The Vampire Diaries chapter 22 PL.pdf

KRONIKI WAMPIRÓW

ROZDZIAŁ 22

Tłumaczenie: mixti

Popołudniem po „dyscyplinie” Eleny, Damon wynajął pokój w tym

samym kompleksie, w którym mieszkał doktor Meggar. Lady Ulma pozostała

w gabinecie lekarza pod ich opieką, Sage, Damona i doktora Meggara do czasu,

aż zostanie uleczona całkowicie.

Teraz już nigdy nie mówiła o smutnych rzeczach. Opowiedziała im tak

wiele historii o swoim domu, w którym mieszkała w dzieciństwie, iż czuli, że

mogliby obejść go dookoła i rozpoznać każdy pokój, nieważne jak rozległy by

był.

- Przypuszczam, że mieszkają tam teraz szczury i myszy. – powiedziała

tęsknie na zakończenie jednej z historii – I pająki, i ćmy.

- Ale dlaczego? – zapytała Bonnie, nie dostrzegając sygnałów, które

dawały jej Meredith i Elena, aby nie pytała.

Lady Ulma odchyliła głowę do tyłu, aby spojrzeć na sufit.

- Z powodu… Generała Verantza. Średniowiecznego demona, który

zobaczył mnie, gdy miałam czternaście lat. Kiedy jego armia zaatakowała mój

dom, zarżnęli każdą żyjącą istotę, którą napotkali w środku – oprócz mnie

i mojego kanarka. Moich rodziców, moich dziadków, moje ciocie i wujków…

moich młodszych braci i siostry. Nawet mojego kota śpiącego na miejscu

przy oknie. Generał Verantz kazał przyprowadzić mnie przed swoje oblicze,

tak jak stałam, w nocnej koszuli i z bosymi stopami, z nieuczesanymi włosami

wychodzącymi z warkocza, a przed nim znajdował się mój kanarek z nocnym

okryciem na swojej klatce. Był wciąż żywy, podskakując radośnie jak nigdy.

I to sprawiło, że wszystko inne, co się wydarzyło, zdawało się w jakiś sposób

jeszcze gorsze – a także bardziej przypominające sen. Ciężko to wyjaśnić.

- Trzymało mnie dwóch ludzi generała, kiedy prowadzili mnie przed jego

oblicze. Niemniej jednak w rzeczywistości bardziej pomagało mi to utrzymać

się na nogach, niż powstrzymywało mnie od ucieczki. Byłam taka młoda,

rozumiecie, i wszystko wydawało się oddalać i przybliżać. Ale pamiętam

dokładnie, co generał powiedział do mnie. Powiedział: „Kazałem temu ptaku

zaśpiewać i zaśpiewał. Powiedziałem twoim rodzicom, że chcę uczynić ci honor

zostania moją żoną, a oni odmówili. A teraz, rozejrzyj się wokół. Zastanawiam

się, czy będziesz jak kanarek, czy jak twoi rodzice?” I wskazał na ciemny kąt

pokoju – oczywiście przedtem był cały rozświetlony, ale lampy zgaszono

na noc. Ale wpadało wystarczająco dużo światła by zobaczyć, że leży tam sterta

okrągłych obiektów, pokrytych słomą lub trawą z jednej strony. Przynajmniej

tak na początku pomyślałam – naprawdę. Byłam tak niewinna i wierzę, że szok

coś zrobił z moim umysłem.

- Proszę. – powiedziała Elena głaszcząc Lady Ulmę delikatnie po dłoni –

Nie musisz tego kontynuować. Zrozumiemy –

Ale Lady Ulma zdawała się nie słyszeć tych słów. Powiedziała:

- A potem jeden z ludzi generała podniósł jakiś dziwny rodzaj kokosa

pokrytego na czubku długą słomą splecioną w warkocz. Zwyczajnie go

przesunął – i nagle zobaczyłam, co to naprawdę było. To była głowa mojej

mamy.

Elena przełknęła ślinę mimowolnie. Lady Ulma popatrzyła wokoło na trzy

dziewczyny ze spokojnym, mokrym spojrzeniem.

- Przypuszczam, że uważacie mnie za bardzo bezduszną, skoro opowiadam

takie historie bez załamania się.

- Nie, nie – zaczęła Elena pospiesznie. Sama się trzęsła, nawet gdy

wyciszyła swoje paranormalne zmysły do minimum. Miała nadzieję, że Bonnie

nie zemdleje.

Lady Ulma znów przemówiła:

- Wojna, zwyczajna przemoc i tyrania, to wszystko, co znam od w tamtej

chwili, kiedy moje dzieciństwo legło w gruzach. To uprzejmość mnie teraz

zdumiewa, sprawia, że oczy pieką mnie od łez.

- Och, niech pani nie płacze. – błagała Bonnie zarzucając swe ramiona

wokół Lady Ulmy – Proszę tego nie robić. Jesteśmy tu dla pani.

W międzyczasie Elena i Meredith wzruszyły ramionami przypatrując się

sobie ze zmarszczonymi brwiami.

- Tak, proszę nie płakać. – wtrąciła się Elena czując się trochę winna,

ale również zdeterminowana, by wypróbować Plan A – Ale proszę nam

opowiedzieć, dlaczego dom pani rodziny tak wyniszczał.

- To była wina generała. Został wysłany do odległych krain, by toczyć

głupie, nic nieznaczące wojny. Gdy odjeżdżał, mógł wziąć ze sobą większość

ze swojej świty – wliczając niewolnice, które akurat były w łasce.

Kiedy wyruszył pierwszy raz, trzy lata po zaatakowaniu naszego domu,

nie byłam w łasce i nie zostałam wybrana, aby z nim być. Miałam szczęście.

Cały jego batalion został zniszczony; domownicy, którzy wyruszyli z nim

zostali wzięci do niewoli lub zgładzeni. Nie miał spadkobiercy i jego majątek

powrócił do Korony, która nie miała co z nim zrobić. Leżał niezajęty przez

te wszystkie lata – niewątpliwie plądrowany wiele razy, ale posiadający swój

prawdziwy sekret, sekret klejnotów, nieodkrytych… tak długo, jak pamiętam.

- Sekret Klejnotów. – wyszeptała Bonnie i jasne było, że włożyła

to wszystko w duże litery, jak gdyby to była powieść tajemnic. Wciąż otaczała

ramieniem Lady Ulmę.

- Jaki sekret klejnotów? – powiedziała Meredith bardziej spokojnie. Elena

nie mogła nic powiedzieć, gdyż przez całe jej ciało przeszły wyśmienite

dreszcze. Czuła się, jakby była częścią jakiegoś magicznego przedstawienia.

- Za czasów moich rodziców było popularne, by ukrywać swoje bogactwo

gdzieś na terenie posiadłości – i przechowywać wiedzę o tym sekretnym

miejscu tylko wśród właścicieli. Oczywiście mój ojciec, jako projektant i kupiec

biżuterii, miał więcej do ukrycia, niż przypuszczało większość ludzi. Miał swój

czarodziejski pokój, który wydawał mi się czymś w rodzaju jaskini Alladyna.

To był jego warsztat, gdzie przechowywał surowe klejnoty, jak również

ukończone dzieła, które były zamawiane lub projektowane dla mojej mamy, lub

powstawały z jego wyobraźni.

- I nikt nigdy tego nie znalazł? – spytała Meredith. Jej głos był jedynie

trochę zabarwiony sceptycyzmem.

- Jeśli ktoś tego dokonał, nigdy o tym nie słyszałam. Oczywiście mogli

w odpowiednim czasie wyciągnąć tą wiedzę od mojego ojca bądź matki –

ale generał nie był drobiazgowym i cierpliwym wampirem czy kitsune,

był brutalnym i porywczym demonem. Zabił moich rodziców, gdy przeleciał

przez dom niczym burza. Nigdy nie przyszło mu na myśl, że ze mną,

czternastolatką, mogli się podzielić tą wiedzą.

- Ale ją dzieliłaś… - szepnęła Bonnie zafascynowana, prowadząc historię

na jej właściwe tory.

- Ale dzieliłam. I nadal dzielę.

Elena przełknęła ślinę. Wciąż próbowała pozostać spokojna, być bardziej

jak Meredith, zachować chłodny umysł. Ale, gdy tylko otworzyła usta, by

odezwać się z opanowaniem, Meredith powiedziała:

- To na co my czekamy?

I doskoczyła do jej stóp.

Lady Ulma zdawała się być tutaj najbardziej spokojną osobą. Wydawała

się również lekko oszołomiona i niemalże zlękniona.

- Macie na myśli to, że powinnyśmy poprosić naszego pan o widzenie?

- Mamy na myśli to, że powinniśmy pójść tam i odzyskać te klejnoty! –

wykrzyczała Elena – Niemniej jednak, tak, Damon mógłby być bardzo

pomocny, jeśli byłoby tam cokolwiek, co wymaga siły do podniesienia. Sage

również.

Nie mogła zrozumieć dlaczego Lady Ulma nie była trochę bardziej

podekscytowana.

- Nie rozumie pani? – powiedziała Elena, a jej umysł pędził z zawrotną

prędkością – Może pani odzyskać swoje domostwo z powrotem! Możemy

zrobić, co w naszej mocy, by je odnowić tak, aby wyglądało jak dawniej, gdy

była pani dzieckiem. To znaczy, jeśli właśnie to chciałaby pani zrobić

z pieniędzmi. Ale przynajmniej nie mogę się doczekać, by zobaczyć jaskinię

Alladyna!

- Ale – no cóż – Lady Ulma wydała się nagle zrozpaczona – myślałam, aby

spytać Pana Damona o kolejną przysługę – jakkolwiek pieniądze z biżuterii

mogłyby w tym pomóc.

- Czego właśnie pani chce? – powiedziała Elena tak delikatnie jak tylko

mogła – I nie musi pani nazywać go Pan Damon. Uwolnił panią kilka dni temu,

pamięta pani?

- Ale z pewnością był to – był to rytuał odprawiony pod wpływem chwili?

– Lady Ulma wciąż wyglądała na zakłopotaną – Nie zrobił tego oficjalnie

w Urzędzie Niewolniczym czy coś, prawda?

- Jeśli tego nie zrobił, to tylko dlatego, że o tym nie wiedział! – Bonnie

wykrzyknęła w tym samym czasie, gdy Meredith powiedziała:

- Nie całkiem rozumiemy te procedury. Czy to jest to, co trzeba zrobić?

Lady Ulma wydawała się zdolna jedynie do kiwnięcia głową. Elena

poczuła się upokorzona. Odgadła, że tej kobiecie, niewolnicy przez ponad

dwadzieścia dwa lata, ciężko jest uwierzyć w prawdziwą wolność.

- Damon właśnie to miał na myśli, kiedy powiedział, że wszystkie jesteśmy

wolne. – powiedziała klękając przy fotelu Lady Ulmy – Po prostu nie wiedział

o tych wszystkich rzeczach, które musi zrobić. Jeśli powie nam pani o nich, my

możemy powiedzieć Damonowi i wtedy wszyscy będziemy mogli pójść do pani

dawnej posiadłości.

Miała już prawie wstać, gdy Bonnie powiedziała:

- Coś jest nie tak. Nie jest już tak szczęśliwa, jak była przedtem. Musimy

się dowiedzieć, dlaczego.

Otwierając troszeczkę swoje paranormalne postrzeganie, Elena musiała

stwierdzić, że Bonnie miała rację. Została tam, gdzie była, klęcząc u podnóża

fotela Lady Ulmy.

- Co się stało? – powiedziała, ponieważ wydawało się, że kobieta obnaża

swoją duszę najbardziej, kiedy to ona, Elena, zadaje pytania.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: