Romans na niby-Rozdział 6.pdf

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Bella zebrała wszystkie siły i odezwała się:

– Witaj, Jacob. Czy miałeś dobrą podróż?

– Nie tak dobrą jak lądowanie.

– Czy ma pan jakiś bagaż do odebrania? – spytał Edward.

– Nie, tylko to – odparł Jacob i wręczył mu swoją torbę. Bella zatrzęsła się z oburzenia,

nie chciała jednak robić scen. Powinna była przedstawić sobie obu mężczyzn, wtedy Jacob

nie zachowałby się tak. Postanowiła zrobić to natychmiast. Już otwierała usta, kiedy Jacob

wziął ją pod ramię.

– Chodźmy już – zarządził.

Edward zbladł. Wyrzucił trzymaną kartkę z wypisanym na niej nazwiskiem Black.

– Tak, proszę pana. Tędy proszę. – Wskazał ręką drogę do wyjścia z terminalu.

Bella nie wiedziała, co robić. Bez sensu było teraz przedstawiać ich sobie. Zwrócić

Jacobowi uwagę? Nie warto, zresztą i tak pewnie nie przejąłby się swoim nietaktownym

postępowaniem. Edward był wściekły, przeprosiny nic by już nie dały. Wcale mu się nie

dziwiła. Szedł tak szybko, że ona i Black musieli prawie biec, żeby za nim nadążyć.

Kiedy mały autobus podjechał pod stojący na lotnisku samolot, Bella pragnęła tylko od

razu do niego wsiąść i odlecieć. Im prędzej wrócą do Forks, tym lepiej.

Edward powiesił torbę z garniturem w kabinie i bez słowa wyszedł z powrotem na pas

startowy. Pewnie chce osobiście dopilnować ostatnich przygotowań do lotu, pomyślała Bella.

Byle tylko nie zajęło mu to zbyt wiele czasu. Tak bardzo pragnęła porozmawiać z nim w

cztery oczy.

Jacob wsiadł do kabiny i rozejrzał się.

– Niezły. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się takiego przyjęcia.

– Nie należy do Olympic. Usiądź wygodnie. Zaraz wrócę.

– Idziesz pogadać z pilotem, prawda? Jego zachowanie pozostawia wiele do życzenia.

Boże, jak mogłam uważać go kiedyś za czarującego i kochającego, pomyślała. Znalazła

Edwarda. Stał przy ogonie samolotu. Usłyszał jej kroki, ale nawet się nie odwrócił.

– Przepraszam za niego – odezwała się. – On...

– Zwykle taki nie jest? – spytał drwiąco.

– Nie, nie tak bym to określiła.

– Kim on jest? Twoim byłym mężem?

– Nie.

– A może jesteście małżeństwem?

– Nie.

– Byliście kiedyś razem?

– Tak, byliśmy.

– I chcesz, żeby do ciebie wrócił. – Popatrzył na nią. Bella zaprzeczyła. – Tylko tak mogę

sobie wytłumaczyć nagłą zmianę w twoim zachowaniu. Z przyjaciela zrobiłaś mnie służącym

w mniej niż...

– Nie powiedziałam ani słowa!

– Nie musiałaś.

Spuściła głowę. Z oczu popłynęły jej łzy. Jedna zatrzymała się na skraju rękawa futra.

Patrzyła na nią jak zahipnotyzowana.

– Przepraszam – wykrztusiła. – Pomyślałam po prostu, że lepiej byłoby, gdyby nie

wiedział, co nas łączy.

– Dlaczego? Co mógłby zrobić?

Nie odpowiedziała. Nie mogła oczekiwać, że Edward zrozumie, jak mściwy mógłby być

Jacob. Wzruszyła ramionami i wróciła do samolotu. Jacob wskazał jej miejsce obok siebie.

Nie skorzystała jednak i usiadła w fotelu naprzeciwko. Popatrzyła w małe okienko. W drodze

do Chicago Edward opowiadał, jak pięknie wygląda oświetlone miasto z góry. Tak bardzo

chciała to zobaczyć. Ale teraz, z powodu Jacoba, siedzi tu, a nie w kabinie pilota. Sięgnęła do

torebki po chusteczkę. Poczuła pod palcami bilety do teatru. Ścisnęło ją w gardle. Cudowna

atmosfera dnia spędzonego z Edwardem bezpowrotnie minęła.

– Co cię tu sprowadza? – spytała Jacoba.

– A czym ludzie powodują się w życiu? Olympic szuka kogoś na stanowisko prorektora

do spraw studenckich. Większa uczelnia, lepsza pensja, większa odpowiedzialność.

– I tak po prostu zdecydowałeś się zgłosić?

– A jeśli ci powiem, że przyjechałem tu za tobą? – Spojrzał na nią wyczekująco.

– Nie wierzę. Zresztą nie dbam o to.

– Panie Black, muszę poinstruować pana o zasadach bezpieczeństwa. – Edward zajął

swoje miejsce.

– Człowieku, nie zawracaj mi głowy – zniecierpliwił się Jacob. – Znam wszystko na

pamięć. Latałem już małymi samolotami. Jest późno. Proszę startować.

Edward nie zamierzał się z nim kłócić. Spojrzał na Bella. Wyczuła to, mimo że patrzyła

w bok. Bała się jego wzroku.

– Czy masz ochotę na następną lekcję? Zdziwiła się. Powiedział to tak łagodnym głosem.

Czy już się nie gniewał? O co mu chodzi z tą następną lekcją? Nie miała nawet pierwszej.

Ach tak. Daje jej okazję usiąść z przodu, nie wywołując u Jacoba podejrzeń. Odpięła pas.

– Oczywiście.

– Pozwolisz jej prowadzić samolot? – spytał wzburzony Jacob. – Zgłoszę to twojemu

szefowi.

– Proszę bardzo – odpowiedział wesoło.

Przesiadła się. Dopiero teraz zauważyła, jak skomplikowane jest wyposażenie kabiny

pilota. Liczba wskaźników i kontrolek przyprawiła ją o zawrót głowy. Jednak dla Edwarda

nie stanowiło to żadnego problemu.

– Nie mówiłeś serio o tej lekcji, prawda?

– Miałbym oddać stery w ręce kogoś, kto w życiu nie dotykał drążka? To jak postawienie

na starcie wyścigu świeżo upieczonego kierowcy. Jeszcze mi życie miłe – odpowiedział

sucho.

Widok był faktycznie wspaniały. Łuna świateł ciągnęła się wzdłuż całego jeziora

Michigan. Wpatrzona i zachwycona tym Bella prawie zapomniała, jaki jest prawdziwy powód

ich lotu.

– Domyślam się, że znasz go jeszcze z Arizony?

– Tak.

– Co robił w Atlancie?

– Nie pytałam go. Może leciał z przesiadką, żeby mieć tańszy bilet. – Spojrzenie Edwarda

mówiło, co chce od niej usłyszeć. Westchnęła. – Przez jakiś czas spotykaliśmy się. Był

prorektorem do spraw studenckich w college’u, gdzie pracowałam.

– Potem pokłóciliście się i ty uciekłaś. Chyba rozumiem.

– Nic nie rozumiesz. Wszystko się skończyło na długo przed moją decyzją o przyjeździe

do Forks.

– I twoja reakcja na jego widok to potwierdza – odparł ironicznie.

Źle to wszystko odebrał. Pragnęła się wytłumaczyć, ale zanim zebrała się na odwagę,

Edward zajął się przygotowywaniem do lądowania. Poczuła szum w uszach, spowodowany

zmianą ciśnienia.

Kiedy tylko ucichły silniki, Jacob rozpiął pasy i oznajmił, że zamówił w wypożyczalni

samochód. Mają go podstawić na lotnisko. Spytał Bella, czy chce, żeby ją podwieźć.

Odmówiła grzecznie i spojrzała wyczekująco na Edwarda.

– Dlaczego Jacob nie miałby cię odwieźć? – zdziwił się Edward.

– Bo może myślisz, że jestem ci winna wyjaśnienie.

– Winna nie, ale...

– Edward – wykrztusiła. – Zrobiłam parę głupich rzeczy w Arizonie – Posłuchaj, daj mi

kilka minut na odprowadzenie samolotu do hangaru. Potem pojedziemy do ciebie i

pogadamy.

Gdy weszli do domu, Bandyta podniósł się z bujanego fotela i podbiegł do swojej pani.

Nie dał jej spokoju, dopóki nie uklękła przy nim i go nie utuliła. Edward stanął przy kominku

i czekał.

– Nie należałam do tamtejszej śmietanki towarzyskiej – zaczęła. – Oczywiście znałam

Jacoba, ale różnica stanowisk wykluczała umawianie się na randki. A przynajmniej tak wtedy

sądziłam. Jednak niespodziewanie zaczął mi okazywać swoje zainteresowanie, zabierać na

kolacje. Byłam w siódmym niebie. Ale tylko do czasu, kiedy zorientowałam się, czemu mu na

mnie zależy. – Załamał się jej głos. Próbowała powstrzymać łzy. Bezskutecznie.

Edward usiadł na kanapie i otoczył Bella ramionami. Przez chwilę broniła się, ale w jego

geście była dziwna czułość i pragnienie pomocy. Przytuliła się do niego.

– Nie bój się, płacz.

Nie miała już siły udawać dobrego humoru. Rozpłakała się jak skrzywdzone dziecko. W

jego objęciach było jej tak dobrze. Położyła mu dłoń na piersi. Czuła pod palcami rytm bicia

jego serca.

– Cieszę się, że poczekałaś z tym – wyszeptał. – W samolocie nie byłoby nam za

wygodnie. Kokpit jest jeszcze gorszy niż sportowy samochód.

– A, to dlatego jeździsz takim samochodem? – uśmiechnęła się przez łzy.

– Proszę sobie nie robić żartów z mojego samochodu – obruszył się. – Wiesz – pogłaskał

ją po policzku – masz przepiękną cerę, nawet kiedy płaczesz. Wcale nie robią ci się plamy.

– Dobre chociaż to.

– Chcesz opowiedzieć mi resztę?

– Kiedy Jacob zaczął się mną interesować, odziedziczyłam trochę pieniędzy.

– Po śmierci twojej matki, tak?

– To stało się tak niespodziewanie. Bella wytarła nos. – Widzisz, niewiele osób o tym

wiedziało, więc sądziłam, że...

– Ta zbieżność jest przypadkowa?

– On doskonale się orientował. Zanim jednak uświadomiłam to sobie...

– Zdążył cię już nieźle oskubać? I spodziewam się, że kiedy skończyły się pieniądze, on

zniknął. Bella, jak mogłaś przypuszczać, że jeśli się o tym dowiem, zmienię swoje

nastawienie do ciebie? Zdążyłem już poznać twój stosunek do pieniędzy.

– Tak?

– Jesteś okropnie rozrzutna. Ty i ktoś z podobnym charakterem, a spłukalibyście się w

parę minut.

– Edward... – szepnęła.

– Już dobrze – powiedział łagodnie. – Już dobrze. Pochylił się nad nią. Tym razem jego

pocałunek był niezwykle namiętny i długi. Bella oddała się całkowicie pieszczocie jego ust.

Zamruczała protestująco, kiedy poczuła, że się odsuwa.

– Wiem, ja też tego chcę. Ale właśnie dlatego powinienem już iść. Za chwilę oboje

stracilibyśmy głowę.

Te słowa były dla Bella jak kubeł zimnej wody. – I zrobilibyśmy coś, czego potem

żałowalibyśmy?

– spytała ostro. – Nie sądzę.

– W gruncie rzeczy – odparł Edward – chyba masz rację. Podejrzewam, że nie

żałowałbym tego. – Spojrzał na nią z miną psotnego chłopca. – Ty zresztą też.

– Pocałował ją w brodę i wyszedł.

Spotkała Jacoba w poniedziałek. Jadł lunch z Arem Volturii w stołówce studenckiej.

Zobaczyła ich, kiedy stała jeszcze w kolejce, ale będąc w towarzystwie Angeli nie mogła tak

po prostu wyjść. Na szczęście kiedy podeszły do stolika, rektor i jego gość właśnie skończyli

jeść. Volturii zauważył Bellę i zaczął przedstawiać jej Jacoba.

– Pan Black przyjechał do nas...

– Więc pan jej po mnie nie przysłał? – przerwał mu Black.

– Poleciałaś do Chicago z Edwardem, prawda? Mam nadzieję, że spędziliście miły

weekend – powiedział rektor spokojnie. Miał jednak dziwny wyraz twarzy. Bella przypisała

to irytacji z powodu wtrącenia się Jacoba.

– Bardzo miła wycieczka, Aro. Ale polecieliśmy tylko na niedzielę, żeby obejrzeć

musical – odpowiedziała. Dostrzegła wściekłą minę Jacoba. Teraz już wie, pomyślała.

– A czemu nie muzeum sztuki albo balet? – spytał złośliwie Black. – Gdyby był w stanie

cokolwiek z tego zrozumieć, pewnie by mu się podobało.

Udała, że tego nie słyszy. Usiadła przy stoliku tak, żeby go nawet nie widzieć i wsadziła

nos w menu.

– O co tu chodzi? – zapytała Angela, obserwując wychodzących mężczyzn. – Na tobie

chyba nie zrobił wrażenia, a ja myślę, że wprowadziłby tu więcej życia.

– Jeśli będziemy mieć szczęście, to nie trzeba będzie się o tym przekonywać.

– Nie rozumiem cię. Ciągle to samo. Miałam już nadzieję, że ten flirt z Edwardem

pomoże ci polubić facetów.

– Nigdy nie twierdziłam, że nie lubię mężczyzn, a tylko, że nie chcę się z żadnym

związać.

– Czyżby? – uśmiechnęła się ironicznie Angela. – W takim razie jak traktujesz tego

Edwarda? Jako domowe zwierzątko? Słuchaj, powiedz mi, co zakładasz w sobotę na tańce? –

zmieniła nagle temat.

– Tańce? Nic o tym nie wiem.

– Bella, obudź się. Święto Jesieni.

– Wiem, ale sądziłam, że to tylko uliczna zabawa.

– Co to za święto bez potańcówki? Może pójdziemy po zajęciach na zakupy?

– Nie... Jakoś nie mam ochoty.

– Dlaczego? – spytała Angela podejrzliwie. – Chyba z nim nie zerwałaś? Kochanie, tak

mi przykro, że ci dokuczałam.

– Nie, nie zerwałam. Mam po prostu odpowiednią sukienkę na tę zabawę.

– To najbardziej niewiarygodna wymówka, jaką słyszałam, żeby tylko wrócić do domu! –

roześmiała się Angela.

Bella już miała zaprzeczyć, ale zdała sobie sprawę, że nie przekona przyjaciółki. Wcale

nie będzie czekała na Edwarda. A co o tym myśli Angela, to już jej sprawa.

Mimo to kiedy wieczorem usłyszała pukanie do kuchennych drzwi, serce podeszło jej do

gardła. Starając się uspokoić, zmniejszyła gaz pod garnkiem z sosem i poszła otworzyć.

Edward pocałował ją w przelocie i położył na stole dużą brązową torbę.

– Dwie sprawy. Czy wiesz, że po twoim ogródku myszkuje zgraja łobuziaków?

– Tak, to dzieci z sąsiedztwa. Poprosiłam je o pozbieranie połamanych gałęzi.

– Rozumiem. Płacisz im od sztuki?

– Coś w tym rodzaju. Jak się domyśliłeś?

– Bo siedzą na drzewach i próbują wyłamać wszystkie konary. Mam przemówić im do

rozumu?

– Po prostu powiedz, że już wystarczy. Wyszedł na chwilę.

– A ta druga sprawa? – spytała, kiedy wrócił.

– Z twojej łyżki coś kapie na podłogę. Co to jest? Bella uświadomiła sobie, że trzyma w

ręce łyżkę, którą mieszała sos. Westchnęła i złapała szmatę, żeby posprzątać. Kiedy

skończyła, Edward wywołał ją na werandę.

Zobaczyła tam swoich małych pomocników, ustawionych w równiutki szereg.

– Strasznie przepraszamy, pani Swan – odezwało się najstarsze dziecko.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: