jej ciało w żywy płomień, a krew w żyłach w ciekłą lawę.

Chodź ze mną daleko stąd. Szepnął a jego piękny głos był pełny pożądania i snuł swe

czarodziejskie sieci.

Desari oparła głowę na jego ramieniu, zdezorientowana i zdziwiona. Chciała go, chciała być

blisko niego. Potrzeba była tak silna, że stawała się przymusem. Nie mogła tego zrozumieć. W

przeciągu całego życia nikt nie przygotował ją na takie przyciąganie.

Nawet cię nie znam.

Palce Julian gładziły jej jedwabiste włosy a delikatny uśmiech złagodził twardą linię jego

ust.

Pragniesz w to wierzyć, Desari, ale ja jestem w twoich myślach tak samo, jak ty w moich.

Wiem, że jesteś piękna w środku, słyszę to w twoim głosie, widzę wyraźnie w sercu i umyśle.

Lubisz sprawiać kłopoty, ale nigdy nie zraniłabyś samotnej duszy. Jesteś światłem w mojej

ciemności, moją partnerką.

Potrząsnęła głową.

Nie wiem, o co ci chodzi.

Czujesz to. Nie próbuj zaprzeczać.

Delikatnie pocierał pasmo jej jedwabistych włosów pomiędzy palcami. Jego płonące oczy

miały kolor roztopionego złota, były ożywione głodem, bezwzględną potrzebą i zaciekłą

zaborczością.

Kim jest partnerka życiowa? Nigdy nie słyszałam takiego określenia.

Julian studiował jej uniesioną twarz, badając palcami klasyczny układ kości.

Jesteś Karpatianką, więc jak możesz tego nie wiedzieć? Musimy się wiele o sobie nauczyć.

Dziś w nocy wyjaśnię ci kim w naszej ojczyźnie są partnerzy i jakie mają znaczenie. Jego dłoń

ześlizgnęła się w dół gardła, przez ramię i rękę aż po palce. Ale polują na nas, piccola. Pozwól, że

zostawimy to miejsce i pójdziemy porozmawiać gdzie indziej.

Oddech uwziął jej w gardle.

Darius? Mój brat? On na nas poluje? Jeszcze jej nie wezwał, nie zmuszał do powrotu jak

się spodziewała, gdy już ją odnajdzie. Myślała, że będzie miała wystarczająco czasu, by skierować

go na fałszywy trop. Muszę odejść. On z łatwością znajdzie cię przeze mnie.

Julian pociągnął ją w stronę drzwi karczmy a Desari czuła się bezwolna pod jego urokiem.

To było szaleństwo tak przeciwstawiać się Dariusowi. On znajdzie tego mężczyznę i stoczą

straszliwą bitwę.

Chodź ze mną, Desari. Nie dojdzie do walki, chyba że uprzesz się zostać tutaj. Muszę z

tobą porozmawiać. Obiecałaś mi tę noc i nie zamierzam zwolnić cię z danego słowa.

Poruszali się szybko, znikając w ciemnościach nocy. Czy mu obiecywała? Sprawiał, że

czuła się otumaniona i nie pamiętała, co mówiła.

Nie ma sposobu, by wprowadzić Dariusa w błąd. Podkreśliła. W jego żyłach płynie

moja krew. Może śledzić mnie za pomocą woli i jest bardzo potężny.

Julian otoczył ramieniem jej barki.

To prawda, że on stanowi ciekawe wyzwanie, ale możemy mieć tyle czasu, ile zechcesz,

Desari.

Wbrew samej sobie, te możliwości zaintrygowały ją. Tak naprawdę nigdy nie skosztowała

wolności. Darius i pozostali czuwali nad nią, gdy dorastała. Z czasem to się zatarło.

Nie chcę narazić cię na niebezpieczeństwo. Jej błękitne oczy nie chciały spotkać jego

gorącego spojrzenia. Czuła, że to wyjawiłoby jej prawdziwe uczucia.

Twarde usta Juliana wygięły się w zadowoleniu.

Cieszę się, że martwisz się o moje bezpieczeństwo, cara. powiedział, a w jego głosie

ukryta była uwodzicielska pieszczota. Włoski akcent jeszcze ją pogłębiał. Ale nie ma takiej

potrzeby. Ja też jestem potężny. Wiem, że kochasz tego mężczyznę. Nie dojdzie między nami do

konfrontacji. Być może zagramy w kotka i myszkę.

Desari drżała, chłód nocy otaczał jej rozpaloną skórę. To coś musiało być w powietrzu, bo

samym głosem nie mógł spowodować takiej gorączki, jaka rozpalała jej krew. I to nie jedynie silna

chemia między nimi ją pochłaniała. Unosząc brodę zdecydowała, że to była wiedza, którą mógł jej

przekazać. To był prawdziwy Karpatianin, dorastający w ojczyźnie. Wiedział o rzeczach, które

desperacko pragnęła poznać, które mogły mieć znaczenie dla jej rodziny.

Powiedz, jak możemy to zrobić.

W jej głosie była naturalna wyniosłość, nuta władczego żądania. Desari używała jej, by

dostać to, czego chciała. Ramiona Juliana otoczyły jej smukłą talię. Impulsy energetyczne

przeskakiwały i iskrzyły pomiędzy nimi. Mogła zaprzeczać, ale w jej oczach widział odpowiedź,

czuł ją w jej ciele, w jej zapachu.

Całkowicie połącz ze mną swój umysł, tak, by nie zostało nic twojego, co mógłby znaleźć.

Próbowała wyrwać się z jego objęć.

Nie! Nie chcę!

Irytujący uśmiech wpełzł na jego usta, drażniąc ją.

Czego się obawiasz, piccola? Mojego rozwiązania? Nie mam powodu, by coś przed tobą

ukrywać. Chcę ciebie, w każdy możliwy sposób. Gdy coś jest dla mnie ważne, nie ustąpię. A w

całym moim życiu, we wszystkich wiekach egzystencji to ty jesteś najważniejsza. Połącz się ze

mną. Odlecimy daleko stąd i porozmawiamy o ważnych rzeczach.

To był akt odwagi. Nie ukrywał przed nią niczego. Ciemne oczy Desari rozbłysły.

Nie boję się ciebie. Odparła. Jestem silna. Nie możesz uwieść mnie bez mojej zgody.

Pójdę z tobą, bo chcę się czegoś od ciebie nauczyć. Brzmiała niczym księżniczka przemawiająca

do podległych chłopów.

Julian wiedział, że lepiej nie pokazywać triumfu na twarzy.

Teraz, cara mia. Powiedział. Chodź ze mną, połącz się. Jego głos był pieszczotą,

wysyłającą przez je ciało płomienie, których nie mogła ugasić.

Jego krew płynęła w jej żyłach. Zdecydowanie i całkowicie zanurzyła swój umysł w jego.

Nie chciała panikować ani zmienić zdania. Od razu zorientowała się, że przepadła. Mógł zwabić ją

do erotycznego świata pełnego ciepła, głodu i silnej potrzeby. I był tak samo bezwzględny jak

Darius. Samotnik. Wielki wojownik, który w ciągu wieków stoczył wiele bitew. Niczego przed nią

nie ukrywał. Nic, nawet straszną, nieustającą ciemność. Zawsze był sam, nawet we własnym

świecie. Zawsze. Aż do teraz. Desari niepewnie poruszyła się w ciemności.

Zmień kształt, piccola. Użyj obrazu, który ci podsuwam. Jego słowa niosły ponaglenie,

którego nie mogła zignorować. Darius był blisko.

Równocześnie unieśli się w niebo, opalizujące pióra odbijały się na nocnym niebie. Ich

serca biły jednym rytmem. Skrzydła uderzały silnie, niosąc ich lekko w dal. Unosili się w pełnej

harmonii. Skierowali się w pobliskie góry.

Julian dzielił z nią urok nocy. Przez wieki nie widział kolorów, więc wszystko było dla

niego nowe i wspaniałe. Srebrzyste liście błyszczały na drzewach pod nimi, a jeszcze niżej lśniła

tafla jeziora. Rozlegały się odgłosy lasu, krzyczała sowa, która straciła swą ofiarę a polne myszy

szeleściły przedzierając się przez poszycie.

Darius nie mógł śledzić Desari, gdy byli w pełni połączeni. Ale w chwili gdy się

rozdzielą, będzie mógł ją odnaleźć. Sztuczka polegała na tym, by zabrać ją na tyle daleko, by

Darius musiał przerwać poszukiwania i znaleźć schronienie, zanim słońce wzejdzie.

Desari zawahała się na chwilę, gdy odczytała intencje Juliana. Nie chciała pozostawać z dala

od rodziny w ciągu dnia, gdy była całkowicie bezbronna. Julian przesłał jej falę ciepła i spokoju,

niezłomne postanowienie Karpatianina, by chronić swą partnerkę za wszelką cenę. Gdy była z nim

nic nie mogło jej się stać, nie pozwoliłby na to.

A co z tobą? Przed tobą jestem bezpieczna? Spytała cicho, zdając sobie sprawę z

pożądania rosnącego w ich ciałach. Straszny, nienasycony głód. Nikt poza nią nie byłby w stanie

zaspokoić tego, czego żądało jego ciało. Nikt inny nie mógł ugasić tego ognia, płonącego gdzieś

głęboko w nim. Ta świadomość jeszcze bardziej osłabiła jej silną wolę. Jego potrzeba była

ogromna.

Zawsze, Desari. Będę cię chronił. Czujesz to, wiesz o tym. Nie mogę zrobić nic innego, jak

zapewnić ci bezpieczeństwo.

Julian wyczuł zakłócenia w powietrzu. Fale energii rozlewające się po niebie w

poszukiwaniu myśliwego. Uśmiechnął się w ciele drapieżnika. Darius był bardzo niebezpieczny.

Jeden z najstarszych i żelaznej woli. Połączona z Julianem, Desari była niewidoczna dla brata.

Mimo tego Darius był świetnym przeciwnikiem, nie dość aroganckim, by drażnić wroga. Wiedział,

że są równi, albo bardzo podobni.

Fale cofnęły się a powietrze zrobiło się czyste i świeże. Nagle Darius uderzył ponownie.

Julian poczuł ból zarówno w swojej głowie, jak i Desari. Wydała cichy dźwięk, krzyk stłumiony w

gardle, ale Julian instynktownie przejął na siebie uderzenie, osłaniając ją przed nim.

Posłuchaj mnie, obcy. Wiem, że mnie odczuwasz i wiesz, kim jestem. Jeśli skrzywdzisz ją w

jakikolwiek sposób, nie będzie miejsca na ziemi, w którym będziesz bezpieczny. Znajdę cię i zabiję.

Śmierć będzie długa i bolesna. głos rozlegał się w nocnym powietrzu, niósł się tak daleko, by była

pewność, że przesłanie zostało wysłuchane i zrozumiane.

Julian był zdziwiony mocą ochroniarza. Wyglądał jak uczeń Gregoriego, był tak samo

niebezpieczny. Darius może nie posiadał tej elegancji, był bardziej przyziemny i surowy, ale miał

ogromną siłę. Niewielu potrafiłoby utrzymać ból w głowie Juliana zwłaszcza że nigdy nie

wymieniali krwi i przeciwnik nie miał pojęcia gdzie się znajdują. Zamierzał zrobić to, co

powiedział. Był bezwzględny i zdecydowany, bez odrobiny miłosierdzia.

Julian odetchnął głęboko i wraz z Desari przeniósł się do małej, przytulnej chatki położonej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: