Rodzina zastępcza jako środowisko wychowawcze
Rodzina zastępcza a inne formy rodzinnej opieki nad dzieckiem
Nie istnieje społeczeństwo nie borykające się z problemem zapewnienia opieki dzieciom osieroconym i opuszczonym. Od lat poszukiwane są takie formy, które zapewniłyby im optymalne warunki rozwoju. Wypracowano dwa zasadnicze modele: zakładowy i rodzinny. W Polsce najbardziej krytykowane w ostatnim czasie są domy dziecka. Ze swymi nieodłącznymi cechami takimi jak: znaczna liczba wychowanków przy nielicznym i zmiennym personelu wychowawczym, anonimowość dziecka, brak normalnych kontaktów społecznych z otoczeniem, podporządkowanie codziennych czynności określonym rygorom i regulaminom; nie są one w stanie nawet w przybliżeniu odtworzyć dziecku warunków normalnie funkcjonującej rodziny. Szczególnie dotkliwe są skutki braku indywidualnej więzi między dzieckiem a dorosłym, co prowadzi do osamotnienia uczuciowego dziecka a w konsekwencji do zaburzeń w rozwoju psychicznym i fizycznym. W ramach systemu całkowitej opieki rodzinnej nad dzieckiem funkcjonują: rodziny adopcyjne, rodziny zastępcze, rodzinne domy dziecka, wioski dziecięce oraz rodziny opiekuńcze. Wszystkie te instytucje stawiają sobie za cel pomoc i poprawę warunków życia dziecka opuszczonego. Istnieją jednak pomiędzy nimi poważne różnice prawne i społeczne. Instytucja adopcji ( w terminologii prawniczej zwana "przysposobieniem") polega na stworzeniu więzów rodzinnych jak najbardziej zbliżonych do więzi dziecka w rodzinie naturalnej. Konsekwencje przysposobienia dotyczą nie tylko rodziców lecz również dziadków, dzieci naturalnych ( całej rodziny), dziecko przysposobione jest traktowane jak urodzone w rodzinie jest więc - wnuczkiem, bratem czy siostrą, itd. Prawo bardzo ogranicza możliwości rozwiązania przysposobienia co między innymi odróżnia je od rodziny zastępczej, która może zrezygnować z opieki nad dzieckiem. Zadaniem rodziny adopcyjnej jest stworzenie trwałego, stabilnego środowiska wychowawczego. Podczas kiedy rodzina zastępcza jest ustanowiona na pewien czas w zależności od przyczyn, które doprowadziły do umieszczenia dziecka poza rodziną. Inną cechą różniącą te dwie formy opieki nad osieroconymi dziećmi jest kwestia pomocy materialnej ( przysługuje ona tylko rodzinom zastępczym). Adopcja jest niewątpliwie formą najdoskonalszą, istnieje jednak dość duża grupa dzieci, która nie ma szans na adopcję - dla nich szansą poznania życia w rodzinie są różne formy rodzinnej opieki zastępczej. Rodzinne domy dziecka są w Polsce stosunkowo młodą formą opieki - pierwsze powstały w 1958r, wcześniej w 1907r Kazimierz Jeżewski zainicjował powstanie systemu tzw."Gniazd sierocych", które były formą pośrednią pomiędzy rodziną zastępczą a rodzinnym domem dziecka. Kilka lat później K. Jeżewski wystąpił z propozycją utworzenia " wiosek kościuszkowskich". Propozycja ta nie doczekała się realizacji ze względu na brak funduszy (w okresie międzywojennym utworzono 1 taką wioskę). Obecnie osoba podejmująca się prowadzenia rodzinnego domu dziecka z chwilą zawarcia umowy nabywa status pracownika ( ma stałe wynagrodzenie, prawo do urlopu, prawo do ubezpieczeń). Tak więc, choć funkcje i cele rodzinnych domów dziecka i rodzin zastępczych są takie same, różnią się one pod względem organizacyjno - prawnym.. Rodzina zastępcza pełni swe funkcje bezpłatnie, pomoc pieniężna jest przyznawana jedynie na pokrycie kosztów utrzymania dziecka. Również liczba dzieci jest czynnikiem różniącym te dwie formy opieki. Rodzina zastępcza może przyjąć najwyżej 3 dzieci, wyjątek stanowią rodzeństwa. W rodzinnym domu dziecka może przebywać 6 - 10 a czasami nawet 12 wychowanków ( poza dziećmi własnymi). Ciekawym, a jednocześnie budzącym wiele kontrowersji pomysłem są wioski dziecięce. Pierwsi wpadli na ten pomysł psychologowie i pediatrzy angielscy w 1867r, w 1899r Lidia von Wolfring z Austrii powołała towarzystwo, które dostarczało mieszkania i fundusze bezdzietnym małżonkom pragnącym zaopiekować się 10 - 12 osobową grupą dzieci w wieku do 14 lat. Znana na całym świecie stała się wioska utworzona w 1947r przez szwajcarskiego filozofa Roberta Corti zwana " wioską Pestalloziego". Najszerszy zakres oddziaływania ma utworzona przez Hermana Gmeinera pedagoga austriackiego - Federacja Wiosek Dziecięcych SOS. H.Gmeiner podczas wojny służył w Wehrmachcie; gdy został ciężko ranny, uratowało go od śmierci dziecko. Przysiągł sobie, że spłaci ten dług. Pierwsza założona przez niego wioska powstała w 1949r w Austrii, dziś działa ich 316 w 122 krajach, w 1984r w Biłgoraju powstała pierwsza polska Wioska Dziecięca SOS, drugą utworzono w 1991r w Kraśniku. Koncepcja wiosek opiera się na kilku założeniach, mianowicie: opiekunką dzieci jest samotna kobieta, dzieci wychowują się wspólnie z przybranym rodzeństwem, są w różnym wieku. Rodzinę tworzy więc matka i 7-8 dzieci. W skład wioski wchodzi od 15-20 domków jednorodzinnych oraz budynek ze wspólną świetlicą. Pozostałe formy opieki rodzinnej to rodziny opiekuńcze oraz rodziny zaprzyjaźnione. Rodziny opiekuńcze najczęściej rozumiane są jako typ rodziny zastępczej, w której przebywają dzieci do 3 roku życia. Natomiast przez rodzinę zaprzyjaźnioną rozumiemy rodzinę, która nie zapewnia dziecku opieki całkowitej, lecz współpracuje z placówką opiekuńczo- wychowawczą, utrzymując stały kontakt z wybranym dzieckiem. Zabiera je do swego domu na niedziele i święta oraz ferie i wakacje. Może to być współpraca bardzo cenna, pozwalająca łagodzić niedostatki wychowania zakładowego. Może jednak nadmiernie rozbudzić nadzieje i oczekiwania dziecka. Rodziny te z punktu widzenia prawa nie mają żadnych określonych obowiązków i uprawnień wobec dziecka, które przez cały czas pozostaje wychowankiem placówki. Trudno jest jednoznacznie sprecyzować termin "rodzina zastępcza", według M. Jamrożka jest to forma całkowitej i okresowej opieki nad dzieckiem osieroconym lub z innych przyczyn pozbawionym właściwej opieki rodziców. Powstaje wtedy, gdy małżeństwo lub osoba samotna bierze na wychowanie (opierając się na decyzji władz sądowych lub oświatowych) nie więcej niż 3 dzieci (chyba, że chodzi o rodzeństwo), przy czym pomiędzy tymi osobami a dziećmi nie powstają takie same skutki prawne jak przy adopcji. Na podstawie specjalizacji funkcji opiekuńczych możemy wyróżnić trzy podstawowe typy rodzin zastępczych: 1. Terapeutyczna rodzina zastępcza - to rodzina podejmująca się opieki nad dzieckiem wymagającym ze względu na stan zdrowia szczególnej troski i stosowania stałych specjalistycznych zabiegów leczniczych oraz wychowawczych. Odmienność tego typu rodziny wiąże się ze sposobem kwalifikowania do niej dziecka (odpowiednie badania lekarskie są tu koniecznością, a nie postulatem), z wysokością pomocy materialnej, a także zagwarantowania dziecku stałej pomocy specjalistycznej. 2. W resocjalizacyjnej rodzinie zastępczej wychowuje się dzieci, które nie wkroczyły jeszcze na drogę przestępstwa, ale ich postępowanie ujawnia daleko posuniętą demoralizację i społeczne niedostosowanie , bądź też dzieci zagrożone demoralizacją. Umieszczenie dziecka w resocjalizacyjnej rodzinie zastępczej ma na celu odizolowanie go od szkodliwych wychowawczo wpływów środowiska rodziny naturalnej. Ten typ rodziny jest jeszcze rzadkością w Polsce. 3. Preadopcyjna rodzina zastępcza przyjmuje dziecko z zamiarem jego adopcji w przyszłości. Niekiedy okres pobytu małego w takiej rodzinie jest ściśle określony, czas ten może być wykorzystany na dokonanie ustaleń niezbędnych dla dziecka i orzeczenia adopcji ( zebranie informacji o przysposabiających, ustalenie prognozy rozwojowej dziecka). Takie postępowanie ma szczególne znaczenie w przypadku dzieci starszych lub chorych, kiedy wskazany jest pewien okres przystosowawczy, poprzedzający adopcję właściwą. Z formalnego punktu widzenia umieszczenie dziecka w preadopcyjnej rodzinie zastępczej jest traktowane jako umieszczenie w zwykłej rodzinie zastępczej. Nie ma normatywnie uregulowanego czasu trwania okresu preadopcyjnego. Istnieje także inny typ podziału rodzin zastępczych ze względu na pokrewieństwo lub jego brak w stosunku do dziecka, wyróżniamy rodziny spokrewnione i obce. To rozróżnienie wydaje się słuszne między innymi dlatego, że motywy przyjęcia dziecka do rodziny są często odmienne . W odniesieniu do zastępczej rodziny spokrewnionej przeważają sprawy sumienia i poczucia moralnego obowiązku. Obowiązek alimentacyjny wobec dzieci wychowujących się poza rodziną naturalną jest jednym z kryteriów typologii rodzin zastępczych. Możemy wyróżnić dwa rodzaje rodzin zastępczych spokrewnionych: a) spokrewnione w stopniu zobowiązującym do alimentacji (są to dziadkowie oraz rodzeństwo); b) spokrewnione w stopniu nie zobowiązującym do alimentacji (np.: ciocie, wujkowie). Ten rodzaj typologii jest wykorzystywany m.in. przy ustalaniu pomocy materialnej dla rodziny zastępczej. Odwołując się do charakterystyki rodziny naturalnej, z której dziecko pochodzi trzeba zauważyć, że rodzina zastępcza może sprawować opiekę nad dzieckiem posiadającym bądź nie posiadającym rodziny naturalnej. Jeśli dziecko rodzinę posiada możliwych jest kilka różnych wersji kontaktowania się krewnych z dzieckiem. W pierwszym wariancie zostały zachowane więzi faktyczne i prawne między dzieckiem a rodziną naturalną. W drugim przypadku istnieją tylko więzy faktyczne (co nie wyklucza jednak ingerencji w tok dalszego wvchowywania dziecka). Trzeci wariant występuje wówczas, gdy między dzieckiem a rodziną naturalną istnieją tylko więzy prawne. W ostatnim przypadku żadne kontakty nie maja miejsca. Kolejne kryterium to motywy. Można wyodrębnić ludzi kierujących się pobudkami altruistycznymi, kompensacyjnymi, utylitarnymi, i etycznymi. Motywacje o charakterze altruistycznym wynikają z bezinteresownego pragnienia przyjścia z pomocą dziecku opuszczonemu. Dziecku dzieje się krzywda - a więc trzeba pomóc. Ten rodzaj motywacji pojawia się znacznie częściej u rodziców zastępczych posiadających własne dzieci niż u osób bezdzietnych. O motywacjach kompensacyjnych możemy mówić w odniesieniu do rodzin, które przez przyjęcie dziecka na wychowanie chcą rozwiązać swoje problemy osobiste lub rodzinne. Dziecko występuje wtedy w roli katalizatora przy problemach małżeńskich lub zapewnia towarzystwo jedynakowi. Przy tym typie motywacji niebezpieczeństwo niepowodzeń wychowawczych jest duże. Motywacje utylitarne można odnieść do sytuacji, gdy opieka nad dzieckiem przeobraża się w swoiście pojmowaną pracę zawodową, za którą otrzymujemy lub możemy otrzymać wynagrodzenie. Ten typ podejścia jest przez niektórych autorów uważany za korzystny dla rodziny zastępczej. Na przykład w rodzinnych domach dziecka funkcje opiekuńczo - wychowawcze przekształcają się w pracę zawodową. Nie oznacza to jednak, że u osób prowadzących takie domy nie występują motywacje pierwszego typu. Motywacje etyczne występują w tych rodzinach, które kierowały się poczuciem moralnego obowiązku i odpowiedzialności wobec dziecka lub jego rodziców. Wieloaspektowe spojrzenie na rodzinę zastępczą pozwala dostrzec jej różnorodność i złożoność zagadnienia.
Rozwój instytucji rodziny zastępczej. Rys historyczny.
Stanowisko oparte na przekonaniu, że rodzina jest naturalnym koniecznym i niezastąpionym środowiskiem życia człowieka, rozwoju i wychowania dziecka, nie ulegało i nie ulega żadnej kwestii. Można przyjąć za pewnik, ze pozbawienie dziecka tego środowiska powoduje w jego rozwoju i wychowaniu nieuniknione zaburzenia. W każdej epoce historycznej część dzieci pozbawiona była opieki rodziny lub nie znajdowała możliwości zaspokojenia w niej swoich naturalnych potrzeb. O rodzinach zastępczych zaczyna być głośniej pod koniec XVI wieku, kiedy francuski duchowny św. Wincenty `a Paulo, zaniepokojony wysoką śmiertelnością niemowląt w ochronkach dla ubogich, zaczął umieszczać je u kobiet na wsi - śmiertelność znacznie spadła. W XVII wieku przybył do Warszawy francuski misjonarz Gabriel Piotr Baudouin, który założył szpitalik dla niemowląt, gdzie zatrudniał karmiące matki, dzieci nieco starsze do 7 roku życia wysyłał na wieś skąd wracały, aby rozpocząć naukę. Dom wychowawczy ks.Baudouina cieszył się poparciem królów, dygnitarzy państwowych i kościelnych a także pojedynczych filantropów. Po śmierci założyciela niestety bardzo podupadł. Na początku XX w. w wielu krajach Europy wydane zostały akty prawne regulujące problem dzieci opuszczonych. Po raz pierwszy w niepodległej Polsce problem opieki nad dzieckiem uwzględnia konstytucja z 17 marca 1921r., art.103 mówił, że dzieci nie otoczone dostateczną opieką rodzicielską, zaniedbane pod względem wychowawczym mają prawo do opieki i pomocy państwa w zakresie oznaczonym ustawą. Przewidywano również odjęcie rodzicom władzy nad dzieckiem w drodze orzeczenia sądowego. 16 sierpnia 1923r. Wprowadzono ramową ustawę o opiece społecznej, wzorowaną na podobnej ustawie niemieckiej z 1870r. Polskie ustawodawstwo lat 20 - tych XX w. nie wypowiadało się na temat rodzin zastępczych. Było jednak wiadomo, że tego typu działalność ma miejsce i podlega kompetencji samorządów terytorialnych. W działalności rodzin zastępczych okresu międzywojennego dają się wyróżnić 3 etapy ewolucyjnych przemian tej instytucji. Etap pierwszy (kończy się w 1926r.) to głównie negatywne rezultaty. Dzieci oddawano przede wszystkim na wieś, gdzie były wykorzystywane do ciężkiej pracy w polu. Rodzice zastępczy w większości nie dbali o zdrowie i wykształcenie swoich wychowanków. W tym czasie nie funkcjonował jeszcze system kwalifikacji dzieci i rodziców, nie stosowano również żadnego nadzoru nad rodzinami zastępczymi. Przełomu w kształtowaniu się instytucji " rodziny zastępczej" dokonała Łódź. Oddawanie dzieci pod opiekę rodzinom obcym rozpoczęło się w Wydziale Opieki Społecznej Magistratu miasta Łodzi jako konieczność życiowa. Trudne położenie finansowe i brak odpowiednich lokali nie pozwalały na powiększenie liczby Miejskich Domów Wychowawczych zaś dzieci potrzebujących opieki stale przybywało. W tej sytuacji pod koniec 1925r. zdecydowano się na oddawanie dzieci osamotnionych pod opiekę rodzinom obcym. Akcja ta dotyczyła przede wszystkim porzuconych niemowląt. W lutym 1926r. na posiedzeniu magistratu Łodzi zapadła uchwała, która dokładnie określała warunki stawiane opiekunom oraz zakres i formy pomocy dla rodzin zastępczych. Osoby, które chciały podjąć się opieki nad dzieckiem powinny w myśl uchwały posiadać odpowiednie mieszkanie, jak również być zdrowe na ciele i umyśle, ale przede wszystkim z zamiłowaniem oddać się wychowaniu dziecka i otoczyć je należną opieką. Sprawą bardzo istotną było zapewnienie dzieciom z rodzin zastępczych bezpłatnej opieki lekarskiej oraz lekarstw a także leczenie w szpitalach na koszt miasta. Dzieci miały także prawo do wyjazdu na kolonie wypoczynkowe (finansowane przez miasto). W celu zrekompensowania kosztów, jakie ponosili opiekunowie wprowadzono stałe opłaty i świadczenia. Wydział Opieki Społecznej zastrzegał sobie prawo kontroli rodzin i wyciągania konsekwencji wobec niestosowania się do ustalonych przepisów (łącznie z odebraniem dziecka). Troska władz miejskich nie zamykała się w kręgu spraw materialnych i zdrowotnych. Ważne było również wykształcenie i właściwe wychowanie dziecka . Powstała sieć poradni pedagogicznych, macierzyńskich itp. Mimo, że akcja była lokalna, szybko znalazła naśladowców. Od 1931r. podobną działalność z inicjatywy Wandy Szuman podjął Warszawski Komitet Umieszczania Dzieci w Rodzinach. W 1933r. wznowił pracę Dom Wychowawczy im. ks.Baudouina a w 1934r. władze oficjalnie usankcjonowały tę formę opieki. Odtąd rozpoczyna się trzeci etap rozwoju rodziny zastępczej, trwający do wybuchu II wojny światowej. Charakteryzuje go dynamiczny rozwój liczbowy (w 1936r. było w Polsce 6175 rodzin zastępczych a już w 1938r. - 8447). W czasie okupacji tysiące sierot w sposób spontaniczny znajdowało opiekę wśród często obcych ludzi, natomiast wszelka działalność instytucji i organizacji została zakazana (utrzymały się tylko Polski Czerwony Krzyż oraz Rada Główna Opiekuńcza). Zakończenie wojny sprzyjało normalizacji życia społecznego i rozwojowi rodzin zastępczych. Pierwsze w powojennej Polsce zarządzenie dotyczące rodzin zastępczych wydano 15 maja 1946r. było to pismo ministra oświaty o umieszczaniu dzieci w rodzinach zastępczych. Rok 1950 zapoczątkował jednak kryzys tej instytucji trwający do początku lat 70 - tych. W latach 1950 -55 nastąpiła centralizacja działalności opiekuńczo - wychowawczej, co bardzo niekorzystnie odbiło się na losach dzieci. Koniec lat 70 - tych to renesans rodzin zastępczych będący wynikiem krytyki wychowania zakładowego, nadmiernego zagęszczenia w placówkach opiekuńczo - wychowawczych. oraz wysokich kosztów utrzymania. Rodziny zastępcze stały się w tym momencie tanią alternatywą (zwłaszcza, że pomoc ze strony państwa była znikoma). Dopiero uchwała Rady Ministrów z dn. 22 listopada 1971r., gwarantowała pomoc materialną dzieciom umieszczonym w rodzinach zastępczych do lat 18 (w uzasadnionych przypadkach do lat 24). Ustalono kwotę pomocy na dziecko w rodzinie zastępczej na kwotę 750 zł miesięcznie oraz jednorazową zapomogę w wysokości 1500 zł. Ponadto uchwała przewidywała prawo do korzystania ze świadczeń służby zdrowia i usług socjalnych. W wyniku tych działań wzrosła liczba rodzin zastępczych. Kolejne akty prawne z lat 1974 i 1979 bardziej kompleksowo regulowały zarówno wymagania wobec rodzin jak i zasady udzielanej pomocy. Lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte to ciągły rozwój tej instytucji, zarówno ilościowy (badania z 1992r, wykazały, że łączna liczba rodzin zastępczych wyniosła 30 113 dla 38 650 dzieci podczas gdy było 289 Domów dziecka z liczbą 14 284 wychowanków), jak i jakościowy. Udoskonalają się poszczególne typy rodzin przede wszystkim terapeutyczne (w roku 1988 było w Polsce 751 takich rodzin, które objęły swoją opieką 784 dzieci, w 1992 - 966 rodzin i 1021 dzieci). Rodzina zastępcza stała się wreszcie formą docenioną aczkolwiek nie wolną od kontrowersji. Badacze tej instytucji podkreślają istnienie szeregu niekorzystnych rozbieżności między określonymi w przepisach normatywnych warunkami i zadaniami jakie winni spełniać i realizować rodzice zastępczy, a społeczną praktyką.
Podstawy prawne funkcjonowania rodziny zastępczej
Tryb powoływania rodziny zastępczej
W 1913r. odbył się w Belgii I Międzynarodowy Kongres Opieki nad Dzieckiem, 7 lat później powstał Międzynarodowy Związek Pomocy Dzieciom, który w 1923r. podjął uchwałę zwaną Deklaracją Praw Dziecka. W 1959r. przedstawiono te prawa w 10 punktach:
· równość wszystkich dzieci, bez żadnego wyjątku ani różnicy
· możliwość szczególnej ochrony prawnej
· prawo do nazwiska i obywatelstwa
· możliwość korzystania z opieki społecznej
· szczególna opieka nad dziećmi specjalnej troski
· miłość i zrozumienie jako podstawa rozwoju
· bezpłatna i obowiązkowa nauka na poziomie przynajmniej podstawowym
· pełna ochrona przed zaniedbaniem, okrucieństwem i wyzyskiem
· wychowanie w duchu pokoju, zrozumienia, braterstwa, tolerancji.
Po kolejnych 30-tu latach - 20 listopada 1989r Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych uchwaliło jednomyślnie Konwencję o Prawach Dziecka (obowiązuje od 7 lipca 91r.). Polska była inicjatorem konwencji i przystąpiła do niej jako jedno z pierwszych państw. Konwencja silnie akcentuje prawo dziecka do wychowania w jego naturalnym środowisku rodzinnym, w atmosferze szczęścia, miłości i zrozumienia; w warunkach zapewniających mu prawidłowy rozwój fizyczny, moralny i społeczny. W razie czasowego lub stałego pozbawienia dziecka rodziny naturalnej zaleca przede wszystkim oddanie dziecka do adopcji lub umieszczenie go w rodzinie zastępczej. Umieszczenie dziecka w placówkach opiekuńczych powinno być ostatecznością. W Polsce próbę całościowego uregulowania zasad umieszczania dzieci w rodzinach zastępczych stanowi Rozporządzenie Rady Ministrów z dn. 26 stycznia 1979r., które mówi o stworzeniu powiązań pomiędzy działalnością sądów opiekuńczych a instytucjami administracji terenowej. Na mocy obowiązującego prawa istnieją dwa sposoby powoływania rodziny zastępczej: administracyjny i sądowy. Typowym przykładem sytuacji pierwszego rodzaju może być samotna matka, która uczy się i pracuje, nie jest pozbawiona władzy rodzicielskiej, dzieckiem de facto zajmują się dziadkowie. Matka dziecka może zawrzeć umowę z odpowiednim organem administracji państwowej, aby w sensie prawnym ustanowić rodzinę zastępczą. Zawarcie umowy umożliwia korzystanie z pomocy finansowej państwa. Sąd opiekuńczy orzeka o umieszczeniu dziecka w rodzinie zastępczej wskazując na konkretną rodzinę, jeśli istnieją osoby zainteresowane losem dziecka (nie ma wówczas potrzeby zawierania umowy z organami administracji). W sytuacjach, gdy nie jest możliwe wyszukanie odpowiednich kandydatów na rodzinę zastępczą w czasie postępowania sądowego może nastąpić wydanie orzeczenia bez wskazania na konkretne osoby. Mankamentem tego rozwiązania jest przedłużający się pobyt dziecka w placówce opiekuńczo - wychowawczej. Bez względu na tryb powołania rodzina zastępcza może być rozwiązana jeśli istnieją ku temu poważne przyczyny.
Zasady doboru rodziców zastępczych i kierowania dzieci do rodzin zastępczych
Zasady doboru rodziny zastępczej oraz kierowania do niej podopiecznego nie powinny na pewno być dziełem przypadku. W myśl obowiązujących przepisów pełnienie funkcji rodziny zastępczej może być powierzone małżeństwu lub osobie samotnej jeśli spełniają następujące warunki:
· dają gwarancję należytego wykonywania zadań rodziny zastępczej (tzn. są zdolni do poświecenia, potrafią zrozumieć i zaspokoić potrzeby uczuciowe i wychowawcze dziecka).
· mają obywatelstwo polskie, stałe miejsce zamieszkania w Polsce i korzystają z pełni praw obywatelskich
· nie były pozbawione praw obywatelskich i opiekuńczych
· nie są chore na chorobę uniemożliwiającą opiekę nad dzieckiem, co zostało stwierdzone zaświadczeniem lekarskim
· mają odpowiednie warunki mieszkaniowe oraz stałe źródło utrzymania.
Rodzinę zastępczą może stanowić osoba samotna rozumiejąca potrzeby dziecka, ponieważ jest w stanie zapewnić mu to co najważniejsze: indywidualizację oddziaływań wychowawczych, miłość i ciepłą atmosferę rodzinną. Jeśli małżeństwo podejmuje decyzję pełnienia funkcji rodziny zastępczej to albo oboje przyjmują te same prawa i obowiązki albo jedno z nich, w tym wypadku drugie musi wyrazić pisemną zgodę na przyjęcie dziecka. W przypadku ludzi, którzy posiadają dzieci własne trzeba wziąć pod uwagę możliwe interakcje pomiędzy nimi a przybranym rodzeństwem. Ważnym kryterium doboru jest wiek kandydata na rodzica zastępczego. Rozwiązaniem optymalnym jest sytuacja, gdy różnica wieku pomiędzy dzieckiem a kandydatami na rodziców zastępczych kształtuje się tak jak w rodzinie naturalnej. Jedni preferują rodziny zastępcze utworzone z osób spokrewnionych z dzieckiem, podkreślając istniejące już więzi emocjonalne; inni optują za umieszczeniem dziecka poza kręgiem rodziny, aby wyrwać go spod niewłaściwych często wpływów środowiskowych. Są też głosy nakazujące każdy przypadek rozpatrywać indywidualnie. Szczególną uwagę zwraca się na dobór kandydatów na opiekunów oraz kwalifikowania dzieci do rodzin zastępczych terapeutycznych. Alicja Szymborska wyróżnia 4 kategorie dzieci kwalifikujące się do rodzin zastępczych, są to:
· dzieci, których zdrowie psychiczne lub fizyczne wykazuje odchylenia od normy jednak kontakt z nimi jest możliwy
· dzieci, których więź prawna i faktyczna z rodziną naturalną nie została całkowicie zerwana (rodzice mają ograniczoną władzę rodzicielską)
· większość dzieci w wieku powyżej 3 lat
· dzieci, które utraciły rodzinę na jakiś czas ( więzienie lub pobyt rodziców za granicą).
Według E.Malickiej istnieje grupa dzieci, która nie może być przeznaczona do adopcji a ze względów zdrowotnych lub psychologicznych nie nadaje się do domów dziecka, to one w pierwszej kolejności powinny trafić do rodzin zastępczych. Wychodząc z założenia, że nie należy uszczęśliwiać nikogo na siłę, uważa się za wskazane, by dziecko ( zwłaszcza starsze) zaakceptowało proponowaną formę opieki. W praktyce przyjmuje się, że dzieci do 3 roku życia powinny być w miarę możliwości umieszczane w rodzinach preadopcyjnych ( jest to bowiem ten okres w życiu dziecka, kiedy istnieją największe szanse na jego pełne zaaklimatyzowanie się w nowym środowisku wychowawczym i ukształtowanie silnej więzi uczuciowej). Do typowej rodziny zastępczej są zatem kierowane dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Niezwykle istotną sprawą jest nie rozdzielanie rodzeństw. Rodzina zastępcza może przyjąć 3 dzieci (w przypadku rodzeństwa liczba ta może być przekroczona).
Prawa i obowiązki rodziny zastępczej wobec dziecka
Można wyodrębnić dwie zasadnicze sytuacje prawne, które wpływają na zakres praw i obowiązków wobec dziecka. Pierwsza z nich dotyczy rodzin zastępczych wychowujących dziecko, którego rodzice zachowali określone uprawnienia, lub rodzin zastępczych sprawujących pieczę nad wychowankiem posiadającym innego opiekuna prawnego. Drugą grupę tworzą rodziny zastępcze będące równocześnie opiekunami prawnymi. Kodeks rodzinny i opiekuńczy w artykule 112 stanowi, że bez względu na to czy rodzice zastępczy są opiekunami prawnymi dziecka, mają obowiązek pieczy bieżącej (tzn. zapewnienie bezpieczeństwa, opieki lekarskiej, racjonalnego żywienia, odpowiedniej odzieży, korzystania z dóbr kultury). Sprawowanie pieczy bieżącej zakłada wspólne zamieszkanie z podopiecznym co ma szczególne znaczenie dla stworzenia warunków zbliżonych do rodziny naturalnej. Prawdziwe jednak problemy związane z zakresem praw i obowiązków wobec małoletniego pojawiają się przy zagadnieniu wychowania. Każdy kto zetknął się z tą problematyką zdaje sobie sprawę ze skali trudności, wobec których stoi rodzina zastępcza. Obok komplikacji, jakie towarzyszą prawie każdemu procesowi wychowawczemu, w rodzinie zastępczej często występują czynniki dodatkowo utrudniające ten proces wiążą się one z problemami adaptacyjnymi, niedostosowaniem społecznym dziecka czy też przejawianymi przez nie zaburzeniami osobowości na tle przebytej choroby sierocej. Rodzice zastępczy napotykają trudności specyficznego rodzaju - są to rodzice naturalni. Nie da się bowiem jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie: gdzie przebiega linia podziału pomiędzy sferą zadań należących do rodziny naturalnej a sferą odpowiedzialności rodziny zastępczej. Sytuacja odebrania dziecka i powierzenia go innej rodzinie jest już w punkcie wyjścia sytuacją konfliktową. Nie można automatycznie utożsamiać rodziny zastępczej z funkcją opiekuna prawnego. Rodzina zastępcza jest zobowiązana do spełniania osobistych świadczeń w zakresie utrzymania i wychowania dziecka. Opiekun prawny to osoba, która przejmuje prawa i obowiązki wobec dziecka wynikające z władzy rodzicielskiej, ich zakres obejmuje zarówno pieczę nad osobą , jak i nad majątkiem dziecka. Rola opiekuna różni się także od roli rodziny naturalnej ponieważ nad opiekunem istnieje stały nadzór sądowy. We wszystkich ważniejszych sprawach dotyczących dziecka, np. zmiany miejsca pobytu; musi on uzyskać zgodę sądu ( art. 156 k. r.o.). Jeśli istnieje krąg osób spośród których może być wyłoniony opiekun prawny to artykuł 112 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rozstrzyga ten problem na korzyść rodziny zastępczej.
Formy pomocy dla rodziny zastępczej
Można wyróżnić dwie zasadnicze formy pomocy dla rodzin zastępczych. Pierwsza to poradnictwo wychowawcze, druga pomoc materialna. Pomoc wychowawczą powinni zapewnić nauczyciele, pedagog szkolny, psycholog, pracownik socjalny oraz wszystkie osoby wyznaczone do tego przez władze lokalne i państwowe. Są oni zobowiązani do utrzymywania stałych kontaktów z dzieckiem i rodzicami zastępczymi, do czuwania nad zapewnieniem dziecku właściwej atmosfery wychowawczej, systematycznego uczęszczania do szkoły, służenia radą zwłaszcza w sytuacjach konfliktowych. Rodziny terapeutyczne objęte są pomocą ośrodków adopcyjno - opiekuńczych TPD. Współpraca ze szkołą i ośrodkami adopcyjno - opiekuńczymi wiąże się z kontrolą wykonywania przez rodzinę zastępczą powierzonych jej funkcji. Rodziny zastępcze podlegają także nadzorowi sądowemu. Wszystkie rodziny zastępcze są objęte pomocą materialną, do tej pory regulowaną przez rozporządzenie Rady Ministrów z 5 marca 1990r. Zgodnie z tym rozporządzeniem rodzina zastępcza, która zawarła umowę z określonym organem administracyjnym otrzymywała stałą pomoc pieniężną. Największą pomoc otrzymywały rodziny terapeutyczne, wynosiła ona miesięcznie 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej w kwartale poprzedzającym. Każda rodzina zastępcza miała także prawo do jednorazowego zasiłku w wysokości 190% wynagrodzenia, ponadto do bezpłatnego korzystania ze żłobków i przedszkoli na zasadzie pierwszeństwa oraz do bezpłatnego korzystania z różnych form wypoczynku i świadczeń społecznej służby zdrowia. Natomiast usamodzielniające się dzieci z rodzin zastępczych mogły skorzystać z pomocy pieniężnej lub rzeczowej przyznawanej na takiej samej zasadzie jak wychowankom państwowych domów dziecka. Oprócz wymienionych form pomocy materialnej rodziny zastępcze mogły korzystać z uprawnień socjalnych takich jak: - zasiłki rodzinne - zasiłki opiekuńcze (przyznawane w razie zwolnienia z pracy spowodowanego koniecznością osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem ). Sytuację pogorszyło rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie rodzin zastępczych (Dz. U. nr 63, poz. 713), z dnia 8 lipca 1999r. które spowodowało, że wiele rodzin zastępczych znalazło się w trudnej sytuacji materialnej. Kwota, która była przyznawana poprzednio na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem dziecka w rodzinie zastępczej jest w tej chwili uzależniona od dochodów rodziny (przy czym nie było do końca jasne co wlicza się w dochody). W wielu rodzinach zawiązanych po styczniu 99r, drastycznie zmniejszono wypłacane do tej pory środki, a w niektórych przypadkach w ogóle nie podpisano z rodzinami zastępczymi umowy ze względu na brak funduszy. Ograniczono także pomoc wychowankom rodzin zastępczych do 18 roku życia (poprzednio młodzież ucząca się mogła korzystać z niej do 24 roku życia). Ze względu na te i inne jeszcze mankamenty dokumentu, pojawiły się liczne protesty, duża grupa osób indywidualnych a także organizacji społecznych. Wydaje się oczywiste, że rodzina zastępcza powinna korzystać z dodatkowych świadczeń, stanowi to naturalną konsekwencję faktu, że wychowuje dziecko nie swoje, starając się je uchronić tak przed negatywnymi skutkami wychowania zakładowego, jak i przed niepożądanym wpływem środowiska rodziny naturalnej. Złe warunki bytowe są często jednym ze źródeł patologicznych zjawisk w rodzinie. Niestety zdarzają się przypadki tworzenia fikcyjnych rodzin zastępczych, np. przez dziadków wspólnie zamieszkujących z rodzicami dziecka - po to, aby otrzymać pieniądze. Dlatego tak ważne jest właściwe zrozumienie pojęcia rodziny zastępczej oraz jej funkcji.
Socjalizacja, uspołecznienie, wychowanie i środowisko wychowawcze
Ogromną rolę w procesie socjalizacji odgrywa poznanie otoczenia, siebie, ludzi. Znajomość świata zewnętrznego, jego cech fizycznych i psychicznych umożliwia odkrywanie samego siebie, co daje podstawy do funkcjonowania w określonych rolach. Zdobywaniu wiedzy o ludziach i przedmiotach towarzyszy prawie równolegle umiejętność ich oceniania. Kształtuje się znajomość zasad i reguł, norm moralnych obowiązujących w grupach społecznych, w których żyjemy. Z procesem tym wiąże się działanie. Postawa bierna nie sprzyja prawidłowej socjalizacji jednostki. Poprzez aktywność dziecko uczy się określonych form zachowań, kształtuje swoje relacje z ludźmi. Uczucia zarówno pozytywne, jak i negatywne są nieodłącznym elementem tego zjawiska Przez uspołecznienie rozumiemy rozwój dziecka, umiejętności zachowania się w życiu zbiorowym, sensowne reakcje na zachowanie innych ludzi, porozumiewanie się zgodne z przyjętymi obyczajami. Wychowanie jest ściśle związane z socjalizacją. Przez wychowanie w szerokim pojęciu, rozumie się różne niezaplanowane wpływy; w ujęciu węższym wyłącznie celowe zinstytucjonalizowane działanie (przemyślany, sterowany, proces). Miejscem, gdzie procesy te zachodzą jest środowisko wychowawcze. Rodzina uznawana jest za podstawowe, naturalne środowisko wychowawcze. Rodzina oddziaływuje na socjalizację dziecka poprzez: warunki bytowe, strukturę, status społeczny, sposób życia, zainteresowania członków rodziny, obyczaje, stabilność. Środowisko rodzinne socjalizuje również przez dobór przedmiotów (mebli, ubrań, żywności, zabawek) oraz przez ukazywanie sposobów obchodzenia się z nimi. Dziecko wychowujące się w rodzinie uczy się słuchając rozmów i dyskusji członków swojej rodziny, krewnych, znajomych, rodzeństwa - zdobywa ogromny zasób ważnych informacji, słów, pojęć; rozwija zdolność przyczynowo - skutkowego myślenia. Uczy się mimo woli w czasie spaceru czy zabawy. Za bardzo istotny aspekt oddziaływania środowiska rodzinnego uznawana jest stymulacja rozwoju dziecka. Z punktu widzenia prawnego rodzina naturalna i zastępcza różnią się od siebie to oczywiste. Trudniej jest odpowiedzieć na pytanie co różni je pod względem socjologicznym i pedagogicznym. Czy zastępcze środowisko rodzinne posiada jakąś specyficzną cechę, która świadczyłaby o jego swoistości i inności?
Podstawowe funkcje rodziny zastępczej
Sposób i zakres realizacji funkcji jakie rodzina winna wypełniać bardzo wyraźnie wpływają na życie dziecka. Według Z . Tyszki funkcje rodziny to:
· funkcje biopsychiczne: prokreacyjna i seksualna
· funkcje ekonomiczne: materialno - ekonomiczna i opiekuńczo - zabezpieczająca
· funkcje społeczno - wyznaczające: klasowa i legalizacyjno
· kontrolna
· funkcje socjopsychologiczne: socjalizacyjno-wychowawcza, kulturalna, rekreacyjno - towarzyska, emocjonalno - ekspresyjna.
Prawnicy zajmujący się problematyką rodzin zastępczych są zgodni, że funkcje rodziny naturalnej i zastępczej są inne. W rodzinach zastępczych często występuje ograniczenie funkcji opiekuńczej ze względu na udział rodziców naturalnych. Z kolei ma miejsce realizacja dodatkowych zadań kompensacyjnych, reedukacyjnych i profilaktycznych. Rodzina zastępcza jest trudną formą opieki dla obu stron: dla dziecka ponieważ jest wzięte na wychowanie na określony czas, nie ma wpływu na swoją sytuację życiową; dla rodziców zastępczych bo brak im komfortu psychicznego (np. na skutek ingerencji rodziny naturalnej lub z powodu różnych trudności jakie ich spotykają). Podsumowując należy podkreślić, że każda rodzina zastępcza, która otacza dziecko miłością i daje mu poczucie bezpieczeństwa jest wartościową formą opieki.
Przedmiot, cele i problemy badawcze oraz metody badań
Pr...
AGARR