Judaism and the Vatican
AN ATTEMPT AT SPIRITUAL SUBVERSION
Judaizm i Watykan
Próba dokonania przewrotu duchowego
Hrabia Leon de Poncins
[wyd. 1967, 1985, 1999]
tłumaczenie Ola Gordon
http://henrymakow.com/2013/08/Leon-de-Poncins-Why%20Judaism-Hates-Christianity.html
Hrabia Leon de Poncins pochodzi ze starej wybitnej rodziny francuskiej, o długiej tradycji badań kwestii przewrotu duchowego i politycznego. Jego pradziadek ze strony ojca zginął w walce przeciwko rewolucji 1789 roku, a pradziadek ze strony matki za wspieranie monarchii został uwięziony przez Napoleona.
Choć autor nie jest bezpośrednio zaangażowany w działalność polityczną, napisał prawie dwadzieścia książek na temat specyficznych aspektów problemu subwersji nowoczesnego świata, oprócz Francji wydanych w Anglii, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii, Brazylii, Bułgarii, Portugalii i na Węgrzech. Przed ostatnią wojną założył i kierował słynnym czasopismem Centre-Revolution, publikowanym w Genewie, Szwajcaria.
Do zakończenia II wojny światowej służył we francuskim wywiadzie wojskowym. W późniejszym czasie organy wyzwolicielskie doprowadziły do nieudanego prześladowania go za rzekomą zdradę w niektórych jego książkach, ale okazało się, iż tylko powoływał się na teksty wybitnych żydowskich badaczy, autentyczność których była niepodważalna.
Nikt kto atakował problem subwersji politycznej i duchowej w nowoczesnym świecie, nie zdobył większego powszechnego uznania za przenikliwą logikę i rygorystyczną bezstronność, niż hrabia de Poncins.
"Jest bardzo ważna jest zasada, żeby nigdy nie deformować prawdy. Prawda jest zawsze fundamentalna dla wszystkich odpowiedzialnych ludzi. Zawsze powinna zwyciężyć" – papież Jan XXIII
"Istnieje prawdziwa konkurencja kto może pokazać Żydów by wyglądali na najbardziej znienawidzonych. Ostry i patetyczny jak autor IV Ewangelii (św. Jan), palma pierwszeństwa należy się Mateuszowi, jego nieomylna ręka wypuściła zatrutą strzałę, której nigdy nie da się wycofać" – Jules Isaac: Jesus et Israel [Jezus i Izrael] s. 483
"Prof. Isaac, wybitny francusko-żydowski historyk. . . ostatnie lata życia spędził na badaniu religijnych korzeni antysemityzmu. Miał audiencje z nieżyjącymi już papieżami Piusem XII i Janem XXIII, ta druga miała duże znaczenie i doprowadziła do późniejszego sprostowania pewnych fragmentów liturgii rzymskiej ubliżających Żydom" – Jewish Chronicle, 29.10.1965, s. 14
". . . stałym i utajonym źródłem antysemityzmu nie jest nic innego jak wszelkiego rodzaju chrześcijańska nauka religijna i tradycyjne, tendencyjne interpretacje Pisma Świętego" – Jules Isaac, Jezus i Izrael, s. 572.
SPIS TREŚCI
CZĘŚĆ I: 'Nauczanie pogardy'
Rozdział 1: Kwestia żydowska a sobór. . . . . . . . . . . . . . 3
Rozdział 2: Jules Isaac i ewangeliści . . . . . . . . . . . . . . . 5
Rozdział 3: Jules Isaac i ojcowie kościoła . . . . . . . . . . . 9
CZĘŚĆ II: Problem stuleci
Rozdział 4: Złożoność problemu żydowskiego. . . . . . . . . 24
Rozdział 5: Prawo Mojżeszowe i Talmud. . . . . . . . . . . . . 29
Rozdział 6: Marranos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34
Rozdział 7: Asymilacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Rozdział 8: Państwo w państwie. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Rozdział 9: Antysemityzm. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
Rozdział 10: Rewolucja światowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
Rozdział 11: Wieczny antagonizm. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Rozdział 12: 'Portret Żyda'. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76
CZĘŚĆ III: Sobór znajduje rozwiązanie
Rozdział 13: Watykańskie głosowanie. . . . . . . . . . . . . . . . 82
Rozdział 14: Traktaty przeciwko soborowi. . . . . . . . . . . . . 100
Rozdział 15: Jak Żydzi zmienili katolicki sposób myślenia. 105
Appendix I: Apel do głów państw. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111
Appendix II: Sześć milionów niewinnych ofiar . . . . . . . . . . 113
Bibliografia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
DEDYKACJA
Dla upamiętnienia ojców Kościoła, twórców cywilizacji chrześcijańskiej
CZĘŚĆ I: 'NAUCZANIE POGARDY'
"'Deklaracja Soboru Ekumenicznego o Kościele i niechrześcijanach, znosząca z narodu żydowskiego zarzut zbiorowej odpowiedzialności była bezczelną tanią polityką i obrazą Boga', powiedział w ubiegłym tygodniu dr Eliezer Berkovitz, profesor filozofii żydowskiej na Żydowskim Universytecie Ameryki [Jewish University of America] w Toronto. "Powiedział, że chrześcijaństwo szerzyło się w Europie nie Ewangelią, ale mieczem, a przedstawiony teraz duch ekumenizmu i zrozumienia międzywyznaniowego był czymś więcej niż zagraniem PR". Jewish Chronicle, 28.01.1966, s. 17
"Ewangeliczna wersja procesu Jezusa, opisanego przez uczonych w piśmie biskupa Rzymu jako wielkie wydarzenie sądowe I wieku, jest przerażająca w swojej wrogiej przebiegłości". D G Runes: The Jew and the Cross [Żyd i krzyż], 1965, s .26
"Trudny i powolny proces budowania szczęśliwszych relacji między chrześcijaninem i żydem zrobi postęp tylko wtedy, kiedy odrzuci się stereotypy i uprzedzenia i zastąpi je racjonalnym i inteligentnym ponownym osądem. Istotne jest byśmy w większym stopniu się rozumieli. Musimy rozmawiać, ale rozmowa nie oznacza nawrócenia". Jewish Chronicle art. red., 27.01.1967
Rozdział 1 - Kwestia żydowska a sobór
19 listopada 1964 roku, biskupi i kardynałowie Kościoła Katolickiego zgromadzeni na soborze w Rzymie przeważającą większością uchwalili schemat zajmujący się postawą Kościoła wobec judaizmu.
Le Monde 27 listopada nawiązał do gwałtownych reakcji wywołanych tym głosowaniem ze strony kościołów katolickich wschodniego obrządku i krajów arabskich.
Artykuł kończy się post-scriptum rzymskiego korespondenta H Fesqueta, którego uważano za rzecznika o. Congara, lidera postępowego skrzydła katolickiego. Fesquet rozpoczął od przypomnienia, że głosowanie soborowe jest tajne, i dalej napisał:
"99 ojców zagłosowało na 'nie', 1.651 zagłosowało na 'tak', i 242 zagłosowało na 'tak' z zastrzeżeniami. Ponadto było to tylko głosowanie prowizoryczne, a końcowe odbędzie się na końcu IV sesji soboru w 1965 roku.
"Na zgromadzeniu ogólnym wschodni biskupi zainterweniowali jako organ, mówiąc, że w zasadzie byli przeciwni deklaracji soboru o żydach. Dlatego możemy przypuszczać, że 99 ojców, którzy zagłosowali negatywnie należeli do obrządku wschodniego".
Poniżej fragment tekstu deklaracji o żydach przegłosowanego przez ojców soboru 20 listopada 1964:
". . . Ponieważ takie jest dziedzictwo przejęte przez chrześcijan od żydów, ten święty sobór postanawia wyraźnie popierać i zalecać wzajemne zrozumienie i uznanie, osiągnięte przez badania [studia] teologiczne i braterską dyskusję, a poza tym, ponieważ poważnie dezaprobuje wszelkie krzywdy wyrządzone przez ludzi, równie ubolewa i potępia nienawiść i złe traktowanie (vexationem) żydów. . .
"A zatem każdy powinien zachować ostrożność by nie przedstawiać narodu żydowskiego jako narodu odrzuconego, czy w naukach katechetycznych, głoszeniu słowa Bożego czy w doczesnych rozmowach, ani nie powinien mówić lub robić nic co by alienowało umysły ludzi od żydów. Tak samo każdy powinien zachować ostrożność by nie imputować współczesnym żydom tego co dokonano w Męce Chrystusa". (The Tablet, 26.09.1964, s. 1094 - poprawiony tekst do przedstawienia na III sesji)
Na pierwszy rzut oka, to posunięcie wydaje się być zgodne z niezmienną doktryną Kościoła, który, chcąc chronić apołeczeństwo chrześcijańskie przed wpływami żydowskimi, zawsze potępiał prześladowania, fakt który faktycznie szczerze uznawał żydowski pisarz Max I Dimont:
"Średniowieczni papieże i książęta mogli wymazać żydów całkowicie, gdyby chcieli, ale oni nie chcieli. . . Kiedy z powodu presji społecznej, gospodarczej, czy nawet religijnej, obecność żydów stała się niepożądana, zostali wygnani, ale nie zabici. Kościół obdarzył wszystkich ludzi duszą, i odbierał człowiekowi życie tylko by ratować swoją duszę. Dopiero gdy religia straciła swój odstraszający wpływ na człowieka, zachodnie społeczeństwo mogło przyjąć pomysł spokojnego mordowania milionów, ponieważ uznało, że nie było dla nich miejsca". (M I Dimont: Jews, God and History [Żydzi, Bóg i historia], s. 286)
Ale faktycznie tekst poddany pod głosowanie w Rzymie sugeruje, że większość ojców soboru nie może się porozumieć co do tego, co stanowi istotę judaizmu. Wydaje się, że tylko zastosowali się do humanitarnego aspektu problemu, sprytnie przedstawionego przez rzeczników światowego żydostwa i przez prasę w dużej mierze opowiadającą się za żydowskimi interesami.
Mówi się, że prawda jest taka, iż wiele żydowskich organizacji i osobistości stoi za reformami, które zaproponowano soborowi w celu zmodyfikowania postawy Kościoła i starodawnych nauk o judaizmie: Jules Isaac, Label Katz, przewodniczący B'nai B'rith, Nahum Goldman, przewodniczący Światowego Kongresu Żydów itp.
Te reformy są bardzo ważne, ponieważ sugerują, że przez 2.000 lat Kościół był w błędzie, i że musi dokonać zmian i zrewidować całkowicie swoją postawę wobec żydów.
Wśród katolickich świeckich kampanię prowadzą postępowi hierarchowie, którzy, przyjmując stanowisko w kwestii historycznego faktu, że chrześcijaństwo w prostej linii pochodzi od judaizmu, upominają się o tolerancję wobec żydów, której oni, jak zobaczymy dalej, nie stosują wobec chrześcijan. Faktycznie dla obu stron jest to broń wymyślona w celu obalenia tradycyjnego katolicyzmu, który uważają za głównego wroga.
Spośród osobistości żydowskich wymienionych powyżej, była jedna, która odegrała istotną rolę: pisarz Jules Isaac z Aix-en-Provence [niedawno zmarł]. Wcześniej był inspektorem generalnym edukacji publicznej we Francji i autorem akademickich książek w dziedzinie historii.
Kiedy odkrył znaczne poparcie ze strony postępowych biskupów, Isaac ustawił sobór na swoją korzyść. W rzeczywistości stał się głównym teoretykiem i promotorem kampanii zorganizowanej przeciwko tradycyjnemu nauczaniu Kościoła.
Poniżej podsumowanie jego tez:
Musieliśmy uporać się z antysemityzmem, którego logiczną konsekwencją była likwidacja europejskich żydów w Auschwitz i innych obozach zagłady w czasie II wojny światowej.
Według niego, najbardziej niebezpieczną formą antysemityzmu jest chrześcijański antysemityzm, który ma pochodzenie teologiczne. Faktycznie postawa chrześcijan wobec judaizmu zawsze opierała się na opisach Męki dokonanych przez czterech ewangelistów, i komentarzach o nich ojców Kościoła, takich jak święci Jan Chryzostom, Ambroży, Augustyn, Agobard - prymas Galów, papież Grzegorz Wielki i wielu innych.
A zatem Jules Isaac dążył do obalenia podstaw teologicznych, kwestionując wartość historyczną zapisów ewangelicznych, i dyskredytując spory rozpoczęte przez ojców Kościoła, w celu ochrony przed wpływami żydów, którym zarzucano wieczne spiski przeciwko chrześcijańskiemu porządkowi.
Rozważmy teraz szczegółowo jakie kroki podjął Jules Isaac, zarówno w Watykanie, jak i w samym soborze, żeby zaakceptowano jego poglądy.
Po zniknięciu jego żony i córki, które zmarły podczas deportacji, ostatnie 20 lat życia poświęcił ważnym badaniom relacji między judaizmem i chrześcijaństwem, i w związku z tym napisał dwie ważne książki: Jesus et Israel [Jezus i Izrael] opublikowaną w 1946 i w 1959, i Genese de l'Antisemitisme [Geneza antysemityzmu] wydaną w 1948 i 1956.
W tych książkach Jules Isaac swobodnie cenzuruje chrzescijańskie nauczanie, które, jak mówi, było źródłem nowoczesnego antysemityzmu, i głosi, choć bardziej poprawnie można powiedzieć, że żąda, "puryfikacji" i "skorygowania" obowiązujących od 2.000 lat doktryn. Dalej zbadamy te dwie książki; tymczasem omówimy rolę Isaaca w zwróceniu uwagi soboru na kwestię żydowską.
Już po zakończeniu wojny zaczął organizować krajowe i międzynarodowe spotkania z udziałem sympatyzujących katolików, którzy byli przyjaźnie nastawieni do jego argumentów.
W 1947 roku [1], po judeo-katolickich dialogach tego rodzaju, w których uczestniczyli, spośród żydów, Edmond Fleg i Sammy Lattes, a spośród katolików Henri Marrou, o. Danielou i Abbe Vieillard z Sekretariatu Episkopatu, napisał 18 punktowe memorandum na temat "Rektyfikacji nauk chrześcijańskich w odniesieniu do Izraela".
W tym samym roku zaproszono go na konferencję międzynarodową w Seelisberg, Szwajcaria, w której uczestniczyło 70 członków z 19 krajów, wśród nich o. Callixte Lopinot, o. Demann, pastor Freudenberg i wielki rabin Kaplan. Na sesji ogólnej przyjęto "Ten Points of Seelisberg" [10 punktów Seelisberg], które proponowały, żeby kościoły chrześcijańskie zastosowały środki puryfikacji nauk religijnych odnośnie żydów.
Następnie Jules Isaac zorganizował pierwsze towarzystwo przyjaźni judeo-chrześcijańskiej z pomocą wielkiego rabina Francji i jego asystenta Jacoba Kaplana, oraz żydów Edmonda Flega i Leona Algazi, katolickich przyjaciół takich jak Henri Marrou, Jacques Madaule, Jacques Nantet, i protestanckich przyjaciół takich jak prof. Lvovsky i Jacques Martin. Statut towarzystwa wykluczał możliwość dokonywania nawracania wśród członków, i wkrótce były już jego filie w Aix, Marsylii, ...
OlaGordon