Wiatrowski Henryk - Rycerz Światlości.rtf

Henryk Wiatrowski

RYCERZ ŚWIATŁOŚCI

Prolog

Ujęli ją w chacie na bagnach. W bladym świetle poranka twarzy napastników były zimne, wręcz odpychające. Gęsta mgła kłębiła się nad uroczyskiem, opływała półwysep mlecznym wirem i wznosiła się ku niebu ścianą tłumiącą wszelki głos.

Ale oni milczeli i milcząc rozniecili ogień. Potem rzucali płonącymi głowniami. Z goryczą patrzyła, jak płomienie pożerają drewniane ściany i szarą strzechę. Wraz z chatą dopalały się wspomnienia. Cały ład i chronologia pamięci zostały zburzone. Od wewnątrz stawała się martwa. Jej myśli tężały, jak tężeje ciepły wosk wylany na lodowatą wodę. Poddano ją próbie ostatecznej, odarto z wszelkiej nadziei, pozbawiono mizernych resztek celu istnienia w tym świecie.

Nie stawiała oporu. Związali jej ręce, a na szyję założyli szorstki powróz. Było ich pięciu. Wsiedli na konie i powlekli ją do miasta. Nie skarżyła się, choć powróz odzierał skórę szyi, a ostre kamienie raniły stopy.

U bram dołączyła silniejsza eskorta. Tutaj też uwolnili ją od hańbiącej pętli. Przedwiosenny ziąb przenikał ciało. Szła wyprostowana, z dumnie uniesioną głową, a wiatr rozwiewał długie włosy upodabniając je do czarnych skrzydeł.

Była tak piękna, że w sercach młodych chłopców rodziła się nieokreślona trwoga i ze współczuciem odprowadzali ją oczyma. Tylko niektórzy żegnali się znakiem krzyża i pluli po trzykroć przez lewe ramię.

Na jej widok w oczach dozorcy lochu zapłonęły błyski zwierzęcego pożądania. Gdyby nie lęk przed czarami, byłby się na nią rzucił.

Ten grubianin o twarzy rzezimieszka na znak dowódcy straży ujął w garść jej lśniące włosy i uciął jednym ruchem noża. A potem dokładnie ogolił głowę.

Chcieli zniszczyć piękno - z zawiści, ze strachu, ze zwykłej głupoty. Stanowili część szarej masy i rozumowali jak ta masa. Jakaż była ich wściekłość, gdy ujrzeli, że zmianie uległ tylko wizerunek. Piękno nie zniknęło. Przeciwnie, zdawało się szydzić z nich swą nadludzką, tryumfalną siłą.

To ich rozsierdziło do reszty. Zmienili się w bestie, w których nie ma ani krzty współczucia. Gdyby tylko mogli, rozdarliby ją na strzępy. Jednak lękali się kary. Dlatego, z całym okrucieństwem bezmyślnych żołdaków, wrzucili ją do wielkiej beczki, aby nie miała kontaktu z ziemią. Ziemia dawała Moc. Jeszcze splunęli w jej kierunku i wyszli zatrzaskując ciężkie żelazne drzwi.

Zapadła ciemność. Przemożny i wszechobecny smród zgnilizny atakował nozdrza. Uważnie nasłuchiwała cichnących kroków. Wreszcie odetchnęła głęboko i zamknęła oczy. W ciszy słyszała strwożone bicie własnego serca. Pod powiekami, jakby spotęgowane bólem, rodziły się obrazy chwil minionych.

Znów widziała strojnego pana, który zabłąkał się wśród bagien i przyszedł do chaty prosić o strawę oraz nocleg. Nakarmiła go i ułożyła w swoim łóżku. Budził w niej litość. Ale rankiem, kiedy niepewność, zmęczenie i strach w nim wygasły, chciał sięgnąć po nią jak po swoją własność. Wyrwała się z jego objęć i uciekła. Kluczyła niczym zwierzę, które pragnie zgubić pogoń. Przemykała tylko sobie znanymi przejściami, by wreszcie ukryć się wśród zdradliwych trzęsawisk. Była poraniona i krwawiła. Jej półnagie, oblepione błotem ciało przenikał chłód. Z bólu aż zaciskała zęby. Ale nie to było powodem najgorszej udręki. Zadano jej stokroć gorszą ranę - uświadomiono, że na tym świecie za dobro płaci się monetą zła, a wdzięczność jest pojęciem pustym. Tego się nie zapomina.

Kiedy mężczyzna dał za wygraną i odjechał, zrozumiała, że przeznaczenie przybrało jego postać. Wdarł się na drogę jej życia i, tak czy inaczej, jego los musiał się dopełnić.

Zwabiła go czarami. Klęcząc przy ognisku, które dymiło wonią kadzideł, i kołysząc się sztywno jak w transie - wypowiadała dziwne i tajemnicze słowa. Były to słowa wzięte wprost z odległej otchłani czasu i przestrzeni. Ściągały nad bagna i okolice nieznane siły, siły tak obce i przerażające, że wszystko milkło w trwodze. Wezwaniu tych słów nie mógł się oprzeć żaden żywy człowiek. Tym bardziej ten, z którym związało ją przeznaczenie.

Przybył więc bezwolny i bezbronny do jej chaty, a ona omotała go, omamiła. Szeptała palące wyznania, przywoływała do siebie, kusiła, by wymykać się w ostatniej chwili, gdy jego ręce miały już otoczyć smagłe ciało. Przez nie kończące się dni żył jak w amoku, trawiony gorączką własnej żądzy. Czasami wyrywał się, żeby uciec. Ale nie było dlań ratunku. Wracał po chwili - bezsilny i zrezygnowany. Wszystko razem: obce siły, niezrozumiały powab dzikiego zakątka i kobiecy urok jeszcze bardziej wzmagały jego pożądanie. Z dnia na dzień pogrążał się w szaleństwie. Aż którejś nocy, dusznej od wyziewów bagiennych, milczącej w bezruchu i śmiertelnej od oparów ziół - otworzyła się przed nim naga. Dysząc jak zwierzę, bliski najstraszliwszej rozpaczy, odebrał jej dziewictwo. Wraz z dziewictwem zabił w niej Moc. A rankiem, nieprzytomny, odszedł w kierunku topieli i już nigdy nie powrócił do świata ludzi.

Była brzemienna. Przeżywała swoje ostatnie szczęście, jakie los jej przeznaczył: oczekiwanie, aż rozwinie się w niej owoc nowego życia. A gdy powiła chłopca, odczytała w brzydkiej, pomarszczonej od wód płodowych twarzy, że jej stracona Moc drzemie w tej bezradnej istocie. Odtąd, uśpiona, miała przenosić się z potomka na potomka, by obudzić się w pięćdziesiątym pokoleniu.

A ona... Była już tylko zwykłą kobietą i kochała małego, ruchliwego człowieczka. Nie czuła doń żalu o to, że zrodził się z jej klęski. On jeden jej pozostał na tym świecie. Kochała go tym bardziej, im lepiej rozumiała, że również z niego musi zrezygnować. Znała swoją przyszłość i niczego już nie potrafiła zmienić.

Pewnej burzliwej nocy zakradła się do jednego z dworów i na schodach złożyła białe zawiniątko. Ostatni raz ucałowała uśpione powieki, na drobnej szyi zawiesiła rzemyk z nanizanym nań pierścieniem i uciekła, z trudem tłumiąc w sobie szloch. Od tamtej pory wiedziała, że również jej los wypełnił się do końca. Jakże więc miała bać się czegokolwiek...

Na wszelkie pytania odpowiadała milczeniem. Nie miało to żadnego wpływu na bieg spraw, tak jak nie miałoby, gdyby cokolwiek mówiła. Wyrok został wydany, zanim jeszcze rozpoczął się proces. Bali się jej i lęk ten wyzwalał w nich okrucieństwo. Chcieli widzieć, że cierpi, bo tylko to mogło uspokoić ich tchórzliwe dusze. Bezwzględnie wprowadzali w życie wszystkie punkty procedury sądowej.

Poddali ją próbie pławienia. Prawą rękę związali z lewą nogą, lewą rękę z prawą nogą i tak unieruchomioną spuścili na linie do rzeki. Nie poszła na dno.

Przez następne dni stosowali dalsze tortury: rozciąganie stawów, palenie boków, lanie płonącej siarki na plecy, buty hiszpańskie. Traciła przytomność, jednak nie wydobyli z niej ani słowa. Trybunał ustalił: była czarownicą.

W gorące popołudnie wywlekli ją na rynek, odarli z szat i zakuli w dyby na pośmiewisko gawiedzi. Wiosenne słońce jątrzyło otwarte, ropiejące rany. Zakapturzeni mnisi modlili się o zbawienie jej duszy. A ona popatrzyła na niebo i na ziemię, i na rozwydrzony tłum, co nie mógł się doczekać końca widowiska. W końcu jej wzrok zatrzymał się na krzyżu, który jeden z mnichów dzierżył w wysoko uniesionej dłoni. Zbolałe oblicze Chrystusa wzbudziło w niej odruch zrozumienia, Czarne oczy zapłonęły smutkiem. Pomyślała, że cierpienie upodabnia ludzi do siebie. Tak jak i nienawiść...

Wreszcie kat uwolnił ją od drewnianego jarzma, zaciągnął na stos i przywiązał do sterczącego pośrodku pala. Nie czuła lęku ni rozpaczy. Zbliżał się kres jej upokorzeń. Natomiast tłum zakołysał się i zawył z uciechy. Ale następny okrzyk, jaki wydobył się z wielu gardeł, był wrzaskiem trwogi. Niebo gwałtownie zasnuły chmury i zrobiło się tak ciemno, jakby nagle zapadł zmierzch. Tłum znów zafalował, a potem plac wypełniła cisza. Gdy oprawcy z pochodniami zbliżyli się do stosu, chmury rozdarły się i lunęła z nich istna powódź. W ciasnych zaułkach miasta zawył wicher. Egzekucja okazała się niemożliwa. Rynek gwałtownie opustoszał. Przerażeni gapie rozbiegli się do swoich domostw. We wszystkim widzieli sprawkę szatana i woleli być jak najdalej od miejsca kaźni. Tylko nieliczni, najodważniejsi, schronili się do pobliskich bram, by stamtąd obserwować rozwój wydarzeń.

Gęste chmury zdawały się opadać coraz niżej. Kat i jego pomocnicy stali z wygaszonymi pochodniami i bezradnie rozglądali się wokół siebie, najwyraźniej oczekując nowych rozkazów. Mnisi nasilili swe modły. Tylko strażnicy pozostali nieruchomi niczym posągi z kamienia. Ale i oni się rozpierzchli, gdy ciemność przeorały błyskawice. Od grzmotów zadrżały stare mury. Zakonnicy wznieśli ręce. Wobec rozpętanego żywiołu wydawali się śmiesznie mali i bezradni.

Z chmur spłynęła szeroka struga ognia. Z ogłuszającym hukiem uderzyła w sterczący pal i roztrzaskała go na drzazgi. Mnisi padli w błoto i strachliwie okrywali rękoma zakapturzone głowy. Przywiązana do pala kobieta znikła.

Nawałnica tak jak nagle wezbrała, równie nagle zgasła. Wicher ucichł, deszcz ustał i znów wyjrzało słońce. Tylko świadkowie wciąż sterczeli jak osłupiali. Dzień 13 kwietnia Anno Domini 1685 pozostał do zachodu słoneczny i bezchmurny, tak jak i wiele dni następnych. Jedynie wieczorem widziano mnóstwo krążących nad miastem kruków...

I

- Cholera! - wymamrotał zziajany Art. - Zdycham ze zmęczenia. Poczekaj! - Sapiąc wygramolił się z szybu tunelu inspekcyjnego. Kseon nadal wisiał uczepiony drabinki. Ostre światło latarek w ich kaskach rzucało długie smugi, które miotały się po betonowej studni w takt poruszeń głowami. Art uklęknął na obrzeżu szybu i zaczerpnął kilka głębokich oddechów. Jego umorusana twarz nie wyrażała niczego poza znużeniem. Była wyprana z wszelkich uczuć.

- A nie mówiłem, żebyś nie lazł do bocznego chodnika? - zrzędził. - Tam wszystko trzyma się na słowo honoru. I tak miałeś szczęście, że cię nie przysypało.

- Zamknij się! - wysyczał Kseon. - Zamiast mleć jęzorem, pomóż mi wyleźć z tej cholernej dziury. Jeszcze trochę, a sfrunę na dół. Wtedy dadzą ci do pomocy całkiem zielonego osła i będziesz go musiał niańczyć przez pół roku, zanim połapie się w tej piekielnej robocie.

- Sam jesteś osioł, który nie umie uszanować własnego tyłka. - Art uchwycił się lewą ręką metalowej klamry, a prawą wyciągnął w kierunku Kseona. Nogami zaparty o kanciasty filar, zanurzył się w tunelu nieomal do połowy. Ale i tego było za mało. Kseon musiał się wspiąć o dwa szczeble wyżej. Zrobił to klnąc bezustannie. Jego wykrzywiona z wysiłku twarz stała się podobna do maski, jaką ongiś straszono małe dzieci.

Wreszcie Art zdołał uchwycić wyciągniętą dłoń. Aż do bólu napinając mięśnie, wywindował Kseona do góry.

- Utuczyłeś się jak bydlę na darniowym wikcie - wycharczał, kiedy Kseon już leżał na podłodze i tylko jego nogi zwisały w czeluść szybu. - No, jeszcze trochę i będzie po krzyku. - Stanął nad Kseonem, chwycił go pod ramiona i odciągnął daleko od otworu. Potem przesunął dźwignię i żelazna klapa nakryła właz do tunelu. Kseon, pomagając sobie rękami, przetoczył się na wznak. Teraz leżał spokojnie i ze świstem łapał powietrze. Art zapalił papierosa.

Zapach dymu najwyraźniej drażnił Kseona. Kilka razy pociągnął nosem.

- A to drań - wymamrotał. - Cholerny, samolubny drań.

Art wzruszył ramionami.

- Biedaczek - zachichotał. A potem włożył mu do ust papierosa i odczekał, aż kilka razy się zaciągnie. Kseon robił to tak zachłannie, że w końcu się zakrztusił. Wtedy Art odebrał niedopałek i zadeptał opancerzonym butem. Jego twarz znowu niczego nie wyrażała.

- Człowieku, ale mi smakowało - wydyszał Kseon, kiedy przestał kaszleć.

- Gówniana robota - oznajmił Art. - Idiotyczne nadstawianie dupy - dodał i aż sapnął ze złości. A potem spojrzał na Kseona: - Zaciągnę cię do szatni. Tam jest lepsze oświetlenie. Obejrzymy twoje nogi. Zanim dotrą ci cholerni sanitariusze, człowiek mógłby dziesięć razy wyciągnąć kopyta. - Splunął śliną, która była aż szara i gęsta od pyłu skalnego.

Kseon zamknął oczy. Byłby najbardziej szczęśliwy, gdyby pozostawiono go w spokoju; właśnie tutaj, w miejscu, gdzie leżał.

- Psiakrew - warknął Art - na spanie będziesz miał czas gdzie indziej.

Kseon leniwie rozchylił powieki. Na tyle otępiał od bólu i wysiłku, że było mu wszystko jedno.

- Wypchaj się - mruknął. A potem dodał: - Myślę sobie, że byłoby lepiej, gdyby mnie zasypało. Miałbym już wszystko z głowy. Kiedy człowiek wyobrazi sobie te siedem lat, które mu jeszcze zostały, flaki skręcają się z wściekłości.

Art parsknął wzgardliwie.

- Jesteś twardy koń. Wytrzymasz dwa razy tyle.

- No właśnie, wytrzymam - wściekł się nagle Kseon. - Znalazł się filozof. Gdyby mi zostało tylko pięć lat, też byłbym cwaniak.

Art skrzywił się z niesmakiem. Pewnych rzeczy na Przeklętej się nie wypomina.

- Ano - odrzekł - zanim odharowałem te pięć lat, najpierw był jeden rok, potem dwa, a później następne lata. Nikt mi ich nie podarował. Przynajmniej wszyscy mamy równe szansę.

- Gówno nie szansę! - zapiał Kseon. A potem nagle spuścił z tonu: - Tu nie ma niczego poza zdychaniem z dnia na dzień.

Art nie podjął tematu. Znów chwycił rannego pod ramiona i, nie zważając na krzyki protestu, pociągnął skąpo oświetlonym korytarzem. Krew nie przestawała cieknąć z ran. Buty Kseona rozmazywały ją po podłodze.

W szatni wciągnął go na szeroką ławę z plastiku. Z kieszeni wyjął nóż, z którym się nigdy nie rozstawał. Otrzymał go od swojego poprzednika w dniu, kiedy tamten pakował się do odlotu. Nóż był sprężynowy i stanowił doskonałą broń. Za sam fakt jej posiadania groziła kara, jednak Art niewiele się tym przejmował. Na Przeklętej było wielu takich, co mieli ów zakaz gdzieś.

Poprzedni właściciel noża wpuścił go Artowi do kieszeni i powiedział: „Niech ci przyniesie szczęście!” Nazywał się Carlos Domingo i był piekielnie twardym Latynosem. Zdołał przetrzymać całe dziesięć lat na Przeklętej.

Kiedy zostali sam na sam, powiedział szeptem, że tam, na wolności, kupi sobie coś lepszego. I jeszcze oznajmił, że przeżył to piekło tylko dlatego, iż dzień po dniu obmyślał sobie zemstę na ludziach, którzy go tutaj wpakowali. Resztę życia chciał poświecić na to, żeby odnaleźć sukinsyna, który podsunął mu kontrakt do podpisu, a potem tych, którzy temu facetowi wydawali rozkazy.

Pomimo że Carlos wyglądał na człowieka zdolnego do wielu rzeczy, Artowi trudno było uwierzyć w to ostatnie. Szefowie Kompanii do Eksploracji Martwych Planet mieli na pewno doborową obstawę. A poza tym nikt nie widział ich na oczy, przynajmniej nikt z przeciętnych, szarych ludzi. Jednak żegnając się z nim, mimo że nie wierzył w realizację tych planów, życzył mu powodzenia. Zrobił to co najmniej z jednego powodu - przypadek Carlosa Domingo dodał mu otuchy i pozwolił uwierzyć, że i z Przeklętej można się wyrwać...

Ostrożnie nacisnął i rozpruł nogawki kombinezonu Kseona. Były już całe przesiąknięte krwią i schnąc sztywniały na skorupę. Skrzywił się jak od bólu zęba, widząc uda poszarpane do żywego mięsa.

- I jak tam? - spytał Kseon, który nie miał odwagi, aby unieść głowę i zobaczyć samemu.

Art lekceważąco wzruszył ramionami.

- Zrośnie się - wymamrotał. - Będziesz miał parę ładnych blizn. Akurat tyle, żeby robić wrażenie na dziwkach. Dziwki lubią mocne wrażenia. Musisz jeszcze do tego dośpiewać jakąś bohaterską historyjkę. Bohaterskie historyjki również robią dobre wrażenie.

Widział, że twarz Kseona zbladła. Dało się to nawet zauważyć pod warstwą brudu, którym była pokryta. Art się ową bladością specjalnie nie zdziwił. Już od dawna znał awersję Kseona do widoku krwi.

Poczłapał do umywalki, gdzie gruntownie umył ręce i wytarł je do sucha. Potem sięgnął do apteczki po środki dezynfekcyjne i opatrunki. Złożył to wszystko na małym stoliku i rozdarł paczkę sterylnej gazy. Skropił ją obficie żółtawym płynem i począł ostrożnie przemywać rany. Miał przeświadczenie, że robi to delikatnie, ale Kseon był odmiennego zdania. Wyprężył się i zaczął syczeć:

- Masz łapy jaskiniowca! Uważaj! Prawdziwy rzeźnik! Chryste Pa... Aj, aj! O Jezu...

A potem osłabł i nie miał siły krzyczeć ani też miotać przekleństw, których w innej sytuacji nigdy mu nie brakowało. Art dokonał pobieżnej dezynfekcji i podłożył wielkie płaty gazy pod nogi Kseona. Identycznymi płachtami okrył je z wierzchu. Bandażowanie nóg należało do obowiązków lekarza i sanitariuszy. Nie miał zamiaru ich wyręczać. Zresztą, oni i tak pozrywaliby opatrunki, żeby zobaczyć rany.

Kiedy skończył, odsapnął z ulgą. Przypalił dwa papierosy i jednego z nich włożył do ust Kseona. Kseon zaciągnął się głęboko i z błogą miną smakował aromat dymu.

Art zbliżył się do wielkiego bulaja. Gęsty opar za oknem stacji ścielił się żółtym całunem. Wydawał się lepki jak śnieg, który przylega do pancernych szyb. W tej upiornie żółtej mgle, nawet z odległości kilkunastu centymetrów nie można było dojrzeć własnej ręki. Przekonał się o tym zaraz po przybyciu na Przeklętą. Wtedy wszystko jeszcze miało dla niego interesujący blichtr nowości. Teraz, po pięciu latach, było czymś odrażającym, aż do poczucia przesytu. Czuł się potwornie znużony. Przetarł dłonią czoło. Było aż lepkie od kurzu i potu.

- Gdyby człowiek miał więcej oleju w głowie - odezwał się Kseon - nigdy by nie dał się nabrać na to draństwo.

Art, zdziwiony, odwrócił się w jego kierunku. Ale nic nie powiedział.

- Osiem lat temu - kontynuował Kseon - byłem gówniarzem. Cholernie głupim szczeniakiem, który ma trochę nierówno pod sufitem. Imponowali mi faceci, co podjeżdżali pod bar lśniącymi samochodami i szastali forsą na lewo i na prawo. To jest życie! - myślałem. Dziwki były dla nich  na jedno skiniecie palcem. - Urwał i zastanowił się głęboko.

- Ale przecież - podjął po chwili - nie ma w tym nic złego, że człowiek chce się wyzwolić od szarości, chce zabłysnąć, chce czymś się wybić z tłumu takich samych przeciętniaków. Nie można być stale tłem. To zabija. Któregoś dnia odkrywasz, że przestałeś być rozpoznawalny, że nie jesteś nawet oddzielną cząstką, a tylko przedłużeniem zlepionej w całość masy. I wtedy zaczynasz umierać od wewnątrz. Dni mijają, jeden podobny do drugiego, uciekają gdzieś w nudzie i wstrętnej obojętności. Z dni robią się miesiące, z miesięcy lata. Aż w końcu nie masz nawet ochoty wracać do mieszkania, bo wszystko jest w nim takie same. Te same nudne programy w holowizji, ta sama pustka kątów i brudne ściany, których nie masz ochoty odnowić. Dochodzi do tego, że resztę dnia spędzasz w barze, pośród  takich samych jak ty,  tak samo znudzonych i przegranych. Kiedy już odpowiednio znieczulisz się alkoholem, wracasz do swojej nory, rzucasz się w ubraniu na łóżko i śpisz do rana, żeby nazajutrz zwlec się z potwornym kacem i powtórzyć wszystko z dnia wczorajszego: praca - bar - mieszkanie. - Ze złością odrzucił niedopałek. - Ci cwaniacy z Kompanii wiedzą o tym doskonale. Kiedy mi tamten gnojek zaśpiewał, ile forsy dostanę tylko za to, żeby po pięciu latach zgłosić się u nich do pracy, poczułem się jak człowiek, któremu zaproponowano skrzydła. Nie interesowało mnie, co będzie później. Przed oczyma miałem całe rzędy lśniących wozów, eleganckie bary i tłumy dziwek czekających na jeden ruch ręką. Bez namysłu podpisałem papierek, który mi drań wciąż podsuwał przed oczy. Powinienem był wtedy pomyśleć, że takiej kupy forsy nikt ci nie podaruje na piękne oczy; powinienem był wtedy przewidzieć, że zarówno brak, jak i nadmiar nie mają w sobie nic dobrego. Ale nie uczyniłem tego. Dziesięć lat pracy było tak odległe, jak odległa wydaje się nam śmierć, kiedy jesteśmy przemądrzałymi smarkaczami. - Westchnął i zmarszczył czoło. - Co tu dużo gadać, te pięć lat, które miały być cudowne, przeleciały podobnie jak i poprzednie i były równie głupie, i kiedy człowiek sobie o nich pomyśli, chce mu się wyć. Rzucałem forsą gdzie się dało i widziałem błysk podziwu w oczach tych, z których sam się wywodziłem. Jednak ani ich podziw, ani szastanie pieniędzmi, ani nawet dziwki nie dawały mi zadowolenia. Nieraz zastanawiałem się, ilu jeszcze dało się nabrać na to kłamstwo. Przeklętych planet jest do diabła, a Kompania to żarłoczne i ciągle nie nasycone zwierzę. - Znużony przerwał. Potem znów zaczął mówić tym beznamiętnym tonem człowieka przegranego: - Kiedy nadszedł wyznaczony w kontrakcie termin, pojąłem, że jak Judasz sprzedałem samego siebie. Właśnie wtedy, jak nigdy dotąd, zapragnąłem ocalić swoją wolność. Uciekłem i zacząłem się ukrywać. Ale Kompania ma świetne psy myśliwskie. Znaleźli mnie bez trudu. A gdy znaleźli, dali taki wycisk, że nie miałem siły się poruszyć. Wtedy zrozumiałem, jak mocno trzymają mnie w garści. Kiedy znużeni biciem odłożyli te swoje kable, jeden z nich złapał mnie za włosy, uniósł głowę i powiedział: „Teraz na dziesięć lat jesteś niczym. Radzę ci szczerze, wbij to sobie do tępej pały”. Tak mi powiedział, a ja byłem już pewien, że wcale nie żartuje.

Zamilkł. Art znów odwrócił się w kierunku bulaja. Teraz opar nabrał zielonkawej barwy. Pewnie chmury ustąpiły i spoza nich wyjrzała błękitna Lambda. Tyle mógł sobie wyobrazić, bo za szybą w dalszym ciągu niczego nie było widać. To przez ową piekielną mgłę, która jak fatum wisiała każdego dnia i wydawała się wieczna w swoim trwaniu. Jedynie potężne tornada, kilka razy w roku, wchłaniały ją do pasa burz. Wtedy odsłaniał się kamienny krajobraz, jeszcze bardziej odrażający aniżeli mgła. A ona sama po paru dniach opadała, znów się ścieliła nieruchomo i zalepiała szyby stacji. Ten mroczny widok, monotonia i trudy pracy zabijały najsilniejszych. Trzydzieści procent z tych, których tu zwabiono, wracało do swoich domów. Ale i tak niewielu z nich można by uznać za normalnych.

Art miał świadomość, że przez te cztery lata zmienił się w zwierzę; zaharowane, prymitywne zwierzę, które nie jest w stanie myśleć o czymś więcej niż żarcie, picie, spanie i zaspokajanie potrzeb seksualnych. A trzeba przyznać, że Kompania postarała się, aby tych czterech rzeczy nigdy im nie zabrakło. To ją chroniło od buntu zdesperowanych niewolników. Ba, dla tych najtwardszych zorganizowano nawet kursy walk wschodnich. Co prawda Art nie miał żadnych wątpliwości, że w ten sposób przygotowują sobie narybek na inspektorów i łapaczy naiwniaków, których rozrastająca się machina nieustannie potrzebowała - ale fakt pozostaje faktem.

Art uczęszczał na owe zajęcia. Robił to dla własnej przyjemności i wcale nie miał zamiaru stać się kiedyś jednym ze sługusów Kompanii. Ćwiczenia wymagały absolutnej koncentracji i wysiłku. Kompania miała naprawdę świetnych instruktorów i trzeba było dobrze się napocić, żeby ich zadowolić. Ten wysoki stopień trudności pozwalał odsunąć na plan dalszy rozmyślania o piekle, w które sam się wpakował, i liczenie dni, jakie mu jeszcze pozostały. A dni tych było sporo.

Stał w bezruchu, bezmyślnie zapatrzony w zielonożółty tuman. I wtedy, całkiem niespodziewanie, coś w jego wnętrzu zaskowytało. Znał doskonale odgłosy swojej duszy, tłumione z trudem, dławione w gardle, aby czasami nie wydostały się na zewnątrz. Była w nich rozpacz, beznadziejność albo bunt. Znał je tak dobrze, jak swoją twarz, którą oglądał każdego dnia podczas mycia, rano i wieczorem. Ale ten skowyt nie był podobny do żadnego z nich. Tamte zawsze dotyczyły jego życia - czy to z przeszłości, czy z teraźniejszości, czy też z lat przyszłych, które próbował sobie wyobrazić. Były wspomnieniem, nostalgią lub oczekiwaniem. Z nich zawsze rodził się sprzeciw wobec świata albo też gorzka rezygnacja. Co do tego skowytu, nie potrafił określić, skąd się brał ani czego dotyczył. Nie umiał go w żaden sposób zlokalizować. Jedno było pewne, że jest to zew, któremu nie potrafi się oprzeć - przenikający każdy nerw ciała, obezwładniający i tragiczny. Ale równocześnie, gdzieś na dnie, tliła się dziwna nadzieja, jakby obietnica dla skazanego, że kara zostanie mu odpuszczona.

- A ciebie - spytał Kseon - jak ciebie tutaj zwabili? - W ciszy, która już trwała dłuższy czas, jego słowa zabrzmiały jak cios strumienia zimnej wody. Art poruszył się gwałtownie, zupełnie nie przygotowany na tego typu pytanie. Wytrzeszczył na Kseona oczy.

- Aaa - mruknął i oprzytomniał nagle. - Nic specjalnego.

- Każdy się tu dostaje w sposób niespecjalny, że nie powiem idiotyczny - Kseon zezował w kierunku Arta. Wyglądało na to, iż nie da się pozbyć byle czym.

Art wzruszył lekceważąco ramionami.

- Zawdzięczam to pewnej kobiecie, która była na tyle ładna i cwana, żeby mnie omotać. A kiedy już to zrobiła... Stała się nienasycona, wciąż żądała nowej forsy, nowych strojów, nowych wygód. Gdy mnie już obrała do ostatniego grosza, jak dobry duszek zjawił się sukinsyn z papierkiem w ręku. Podpisałem, bo człowiek zapatrzony w babską spódniczkę jest głupszy od ameby...

Ilekroć powracał do przeszłości, nieodmiennie dochodził do wniosku, że wszystko, co mu się zdarzyło, było nieuniknione. Zawsze go śmieszył mit twardego faceta. On sam nigdy nie potrafił być twardy. Mitem twardych facetów karmią ludzi różni pisarze książek, którzy w życiu są zazwyczaj łamagami, nierzadko gorszymi od tych, co wcale nie uważają się za supermenów. Prawdę mówiąc, każdy, kto by się dostał w delikatne rączki tej kobiety, byłby tak samo miękki i bezradny jak on. A kiedy już wpadnie się w taką niewolę, człowiek ma tylko dwa wyjścia: albo być uległym, albo też zbuntować się i popełnić jakieś szaleństwo. Tego rodzaju kobiety potrafią doprowadzić do rozpaczy. Wydają się proste do rozszyfrowania, tak śmiesznie proste, że mamy wrażenie, iż trzymamy je w garści. Ale to tylko pozór. Któregoś dnia, kiedy dojdą do wniosku, że już wystarczająco nas usidliły, zaczynają się narzekania, rozkazy i stawianie warunków. I wtedy te łagodne i - wydawałoby się - mało rozumne laleczki zmieniają się w pijawki. Wysysają z nas wszystko: radość, pieniądze, szczęście, siły witalne, marzenia, przyjaciół, nawet czas, który dotąd mieliśmy tylko dla siebie, i wspomnienia, którymi się karmiliśmy. Nie ustępują tak długo, dopóki nie poczujemy się nadzy. Tak było ze mną - stwierdził w duchu.

Gdy już wszystko jej oddał, zjawił się facet z kontraktem. Art bez szemrania złożył podpis i miał ochotę ucałować swego zbawcę. Stał się właścicielem wielkiej sterty forsy. Jak tryumfator powrócił do luksusowego mieszkania, wymachując w dłoni książeczką czekową. Wtedy to, jedyny raz, zyskał nad nią przewagę. Wielkie bogactwo ją oszołomiło. Inny na jego miejscu starałby się zachować to, co zdobył. Ale nie on. On nie był na to wystarczająco cwany. Nie był wystarczająco cwany, żeby położyć na niej ciężką rękę i odegrać się za przeszłość. On chciał jej wszystko oddać. Był w niej zakochany i nie obchodziło go nic więcej. Na kilka miesięcy wróciły ich uczucia, przynajmniej takie miał wrażenie. Była miła i chętna do łóżka jak dawniej i znów mieli ze sobą wspaniały romans. Wspaniały aż do chwili, gdy na nowo zaczęła się nudzić i gdy go w końcu zostawiła. ...