Hamilton Laurell - Meredith Gentry 01 - Pocałunek ciemności.pdf - Hamilton Laurell - ssaaggaa

LAURELL K. HAMILTON

POCAŁUNEK CIEMNOŚCI

(Przełożył: Piotr Grzegorzewski)

Wszystkim tym, którzy utrzymywali stare opowieści

przy życiu w małych pokoikach i wielkich domach,

przy blasku świec i świetle elektrycznym,

wszystkim którzy podtrzymywali wiarę w nie,

oraz wszystkim, którzy zawsze je lubili.

PODZIĘKOWANIA

Robinowi Bellowi za bardzo wiele, w tym za materiały dotyczące mitologii

celtyckiej. Darli Cook, bez której tak wiele rzeczy byłoby nie rozwiązanych. Deborah

Millitello, która przeczytała tę książkę i uznała ją za dobrą. Całej mojej grupie

pisarskiej, która z powodu ograniczeń czasowych nie czytała ostatecznej wersji:

Tomowi Drennanowi, Rettowi MacPhersonowi, Marelli Sands, Sharon Shinn i

Markowi Sumnerowi. A także wszystkim pracownikom Ballantine i Del Rey,

szczególnie mojej redaktorce Shelly Shapiro.

ROZDZIAŁ 1

Dwadzieścia trzy piętra w górę i wszystko, co widać za oknem, to szary smog.

Mogą to sobie nazywać Miastem Aniołów, ale jeśli naprawdę na zewnątrz byłyby

anioły, musiałyby latać na oślep.

Los Angeles jest miastem, do którego ludzie, ci ze skrzydłami i bez,

przyjeżdżają, gdy chcą uciec. Uciec przed innymi, uciec przed sobą. Ja też tu

uciekłam - i to z powodzeniem - ale za każdym razem, gdy patrzyłam na to brudne

niebo, chciałam wracać w moje rodzinne strony - do Cahokia w Illinois, gdzie niebo

było błękitne, a trawa rosła bez podlewania. Nie mogłam jednak tam wrócić, gdyż

moi krewni chcieli mnie zabić. Jeśli marzy się wam bycie księżniczką w Krainie

Faerie, wierzcie mi, że jest to mocno przereklamowane.

Pukanie do drzwi. Otworzyły się, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. W

wejściu stanął mój szef, Jeremy Grey. Mały, szary człowieczek, cztery stopy

jedenaście cali wzrostu, cal niższy ode mnie. Był cały szary, począwszy od

stonowanego garnituru od Armaniego, a skończywszy na zapiętej na ostatni guzik

koszuli i jedwabnym krawacie. Tylko jego buty były czarne i błyszczące. Nawet jego

skóra była blada i jednolicie szara. Nie dlatego, że był chory albo stary.

Przypuszczalnie był w kwiecie wieku, mógł mieć najwyżej czterysta lat. Wokół oczu

i w kącikach ust miał trochę zmarszczek, które nadawały mu dojrzałości, żadną miarą

nie był jednak stary. Nawet nie wspomagając się krwią śmiertelników czy poważnym

zaklęciem, Jeremy mógł żyć wiecznie. Przynajmniej teoretycznie. Naukowcy

twierdzą, że za jakieś pięć miliardów lat Słońce rozrośnie się i pochłonie Ziemię.

Żadna z istot tego nie przeżyje. Wszyscy zginą. Czy pięć miliardów lat można uznać

za wieczność? Chyba nie. Chociaż to wystarczająco dużo, by wzbudzić zazdrość u

większości z nas.

Odwróciłam się plecami do okien i gęstego smogu. Dzień był tak szary jak

mój szef, tyle że jego kolor był chłodną, rześką szarością, jak chmury przed

wiosennym deszczem. To, co znajdowało się za oknem, było ciężkie i gęste, jak coś,

co próbujesz połknąć, ale utkwiło ci w przełyku. To był dzień w sam raz do

udławienia się. A może to tylko ja byłam w takim nastroju?

- Wyglądasz na przygnębioną, Merry - powiedział Jeremy. - Co się stało?

Zamknął za sobą drzwi, po czym sprawdził, czy są domknięte. Dyskretny, jak

zawsze. Miałam jednak wrażenie, że kryje się za tym coś więcej. Było coś w jego

spojrzeniu, jakieś dziwne napięcie w kącikach oczu, w szczupłych, przyobleczonych

w doskonale skrojony garnitur ramionach, co kazało mi myśleć, że nie tylko ja jestem

dzisiaj w podłym nastroju. Może to kwestia pogody czy właściwie jej braku. Solidny

deszcz albo wiatr oczyściłby niebo ze smogu i pozwolił miastu odetchnąć.

- Tęsknię za domem - powiedziałam. - Co się stało?

Uśmiechnął się nieznacznie.

- Nie dasz się zwieść, co?

- Nie - odparłam.

- Ładny strój - powiedział.

Wiedziałam, że muszę wyglądać nieziemsko, jeśli Jeremy chwali mój ubiór.

Zawsze wyglądał nienagannie, nawet w dżinsach i T-shircie, które nosił tylko wtedy,

gdy zależało mu na tym, żeby nie rzucać się w oczy. Widziałam kiedyś, jak w trzy

minuty przebiegł milę, goniąc podejrzanego, a miał na nogach buty od Gucciego.

Oczywiście, pomogło mu to, że był o niebo sprawniejszy i szybszy od zwykłego

śmiertelnika. Ja, na samą myśl, że musiałabym kogoś gonić (mało prawdopodobne,

acz możliwe), na wszelki wypadek zrzucałam w domu adidasy i wkładałam szpilki.

Jeremy posłał mi jedno z tych spojrzeń, którymi mężczyźni zwykle cię

obdarzają, gdy im się podobasz. Nie było w tym nic osobistego, ale dla sidhe nie ma

większej zniewagi niż to, że ktoś ją ignoruje, mimo że zrobiła wszystko, by wyglądać

atrakcyjnie - bo to znak, że się nie udało. Mnie chyba jednak się udało. Gdy zdałam

sobie sprawę z obecności smogu za oknem, dla poprawienia nastroju ubrałam się

bardziej kolorowo niż zwykle. Błękitny dwurzędowy żakiet, srebrne guziki, błękitna

plisowana spódniczka, ledwie wystająca spod żakietu. Była tak krótka, że gdy źle

skrzyżowałam nogi, błyskałam końcówką czarnych pończoch. Dwucalowe,

lakierowane, skórzane wysokie obcasy pozwalały mi popisywać się nogami. Kiedy

jest się tak niewysokim jak ja, trzeba coś zrobić, żeby nogi sprawiały wrażenie

długich. Większość życia spędziłam, chodząc na dwu- lub trzycalowych obcasach.

Moje włosy miały głęboko rudą barwę. Były bardziej rude niż kasztanowe i

miały czarne pasemka zamiast brązowych, którymi natura obdarzyła większość

rudowłosych. To tak, jakby ktoś wziął ciemnoczerwone rubiny i przeciągnął nimi po

moich włosach. Tego roku był to bardzo modny kolor. Krwisty kasztan - tak się to

nazywało na dworze królewskim. Fryzjerzy natomiast określali to mianem czerwieni

faerie lub szkarłatu sidhe. Tyle że w moim przypadku był to naturalny kolor. Zanim

stał się modny, musiałam go ukrywać. Pofarbowałam włosy na czarno, ponieważ ten

kolor bardziej pasował do mojej karnacji. Większość ludzi farbuje włosy, wychodząc

z błędnego przekonania, że szkarłat sidhe dopełnia naturalną rudą barwę. Nic

podobnego. To jest jedyny prawdziwy rudy kolor, jaki znam, który pasuje do bladej,

czysto białej karnacji. To jest kolor dla kogoś, kto wygląda świetnie w czerni,

czerwieni i błękicie.

Jedyne, co wciąż musiałam ukrywać, to zieleń i złoto w moich oczach oraz

blask mojej skóry. Jeśli chodzi o oczy, to ukrywałam je za brązowymi szkłami

kontaktowymi. Co do mojej skóry - przytłumiłam jej blask za pomocą magii. Ciągła

koncentracja, niczym muzyka z tyłu głowy, by nigdy nie pozwolić sobie zacząć

błyszczeć. Ludzie w ogóle nie błyszczą, bez względu na to, jak są błyskotliwi. Tak

więc żadnego blasku i szkła kontaktowe Poza tym otuliłam się, niczym długim

płaszczem, zaklęciem. Pozwalało mi ono uchodzić za człowieka z niewielką

domieszką krwi istot magicznych i z pewnymi nadprzyrodzonymi zdolnościami,

dzięki którym byłam naprawdę niezłym detektywem, ale zarazem nikim

wyjątkowym.

Jeremy nie miał pojęcia, kim naprawdę jestem. Nikt w agencji o tym nie

wiedział. Byłam jednym z najsłabszych ogniw królewskiego dworu, ale bycie sidhe

coś jednak znaczyło, nawet jeśli się stało na samym końcu szeregu. Znaczyło na

przykład, że mogłam z powodzeniem skrywać swe prawdziwe ja, swe prawdziwe

zdolności nawet przed najlepszymi czarodziejami w mieście. Może nawet w całym

kraju. Niezbyt wielki wyczyn, który na dodatek nie mógł mnie uchronić przed nożem

wbitym w plecy lub zaklęciem powstrzymującym bicie serca. Do tego potrzebowałam

umiejętności, których nie miałam. To dlatego, między innymi, się ukrywałam. Nie

mogłam pokonać sidhe, sama nie umierając. Najlepsze, co mogłam zrobić, to się

ukryć. Zaufałam Jeremy’emu i pozostałym. Byli moimi przyjaciółmi. Nie mogłam

jednak przewidzieć, co sidhe mogą im zrobić, gdy mnie znajdą i odkryją, że moi

przyjaciele znali moją tajemnicę. Jeśli nie mieliby o niczym zielonego pojęcia, byłaby

szansa, że sidhe puściłyby ich wolno. Niewiedza była w tym przypadku

wybawieniem. I mimo że przyjaciele mogliby uważać to za zdradę, to jeśli miałam

wybierać między tym, żeby byli żywi, choć wściekli na mnie, a tym, żeby umierali w

męczarniach, nie żywiąc do mnie urazy, wybierałam to pierwsze. Mogłabym jakoś

żyć ze świadomością, że są na mnie wściekli. Nie byłam natomiast pewna, czy

mogłabym żyć, mając na sumieniu ich śmierć.

Wiem, wiem. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego nie poprosiłam o azyl w

Urzędzie do spraw Ludzi i Istot Magicznych. Odpowiedź jest prosta. Otóż, jeśli moi

krewni mnie znajdą, być może mnie zabiją. Jeśli jednak o sprawie stanie się głośno,

wtedy zabiją mnie z pewnością. I to o wiele wolniej. Więc żadnej policji, żadnych

ambasadorów, tylko zabawa w chowanego.

Uśmiechnęłam się do Jeremy’ego i odwdzięczyłam mu się spojrzeniem, które

mówiło, że podziwiam jego małe ciałko przyobleczone w ten perfekcyjny garnitur.

Ludzie uznaliby zapewne, że ze sobą flirtujemy. Dla nas nawet nie leżało to w

pobliżu flirtowania.

- Dziękuję, ale zapewne nie przyszedłeś tu po to, żeby prawić mi

komplementy.

Hamilton Laurell - Meredith Gentry 01 - Pocałunek ciemności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: