James_P._D._-_Z_nienaturalnych_przyczyn.pdf

P. D. JAMES

Z Nienaturalnych

Przyczyn

(Przełożyła Barbara Kopeć)

SCAN-dal

KSIĘGA PIERWSZA

SUFFOLK

Pozbawione dłoni ciało leżało na dnie małej żaglówki, dryfującej po otwartym

morzu i ledwie widocznej z wybrzeża Suffolk. Należało do mężczyzny w średnim

wieku - niedużego, schludnego człowieczka w ciemnym garniturze w prążki, który

okrywał jego szczupły korpus równie wytwornie po śmierci, jak za życia. Ręcznie

szyte buty nadal lśniły - może z wyjątkiem lekkich zadrapań na czubkach - zaś pod

wydatnym jabłkiem Adama widniał nienagannie zawiązany, jedwabny krawat.

Nieszczęsny podróżnik, odziany z ortodoksyjną, miejską starannością; nie na taką

śmierć się ubierał; nie na tę pustkę morza.

Owego wczesnego październikowego popołudnia jego szkliste oczy

spoglądały na zdumiewająco błękitne niebo, na którym lekki wietrzyk z

południowego zachodu tarmosił strzępki chmur. Drewniana łupinka, bez masztów i

wioseł, kołysała się łagodnie na falach Morza Północnego, obracając bezwładną

głowę to w tę, to w tamtą stronę, jakby w niespokojnym śnie. Rzadkie, jasne włosy

sterczały nad gruzłowatym czołem; nos był tak cienki, iż zdawało się, że białe Ostrze

kości lada moment przetnie napiętą skórę; małe usta O wąskich wargach otworzyły

się, odsłaniając dwa duże przednie zęby, nadające twarzy wyniosły wygląd martwego

zająca.

Zesztywniałe nogi obejmowały ciasno słupek środkowej ławki, okaleczone

przedramiona leżały na dolnej ławie. Dłonie zostały obcięte w nadgarstkach. Prawie

nie krwawił; nieliczne ciemne strużki zastygły wśród sztywnych, jasnych włosków,

ława zaplamiona była nie bardziej niż pieniek u rzeźnika. Reszta ciała oraz deski

podłogi pozostały czyste.

Prawą dłoń odjęto czystym cięciem, jedynie koniuszek kości promieniowej

połyskiwał bielą, natomiast przy lewej coś poszło źle i ze zmasakrowanej tkanki

sterczały ostre jak igły kawałki zmiażdżonego nadgarstka. Przed operacją

podciągnięto rękawy marynarki i koszuli; teraz mankiety zwisały luźno, spinki

mieniły się złotem, migocząc w promieniach jesiennego słońca przy każdym obrocie

łodzi.

Spłowiała, pokryta łuszczącą się farbą żaglówka unosiła się na wodzie jak

porzucona zabawka. Morze było prawie puste, jedynie na horyzoncie rysowała się

sylwetka przybrzeżnego statku, płynącego torem wodnym od strony Yarmouth. Około

drugiej ryk silników rozdarł powietrze i czarny punkt śmignął po niebie, ciągnąc w

kierunku lądu pierzasty ogon. Potem wszystko ucichło; znów słychać było tylko

chlupot wody o burtę i wołanie pojedynczych mew.

Nagle łódź gwałtownie zadrżała, po czym wyprostowała się i niespiesznie

obróciła; jakby niesiona podwodnym prądem zaczęła posuwać się bardziej

zdecydowanie. Czarnogło-wa mewa, która przysiadła na dziobie, by zastygnąć tam

jak rzeźbiona figura, zerwała się w powietrze i dziko krzycząc zatoczyła nad ciałem

krąg. Wśród plusku wody, powoli i nieubłaganie, maleńka łódka niosła swój

straszliwy ładunek w kierunku brzegu.

Tego samego dnia, tuż przed drugą, nadinspektor Adam Dalgliesh zaparkował

swego coopera na trawniku przed kościołem w Blythburgh i chwilę później wchodził

już przez drzwi północnej kaplicy do jednego z najpiękniejszych wnętrz sakralnych w

hrabstwie Suffolk. Był to jego ostatni przystanek w drodze na cypel Monksmere na

południe od Dunwich, gdzie zamierzał spędzić dziesięć dni urlopu ze starą,

niezamężną ciotką, swą jedyną żyjącą krewną. Ze swego londyńskiego mieszkania

wyruszył zanim jeszcze miasto się obudziło, ale zamiast jechać prosto na Monksmere

przez Ipswich, wybrał północną trasę do Chelmsford, by przekroczyć granicę Suffolk

w Sudbury. Zjadł śniadanie w Long Melford, po czym skręcił na zachód, w stronę

Lavenham, i podążył wolno przez złotozielone hrabstwo, najmniej ze wszystkich

zepsute i pozbawione sztucznych upiększeń. I nastrój jego byłby taki jak ten dzień,

gdyby nie jedno uporczywe pytanie, decyzja, której podjęcie odwlekał świadomie aż

do tego urlopu: zanim wróci do Londynu, musi ostatecznie postanowić, czy poprosi

Deborah Rłscoe, aby została jego żoną.

Co dziwniejsze, jego problem byłby prostszy, gdyby nie pewność, jaka będzie

jej odpowiedź. Tak jak sprawy miały się obecnie, ponosił całą odpowiedzialność za

ewentualną zamianę obecnego, przyjemnego status quo (przyjemnego dla niego, a i

Deborah była chyba teraz szczęśliwsza niż rok temu?) na zobowiązanie, które dla

nich obojga byłoby prawdopodobnie nieodwołalne, bez względu na konsekwencje.

Niewiele jest tak udręczonych par jak te, które są za dumne, by się do tego przyznać.

Niektóre zagrożenia były mu znane. Wiedział, że Deborah niechętnie traktuje

jego pracę. Nie dziwiło go to ani też nie uważał tego, samego w sobie, za ważne.

Pracę wybrał sobie sam i nigdy nie zabiegał o cudzą aprobatę czy zachętę. Ale z

obawą myślał o tym, że od tej pory każdy późny dyżur, każdą nagłą sprawę będzie

musiał poprzedzić przeprosinami przez telefon. Chodząc tam i sam pod wspaniałym,

wiązanym stropem z belek ł wdychając na wskroś anglikańską woń wosku, politury,

kwiatów oraz wilgotnych śpiewników, uzmysłowił sobie, że to, czego tak bardzo

pragnął, zostało mu dane dokładnie w chwili, gdy nie był już pewien, czy nadal tego

chce. Takie doznanie zdarza, się za często, by rozczarować człowieka inteligentnego,

niemniej potrafiło go jeszcze speszyć. Nie odstręczała go utrata wolności; ci, którzy

najwięcej narzekali w tej sprawie, byli na ogół nieszczególnie wolni. Znacznie

trudniejsza do zniesienia mogła być natomiast utrata prywatności, nawet w jej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: