Anatomia 2.pdf

(130 KB) Pobierz
FORMULARZ DANYCH EWIDENCYJNYCH ZLECENIOBIORCY
Zespół narządów oddechowych cz. 2
KRTAŃ
(larynx)
łączy gardło z tchawicą
spełnia wielorakie funkcje:
przewodzi powietrze z gardła do tchawicy i z powrotem
w czasie połykania zamyka wejście do dróg oddechowych
umocowuje tchawicę łącząc ją z k. gnykową
jest narządem głosotwórczym
rusztowanie krtani stanowią ruchomo połączone ze sobą chrząstki
wnętrze wyściela błona śluzowa tworząca liczne fałdy
jama krtani (cavum laryngis)
wysyłana jest błoną śluzową przedłużającą się z gardła do nasady języka
wejście do krtani ograniczone jest przez nagłośnię i fałdy nalewkowo –
nagłośniowe
nagłośnia spełnia rolę zastawki zamykającej wejście do krtani w
momencie połykania
na ścianach bocznych krtani błona śluzowa układa się w:
fałd przedsionkowy (plica vestibularis)
na dolnej ścianie znajduje się zagłębienie – zachyłek
krtaniowy pośrodkowy
fałd głosowy (plica vocalis)
drgania fałdów wywołane przepływem powietrza wydechowego
są źródłem fal dźwiękowych
między fałdami występuje kieszonka krtaniowa
przestrzeń zawarta między obu fałdami głosowymi i chrząstkami
nalewkowatymi to szpara nagłośni (rima glottidis)
dzieli się na dwie części:
cz. międzychrząstkową
cz. międzybłoniastą
chrząstki krtani (cartilagines laryngis)
występują w liczbie – 5
połączone są ze sobą ruchomo – stawowo: więzadłami i mięśniami
dzięki nim krtań ma stale ziejące światło, co ułatwia przepływ powietrza
dzielą się na:
chrząstka pierścieniowata (cartilago cricoidea)
chrząstka główna
zbudowana z tkanki chrzęstnej szklistej
ma kształt sygnetu
składa się z:
płytki
łuku
chrząstka tarczowata (cartilago thyroidea)
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374769.003.png 725374769.004.png
zbudowana z tkanki chrzęstnej szklistej
wyróżnia się w niej płytki:
prawą
lewą
na krawędzi górnej każdej z płytek uwydatnia się:
róg przedni
róg tylny
chrząstka nalewkowata (cartilago arytenoidea)
zbudowana z tkanki chrzęstnej szklistej
ma postać nieprawidłowej piramidy
wyróżnia się w niej:
podstawę
wyrostek rożkowaty
łączą się stawowo
chrząstka nagłośniowa (cartilago epiglottica)
ma kształt rombu lub listka
zbudowana jest z tkanki chrzęstnej sprężystej
mięśnie krtani
występują w 3 grupach czynnościowych:
mięśnie rozszerzające krtań:
m. pierścienno – nalewkowy grzbietowy (m. cricoarytenoideus dorsalis)
unosi chrząstki nalewkowate
rozszerza wejście do krtani
napina fałdy głowowe
m. pierścienno – tarczowy (m. cricothyroideus)
opuszcza chrząstkę tarczowatą
rozszerza wejście do krtani
napina fałdy głosowe
m. gnykowo – nagłośniowy (m. hyoepiglotticus)
po akcje połykania ciągnie nagłośnię ku przodowi i rozszerza
krtań
mięśnie zwężające krtań:
m. pierścienno – nalewkowy boczny (m. cricoarytenoideus lateralis)
opuszcza chrząstkę nalewkowatą
zwracając wyrostek głosowy do wnętrza krtani powoduje
zwiotczenie fałdów głosowych
m. głosowy (m. vocalis)
osłabia napięcie fałdów głosowych
m. kieszonkowy (m. ventricularis)
działa jak m. głosowy
u świń i przeżuwaczy – zespala się z nim
m. nalewkowo poprzeczny (m. arytenoideus transversus)
kurcząc się razem z m. głosowym rozluźnia fałdy głosowe
mięśnie długie krtani:
m. mostkowo – tarczowy (m. sternothyroideus)
po akcie połykania pociąga krtań do tyłu
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374769.005.png
m. tarczowo – gnykowy (m. thyrohyoideus)
podczas połykania pociąga krtań do przodu
TCHAWICA
(trachea)
przewodzi powietrze do płuc i z powrotem
to rura utrzymywana przez cały czas w stanie otwartym przez pierścienie chrzęstne
chrząstki tchawiczne (cartilagines tracheales)
liczba chrząstek tchawicznych może wynosić od 32 (świnia) do 60 (koń)
ciągnie się od krtani przez całą szyję aż do klatki piersiowej
jej długość zależy od długości szyi
nad podstawą serca rozgałęzia się na prawe i lewe oskrzele główne – rozdwojenie
tchawicy (bifurcatio tracheae)
w jamie klatki piersiowej układa się górnie od serca
błona śluzowa zawiera gruczoły tchawicze o charakterze:
surowiczym
śluzowym
mieszanym
PŁUCA
(pulmones)
podstawowy narząd oddychania, w którym zachodzi bezpośrednia wymiana gazów
między krwią a środowiskiem zewnętrznym
mają budowę pęcherzykowo – cewkową
leżą w jamie klatki piersiowej w opłucnej
podstawowym przewodem jest oskrzele
oskrzela i pęcherzyki tworzą parzyste narządy miąższowe:
płuco prawe (pulmo dexter)
większe
wyróżnia się w nim:
płat przedni
płat środkowy
płat tylny – największy
płat dodatkowy
płuco lewe (pulmo sinister)
mniejsze – z racji przesunięcia serca na tę stronę
dzieli się na:
płat przedni
płat tylny
w każdym płucu wyróżnia się:
powierzchnię żebrową
powierzchnię przeponową
powierzchnię przyśrodkową (śródpiersiową)
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374769.006.png
widnieje na niej wycisk sercowy (impressio cardiaca)
widoczne jest zagłębienie – wnęka płuca (hilus pulmonus), przez
która wnika do płuc:
oskrzele główne (bronchus principalis)
tętnica płucna (a. pulmonalis)
gałąź oskrzelowa aorty piersiowej
a wychodzą:
żyły płucne (vv. pulmonales)
wszystko to razem tworzy korzeń płuca (radix pulmonis)
powierzchnie płuc pokryte są opłucną płucną (pleura pulmonalis)
OSKRZELA
(bronchi)
na wysokości 4 – tej przestrzeni międzyżebrowej tchawica rozgałęzia się na dwa
oskrzela główne (bronchus principalis) :
podążają do płuca prawego i lewego
przypominają budowę tchawicy
posiadają:
rusztowanie chrzęstne
błonę śluzową
włókna mięśniowe gładkie
mięśniówka reguluje światło oskrzeli i ilość przepływanego przez nie
powietrza
w miarę zmniejszania się średnicy oskrzeli stopniowo zanikają elementy
chrzęstne i mięśniowe
każde oskrzele dzieli się na oskrzela płatowe (bronchi lobares):
dzielą się na oskrzela coraz mniejszych rozmiarów tworząc drzewo
oskrzelowe (arbor bronchialis)
największe odgałęzienia – oskrzela segmentowe (bronchi
segmentales)
najmniejsze oskrzela – oskrzeliki (bronchuli)
tworzą drzewo pęcherzykowe
rozgałęziają się na oskrzeliki oddechowe
kończą się przewodzikami pęcherzykowymi
utworzonymi z pęcherzyków płucnych
wszystkie pęcherzyki tworzą grono płuca (acinus
pulmonis)
OPŁUCNA
(pleura)
cienka błona surowicza zbudowana z tkanki łącznej zbitej pokrywająca płuca
jej powierzchnia wydziela śliski płyn surowiczy zmniejszający tarcie miedzy płucami
i klatka piersiową podczas oddychania
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374769.001.png
warstwa opłucnej wyścielająca ściany klatki piersiowej to opłucna ścienna (pleura
parietalis)
ze względu na położenie dzieli się na:
opłucną przeponową (pleura diaphramatica)
opłucną śródpiersiową (pleura mediastinalis)
opłucną żebrową (pleura costalis)
warstwa obejmująca płuco to opłucna płucna (pleura pulmonalis)
zachyłki opłucnowe:
żebrowo – śrórpiersiowe
żebrowo – przeponowe
Projekt „Dobry zawód – lepsza przyszłość” współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013, Priorytet IX, Działanie 9.3
725374769.002.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin