Nancy Kress - Zebracy na koniach.pdf - Nancy Kress - emar1947

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’Nancy Kress

Żebracy na koniach

Dla Jill Beves, R. N., CCRN, której nigdy nie dałoby się zastąpić robopielęgniarką.

PROLOG

DRZWI WIĘZIENIA ROZWARŁY SIĘ I WYSZŁA NA zewnątrz.

Helikopter czekał na parkingu, oddalony o jakieś trzydzieści metrów. Tak właśnie

prosiła męża: „Nie przychodź po mnie. Pozwól, żebym ja przyszła do ciebie”. Will

Sandaleros to zrozumiał. Czekał w kabinie sam.

Jennifer Sharifi stała nieruchomo, omiatając wszystko dookoła badawczym

spojrzeniem. Trawa. Drzewa. Kwiaty: genomodyfikowane lilionagietki i srebrne róże, słodki

william i ziele księżycowe. Była pełnia lata. Stojący obok strażnik coś powiedział. Nie

dosłyszała co.

Dwadzieścia siedem lat.

Wszystko się pozmieniało, a jednak nie zmieniło się nic.

Minęło dwadzieścia siedem lat, odkąd sądzono ją, a potem skazano i wsadzono do

więzienia za zbrodnię, którą z całą pewnością popełniła za zdradę Stanów Zjednoczonych

Ameryki. Tylko że dla niej to wcale nie była zbrodnia. To była rewolucja, walka o uwolnienie

się spod władzy Śpiących, którzy próbowali ograbić i zniszczyć lud Jennifer. Rząd zastosował

do tego najnowocześniejszy środek zniszczenia rujnująco wysokie podatki, które

wyjaławiały życie gospodarcze. Jennifer w odpowiedzi sięgnęła po środek jeszcze nowo

cześniejszy: terroryzm genetyczny. Jennifer Sharifi wraz z jedenastką sprzymierzonych z nią

Bezsennych trzymała w szachu pięć amerykańskich miast, grożąc użyciem genomodyfikowa

nych retrowirusów, jeśli Śpiący nie uwolnią jej ludzi.

Tylko że to się nie powiodło. I to wcale nie dlatego, że rząd Śpiących był w stanie

przechytrzyć Bezsennych. Porażka Jennifer miała zupełnie inne źródło. Poszła do więzienia

ona i jej jedenastu sprzymierzeńców wyroki były zróżnicowane, ale Jennifer dostała

najdłuższy. Dwadzieścia siedem lat.

Przy helikopterze Willa zatrzymał się jakiś samochód. Czyżby reporterzy? Raczej nie,

świat bardzo się zmienił. Z samochodu wysiadła starsza kobieta i zaraz ruszyła w przeciwnym

kierunku. Jennifer przyglądała jej się bez emocji. Stara po osiemdziesiątce, sądząc z twarzy

szła pewnym krokiem z płynnym wymachem ramion, jakim chodzili teraz wszyscy. Od czasu

Przemiany. Ale mimo wszystko kobieta była już stara prawie zużyta, bliska końca.

Jennifer miała sto czternaście lat. Wyglądała przy tym na trzydzieści pięć i to się już

nie zmieni. Ale tamtych dwudziestu siedmiu lat już nigdy nie odzyska. A także swojego

świata.

Strażnik wciąż jeszcze coś mówił. Nie zwracała na niego najmniejszej uwagi. W

całości skupiła się na swoim gniewie: potężnym, wrzącym, przelewającym się w niej jak

powolna, gęsta lawa wypływająca z jądra planety. Ze spokojem ujęła ten gniew w karby,

odgrodziła murem, ukierunkowała. Nie ukierunkowany gniew to zagrożenie, natomiast

dobrze ukierunkowany jest niewyczerpanym źródłem siły. To tylko kwestia właściwej

inżynierii.

Na jej pięknej twarzy nie drgnął żaden mięsień.

Kiedy poczuła się gotowa, pozostawiła za sobą rozgadanego strażnika wraz z całym

więzieniem federalnym o zaostrzonym rygorze w Allendale, gdzie spędziła dwadzieścia

siedem lat za zdradę rządu, który teraz ledwie istniał.

Will nie objął jej ani nie pocałował. Ujął tylko za dłoń i przez chwilę siedział

nieruchomo, zanim zapalił silnik.

Witaj, Willu.

Witaj, Jenny.

Więcej słów nie było potrzeba.

Helikopter zaczął się wznosić. Strażnik pod nimi raptownie zmalał, potem zmniejszyło

się i więzienie. Jennifer rzuciła do terminalu:

Jakieś wiadomości?

Nie ma wiadomości odpowiedziało urządzenie zgodnie z jej przewidywaniami.

Połączenie nie było zabezpieczone. Wiadomości będą czekały na terminalu Willa, tam gdzie

się zatrzymał. Będzie całe mnóstwo wiadomości, a później nawet jeszcze więcej, kiedy

Jennifer zacznie od nowa zbierać wszystkie końce swej ogromnej i splątanej korporacyjnej

sieci finansowej. Ale nie w Stanach. Już nigdy więcej w Stanach. Przez nie strzeżone łącze

można było wykonać tylko ten jeden telefon.

Połącz mnie z Azylem, na częstotliwości publicznej.

Zgłasza się Azyl na częstotliwości publicznej odpowiedział terminal. Will zerknął

na nią, ale zaraz z powrotem zajął się pilotowaniem.

Ekran przed Jennifer rozjarzył się cyframi kodów dostępu, po których natychmiast

zjawiła się twarz jej wnuczki. Tak więc Miranda już czekała, znała dokładnie godzinę jej

wyjścia. Naturalnie.

Witaj, babciu odezwała się Miranda, oddalona od Ziemi o dwieście tysięcy mil.

Ona i reszta trzeciej generacji Bezsennych od lat byli właścicielami Azylu. Tego Azylu, który

Jennifer zbudowała po to, by zapewnić bezpieczeństwo wszystkim Bezsennym. Jennifer nie

znosiła ironii losu.

Miranda nie powiedziała jej: „Witaj w domu”. Jej nieładna twarz na zbyt wielkiej

głowie, otoczona masą czarnych, niesfornych włosów, wcale się nie uśmiechała. Jennifer

spojrzała na wnuczkę, przypomniała sobie wszystko i rozsunęła mury wokół swego gniewu.

To właśnie Miranda wysłała ją do więzienia.

A teraz Jennifer obwieściła swym spokojnym, dźwięcznym głosem:

Przejmuję Azyl z powrotem na własność. Prawnie należy do mnie. Funkcja nadzor

cza twojego ojca kończy się wraz z moim zwolnieniem. W ciągu dwudziestu czterech godzin

oboje opuścicie stację orbitalną wraz z dwudziestoma sześcioma innymi Superbezsennymi i

wszystkimi tymi, którzy prowadzą z nimi wszelkie zalegalizowane interesy. W przeciwnym

razie wykorzystam przeciwko wam te same skorumpowane siły prawa, których wy użyliście

przeciwko mnie.

Opuścimy Azyl odparła Miranda bez śladu emocji. Ekran pociemniał.

Will ujął Jennifer za rękę.

Helikopter zbliżył się do kopuły ochronnej w samym środku wyższych partii Appala

chów. Stare, zniszczone wzgórza, zaokrąglone u szczytu, złagodzone gęstym poszyciem

ciemnej zieleni, nie genomodyfikowanej. Will wysłał sygnał w kierunku kopuły, która zaraz

wpuściła do środka ich helikopter. Wylądowali na dachu kamiennego budynku wzniesionego

nanotechnicznie, na niewielkim wzgórzu. Wysiedli.

Pod stopami Jennifer rozciągała się łąka pełna koniczyny, stokrotek i pszczół,

otoczona lśniącymi wodami strumyka, który na północnym jej krańcu załamywał się w

wodospad. W tle wśród sinej mgły wznosiły się górskie szczyty, jak dymne katedry. Nad nimi

mlecznobiały łuk nieba, na zachodnim krańcu lekko ozłocony.

Jesteś w domu odezwał się miękko Will.

Jennifer rozejrzała się dokoła popatrzyła na dom, łąkę, góry, niebo, całą okolicę.

Wyraz jej twarzy nie zmienił się ani na jotę, tylko że teraz przymknęła powieki, żeby lepiej

widzieć ten swój starannie kumulowany gniew.

Nancy Kress - Zebracy na koniach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: