Howadr Robret E - Conan 04 - Conan obiezyswiat.pdf - Howard Robert E - ssaaggaa

ROBERT E. HOWARD

L. SPRAGUE DE CAMP

LIN CARTER

CONAN OBIE¯YśWIAT

TYTU£ ORYGINA£U: CONAN THE WANDERER

PRZEK£AD ZBIGNIEW A. KRÓLICKI ROBERT P. LIPSKI

L. Sprague de Camp

przeł. Ryszard Borys

CZARNE £ZY

Black Tears

L. Sprague de Camp

Lin Carter

Pomógłszy królowej Taramis odzyskać tron Conan udaje się ze swymi Zuagirami na

wschód grabić turańskie miasteczka i karawany. Cymeryjczyk ma trzydzieści jeden lat i jest w

szczytowej formie. Już drugi rok spędza wśród synów pustyni — najpierw jako zastępca

Olgierda, a później jako ich wódz. Jednak okrutny i energiczny król Yezdigerd szybko reaguje

na wyczyny Conana; wysyła silny który ma go złapać w pułapkę.

W POTRZASKU

Bezlitosne słońce prażyło z rozpalonego do białości nieba. Nagie, wyschnięte piaski Shan–

e–Sorkh, Czerwonego Pustkowia, kąpały się w tym buchającym jak z pieca żarze. Nic nie

poruszało się w nieruchomym powietrzu; nieliczne kolczaste krzaki porastające niskie,

obsypane piachem pagórki wznoszące się murem na skraju Pustkowia nawet nie drgnęły.

Tak samo, jak ukryci za nimi żołnierze, którzy czujnie obserwowali szlak.

W tym miejscu jakiś pradawny konflikt sił natury pozostawił głęboką szczelinę w skarpie.

Wieki erozji poszerzyły ją, lecz wciąż był to wąski parów — idealne miejsce na zasadzkę.

Przez cały długi, upalny ranek na szczytach pagórków krył się oddział turańskich żołnierzy.

Omdlewając z gorąca w swoich długich kolczugach i łuskowych pancerzach, czekali z

obolałymi kolanami i pośladkami. Ich kapitan, emir Boghra Chan, klnąc pod nosem znosił

niewygody długiego oczekiwania razem ze swoimi podkomendnymi. Gardło miał wyschnięte

jak stary rzemień i piekł się w swojej zbroi niczym jagnię na rożnie. W tej przeklętej krainie

śmierci i palącego słońca człowiek nawet nie mógł się porządnie spocić — suche powietrze

pustyni chciwie wypijało każdą kroplę wilgoci, pozostawiając ciało wyschnięte jak

pomarszczony język stygijskiej mumii.

Emir zamrugał i potarłszy powieki zmrużył oczy przed blaskiem, wypatrując krótkich

błysków światła. To ukryty za wydmą zwiadowca lustrem przekazywał sygnały

oczekującemu na szczycie pagórka dowódcy.

Niebawem można już było dostrzec chmurę pyłu. Otyły, czarnobrody szlachcic turański

uśmiechnął się i zapomniał o niewygodach. Zdrajca–informator chyba rzeczywiście zasłużył

na te ogromne pieniądze, które mu wypłacono!

Wkrótce Boghra Chan mógł już rozróżnić poszczególnych wojowników, jadących rzędem

na drobnych, pustynnych konikach. Kiedy banda odzianych w powiewne, białe chałaty

Zuagirów wyłoniła się z chmury pyłu wzbijanego przez kopyta wierzchowców, turański

oficer mógł dojrzeć nawet ich ciemne, wychudłe twarze o orlich rysach — tak przejrzyste

było powietrze pustyni i tak jasno świeciło słońce. Turańczyk upajał się tym widokiem

niczym czerwonym, aghrapurskim winem z prywatnych zapasów młodego króla Yezdigerda.

Ta banda rabusiów od lat grasowała na pograniczu Turanu, plądrując miasta, składy

handlowe i podróżujące tędy karawany kupieckie — najpierw pod wodzą zatwardziałego

zaporoskijskiego zbója, Olgierda Władysława, później, od przeszło roku, dowodzona przez

jego godnego następcę — Conana. W końcu turańskim szpiegom wysłanym do wiosek

przyjaźnie nastawionych do rabusiów udało się znaleźć przekupnego członka bandy —

niejakiego Vardanesa, nie Zuagira, lecz Zamoranina. Vardanesa łączyło przymierze krwi z

obalonym przez Conana Olgierdem; nie tylko pałał żądzą zemsty, ale także chciał pozbyć się

cudzoziemca, który przejął władzę nad bandą.

Boghra Chan w zadumie gładził długą brodę. Zamorański zdrajca był uśmiechniętym,

wesołym zbójem, drogim sercu Turańczyka. Mały, chudy, zwinny i przystojny Vardanes,

chełpliwy i zuchwały jak młody bóg, był miłym kompanem do bitki i wypitki, chociaż

wyrachowanym i zdradliwym jak grzechotnik.

Zuagirowie wjeżdżali już do wąwozu. Na czele straży przedniej jechał Vardanes,

dosiadający pięknej, karej klaczy. Boghra Chan podniósł rękę, stawiając swoich ludzi w

pogotowiu. Chciał, żeby jak najwięcej Zuagirów wjechało do parowu, zanim zatrzaśnie

szczęki pułapki. Tylko Vardanes zdoła wyjechać z wąwozu.

Kiedy jeździec na czarnym koniu wyłonił się spośród bloków piaskowca, Boghra

gwałtownym ruchem opuścił dłoń.

— Bić psów! — zagrzmiał, wstając.

Grad strzał spadł na Zuagirów jak śmiercionośny deszcz. W jednej chwili równa

kawalkada jeźdźców zmieniła się w kłębowisko wrzeszczących ludzi i wierzgających koni.

Chmary strzał opadały na nich raz po raz. Synowie pustyni walili się na ziemię, kurczowo

szarpiąc pierzaste bełty, które jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wyrastały z ich ciał.

Konie rżały przeraźliwie, gdy ostre groty rozcinały ich boki. Obłok dławiącego pyłu uniósł się

w górę spowijając parów. Był tak gęsty, że Boghra Chan kazał swoim łucznikom zaprzestać

na chwilę, strzelania, aby nie marnowali strzał. Ten nagły przypływ skąpstwa zgubił go.

Wśród zgiełku dał się słyszeć donośny, dźwięczny głos, który opanował zamieszanie:

— Na zbocza! Na nich!

Głos należał do Conana. W chwilę później gigantyczna postać Cymeryjczyka pojawiła się

na stromym stoku. Barbarzyńca gnał jak szalony w górę na swoim olbrzymim, dzikim

rumaku. Ktoś mógłby sądzić, że tylko głupiec lub wariat może szarżować pod górę na

stromym zboczu pokrytym sypkim piaskiem i odłamkami zwietrzałej skały, ale Conan nie był

ani jednym, ani drugim. Istotnie, ogarnęła go szalona żądza odwetu, lecz ta ponura,

pociemniała od słońca twarz i oczy płonące pod zmarszczonymi brwiami jak dwa błękitne

płomienie należały do zahartowanego w bojach, doświadczonego wojownika. Wiedział, że

często jedynym wyjściem z zasadzki jest zaskoczenie przeciwnika jakimś niespodziewanym

ruchem.

Zdumieni wojownicy turańscy na moment zapomnieli o swych hakach. Z chmury pyłu

wypadła na nich wyjąca horda rozwścieczonych Zuagirów, którzy pieszo lub konno zdołali

się wdrapać na szczyt pagórka. W jednej chwili pustynni wojownicy — liczniejsi, niż się emir

spodziewał — runęli z wrzaskiem na turańskich żołnierzy; klnąc i wydając bojowe okrzyki

siekli zakrzywionymi szablami.

Olbrzymi Cymeryjczyk jechał na czele atakujących. Strzały porwały mu biały chałat

odsłaniając czarno błyszczącą zbroję, która okrywała imponująco umięśniony tors. Spod

stalowego hełmu spływała zmierzwiona grzywa nie przyciętych włosów, powiewając za nim

jak poszarpany proporzec; przypadkowa strzała zerwała mu zawój. Wpadł na rozszalałym

ogierze między żołnierzy Yezdigerda niczym jakiś baśniowy olbrzym lub demon. Zamiast

typowej, zuagirskiej szabli dzierżył wielki, dwusieczny miecz — najulubieńszą spośród

licznych rodzajów broni, jakimi mistrzowsko władał. W jego poznaczonej bliznami dłoni ta

długa, jasna jak lustro stal wycinała krwawą wyrwę w szeregach Turańczyków. Ostrze

wznosiło się i opadało ze świstem, siejąc śmierć i zniszczenie. Każdy cios przecinał zbroje,

ciała i kości, rozrąbując czaszki, odcinając kończyny lub rzucając ofiary na ziemię z

połamanymi żebrami.

Nim minęło pół godziny było już po wszystkim. ¯aden Turańczyk nie uszedł z życiem

oprócz kilku, którzy wcześniej wzięli nogi z pas — i ich dowódcy. Półnagiego, utykającego i

rozczochranego emira przyprowadzono przed Conana, który siedział na zziajanym

wierzchowcu, ocierając zbroczony miecz połą chałata zerwanego z trupa.

Cymeryjczyk przywitał zgnębionego oficera groźnym spojrzeniem, nie pozbawionym

domieszki sardonicznego humoru.

— No coż, Boghra, znów się spotykamy! — mruknął. Emir podniósł zakrwawioną twarz i

zamrugał, nie wierząc własnym oczom.

— To ty! — szepnął.

Conan zachichotał. Dziesięć lat wcześniej, jako młody, wędrowny wagabunda,

Cymeryjczyk służył w turańskiej armii. Opuścił jej szeregi dość pospiesznie — chodziło zdaje

się o kochankę zwierzchnika — tak pospiesznie, że zapomniał uregulować dług: nie oddał

przegranej w kości temu samemu emirowi, który teraz spoglądał na niego ze zdumieniem.

W tamtych czasach Conan i młody potomek szlacheckiego rodu, Boghra Chan, byli

kompanami zarówno przy stole gry, jak i w winiarni czy domu uciech. Teraz, kilka lat

później, Boghra wytrzeszczał oczy, pokonany w bitwie przez dawnego kompana, którego

imienia jakoś nigdy nie łączył ze straszliwym przywódcą synów pustyni.

Conan zmierzył go zwężonymi oczyma.

— Czekaliście tu na nas, prawda? — mruknął.

Emir oklapł. Nie miał zamiaru udzielać żadnych informacji przywódcy rabusiów, nawet

jeżeli był nim dawny kompan od kielicha. Jednak słyszał aż nazbyt wiele ponurych opowieści

o sposobach, jakimi Zuagirowie zmuszają jeńców do zeznań. Tłusty i zniewieściały w wyniku

długich lat książęcego życia, turański oficer obawiał się, że nie wytrzyma przesłuchania.

Nieoczekiwanie okazało się, że było ono zbędne. Conan zauważył wcześniej Vardanesa —

który zadziwił go tego ranka prosząc o przydzielenie komendy nad strażą przednią —

podrywającego konia do galopu i wyjeżdżającego z wąwozu tuż przed niespodziewanym

atakiem.

— Ile zapłaciliście Vardanesowi? — spytał nagle.

— Dwieście szekli srebra… — wymamrotał Turańczyk i urwał, zdumiony własną

niedyskrecją.

Cymeryjczyk roześmiał się.

— Królewska zapłata, co? Ten uśmiechnięty łotr jak każdy Zamoranim krył zdradę na dnie

swego podłego serca! Nigdy nie wybaczył mi tego, że wysadziłem z siodła Olgierda! —

Conan zamilkł i zmierzył kpiącym spojrzeniem stojącego ze spuszczoną głową emira. — Nie,

nie martw się, Boghra. Nie zdradziłeś żadnych tajemnic wojskowych; wydobyłem je z ciebie

podstępem. Możesz wracać do Aghrapuru bez uszczerbku na swoim żołnierskim honorze.

Boghra Chan spojrzał nań z niedowierzaniem.

— Chcesz darować mi życie? — wychrypiał.

Conan skinął głową.

— Czemu by nie? Wciąż jestem ci winien ten worek złota, więc pozwól mi w ten sposób

uregulować dług. Jednak na drugi raz uważaj, kiedy zastawiasz pułapkę na wilki. Czasem

wpada w nią tygrys.

KRAINA DUCHÓW

Dwa dni ostrej jazdy przez czerwone piaski Shan–e–Sorkh nie doprowadziły do

schwytania zdrajcy. ¯ądny jego krwi Cymeryjczyk nieubłaganie gnał swoich ludzi. Okrutny

kodeks pustyni domagał się śmierci Pięciu Pali dla każdego, kto zdradził towarzyszy i Conan

był zdecydowany dopilnować, żeby Zamoranin poniósł tę karę.

Drugiego dnia wieczorem rozbili obóz w cieniu skały ze zwietrzałego piaskowca,

sterczącej z rdzawych piasków niczym kikut jakiejś pradawnej, zrujnowanej wieży.

Zbrązowiałą od słońca twarz Conana przecinały głębokie bruzdy zmęczenia. Jego ogier był

bliski utraty sił; ciężko robiąc bokami toczył pianę z pyska i ślinił się na widok czerpaka z

wodą, który barbarzyńca podstawił mu pod nos.

Zuagirowie rozłożyli się na piasku, rozprostowując obolałe nogi i zesztywniałe ramiona.

Napoili konie i rozniecili ogień, aby odstraszyć dzikie, pustynne psy. Conan słyszał

skrzypienie rzemieni, gdy z juków wyciągano namioty i kociołki do warzenia strawy. Pod

krokami obutych w sandały stóp zachrzęścił piasek. Cymeryjczyk odwrócił się i ujrzał

pomarszczoną, okoloną bokobrodami twarz jednego ze swych zastępców. Był to Gomer;

ciemnooki Shemita o haczykowatym nosie i tłustych, kruczoczarnych lokach wymykających

się spod fałd zawoju.

— No? — mruknął Conan, wycierając boki zmęczonego rumaka długimi, wolnymi

pociągnięciami twardej szczotki.

Shemita wzruszył ramionami.

— Dalej jedzie na południowy zachód — rzekł. — Ten łotr jest chyba z żelaza.

Conan zaśmiał się chrapliwie.

— To jego klacz jest z żelaza, a nie on. Vardanes jest z krwi i kości; przekonasz się o tym,

kiedy przywiążemy go do pali i zostawimy na żer sępom!

W smętnych oczach Gomera czaił się dziwny niepokój.

— Conanie, może zrezygnujesz z pościgu? Każdy dzień zastaje nas głębiej w tej ziemi

słońca i śmierci, gdzie żyją tylko żmije i skorpiony. Na ogon Dagona, jeśli nie zawrócimy,

nasze kości na zawsze będą tu bieleć w słońcu!

— O, nie! — odparł Conan. — Jeżeli czyjeś kości będą tu bieleć, to nie nasze, a

Zamoranina. Nie martw się, Gomer; niebawem go dogonimy. Może jutro? Przecież nie będzie

tak gnał w nieskończoność.

— My też nie — protestował Gomer.

Urwał, czując na sobie badawcze spojrzenie niebieskich oczu.

— Zdaje się, że to nie wszystko, co cię gnębi, prawda? — spytał Conan. — Mów,

człowieku. Wykrztuś to wreszcie!

Krępy Shemita wymownie wzruszył ramionami.

— Taak, masz rację. Ja… ludzie mówią… — wymamrotał i umilkł.

— Mów, człowieku, albo wyduszę to z ciebie!

— To… to jest Makan–e–Mordan! — wybuchnął Shemita.

— Wiem. Słyszałem już o Krainie Duchów. I co z tego? Boisz się bajania starych bab?

Gomer wyglądał na nieszczęśliwego.

— To nie są bajania, Conanie. Ty nie jesteś Zuagirem, nie znasz tej ziemi i jej

niebezpieczeństw tak jak my, którzy żyjemy tu od dawna. Od tysięcy lat przekleństwo ciąży

nad tą krainą, w głąb której z każdą godziną coraz bardziej się posuwamy. Ludzie boją się

powiedzieć ci o tym, ale szaleją ze strachu.

— Dziecinne przesądy — warknął Cymeryjczyk. — Wiem, że trzęsą się ze strachu na

samą myśl o legendarnych upiorach czy goblinach. Ja też słyszałem te historie, Gomerze.

Przecież to tylko bajki, którymi można straszyć dzieci, nie dorosłych mężczyzn. Powiedz

swoim towarzyszom, żeby uważali. Mój gniew jest silniejszy od wszystkich upiorów razem

wziętych.

— Ale…

Conan przerwał mu ostro.

— Dość tej dziecinady, Shemito! Poprzysiągłem na Croma i Mitrę, że dostanę tego

zamorańskiego zdrajcę, choćbym miał zginąć! A jeśli będę przy tym musiał utoczyć trochę

zuagirskiej krwi, uczynię to bez skrupułów! Teraz przestań jęczeć i chodź się napić. W gardle

mi zaschło od tego przeklętego upału, a od tego gadania robi mi się jeszcze bardziej sucho!

Poklepawszy Gomera po plecach, Cymeryjczyk pomaszerował do ogniska, gdzie

wojownicy wyładowywali z sakw wędzone mięso, suszone figi i daktyle, kozi ser i skórzane

bukłaki z winem.

Jednak Shemita nie od razu poszedł za nim. Stał przez chwilę, patrząc na rubasznego

Cymeryjczyka, którego rozkazów słuchał od prawie dwóch lat, od czasu gdy znaleźli go na

krzyżu opodal murów Khauranu. Conan był tam kapitanem gwardii w służbie królowej

Taramis. Czarownica Salome wspólnie z Constantiusem Sokołem, kothijskim wojewodą

Wolnych Towarzyszy, odebrała królowej tron i podszyła się pod nią. Kiedy Conan

zorientował się w zamianie, ujął się za Taramis i przegrał. Constantius kazał go ukrzyżować

za miastem. Przypadkowo przejeżdżał tamtędy Olgierd Władysław, wódz zuagirskich

rabusiów, który uwolnił barbarzyńcę, mówiąc, że jeśli przeżyje, może przyłączyć się do

bandy. Conan nie tylko przeżył, ale okazał się tak zdolnym przywódcą, że niebawem zajął

miejsce Olgierda w bandzie, której przewodził po dziś dzień.

Dziś jednak miała się skończyć jego władza. Gomer z Akharii westchnął z żalem. Przez

ostatnie dwa dni Conan jechał na czele bandy ogarnięty bez reszty ponurą żądzą zemsty. Nie

zdawał sobie sprawy z uczuć wzbierających w sercach Zuagirów. Gomer dobrze wiedział, że

choć synowie pustyni wielbili Cymeryjczyka, przesądny lęk doprowadzi ich do krawędzi

buntu i morderstwa. Podążyliby za swoim wodzem aż do samych wrót Piekła — ale nie w

głąb Krainy Duchów.

Shemita podziwiał Conana, ale wiedział, że żadna siła nie skłoni go do poniechania

zemsty. Pozostał tylko jeden sposób, aby ocalić go od śmierci z rąk własnych ludzi. Gomer

wyjął z zanadrza białego chałata mały, zakorkowany flakonik zielonego proszku. Chowając

go w dłoni przyłączył się do siedzącego przy ognisku Conana, aby wypić z nim kielich wina.

NIEWIDZIALNA śMIERć

Kiedy Conan obudził się, słońce stało już wysoko na niebie. Rozgrzane powietrze drżało

nad czerwonym piaskiem. Było gorąco, sucho i cicho, jak gdyby niebo zmieniło się w

odwrócony do góry dnem, mosiężny garnek rozpalony do białości. Barbarzyńca z trudem

podniósł się na kolana i objął rękami pulsujące skronie. Głowa bolała go jak po ciosie pałką.

Podźwignął się na nogi i przez chwilę stał chwiejnie. Mrużąc oczy przed nieznośnym

blaskiem, rozejrzał się wokół zamglonym wzrokiem. Był sam w tej spalonej słońcem,

pozbawionej wody ziemi.

Ochrypłym szeptem przeklął przesądnych Zuagirów. Cała banda odjechała, zabierając ze

sobą konie i prowiant. Obok leżały dwa worki z wodą. Te worki z koźlej skóry, kolczuga,

chałat i miecz to wszystko, co zostawili mu dawni towarzysze.

Conan osunął się na kolana i wyciągnął zatyczkę z jednego worka. Zamieszał ciepławy

płyn i spłukał okropny smak w ustach pijąc oszczędnymi łykami, po czym niechętnie wcisnął

korek z powrotem, nie ugasiwszy do końca dręczącego pragnienia. Chociaż marzył o tym, by

opróżnić zawartość worka na obolałą głowę, rozsądek powstrzymywał go przed tym krokiem.

Jeśli miął wyjść z życiem z tego piaszczystego piekła, będzie mu potrzebna każda kropla

wody.

Mimo oszołomienia spowodowanego potwornym bólem głowy zrozumiał, co się stało.

Jego Zuagirowie bardziej obawiali się tej dziwnej krainy niż swego wodza. Popełnił poważny,

może nawet fatalny błąd, lekceważąc ostrzeżenia Gomera. Nie docenił wpływu, jaki miały

przesądy na dusze pustynnych wojowników i przecenił swoją władzę nad nimi. Cymeryjczyk

jęknął głucho i przeklął swoją arogancję i upór. Jeśli się nie poprawi, któregoś dnia może

zapłacić za to życiem.

— Może ten dzień właśnie nadszedł. Conan trzeźwo rozważył szansę. Nie były zbyt duże.

Przy oszczędnym racjonowaniu wody wystarczy mu na dwa dni, najwyżej na trzy, jeśli

zaryzykuje popadniecie w szaleństwo i jeszcze bardziej ograniczy racje. Nie miał żywności

ani konia, co oznaczało, że musi liczyć na własne nogi.

No dobrze, pójdzie pieszo. Tylko w którą stronę? Oczywistą odpowiedzią było: z

powrotem drogą, którą przybył. Jednak pewne racje przemawiały przeciw temu rozwiązaniu.

Najistotniejszym czynnikiem była odległość. Od ostatniego wodopoju dzieliły go dwa dni

konnej jazdy. Piechur może poruszać się w najlepszym wypadku o połowę wolniej od

jeźdźca. To oznaczało, że gdyby zawrócił i ruszył drogą, którą tu przybył, to musiałby co

najmniej przez dwa dni obyć się bez wody…

Conan zastanawiał się, trąc nieogoloną szczękę i próbując zapomnieć o łupaniu pod

czaszką. Odurzony umysł z trudem formował rozsądne myśli. Powrót po własnych śladach

nie był najlepszym pomysłem, to pewne, skoro najbliższa woda znajdowała się o cztery dni

marszu…

Barbarzyńca spojrzał przed siebie, na ginące za horyzontem ślady uciekającego

Zamoranina.

Może powinien dalej go ścigać? Wprawdzie trop wiódł w głąb niezbadanej krainy, ale

właśnie fakt, że kraina była niezbadana przemawiał za takim postępowaniem. Tuż za

najbliższymi wydmami mogła czekać oaza.

W tych okolicznościach trudno było dokonać wyboru, ale Conan wybrał wyjście, które

wydawało mu się lepsze. Narzuciwszy chałat na okryte kolczugą ramiona i zawiesiwszy na

plecach sakwy z wodą i miecz ruszył za Vardanesem.

Słońce zawisło nieruchomo na rozpalonym do białości niebie. Spoglądało w dół niczym

oko jakiegoś gigantycznego cyklopa, patrząc na maleńką, wolno poruszającą się postać,

która

brnęła z trudem przez czerwone piaski. Potrzebowało całej wieczności, aby spłynąć po

ogromnym łuku pustego nieba ku zachodowi, by umrzeć tam na purpurowym, pogrzebowym

stosie. Szkarłatna, wieczorna łuna cicho zasnuła nieboskłon i zesłała wydmom odrobinę

błogiego chłodu wraz z miękkimi cieniami i lekkim wietrzykiem.

Conan nie czuł już nóg. Zmęczenie przytępiło wszelki ból — barbarzyńca kuśtykał

naprzód na kończynach zesztywniałych jak dwa kamienne słupy poruszane jakąś magiczną

siłą. Opuściwszy głowę na masywną pierś wlókł się noga za nogą, marząc o odpoczynku,

lecz

wiedząc, że teraz, w wieczornym chłodzie, może przebyć jeszcze długi dystans.

Pył dławił go w gardle, a śniadą twarz pokrywała gruba, czerwona maska przylepionego do

skóry piasku. Godzinę temu wypił łyk wody; następny mógł wypić nie wcześniej, jak po

zapadnięciu zmroku, kiedy nie będzie mógł już dostrzec śladów Yardanesa i iść dalej.

Tej nocy dręczyły go dziwne, koszmarne sny, pełne niewyraźnych, trójokich bestii,

smagających go rozżarzonymi do czerwoności łańcuchami.

Słońce stało już wysoko na niebie, kiedy otworzył oczy. Wiedział, że czeka go kolejny

gorący dzień. Podniósł się z trudem. Każdy mięsień bolał go, jakby wepchnięto weń małe

igły. Wstał jednak, wypił łyk wody i ruszył naprzód.

Wkrótce stracił poczucie czasu, lecz nieugięta wola wiodła go dalej i dalej; zataczał się,

lecz uparcie szedł po śladach kopyt.

Jego umysł pogrążył się w urojeniach, ale wciąż kołatały się w nim trzy myśli: trzeba iść

po śladach, oszczędzać wodę i utrzymać się na nogach. Wiedział, że jeżeli upadnie, to nie

zdoła się już podnieść. A jeśli tak się stanie, jego kości pozostaną tu, by na wieki bieleć w

czerwonym piasku pustyni.

NIEśMIERTELNA KRÓLOWA

Vardanes z Zamory stanął na szczycie pagórka i oniemiały ze zdziwienia patrzył na

Howadr Robret E - Conan 04 - Conan obiezyswiat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: