O Kobietach i Żonach
[Z Pism Świętych Indii]
Stwórca stworzył tę wszechczarującą żeńską postać w dwóch częściach. Jedna jest godna pochwały, a druga nie. Stworzył Lakśmi, Saraswati, Durgę, Saawitrii i Raadhę oraz inne, jako pierwotne przyczyny stworzenia, więc są one tymi pierwszymi istotami. Kobiety, które są zrodzone z ich części, są pomyślne, znakomite i wielce godne pochwały. Prostytutki z niebios są również zrodzone z powyższych kobiet w ich cząstkach i cząstkach cząstek. Nie są one godne pochwały we wszechświecie - wszystkie one są uważane za bezwstydne kobiety. Wszystkie kobiety, mające cechę Saattwy (równowagi) są znakomite i obdarzone wpływem. (...) Te, cechujące się Radźasem i Tamasem nie są już tak godne pochwały. Kobiety z cechą Radźas (porywczości) są znane jako pośrednie. Zawsze uwielbiają uciechy, ulegają im i zawsze są gotowe osiągać swoje własne cele. Kobiety te są ogólnie nieszczere, zwodnicze i poza obrębem obowiązków religijnych. Dlatego są one zasadniczo bezwstydne. (...) Kobiety, które cechują się Tamasem (ospałością) są uważane za najgorsze.
Ci, co urodzili się w szlachetnych rodzinach, nigdy nie mogą rozmawiać z żonami innych w prywatnym miejscu lub będąc z nimi sam na sam.
Doskonałą żoną jest taka, która spełnia polecenia swego męża bez żadnych zahamowań.
Mężczyzna, który został podporządkowany sobie przez kobietę jest bardzo nieczysty i obwiniany przez społeczność. Na tych, nad którymi kobieta wzięła górę, patrzy się jako na nędznych, zasługujących na pogardę. Nawet ojciec, matka, brat, itd. nienawidzą ich w myślach. Nieczystość mężczyzny, nad którym kobiety wzięły górę nie może zostać odpokutowana żadnym sposobem, poza spaleniem (jego martwego ciała) na stosie pogrzebowym. Ci, których serca są całkowicie podporządkowane przez kobiety, nie zdobywają żadnych owoców ze swej wiedzy (...), oddawania czci Bogu, wykształcenia i sławy.
Bardzo zaleca się wybierać męża poprzez dokładne przyjrzenie się jego zaletom i brakom. Popełnia się grzech równy zabiciu Braahmina, jeśli daje się córkę za żonę komuś pozbawionemu wszelkich kwalifikacji, starcowi, nieukowi, biedakowi, niepiśmiennemu, choremu, brzydkiemu, bardzo gniewnemu, bardzo szorstkiemu, kulawemu, pozbawionemu członków, głuchemu, niememu, bezdusznemu oraz impotentowi. Jeśli ktoś daje córkę za żonę młodemu człowiekowi o dobrym charakterze, wykształconemu, o dobrych cechach i pokojowym usposobieniu, osoba ta zdobywa [bardzo dobre] owoce.
Bardzo szczęśliwy jest związek pomiędzy żartobliwym ukochanym i żartobliwą ukochaną.
Jeśli w jakiejś rodzinie kobiety są tak potężne jak mężczyźni, a mężczyźni są posłuszni kobietom, narodziny takiego mężczyny są bezużyteczne. Na każdym kroku spotyka się z trudnościami i gorzkimi doświadczeniami. Ten, kogo żona ma niewyparzoną gębę, jest złego urodzenia i uwielbia się kłócić, powinien odejść do lasu. Głucha puszcza jest dlań lepsza niż własny dom. taki mężczyzna nie dostaje w swym domu wody do obmycia stóp, ani żadnego siedzenia, ani żadnych owoców do zjedzenia - nic w ogóle. W lesie jednakże wszystkie te rzeczy nie są niedostępne. Lepiej żyć wśród drapieżnych zwierząt lub wskoczyć w płonący ogień, niż pozostawać ze złą żoną. (...) Łatwiej już znieść bóle choroby czy jad, ale nie słowa złej żony - ciężko je znieść. Śmierć jest dużo lepsza niż to.
Ci, nad którymi panują ich żony, wiedzą, że nigdy nie osiągną spokoju umysłu, dopóki nie zostaną położeni na pogrzebowym stosie. Nigdy nie widzą owoców tego, co codziennie robią. Nie dostępują nigdzie sławy, ani w tym świecie, ani w przyszłym. Ostatecznie ich owoc jest następujący - muszą iść do piekła i pozostać tam. Jeśli ktoś nie cieszy się żadnym imieniem ani sławą, jego życie jest zaprawdę wielkim ciężarem.
Ten, kto ma żonę cnotliwą i posłuszną, otrzymuje na tym świecie szczęście i Dharmę (prawość), a w przyszłym - Mukti (Wyzwolenie). Tak naprawdę ten, którego żona jest cnotliwa, jest Muktą (Wolnym), ten zaś, kto ma żonę o haniebnej naturze, staje się nieczysty, nieszczęśliwy i martwy za życia.
Zgodnie z Pismami Świętymi, najlepszy czas na współżycie dla pary małżeńskiej jest po odbyciu przez kobietę miesiączki; za najlepsze do tego celu uważa się zwłaszcza 16 dni po rozpoczęciu się miesiączki. Są jednak także pewne dni, podczas których kochanie się jest zakazane - pierwsze cztery dni po rozpoczęciu się miesiączki [jedno z Pism doradza unikać kochania się z żoną podczas miesiączki za wszelką cenę, żeby nie wchodzić w styczność z wydzielinami z jej dróg rodno-moczowych w tym czasie, nawet jeśli jest się oszalałym z żądzy], w pełnię księżyca i nów księżyca m.in. Jeśli te zasady są przestrzegane, wówczas para taka płodzi wartościowych synów o dobrych cechach. (...) Kobieta ma pociąg seksualny ośmiokrotnie większy od mężczyzny, dlatego Pisma doradzają też mężczyźnie, aby nie pomijał seksualnej potrzeby żony i zaspokajał ją.
Przez jeden rok niech mąż znosi żonę, która go nienawidzi; jednak po upływie roku niech pozbawi ją własności i przestanie z nią mieszkać.
Ta, co okazuje brak szacunku (mężowi), co jest uzależniona od (jakiejś złej) namiętności, jest pijaczką, czy chora, powinna zostać opuszczona na trzy miesiące, pozbawiona ozdób i mebli.
Jednak taka, która okazuje odrazę do (męża) szalonego czy wyruconego z kasty, do eunucha, do pozbawionego męskiej siły [impotenta], albo dotkniętego takimi chorobami, jak karane przestępstwa, nie powinna zostać ani porzucona, ani pozbawiona swej własności.
Ta która pije alkoholowe trunki, źle się prowadzi (zachowuje), jest buntownicza, chora, złośliwa, albo marnotrawna, może być w każdej chwili zastąpiona (kolejną żoną).
(...) jeśli jakaś żona jest posłuszna swemu mężowi, będzie za to wychwalana w niebie. Wierna żona, pragnąca mieszkać (po śmierci) ze swym mężem, nigdy nie może czynić nic, co mogłoby wprawić w niezadowolenie tego, kto ją pojął za żonę, nieważne, czy żyje czy jest martwy.
saisiwoham