Rozdział trzynasty
Jego krew wzburzyła się w moich ustach. W zetknięciu ze śliną ranka zaczęła obficiej krwawić, krew płynąc szybciej. Z jękiem, w którym nie potrafiłam rozpoznać swojego głosu, przytknęłam usta do jego skóry, liżąc szkarłatną smakowitą kreskę. Poczułam, jak Heath otacza mnie ramieniem, tak abym mogła przyssać się do jego szyi. Odrzucił głowę do tyłu i jęczał: „Tak, tak”. Jedną ręką złapał mnie za pupę, drugą wsunął mi pod bluzkę i objął mą pierś.
Jego dotyk rozpalił żar w moim ciele. Rękę, jakby kierowaną przez jakieś nieznane mi siły, zsunęłam z jego ramienia w dół, aż do twardej wypukłości rysującej się z przodu dżinsów. Przyssałam się do jego szyi. Cały mój rozsądek gdzieś uleciał. Wszystkie doznania sprowadziły się do smakowania, czucia i dotyku. Gdzieś na dnie świadomości kołatała się myśl, że moje reakcje są na poziomie zwierzęcego zaspokajania potrzeb, ale niewiele mnie to obchodziło. Pragnęłam Heatha. Pragnęłam go, jak jeszcze nikogo i niczego na świecie.
-Och, Zoey, tak, tak – jęknął, poruszając się jednocześnie w rytm ruchów mojej ręki.
Rozległo się bębnienie w szybę.
-Ej, wy tam, tutaj nie można się gzić!
Czyjś głos raził mnie jak grom, tłumiąc żar rozpalony w moim ciele. Zobaczyłam mundur strażnika, na ten widok odsunęłam się od Heatha, ale on przycisnął mi głowę do swojej szyi i odwrócił się w taki sposób do strażnika, że tan, stojąc od strony pasażera, nie mógł mnie dobrze widzieć, tak jak nie mógł widzieć krwi nadal sączącej się z szyi Heatha.
-Słyszeliście, co powiedziałem? – grzmiał facet. – Zabierajcie się stąd, i to zaraz, żebym nie musiał was spisywać i powiadamiać waszych rodziców.
-Nie ma sprawy, proszę pana – odpowiedział grzecznie Heath. – Zaraz odjeżdżamy. – Mówił głosem tylko lekko zadyszanym, ale poza tym brzmiącym najzupełniej normalnie.
-Lepiej się pospieszcie. Mam was na oku. Cholerni smarkacze… - mruczał jeszcze, odchodząc.
-W porządku – uspokoił mnie Heath. – Odszedł na tyle daleko, że nie może zobaczyć krwi – zapewnił mnie, zwalniając uścisk.
Natychmiast odskoczyłam od niego, niemal przyklejając się do drzwi, starając się odsunąć jak najdalej. Drżącymi rękami odsunęłam zamek torebki, skąd wyciągnęłam chusteczki higieniczne i podałam Heathowi.
-Przyłóż je do szyi, żeby zatamować krwawienie.
Zrobił, jak mu kazałam.
Opuściłam szybę, zacisnęłam dłonie i zaczęłam głęboko wdychać świeże powietrze, aby nie reagować dłużej na zapach ciała i krwi Heatha.
-Zoey, spójrz na mnie.
-Heath, po prostu nie mogę – odpowiedziałam, stając się nie rozpłakać. – Najlepiej idź już.
-Nie, najpierw musisz na mnie spojrzeć i posłuchać, co chcę ci powiedzieć.
Odwróciłam głowę w jego stronę i popatrzyłam na niego.
-Jak ty to robisz do diabła, że jesteś taki spokojny i opanowany?
Nadal przyciskał chusteczkę do szyi. Policzki miał zaczerwienione, a włosy potargane. Uśmiechnął się do mnie, a ja pomyślałam wtedy, że nie znam nikogo, kto byłby bardziej uroczy niż on.
-To nic trudnego. Pieszczenie się z tobą to dla mnie normalka. Od lat szaleję za tobą.
Kiedy miałam piętnaście lat, a on szesnaście, przeprowadziliśmy ze sobą rozmowę, której głównym tematem była myśl, że nie jestem jeszcze gotowa na seks. Odpowiedział, że rozumie i gotów jest poczekać – oczywiście nie znaczyło to, że w ogóle nie mieliśmy się nie podpieszczać, ale to co zaszło dziś w samochodzie, było zupełnie inne od dotychczasowych doświadczeń. Więcej było w tym namiętności, pożądania. Wiedziałam, że jeśli nadal się będę z nim spotykać, to już wkrótce przestanę być dziewicą, i wcale nie dlatego, że Heath mógłby bardziej nalegać. Raczej dlatego, że nie zdołam zapanować nad pożądaniem jego krwi. Ta myśl w równym stopniu mnie przeraziła, co zafascynowała. Zamknęłam oczy i potarłam czoło. Ból głowy powrócił. Znów.
-Czy boli cię szyja? – zapytałam, zerkając na niego spod palców jak dzieciak oglądający horror, który go przerażał.
-Nie, Zo. Nic mi nie jest. – Wyciągnął rękę w moją stronę i odgiął mi palce. – Wszystko będzie dobrze. Przestań się ciągle martwić.
Chciałam mu wierzyć. Chciałam też, co sobie właśnie uświadomiłam, nadal się z nim spotykać. Westchnęłam.
-Spróbuję. Ale teraz naprawdę muszę już iść. Nie mogę spóźnić się do szkoły.
Ujął mnie za ręce. Poczułam jego tętno, wiedziałam, że bije w tym samym rytmie co moje serce, jakbyśmy oboje zsynchronizowali się na zawsze.
-Obiecaj, że zadzwonisz do mnie – poprosił.
-Obiecuję.
-I spotkasz się ze mną tutaj w przyszłym tygodniu.
-Nie wiem, kiedy będę mogła wyjść. Ten tydzień będzie dla mnie trudny.
Spodziewałam się, że będzie się ze mną targował, ale on tylko skinął głową i ścisnął moją dłoń.
-Dobrze. Rozumiem. Przebywanie w szkole na okrągło musi być upierdliwe. A może zrobimy tak: w piątek gramy na naszym boisku z Germańcami, może moglibyśmy się spotkać w Starbucksie po meczu?
-Może.
-Postarasz się?
-Tak.
Nachylił się i pocałował mnie.
-Moja Zo! W takim razie do piątku. – Wysiadł z samochodu i zanim zamknął drzwi, wsadził głowę do auta i powiedział: - Kocham cię, Zo.
Kiedy odjeżdżałam, widziałam go jeszcze we wstecznym lusterku. Stał na środku parkingu, przyciskał chusteczkę do szyi i machał mi na pożegnanie.
-Nie wiesz, co robisz, Zoey Redbird – powiedziałam do siebie głośno, a wtedy szare niebo się otwarło i zimne strugi deszczu spadły na ziemię.
Była druga trzydzieści pięć, kiedy wróciłam cichutko do swojego pokoju. Właściwie dobrze się stało, że miałam tak mało czasu, bo nie mogłam zastanawiać się dłużej nad tym, co powinnam zrobić. Stevie Rae i Nala nadal smacznie spały. Nala nie została w moim pustym łóżku, tylko przeniosła się do Stevie Rae, gdzie zwinięta w kłębek ułożyła się tuż przy jej głowie. Uśmiechnęłam się na ten widok. Nala to niepoprawny poduszkowiec. Ostrożnie otworzyłam górną szufladę swojego komputerowego biurka i wyciągnęłam stamtąd telefon Damiena i kartkę papieru, na której nagryzmoliłam numer telefonu FBI. Z tym ekwipunkiem w ręku udałam się do łazienki.
Zrobiłam kilka głębokich wdechów, pamiętając o przestrogach Damiena, by się streszczać. Mam zrobić wrażenie osoby rozeźlonej, może nawet niespełna rozumu, ale nie wolno mi się zachowywać niepoważnie jak podfruwajka. Wybrałam numer. Kiedy zgłosił się dyżurny oficer, mówiąc: „Federalne Biuro Śledcze, w czym mogę pomóc?”, nastroiłam swój głos na niskie tony i ucinając końcówki słów, jakbym połykała je, dusząc się od kipiącej we mnie złości, powiedziałam:
-Chcę powiadomić o podłożeniu bomby. – Rada, że tak właśnie powinnam się zachować, pochodziła od Erin, która całkiem niespodziewanie objawiła polityczną orientację. Mówiłam bez przerwy, by nie dać mu okazji do przerwania mojej wypowiedzi, ale słowa artykułowałam powoli i wyraźnie, wiedząc, że są nagrywane. – Moje ugrupowanie, Dżihad Przyrody ( ta nazwa to pomysł Shaunne), podłożyło ją tuż pod powierzchnią wody przy jednym z pylonów (to słowo to wkład Damiena) na moście na rzece Arkansas w pobliżu Webber’s Fall. Zapalnik nastawiony został na piętnastą piętnaście (użycie wojskowych określeń czasu pochodziło również od Damiena). Bierzemy na siebie pełną odpowiedzialność za niesubordynację obywatelską (to następny wkład Erin, chociaż twierdziła, że terroryzm właściwie nie jest niesubordynacją obywatelską, że to całkiem coś innego), protestując w ten sposób przeciwko ingerencji rządu w nasze życie oraz przeciwko zanieczyszczeniu wód amerykańskich rzek. Ostrzegamy, że jest to nasz pierwszy akt sprzeciwu. – Rozłączyłam się. Po czym chwyciłam kartkę, na której po drugiej stronie zapisałam następny numer, i wystukałam go na klawiaturze komórki.
-Fox News Tulsa – odezwał się rezolutny damski głos.
Ta część działania była moim pomysłem. Doszłam do wniosku, że jeśli powiadomimy miejscową rozgłośnię, bardziej prawdopodobne stanie się szybkie podanie tej informacji do wiadomości publicznej, wtedy jeśli będziemy śledzili aktualne doniesienia radiowe, dowiemy się od razu, czy powiódł się nasz plan zamknięcia mostu.
-Grupa terrorystów zwana Dżihadem Przyrody powiadomiła FBI o podłożeniu bomby na trasie I-40 pod mostem na rzece Arkansas przy Webber’s Falls. Ma wybuchnąć dziś po południu o piętnastej piętnaście.
Popełniłam błąd, robiąc przerwę w swoim meldunku, którą wykorzystała moja rozmówczyni nie sprawiająca już wrażenia takiej rezolutnej, kiedy zapytała:
Kim pani jest i od kogo otrzymała tę informację?
-Precz z wtrącaniem się rządu i z zanieczyszczaniem, niech żyje władza ludowa! – wrzasnęłam i wyłączyłam komórkę. Poczułam wielką słabość w kolanach i z ulgą osunęłam się na klapę sedesu. Już po wszystkim. Zrobiłam to.
Rozległo się delikatne pukanie do drzwi łazienki, a po chwili usłyszałam pytanie zadane ze śpiewnym oklahomskim akcentem:
-Zoey? Nic ci nie jest?
-Nie – odpowiedziałam słabym głosem. Zmusiłam się, by wstać i otworzyć drzwi łazienki. Za nimi stała Stevie Rae, zaspana i węsząca jak króliczek.
-Zadzwoniłaś do nich? – zapytała szeptem.
-Aha. Nie musisz mówić szeptem. Jesteśmy tu tylko my dwie. – W tym momencie Nala ziewnęła przeciągle, nadal leżąc na poduszce Stevie Rae. – No i Nala – dodałam.
-Jak poszło? Mówili coś?
-Nic prócz: „Tu FBI”. Pamiętasz, jak Damien radził, żebym nie dała im szansy na wtrącanie się?
-Powiedziałaś im, że jesteśmy Dżihadem Przyrody?
-Stevie Rae, my nie jesteśmy Dżihadem Przyrody. My tylko udajemy.
-No dobrze, ale usłyszałam, jak krzyczysz: precz z rządem i zanieczyszczaniem, więc pomyślałam… może… właściwie nie wiem, co pomyślałam. Akurat natrafiłam a ten moment.
Wzniosłam oczy ku górze.
-Stevie Rae, ja tylko odgrywałam taką rolę. Facetka od wiadomości zapytała mnie, kim jestem, i chyba wtedy spanikowałam. Ale poza tym powiedziałam im wszystko, co sobie zaplanowaliśmy. Mam nadzieję, że to zadziała. – Ściągnęłam z siebie przemoczoną bluzę z kapturem i powiesiłam na krześle, by wyschła.
Dopiero teraz Stevie Rae zauważyła, że mam mokre włosy i zamaskowany Znak, o czym zupełnie zapomniałam, spiesząc się, by zdążyć wszędzie zatelefonować. Cholera!
-Wychodziłaś gdzieś?
-Tak – przyznałam niechętnie. – Nie mogłam spać, poszłam więc na Utica Square do American Eagle i kupiłam sobie nowy sweter. – Wskazałam przemoczoną firmową torbę, którą cisnęłam w kąt.
-Trzeba było mnie zbudzić, to bym poszła z tobą.
Najwyraźniej było jej przykro, a ja, chcąc zatrzeć to wrażenie, nie zastanawiałam się, ile mogę jej powiedzieć, i wypaliłam:
-Spotkałam swojego byłego chłopaka!
-Rany koguta! Opowiadaj! – Klapnęła na łóżko gotowa wysłuchać rewelacji, czy jej płonęły z ciekawości.
Nala burknęła niezadowolona i przeskoczyła z powrotem na moją poduszkę. Sięgnęłam po ręcznik i zaczęłam osuszać nim włosy.
-Poszłam do Starbucksa. A on rozlepiał ulotki ze zdjęciem Brada.
-No i co dalej? Co zrobił, jak cię zobaczył?
-Rozmawialiśmy ze sobą.
Wymownie wzniosła oczy do nieba.
-Ale co dalej? Mów!
-Rzucił palenie i picie.
-No. To już jest coś. Czy rzucił palenie i picie, żeby móc się z tobą znów spotykać?
-Aha.
-A co z nim i tą małpą Kaylą?
-Heath twierdzi, że się z nią nie widuje, ponieważ ona rozpowiada różne rzeczy o wampirach.
-A widzisz! Mieliśmy rację, że to przez nią gliniarze tu przyszli, aby cię przesłuchać – przypomniała Stevie Rae.
-Na to wygląda.
Stevie przyglądała mi się badawczo.
-Nadal jesteś z nim, co?
-To nie takie proste.
-Wiesz, po części jest proste. Co gdyby ci się nie podobał, tobyś się z nim nie spotykała. Proste. – Stevie Rae rozumowała logicznie.
-Nadal mi się nie podoba – przyznałam.
-Wiedziałam! – zawołała triumfalnie Stevie Rae. – O rany, ty masz chłopaków na pęczki! I co z tym zrobisz?
-Pojęcia nie mam – odpowiedziałam.
-Jutro wraca Erik z konkursu szekspirowskiego.
-Wiem. Neferet mówiła, że Loren pojechał wspierać Erika i pozostałych naszych uczniów, w takim razie on też jutro wróci. Obiecałam też Heathowi, że się z nim spotkam w piątek po południu po meczu.
-Powiesz o nim Erikowi?
-Bo ja wiem…
-Wolisz Heatha czy Erika?
-A co z Lorenem?
-Stevie Rae, nie wiem. – Potarłam czoło, bo ból głowy zdawał się mnie nie opuszczać. – Czy mogłybyśmy nie rozmawiać na ten temat przez jakiś czas, przynajmniej dopóki czegoś nie wymyślę?
-Okay. Chodźmy.
-Dokąd? – Przetarłam oczy całkiem zdezorientowana. Przerzucała się od Heatha do Erika, a potem do Lorena w takim tempie, że nie mogłam za nią nadążyć.
-Ty musisz zjeść swoje Count Chocula, a ja Lucky Charms. A potem obie powinnyśmy posłuchać wiadomości CNN i lokalnej rozgłośni.
Powlokłam się do drzwi. Nala przeciągnęła się, miauknęła kapryśnie, po czym niechętnie poszła w moje ślady.
-I trochę browaru – dodałam.
Stevie Rae skrzywiła się, jakby spróbowała cytryny.
-Na śniadanie?
-Czuję, ze mamy odpowiedni dzień na browarek na śniadanie.
Rozdział czternasty
Na szczęście nie musiałyśmy sługo czekać na nowiny. Stevie Rae, Bliźniaczki i ja oglądałyśmy Show doktora Phila, (ja ze Stevie Rae kończyłyśmy już drugą porcję płatków, przy czym ja upajałam się trzecim piwkiem), kiedy przerwano Show, by podać pilną wiadomość z ostatniej chwili.
Tu Chera Kimiko. Właśnie dowiedzieliśmy się, że tuż po drugiej trzydzieści oddział FBI w Oklahomie otrzymał informację o podłożeniu bomby przez grupę terrorystów, którzy podają się za Dżihad Przyrody. Nasza rozgłośnia dowiedziała się ponadto, że zgodnie z oświadczeniem grupy bomba została podłożona pod mostem na rzece Arkansas na trasie I-40 niedaleko Webber’s Falls. Łączymy się z Hanną Downs, która dostarczy nam najświeższych informacji na ten temat.
Cała czwórka zastygła w oczekiwaniu na filmową relację. Na ekranie ukazała się młoda dziennikarka stojąca przed mostem, który wyglądałby całkiem zwyczajnie, gdyby nie roiło się na nim od umundurowanych policjantów. Odetchnęłam z ulgą. Oznaczało to, że most został zamknięty dla ruchu.
Dziękuję, Chero. Jak widać, most został zamknięty przez FBI i miejscową policję przy wsparciu licznego personelu ATF z Tulsy. Trwają poszukiwania owej bomby.
-Hanno, czy coś już znaleziono? – zapytała Chera.
-Za wcześnie, by cokolwiek pewnego możne było powiedzieć. Niedawno zostały spuszczone na wodę łodzie należące do FBI.
-Dziękuję, Hanno. – Obecnie ujęcie kamery pokazywało studio telewizyjne. – Będziemy informować was na bieżąco o rozwoju wydarzeń, kiedy zdobędziemy więcej informacji na temat podłożonej bomby oraz grupy terrorystów. A zatem do usłyszenia…
-Podłożona bomba. Sprytne.
Te słowa zostały wypowiedziane dość cicho, a ja byłam jeszcze tak skoncentrowana na telewizyjnych informacjach, że dobrą chwilę trwało, zanim skojarzyłam, że wypowiedziała je Afrodyta. Wtedy odwróciłam się szybko w jej stronę. Stała tuż za kanapą, na której siedziałyśmy ze Stevie Rae. Spodziewałam się, że ujrzę jej drwiącą minę, tymczasem patrzyła na mnie niemal z szacunkiem.
-A ty czego tu chcesz? – zapytała Stevie Rae ostrym tonem. Dziewczyny oglądające w małych grupkach telewizję podniosły głowy i zaczęły się nam przyglądać. Afrodyta, sądząc ze zmiany jej postawy, musiała też to zauważyć.
-Od ciebie nic, lodówo! – prychnęła wzgardliwie. Poczułam, jak Stevie Rae sztywnieje na tę zniewagę. Wiedziałam, że nie znosiła, jak jej przypominano o tym, że w ubiegłym miesiącu pozwoliła Afrodycie i jej najbliższym koleżankom użyć swojej krwi do rytuału, który tak fatalnie się skończył. Już samo to, że się służyło za lodówkę, było wystarczająco upokarzające, ale wypominanie tego było obrazą.
-Słuchaj, ty nędzna wiedźmo z piekła rodem – odezwała się Shaunne słodkim tonem. – Właśnie nowy zarząd Cór Ciemności…
-Czyli my, a nie Ti twoje parszywe kolegówny – wtrąciła Erin.
-…ogłasza nabór na nowe lodówy do jutrzejszego rytuału – ciągnęła Shaunne tym samym niewinnym tonem.
-Aha, a ponieważ gówno teraz znaczysz, to jeśli chcesz wziąć udział w uroczystościach, jedynym sposobem dla ciebie będzie wejść w skład napoju. No to jak? Wchodzisz w to? – zapytała Erin.
-Jeśli tak, to fuj!... Niestety. Bo my nie lubimy paskudztwa – oświadczyła Shaunne.
-Pocałuj mnie w dupę – warknęła Afrodyta.
-A ty mnie – odcięła się Shaunne.
-Tak jest – dokończyła Erin.
Stevie Rae siedziała pobladła, zbyt wzburzona, by się odzywać. Miałam ochotę zderzyć je wszystkie głowami.
-Przestańcie – powiedziałam. Ucichły jak na komendę. Spojrzałam na Afrodytę. – Nigdy więcej nie nazywaj Stevie Rae lodówą. – Następnie zwróciłam się do Bliźniaczek: - Pierwsze, z czym zamierzam skończyć, to z wykorzystywaniem adeptów do sporządzania rytualnego napoju. Tak więc nie potrzebujemy więcej żądnych tego typu ofiar. – Mimo, że nie mówiłam podniesionym głosem, obie spojrzały na mnie z urazą. Westchnęłam ciężko. – Wszystkie tutaj jesteśmy na tych samych prawach – powiedziałam, starając się, by mój głos brzmiał normalnie. – Więc może by tak zrezygnować ze sprzeczek?
-Chyba żartujesz. Nie jesteśmy na tych samych prawach, nawet w przybliżeniu – oświadczyła z sarkastyczną miną Afrodyta, po czym odeszła z wyniosłą miną.
Patrzyłam za nią, jak odchodzi. Kiedy była już przy drzwiach, odwróciła się jeszcze do mnie, a napotkawszy mój wzrok, puściła do mnie oko.
Co to miało znaczyć? Wyglądała na niemal rozbawioną, jakbyśmy były w najlepszej komitywie i rozgrywały jakąś grę, bawiąc się razem. Ale to przecież niemożliwe. Czy jednak na pewno?
-Na jej widok dostaję gęsiej skórki – wzdrygnęła się Stevie Rae.
-Afrodyta ma problemy – powiedziałam, a cała trója spojrzała na mnie w taki sposób, jakbym oświadczyła, że Hitler nie był znowu taki zły. – Słuchajcie, chcę, żeby odmienione Córy Ciemności naprawdę łączyły nas, a nie stanowiły elitarną organizację dla wybranych. – Nadal gapiły się na mnie oniemiałe. – Ona mnie ostrzegła i w ten sposób ocaliła dzisiaj moją Babcię i jeszcze parę osób.
-Powiedziała ci o tym, bo chciała coś w zamian uzyskać. To wstrętna baba, Zoey. Czy ty tego nie widzisz? – odezwała się Erin.
-Chyba nie chcesz powiedzieć, że zamierzasz przyjąć ją do Cór Ciemności? – upewniła się Stevie Rae.
Potrząsnęłam głową.
-Nawet gdybym chciała, a nie chcę – zastrzegłam się natychmiast – to zgodnie z nowymi zasadami ona się nie kwalifikuje. Członkowie Cór i Synów Ciemności muszą potwierdzać swoim zachowaniem wyznawanie pewnych ideałów.
Shaunne prychnęła pogardliwie.
-Przecież ta wiedźma z piekła rodem za cholerę nie będzie prawdomówna, wierna, otwarta na innych, zacna i dobra. Dla niej liczą się tylko jej wredne zamiary.
-I żeby wszystkim rządzić – dodała Erin.
-One wcale nie przesadzają – poparła je Stevie Rae.
-Stevie Rae, ona nie jest moją przyjaciółką, tylko… bo ja wiem?... – Grałam na zwłokę, nie mogąc znaleźć dobrej odpowiedzi i czekając, aż instynkt coś mi podszepnie i ubierze w słowa to, co powinnam zrobić. – Chyba rzeczywiście czasami jest mi jej żali. Może też trochę ją rozumiem. Afrodyta chciałaby, żeby inni ją akceptowali, ale źle się do tego zabiera. Myśli, że kłamstwa i manipulowanie ludźmi zmuszą ich do tego, by ją lubili. To wyniosła z domu, tak ją rodzice ukształtowali.
-Bardzo cię przepraszam, Zoey, ale opowiadasz głupstwa – uznała Shaunne. – Ona już jest za stara na to, by postępować tak, jakby jej wszystko było wolno, tylko dlatego, ze ma popieprzoną mamuśkę.
-No nie, dajcie spokój z tym schematem: może i jestem straszna małpa, ale to wszystko przez mamę – zirytowała się Erin.
-Nie gniewaj się, Zoey, ale ty przecież też masz popieprzoną mamuśkę, a ni pozwoliłaś, by ona czy ten twój ojciach namieszali ci w głowie – powiedziała Stevie Rae. – Damien też ma matkę, która go już nie lubi, bo jest gejem.
-Właśnie, a on nie stał się przez to jakimś potworem. On jest… on jest jak… - Shaunne zawahała się, nie mogąc sobie czegoś przypomnieć, więc zwróciła się do Erin o pomoc: - Bliźniaczko, jak się nazywa bohaterka filmu Dźwięki muzyki, którą gra Julie Andrews?
-Maria. Muszę ci przyznać rację, Bliźniaczko. Damien jest jak niewinna zakonniczka. Musi trochę poluzować, bo inaczej nikogo sobie nie przygrucha.
-Nie do wiary! Omawiacie moje życie intymne – odezwał się niespodziewanie Damien.
Zaskoczył nas.
-Przepraszam – wymamrotała każda z nas speszona.
Potrząsnął głową z wyrazem dezaprobaty, a ja i Stevie Rae skwapliwie zrobiłyśmy mu miejsce obok siebie.
-Trzeba wam wiedzieć – powiedział – że nie chcę sobie nikogo przygruchać, jak to paskudnie określiłyście. Chciałbym mieć trwały związek z kimś, na kim by mi naprawdę zależało, a na to jestem gotów zaczekać.
-Ja, Fraulein – szepnęła Shaunne.
-Maria – mruknęła Erin.
Stevie Rae usiłowała kaszlem pokryć swój śmiech, którego nie mogła powstrzymać.
Damien popatrzył na nie spod przymrużonych powiek. Uznałam, że pora, bym się włączyła.
-Nasz plan wypalił. – powiedziałam spokojnie. – Most został zamknięty. – Wyciągnęłam z kieszeni jego komórkę i oddałam mu ją. Sprawdził, czy jest wyłączona, i kiwnął głową.
-Wiem. Oglądałem wiadomości i zaraz tu zszedłem. – Rzucił okiem na zegar umieszczony na odtwarzaczu DVD, który stanowił komplet wraz z telewizorem stojącym w sali rekreacyjnej, i uśmiechnął się do mnie. – Jest dwadzieścia po trzeciej. Udało nam się.
Cała nasza piątka uśmiechnęła się z ulgą. Rzeczywiście, ja też odczuwałam ulgę, mimo to jednak nie mogłam się pozbyć niejasnego wrażenia, które nie było tylko martwieniem się o Heatha. Może potrzebowałam czwartego piwka.
-No dobrze, w takim razie sprawa załatwiona. Dlaczego więc siedzimy tu i omawiamy moje życie uczuciowe? – zauważył Damien.
-Albo jego brak – szepnęła Shaunne do Erin, która usiłowała (bez powodzenia) nie wybuchnąć śmiechem.
Ignorując je, Damien wstał i zwrócił się do mnie:
-Idziemy.
-Co?
Wzniósł oczy do góry, jakby przywołując niebo na świadka swojej anielskiej cierpliwości.
-Czy ja muszę o wszystkim pamiętać? Masz jutro przeprowadzić rytualne uroczystości, a to oznacza, że powinniśmy przygotować do tego salę. Chyba się nie spodziewasz, że Afrodyta zgłosi się na ochotnika, by to zrobić za ciebie?
-Rzeczywiście, nie pomyślałam o tym – przyznałam się. Kiedyż miałabym to zrobić?
-W takim razie teraz o tym pomyśl. – Szarpnął mnie za rękę i pociągnął, bym wstała. – Jest robota do zrobienia.
Złapałam swój browarek i wyszliśmy wszyscy za Damienem. Było bardzo zimne i pochmurne popołudnie. Deszcz już nie padał, ale zrobiło się jeszcze ciemniej niż przedtem.
-Wygląda na to, że spadnie śnieg – powiedziałam, mrużąc oczy od szarego nieba.
-Ojejku, żeby padał! – wykrzyknęła Steve Rae. – Tak bym chciała, uwielbiam śnieg. – Zachowywała się jak mała dziewczynka, gdy wykonała piruet i wyciągnęła przed siebie ręce.
-Powinnaś się przenieść do Connecticut – zauważyła Shaunne. – Wtedy byś miała więcej śniegu, niżbyś sobie życzyła. Kiedy przez kilka miesięcy jest zimno i mokro, to w końcu ma się tego dość. Dlatego ludzie z północnego wschodu są tacy gderliwi – przyznała w końcu.
-Nieważne. Mnie to nie przeszkadza. Śnieg ma w sobie jakąś magię, czar. Kiedy napada go sporo, wygląda, jakby cała ziemia pokryta była białym puszystym kocem. – Rozłożyła szeroko ręce i zawołała: - Chcę, żeby spadł śnieg!
-A ja chcę mieć te haftowane dżinsy za czterysta pięćdziesiąt dolarów, które zobaczyłam w nowym katalogu Victoria Secret – powiedziała Erin. – A to znaczy, że nie zawsze możemy dostać to, czego chcemy, wszystko jedno, czy marzy się nam śnieg czy bajeranckie dżinsy.
-Ojej, Bliźniaczko, może zostaną przecenione. Nie ma co rezygnować, są świetne.
-W takim razie dlaczego nie weźmiesz swoich ulubionych dżinsów i nie spróbujesz sama wyhaftować na nich tego wzoru? To wcale nie takie trudne, przekonasz się – powiedział Damien logicznie (i jak typowy gej).
Już otwierałam usta, by go poprzeć, gdy poczułam na czole pierwsze płatki śniegu.
-Widzisz, Stevie Rae? Twoje życzenie się spełniło. Pada śnieg.
Steve Rae pisnęła ze szczęścia.
-Aha! I to coraz gęstszy!
Bez wątpienia jej życzenie się spełniło. Zanim dotarliśmy do sali rekreacyjnej, wielkie płatki śniegu pokryły ziemię. Rzeczywiście Stevie Rae miała rację. Wyglądało to, jakby ziemię otulił czarodziejski koc. Wszystko stało się miękkie i białe i nawet Shaunne ze śnieżnego Connecticut, zamieszkanego przez ponuraków, śmiała się i na wysunięty język próbowała łapać płatki śniegu.
Rozchichotani weszliśmy do sali rekreacyjnej. Siedziało już tam kilkoro młodziaków. Jedni grali w bilard, inni tkwili przy wyglądających na zabytkowe szafkach zaabsorbowani grami wideo. Nasze śmiechy i otrząsanie śniegu z ubrań oderwały ich od zajęć, parę osób podeszło do okien, by odciągnąć grube zasłony odgradzające nas od światła dziennego.
-Aha! Pada śnieg! – wykrzyknęła Stevie Rae, choć wszyscy już to wiedzieli.
Uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę kuchni znajdującej się z tyłu budynku, a za mną cała nasza gromadka: Damien, Bliźniaczki i mająca bzika na punkcie śniegu Stevie Rae. Wiedziałam, że za kuchnią znajduje się spiżarnia, gdzie Córy Ciemności trzymają rekwizyty do swoich rytu...
Mrocznaaa