Kenyon Sherrilyn - Ciężki tydzień nocnego poszukiwacza (w Moje nadprzyrodzone wesele).pdf - K - gosiunia1979

Sherrilyn Kenyon

Ciężki tydzień nocnego poszukiwacza

Z antologii „Moje nadprzyrodzone wesele”

– Czyż nie jest świetne?

Rafael Santiago nie był religijnym człowiekiem, ale kiedy czytał

krótkie opowiadanie Jeffa Brinksa, które ten opublikował w

magazynie science fiction, poczuł wielką potrzebę, aby się

przeżegnać...

Lub przynajmniej walić studenta pałką po głowie tak długo,

dopóki ten nie straci przytomności.

Zachowując z wysiłkiem obojętny wyraz twarzy, Rafael powoli

zamknął czasopismo i napotkał ożywiony wzrok swojego sługi.

Jeff miał dwadzieścia trzy lata, był wysoki, szczupły i miał

ciemnobrązowe oczy i włosy. Sługą Rafaela był dopiero od kilku

miesięcy, odkąd ojciec chłopaka przeszedł na emeryturę. Jako

pełen entuzjazmu młody człowiek Jeff był wystarczająco dobry,

żeby pamiętać o płaceniu rachunków na czas, prowadzić interesy

Rafaela i pomagać mu w ukrywaniu przed nieznanymi ludźmi jego

statusu nieśmiertelnego. Gdy jednak zaczynał zajmować się tą

swoją bazgraniną... a właśnie publikowanie opowiadań

fantastycznych było rzeczą, na jakiej Jeffowi zależało najbardziej.

Teraz właśnie mu się to udało...

Rafael próbował przypomnieć sobie czasy, kiedy on sam też

miał marzenia o sławie i wielkości. Czasy, kiedy był człowiekiem i

chciał pozostawić światu jakiś ślad po sobie.

Podobnie jak stało się z nim samym, marzenia chłopaka

właśnie zmierzały ku temu, by doprowadzić go do śmierci.

– Czy jeszcze komuś to pokazywałeś?

Niech to, Jeff przypominał Rafaelowi szczeniaka cocker spaniela

pragnącego, aby ktoś go głaskał po łebku nawet wtedy, gdy

nieświadomie obsiusiał dywan swojego właściciela i jego najlepsze

buty!

– Jeszcze nie, a dlaczego pytasz?

– Och, sam nie wiem – powiedział Rafael, rozwlekając słowa i

próbując złagodzić sarkazm w swoim tonie. – Myślę, że seria o

nocnym poszukiwaczu, którą właśnie zaczynasz, może być

naprawdę złym pomysłem.

Chłopakowi natychmiast zrzedła mina.

– Nie podobało ci się opowiadanie?

– To nie jest tak naprawdę kwestia upodobań. Jest to bardziej

kwestia tego typu, że skopią ci tyłek za ujawnianie naszych

tajemnic.

Jeff zmarszczył brwi, a jego skonfundowany wyraz twarzy

wskazywał wyraźnie, że nie miał pojęcia, o czym mówił Rafael.

– O co ci chodzi?.

– Wiem, że mówią: „Pisz o tym, na czym się znasz” – tym razem

nie udało się mu pozbyć jadu z głosu – ale do diabła, Jeff... Ralph

St. James? Nocni Poszukiwacze? Napisałeś całą legendę o

mrocznym łowcy, Apollicie i wampirze i naprawdę czuję się

dotknięty, że zrobiłeś ze mnie klona Taye’a Diggsa. Nie mam nic

przeciwko facetowi, ale oprócz łysej głowy, koloru skóry i

diamentowego ćwieka w lewym uchu nie mamy ze sobą nic

wspólnego.

Młody debiutant wziął magazyn z rąk Rafaela i choć jego

opowiadanie było ukryte w środku numeru, znalazł je prawie bez

kartkowania.

– Nadal nie rozumiem, o czym mówisz, Rafaelu. To nie jest o

tobie ani o mrocznych łowcach. Jedyną wspólną rzeczą jest to, że

nocni poszukiwacze polują na przeklęte wampiry tak samo jak

mroczni łowcy. To wszystko.

– Uhm. – Rafael ponownie rzucił okiem na tekst i choć widział

go teraz do góry nogami, jego oczy ód razu spoczęły na

odpowiedniej scenie.

– A co z tym fragmentem, gdzie nocny poszukiwacz wyglądający

jak Taye Diggs staje naprzeciwko daimona, który właśnie ukradł

ludzką duszę, aby przedłużyć własne życie?

Jeff wydał dźwięk zdegustowania.

– To Nocny Poszukiwacz, który znalazł wampira, żeby go zabić.

To nie ma nic wspólnego z mrocznymi łowcami.

Tak, akurat!

– A wampir, który ukradł ludzką duszę, aby przedłużyć swoje

życie, kontra normalny hollywoodzki teatr, gdzie żyją inne

wampiry wiecznie żerujące na krwi?

– Cóż, to tylko dla efektu. O wiele lepiej mieć wampiry, które

żyją krótko, a następnie wbrew własnej woli są zmuszone do

uderzenia na rasę ludzką. To o wiele bardziej interesujące, nie

sądzisz?

Rafael nie sądził tak ani trochę. Szczególnie z tego względu, że

był jednym z ludzi uwikłanych w bitwę.

– To również rzeczywistość, w której żyjemy, Jeff, a opisałeś

daimona, nie wampira.

– Cóż, może pożyczyłem trochę od daimonów, ale cała reszta

jest wyłącznie moja.

– Spójrzmy. – Rafael przerzucił stronę. – Co z przeklętą rasą

Tybrów, która wkurzyła nordyckiego boga Odyna i wskutek

klątwy może żyć tylko siedemdziesiąt siedem lat, chyba że

zamienią się w wampiry i będą kraść ludzkie dusze? Zamieńmy

twojego Tybra na Apollita, a Odyna na Apolla i ponownie mamy

opowieść o rasie Apollitów, która przemienia się w daimony.

Młody autor tylko westchnął i skrzyżował ręce.

– A co z tym fragmentem, gdzie Nocni Poszukiwacze sprzedają

swoje dusze nordyckiej bogini Frei, ubranej w biel, pełnej życia

ognistowłosej femme fatale, żeby móc się zemścić za swoją

śmierć?

– Nikt się nie domyśli, że Freja to Artemida. Na to Rafael

potrząsnął tylko głową.

– Tak dla wyjaśnienia – powiedział – w przeciwieństwie do

Artemidy Freja jest imbirową blondynką. Ale masz rację co do

jednej rzeczy. Jest przepiękna i niezwykle uwodzicielska.

Zdecydowanie trudno jej odmówić.

– Och! – jęknął Jeff i uniósł głowę. – Skąd to wszystko wiesz?

Rafael zamilkł. Przypomniał sobie spotkanie z nordycką boginią

i jak ta go skusiła. To była dopiero noc...

– Freja jest boginią, która zabiera trzecią część poległych

wojowników, a potem, tak jak chciała zrobić w moim przypadku,

przyłącza ich do swojego haremu.

Jeff wybałuszył oczy.

– A ty zamiast tego wolałeś walczyć dla Artemidy? Co z ciebie za

głupiec?!

Czasami dzieciak potrafił być zadziwiająco bystry.

– Cóż, z perspektywy czasu okazało się, że to nie było z mojej

strony dobre posunięcie. Ale Artemida proponowała mi możliwość

zemsty na moich wrogach, a to mnie pociągało o wiele bardziej niż

bycie niewolnikiem miłości Frei... co nas znów sprowadza do

twojej historii, gdzie Freja jest Artemidą.

– Ale właśnie powiedziałeś, że to nie Artemida i że też ugania się

za wojownikami. Więc mogło się tak zdarzyć. Mogła zawrzeć taki

układ, jaki opisałem w mojej historii.

„A sople lodu mogą rosnąć na słońcu” – pomyślał Rafael. Freja

kolekcjonowała wojowników, nie odsyłała ich do śmiertelnego

wymiaru, żeby walczyli z daimonami czy wampirami. Tak robiła

Artemida. Było jednak oczywiste, że Jeff jest głuchy na

argumenty, więc Rafael przeszedł do kolejnego podobieństwa.

– A co powiesz na to? Facet nazywa się Ralph. O rany boskie,

nie mogłeś wymyślić czegoś lepszego, żeby mnie nazwać?! Był

piratem z Karaibów, synem etiopskiej niewolnicy i brazylijskiego

kupca...

Odwrócił czasopismo, żeby przeczytać opis:

– „Przy swoim metr dziewięćdziesiąt dziewięć Ralph onieśmielał

każdego, kto na niego spojrzał. Z ogoloną głową wytatuowaną w

afrykańskie symbole plemienne przez szamana, którego spotkał

podczas swoich podróży, kroczył po ziemi, jakby tylko do niego

należała. Co więcej, czarne tatuaże zlewały się czasem z jego

ciemnobrązowym ciałem, powodując, że nie można ich było

odróżnić, tak jakby miał na sobie jakąś obcego rodzaju skórę”.

Opis wydawał się Rafaelowi tak dziwnie bliski, że aż miał ochotę

udusić swojego sługę. Zamiast tego wydał zdegustowane

westchnienie.

– Mimo że jestem zarówno zaszczycony, jak i wielce obrażony,

mogę cię zapewnić, że to nie przyniesie ci nominacji do nagrody

Hugo czy do Nebuli.

Jeff ponownie zabrał magazyn.

– Dlaczego mnie obrażasz? To przecież świetna historia. Ty tak

właściwie nie masz tych tatuaży, prawda?

Lewe oko Rafaela zaczęło mrugać ze zdenerwowania.

– Mam całą gmatwaninę zawijasów wytatuowaną od szyi aż do

podstawy czaszki i jak twój Ralph – przy tym słowie warknął –

mam je na obu rękach. Wyglądają podobnie jak w twoim opisie.

Mów co chcesz, ale to moje życie, Jeff! Napisane w niezgrabny

sposób. Nie chciałbym widzieć takich rzeczy drukiem. Masz

szczęście, że złagodniałem po trzystu latach. Za moich ludzkich

Kenyon Sherrilyn - Ciężki tydzień nocnego poszukiwacza (w Moje nadprzyrodzone wesele).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: