Doktor Who - Wirtualny Sezon 5 - 01 Czas Zaprzyszyły.pdf - Doktor Who - wirtualna seria piąta - Dajr_Kintar

SPIS TREŚCI

Spis treści

Str. 2

Sam w błękitnej budce

Str. 3

Kiedyś go znajdę

Str. 8

Bezpieczna odległość

Str. 10

Przebudzenie

Str. 13

Zły kolor

Str. 17

Krew

Str. 21

Psychiczna tapeta

Str. 23

Dziennik rzeczy niemożliwych

Str. 27

Sny

Str. 32

Torchwood w Chiswick

Str. 35

Rewelacje

Str. 38

Leki i lód

Str. 43

Deus ex machina

Str. 49

Czas i przestrzeń

Str. 52

Krok wiary

Str. 55

Donna Noble i TARDIS

Str. 59

Śpiąca Królewna

Str. 65

.1.

Ile istot miało okazję obserwować Doktora krążącego po TARDIS

powolnym krokiem, z opuszczonymi ramionami i twarzą ściągniętą

grymasem cierpienia? Z pewnością niewiele. Doktor bardzo dbał o to, by

nikt nie zobaczył go w takim stanie ducha. Jeśli nawet w głębi wiekowej

duszy odczuwał ból, nakładał nań maskę beztroski. Czasem lepiej jest się

ukryć, niż stanąć twarzą w twarz ze współczuciem towarzyszy podróży.

Czasem lepiej jest grać przed nimi i przed sobą samym, niż zmierzyć się z

bestiami przeszłości wyjącymi w zakamarkach pamięci.

Z tej to przyczyny zwykle tańczył w piruetach dookoła kryształowej

kolumny panelu sterowania, rytmicznie obracając pokrętła i przerzucając

dźwignie, niczym dyrygent i muzyk w jednoosobowej orkiestrze.

Zazwyczaj nawet miał ochotę na ten taniec. Kochał TARDIS, kochał

wolność, kochał przestrzeń i czas rozpostarte przed nim niczym

wielobarwny, wielowymiarowy wachlarz. A gdy naprawdę nie miał ochoty

na taniec, czuł się do niego przynajmniej zobowiązany względem

współpasażerów.

Jednak tym razem nikt mu nie towarzyszył; śpiew TARDIS, szum prastarej

maszynerii i klekot przesuwanych dźwigni stanowiły jedyne tło dla jego

myśli.

I znów cały wszechświat stał przed nim otworem. Cały czas. Wszystkie

miejsca i chwile, których jeszcze nie ujrzał, istoty, których jeszcze nie

napotkał, rzeczy straszne i cudowne, zabawne i przerażające. Nawet

teraz, bez wątpienia potrafiłby – gdyby tylko zechciał – ujrzeć wszechświat

poprzez oczy złaknione cudu. Dostrzec kosmos w źdźble trawy i bezkres w

kropli wody. Bez wątpienia zawsze było coś, dla czego warto żyć.

Zawsze...? Warto...?

Zdjął przemoczoną marynarkę, ale zawilgocona koszula nadal przylegała

mu do skóry. Krople wody wciąż kapały ze zlepionych deszczem włosów.

Jakże był wdzięczny za ten deszcz, który wcześniej tak poręcznie

zamaskował zdradzieckie łzy przed Wilfredem, dziadkiem Donny.

Oooch, a może jednak nie zamaskował...?

Oooch, jakie to zresztą miało znaczenie?

Kiedy tak stał na ulicy, naprzeciw domu Noble’ów, rozmawiając przez próg

z Wilfem, wiedział, że oddzielają ich od siebie całe światy. W świecie

Doktora padał zimny deszcz, nieprzyjemny skutek atmosferycznego

pobudzenia. Ze świata Doktora można było jedynie zajrzeć przez uchylone

drzwi do wnętrza domu, w którym władało ciepłe, pomarańczowe światło,

zapach świeżo zaparzonej herbaty, stłumione brzęczenie ludzkich głosów.

Cóż, można było nawet tam wejść. Ale nie można było zostać. Nie na

długo. Nie na zawsze.

Jestem podróżnikiem. Ja tylko podróżuję.

Ale to znaczy, że nigdzie nie zatrzymuję się na dłużej.

( Uciekasz – powiedział Davros – Uciekasz przed samym sobą .)

Powoli odsunął się od sterów, pozostawiając TARDIS w dryfie, zawieszoną

na temporalnej orbicie. Nie ustalił puntu docelowego, daty, prędkości,

żadnych istotnych parametrów – niebieska budka płynęła swobodnie przez

czas i przestrzeń. Jeśli TARDIS słuchała teraz jego myśli (a zazwyczaj po

cichutku im się przysłuchiwała), musiała odczuwać bolesną konsternację,

ponieważ Doktor pragnął tylko jednej rzeczy – chciał wrócić do domu. Zaś

planeta Gallifrey w układzie Kasterborousa – dom Doktora – spłonęła w

ogniu wielkiej wojny, czy raczej została uwięziona w czasie, wiecznie w

nim płonąc i wiecznie obracając się w popiół, i nie istniała żadna droga,

którą TARDIS mogłaby obrać, by do niej dotrzeć.

Doktor oparł się o ścianę i wetknął ręce głęboko w kieszenie spodni. Jego

wielkie, mroczne oczy zdawały się jeszcze większe w szczupłej, bladej

twarzy, kiedy tak patrzył nieruchomo przed siebie, poprzez ściany statku.

Wczoraj o tej porze byli tu wszyscy jego przyjaciele. Stali wokół konsoli

TARDIS i pilotowali ją razem – tak jak powinna być pilotowana –

zjednoczeni jedną wolą, jednym uczuciem, jednym celem, przyjaźnią.

Triumfalnie ciągnąc na holu całą planetę, ratując świat. Ratując Ziemię.

Dla nich.

( Nie dla mnie .)

Była tu Sarah Jane Smith; wspaniała Sarah Jane, którą lata temu wysadził

w Aberdeen zamiast w Croydon. Sarah Jane, do której nie potrafił już

wrócić po Wojnie Czasu. Sarah Jane, która tak długo na niego czekała, że

niemal przegapiła resztę własnego życia.

Był tu Mickey Smith – Ricky – Mickey Idiota, który na oczach Doktora

przeistoczył się z chłopca w mężczyznę. Mickey, który dla Doktora stracił

miłość życia, w jej miejsce odnajdując odwagę, poświęcenie i wolę walki.

Była tu Martha Jones – doktor Martha Jones – wierna Martha. To Marthę

Doktor poprowadził najtrudniejszą ścieżką. To Martha trzymała w dłoni

Klucz Osterhagena i los swojego świata.

Był tu Jack Harkness – czarujący, zwariowany Kapitan Jack z Torchwood,

który nie cofnął się nawet przed tym, by polecieć na sam koniec

wszechświata uczepiony drzwi TARDIS. Jack, który umierał za Doktora i

odradzał się z woli Rose.

Była tu nawet Jackie Tyler; ale jej nie pozwolił dotknąć sterów – nie był na

tyle szalony, by oddawać stery ukochanego statku matkom swoich

towarzyszek.

A przede wszystkim były tu trzy osoby, które niechcący zadały mu

najwięcej bólu.

Wbite w kieszenie dłonie zwinęły się w pięści. Doktor spuścił głowę i

przeniósł spojrzenie ku znoszonym trampkom na własnych stopach. Wargi

miał zaciśnięte tak mocno, że odpłynęła z nich krew. Ostatnia kropla

deszczu oderwała się od pasemka jego brązowych włosów i powoli,

popłynęła ku kratownicy podłogi.

Trzy osoby, które, nie ze złej woli i nie z rozmysłem, zadały mu najwięcej

bólu.

Ludzki Doktor.

Rose.

I Donna.

Och, ten szaleńczy pęd ku Rose, ku słodkiej Rose, ku jego Rose. Mroczna

ulica i ta cudowna pustka w głowie, setki lat i strach przed nieznanym

pogubione w tym bezmyślnym biegu ku spełnionemu marzeniu. Nagle

wszechświat, taki obojętny i zazdrosny, wysłuchał jego próśb. Znienacka

wydało mu się, że ktoś lub coś, gdzieś tam, w jakimś niebie, w które nie

wierzył, ale na które chciał mieć nadzieję, spojrzało na niego

Doktor Who - Wirtualny Sezon 5 - 01 Czas Zaprzyszyły.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: