Claudia Gray - Wieczna Noc [ rozdział 7-11].pdf - Wieczna Noc - Bieniutek

Rozdział 7

Pierwsze paczki nadeszły w Halloween. Długie kartonowe pudła z elegancko

wypisanymi nalepkami drogich sklepów; kilka nadanych z Nowego Jorku i Paryża.

Patrice dostała paczkę z Mediolanu.

- Liliowa. - Bibułka zaszeleściła, gdy Patrice wyjmowała swoją suknię na

jesienny bal. Przyłożyła jasny jedwab do siebie, pokazując, jak będzie wyglądała, ale

w rzeczywistości niemal tuląc suknię. - Nie sądzisz, że to uroczy kolor? Wiem, że nie

jest teraz najmodniejszy, ale uwielbiam go.

- Będzie wspaniale na tobie wyglądać. - Potrafiłam już ocenić, że ten

odcień pięknie podkreśli cerę Patrice. - Musiałaś być na setkach balów takich jak ten.

Patrice postanowiła udawać skromną.

- Och, po jakimś czasie wszystkie zlewają się w jedno. Czy to będzie twój

pierwszy bal?

- Mieliśmy kilka w mojej starej szkole - odparłam, nie wspominając, że

odbywały się w sali gimnastycznej, o muzykę dbał jakiś didżej, który puszczał

najczęściej swoje wyjątkowo kiepskie dzieła. Patrice nie zrozumiałaby mnie, a tym

bardziej tego, że większość tych imprez spędzałam, stojąc smętnie pod ścianą albo

ukrywając się w łazience.

- Ale tu czeka cię coś naprawdę wyjątkowego. Teraz już nikt nie urządza

balów takich jak ten. To magia, Bianco. Prawdziwa magia. - Rozpromieniła się,

mówiąc to, a ja żałowałam, że nie potrafię podzielać jej ekscytacji.

Te dwa tygodnie między zaproszeniem Balthazara a balem nie były dla mnie

łatwe, ponieważ miotały mną tysiące sprzecznych emocji. Mogłam razem z mamą

oglądać sukienki w katalogach, radośnie wybierać te, które najbardziej mi się

podobały, a niecałą godzinę później czułam się tak samotna i tak tęskniłam za

Lucasem, że niemal nie byłam w stanie oddychać. Balthazar uśmiechem dodawał mi

otuchy, kiedy byłam maglowana przez pannę Bethany, a ja myślałam, jakim jest

wspaniałym facetem. I zaraz potem utonęłam w fali wyrzutów sumienia, ponieważ

czułam się, jakbym oszukiwała Balthazara. Nie padł wprawdzie na kolana i nie

obiecywał mi dozgonnej miłości, ale wiedziałam, że chciałby, żebym czuła do niego

coś więcej.

Nocą leżałam w łóżku i wyobrażałam sobie, że Balthazar mnie całuje. Te

obrazy były bez znaczenia; równie dobrze mogłam przypominać sobie scenę z

jakiegoś filmu. Później, kiedy robiłam się bardziej senna i moje myśli zaczynały

błądzić, fantazje się zmieniały. Wpatrzone we mnie oczy stawały się zielone i to

Lucas był ze mną, i to jego usta czułam na swoich. Jeszcze nigdy nikt mnie nie

całował, ale kiedy leżałam pod kołdrą, przewracając się z boku na bok, wyobrażałam

to sobie. Moje ciało zdawało się wiedzieć więcej niż ja sama. Serce biło mi szybciej,

czułam, że policzki mi płoną, a czasami w ogóle nie mogłam spać. Fantazje o Lucasie

były lepsze od najpiękniejszych snów.

Mówiłam sobie, że nie powinnam tak dalej postępować. Wybierałam się na

jesienny bal z najprzystojniejszym chłopakiem w szkole. To była jedyna naprawdę

cudowna rzecz, jaka spotkała mnie do tej pory w Akademii Wiecznej Nocy, i

chciałam się nią cieszyć. Nieważne, ile razy powtarzałam to sobie w myślach, nie

potrafiłam uwierzyć, że te tańce mnie uszczęśliwią.

Wszystko się zmieniło, kiedy włożyłam suknię w noc balu.

- Odrobinę zwęziłam ją w pasie. - Mama miała zawieszoną na szyi taśmę

do mierzenia i kilka szpilek wbitych w mankiety.

Umiała szyć - naprawdę, potrafiła uszyć wszystko, cokolwiek przyszło jej do

głowy - a sukienkę dopasowała już na mnie. Jednak nigdy nie przerabiała mi

mundurków, tłumacząc, że nie wystarczyłoby jej na to czasu. Była to sugestia, żebym

nauczyła się sama szyć, ale nic z tego. Mama nie ufała maszynom do szycia, a ja nie

zamierzałam poświęcać niedzielnego popołudnia na to, by uczyć się, jak należy

używać naparstka.

I obniżyłam trochę dekolt.

- Chcesz, żebym świeciła biustem? - Obie się roześmiałyśmy. Było to

dość zabawne udawać skromną, kiedy stałam przed nią w samych majtkach i

staniku.

- Do tego makijaż mocniejszy niż kiedykolwiek do tej pory... Tata nie

będzie zadowolony.

- Myślę, że twój ojciec jakoś to zniesie, zwłaszcza kiedy zobaczy, jak

olśniewająco wyglądasz.

Włożyłam jasnobłękitną sukienkę, która zaszeleściła cicho, gdy mama

pomagała mi ją ułożyć. Zasunęła zamek z boku i w pierwszej chwili pomyślałam, że

za mocno ją zwęziła, ale gdy skończyła wszystko zapinać , stwierdziłam, że jednak

mogę oddychać. Gorset był do mnie idealnie dopasowany, na biodrach łączył się ze

spódnicą.

- Ojej - szepnęłam, gładząc miękką, cieniutką tkaninę. Była taka miła w

dotyku. - Chcę to zobaczyć.

Mama zatrzymała mnie, zanim zdążyłam podejść do lustra.

Poczekaj, najpierw ułożę ci włosy.

Ale ja chcę popatrzeć na sukienkę! Nie na fryzurę.

- Zaufaj mi. Będziesz o wiele bardziej zadowolona, jeśli jeszcze trochę

poczekasz. - Rozpromieniła się. - Poza tym naprawdę sprawia mi to przyjemność.

Nie potrafiłam odmówić kobiecie, która spędziła cały ostatni tydzień na

przerabianiu mojej sukni. Usiadłam na brzegu łóżka i pozwoliłam mamie zająć się

moimi włosami.

Balthazar to świetny chłopak - powiedziała. -W każdym razie tak mi się

wydaje.

Tak. Stanowczo.

Hm. Nie było w tym entuzjazmu.

- Ależ nie. W każdym razie nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. - Moje

zaprzeczenia nie były przekonujące, nawet dla mnie. - Po prostu nie znam go jeszcze

dobrze, to wszystko.

- Uczycie się razem przez cały czas. Powiedziałabym, że znasz go

całkiem nieźle jak na pierwszą randkę. - Zręczne palce mamy zaplotły cienki

warkoczyk. - A może chodzi o Lucasa? Co się z wami dzieje?

Próbował zwrócić mnie przeciwko wam, a potem zaczął się bić w miasteczku

z robotnikami z budowy, mamo. Więc to jasne, że właśnie z nim chcę być. Może ty i

tata macie ochotę pogonić za nim z płonącymi pochodniami?

Naprawdę nic. Po prostu nie pasowaliśmy do siebie. To wszystko.

- Ale ciągle ci na nim zależy - mówiła tak łagodnie, że zapragnęłam

odwrócić się i ją uścisnąć. - Jeśli ci to pomoże, ciebie i Balthazara niewątpliwie łączy o

wiele więcej. On jest kimś, o kim możesz poważnie myśleć. Ale chyba trochę się

pospieszyłam. Masz przecież szesnaście lat i nie musisz o nikim myśleć poważnie.

Wystarczy, że będziesz się dobrze bawiła na balu.

Będę. Już samo włożenie tej sukni jest na swój sposób niesamowite.

- Przydałoby się coś jeszcze. - Mama stanęła przede mną, oglądając swoje

dzieło z rękami wspartymi na biodrach. I nagle rozpromieniła się. - Eureka!

- Mamo, co robisz? - Ku mojemu oburzeniu podeszła do teleskopu z

nożyczkami w dłoni i odcięła końcówki moich łańcuchów z papierowych

gwiazdek. - Mamo, ja je lubię!

- Później przymocujemy je z powrotem. - Trzymała dwie nitki z

najmniejszymi gwiazdkami na końcu. Srebrna farba zalśniła, kiedy mi je podawała. -

Załóż je na chwilę, dobrze?

Oszalałaś - powiedziałam, gdy zdałam sobie sprawę, co zamierza.

- Powiesz mi to jeszcze raz, kiedy zobaczysz efekt. - Mama wbiła ostatnią

szpilkę i obróciła mnie do lustra. - Spójrz.

W pierwszej chwili nie mogłam uwierzyć, że dziewczyna, której odbicie

zobaczyłam, to ja. Mój makijaż wcale nie różnił się bardzo od tego, który zwykle

sobie robiłam, lecz dzięki sprawnym rękom mamy był bardziej delikatny. Rude

włosy miałam splecione w luźne warkoczyki o różnej długości, które opadały

wzdłuż szyi tak, że przypominałam kobiety ze średniowiecznych obrazów. Zamiast

wianka z kwiatów miałam we włosach srebrne gwiazdki, na tyle małe, że wyglądały

jak wysadzane klejnotami spinki. Połyskiwały, kiedy poruszałam głową, oglądając

się z różnych stron.

Och, mamo. Jak to zrobiłaś? Napłynęły jej łzy do oczu.

Po prostu mam piękną córkę.

Zawsze mówiła mi, że jestem ładna, ale teraz pierwszy raz w życiu przyszło

mi do głowy, że mówi prawdę. Nie byłam pięknością z okładki kolorowego

magazynu jak Courtney czy Patrice, ale dzisiaj prezentowałam się nad podziw

dobrze.

Kiedy weszłyśmy do salonu, tata wyglądał na wstrząśniętego tak samo jak ja.

Objęli się i mama szepnęła:

Udało nam się, prawda?

Zdecydowanie nam się udało.

Pocałowali się, jakby nie było mnie przy nich. Chrząknęłam znacząco.

Halo? Myślałam, że to nastolatki mają się tym zajmować w noc balu.

- Przepraszam, kochanie. - Tata położył mi rękę na ramieniu, jego dłoń

wydała mi się chłodna, jakbym ja sama promieniowała ciepłem. - Jesteś absolutnie

oszałamiająca. Mam nadzieję, że Balthazar wie, jakie ma szczęście.

Dowie się - odparłam, a rodzice wybuchnęli śmiechem.

Widziałam, że mieli ochotę zejść ze mną na dół, lecz ku mojej uldze nie zrobili

tego. Poza tym cieszyłam się, że idąc po schodach, będę miała kilka chwil dla siebie.

Może zdążę sama siebie przekonać, że to wszystko jest prawdą, a nie snem.

Z dołu słyszałam śmiechy, rozmowy i ciche dźwięki muzyki. Bal już się

zaczął, a ja byłam spóźniona. Ale przy odrobinie szczęścia może się okaże, że Patrice

miała rację, mówiąc o tym, że mężczyźni powinni poczekać.

W tej samej chwili, gdy dotarłam do końca kamiennych schodów i weszłam

do oświetlonej świecami wielkiej sali, Balthazar odwrócił się, jakby wyczuł, że

nadchodzę. Jedno spojrzenie w jego oczy powiedziało mi, że Patrice się nie myliła.

Bianco. - Podszedł bliżej. - Wyglądasz olśniewająco.

Ty też.

Balthazar miał na sobie klasyczny smoking, jak Cary Grant w latach

czterdziestych. Ale choć był tak przystojny, nie potrafiłam się oprzeć i zerknęłam na

salę za nim.

Ojej – jęknęłam.

Cała sala była obwieszona girlandami z bluszczu i oświetlona wysokimi,

białymi świecami umieszczonymi przed ręcznie kutymi mosiężnymi zwierciadłami,

które odbijały światło. Na niewielkim podeście w rogu orkiestra - nie grupa

rockandrollowców, ale klasyczni muzycy w smokingach, ubrani jeszcze bardziej

uroczyście niż Balthazar - grała walca. Kilkanaście par tańczyło w idealnym

układzie, jak na obrazie sprzed dwustu lat. Kilku nowych uczniów stało pod

ścianami; chłopcy w garniturach, które miały być zabawne lub fantazyjne,

dziewczęta w krótkich sukienkach z cekinami. Wszyscy najwyraźniej źle ocenili

sytuację.

- Właśnie sobie uświadomiłem, że powinienem cię zapytać o to

wcześniej. Umiesz tańczyć walca? - Balthazar podał mi ramię.

- Tak. To znaczy tak myślę - odparłam. - Rodzice nauczyli mnie

wszystkich tych starych tańców, ale nigdy nie próbowałam tańczyć z nikim innym.

Ani nigdzie poza domem.

- Kiedyś musi być ten pierwszy raz. - Poprowadził mnie na środek sali,

gdzie blask świec był jaśniejszy. - Zacznijmy.

Balthazar ruszył do tańca, jakby to wcześniej przećwiczył; wiedział dokładnie,

gdzie powinniśmy się znaleźć i jak poruszać. Wszelkie wątpliwości, jakie miałam co

Claudia Gray - Wieczna Noc [ rozdział 7-11].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: