Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl
Temat: badania przedinwestycyjne
Badania przedinwestycyjne to proces wieloetapowy ze względu na cechy inwestycji:
Cechy inwestycji:
1) odroczony okres uzyskiwania korzyści z inwestycji
2) ryzyko inwestycyjne
Ze względu na te cechy, aby podjąć decyzję o realizacji przedsięwzięcia, trzeba przeanalizować przedsięwzięcie decyzyjne na podstawie różnych kryteriów.
W ramach gospodarki centralnie planowanej stosowano wyłącznie metody podane w pierwszych dwóch etapach. Dopiero po przejściu do gospodarki rynkowej spowodowało konieczność uwzględniania skomplikowanych metod opracowanych przez UNIDO.
Etapy dochodzenia do decyzji o podjęciu lub odrzuceniu inwestycji:
Etap I: Wstępna analiza przedsięwzięcia z punktu widzenia progu rentowności i wrażliwości tej rentowności
Etap II: Określenie okresu i stopy zwrotu zainwestowanego kapitału
Etap III: Uwzględnienie czynnika ryzyka i czasu (zmiany wartości pieniądza w czasie)
Podjęcie decyzji inwestycyjnej
Pierwsze dwa etapy to zastosowanie metod prostych – są to metody łatwe w zastosowaniu, ale ułomne, tzn. mające wady. Dużą ich wadą jest to, że nie uwzględniają zmiennej wartości pieniądza w czasie.
Jeśli w I etapie otrzymamy zdecydowane odpowiedzi przeczące, to przedsięwzięcie jest nie do zaakceptowania i można na tym poprzestać. Chyba, że szukamy dodatkowych argumentów – wtedy przeprowadzamy wszystkie etapy badań.
Ad. Etap I – wrażliwość to miara ryzyka przedsięwzięcia inwestycyjnego. Zatem są tu dwie części: badamy próg rentowności, a potem jej wrażliwość.
Ad. Etap II – badamy kiedy wystąpi korzyść oraz badamy koszty korzyści
Ad. Etap III – stosujemy tu metody opracowane przez międzynarodową organizację UNIDO, która zajmuje się badaniem możliwości inwestycyjnych w danym kraju, regionie, sektorze gospodarki.
Metody UNIDO to metody dyskontowe.
Zastosowanie dyskonta umożliwia przeliczenie korzyści przyszłej na warunki dnia dzisiejszego.
a.) Próg rentowności – jest to próg, w którym wartość przychodów ze sprzedaży pokryje koszty produkcji
Ws= wielkość sprzedaży
Cj – cena jednostkowa
S – wielkość sprzedaży
Kp – całkowity koszt produkcji
Ks – koszty stałe produkcji
Kz – jednostkowe koszty zmienne
Sm – wielkość produkcji przy pełnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych
BEP – próg rentowności w jednostkach rat
BEP1 – określa jaką wartość przychodów ze sprzedaży trzeba uzyskać, aby zwróciły się koszty produkcji
BEP2 – próg rentowności w % wykorzystanej zdolności produkcyjnych
1)
2)
3)
Próg rentowności musi mieć jak najmniejszą wartość.
Ad. 1) szacujemy wartość przychodów ze sprzedaży, które będziemy mogli produkować dzięki zrealizowanej inwestycji. Musimy oszacować, czy jesteśmy w stanie sprzedać planowaną ilość wyrobów.
Ad. 2) Koszty stałe są bezpośrednią wypadkową inwestycji. Jednostkowe koszty zmienne są rezultatem zastosowanej technologii.
BEP mówi, że np. wyprodukowanie 100 szt wyrobu i sprzedanie tej ilości po cenie Cj spowoduje, że zwrócą nam się poniesione koszty.
BEP1 mówi, jaką wartość przychodów ze sprzedaży należy uzyskać, aby zwróciły się koszty produkcji
BEP2 pokazuje próg rentowności w procentach wykorzystanej zdolności produkcyjnej, które to wykorzystanie powoduje zwrot poniesionych kosztów.
Np. gdy wynosi 70% to znaczy to, że 70% wykorzystanej zdolności produkcyjnej nie przynosi zysku – powoduje tylko zwrot kosztów. Jeśli wykorzystamy 100% zdolności, to 30% przyniesie zysk.
Inwestorowi zależy na tym, żeby próg rentowności miał jak najniższą wartość. Im mniejszy próg rentowności, tym lepiej.
WS
KP
strata
Kp
Ws
BEP
S
Rys: graficzne przedstawianie progu rentowności
Jeżeli sprzedamy więcej niż BEP znajdziemy się w polu zysku. Dlatego chcemy, aby BEP był możliwie jak najbliżej początku układu współrzędnych.
b.) Analiza wrażliwości – badamy wrażliwość progu rentowności na zmiany cen zbytu i kosztów.
Cj – graniczny poziom jednostkowych cen sprzedaży
Sx – zakładana wielkość sprzedaży
Kzg – graniczny poziom jednostkowych kosztów zmiennych
Mbc – margines bezpieczeństwa cenowego
Mbkz – margines bezpieczeństwa jednostkowych kosztów zmiennych
4)
Jeśli margines bezpieczeństwa jest jednocyfrowy, oznacza to, że projekt jest bardzo ryzykowny, np. dopuszcza się tylko 9% obniżenie cen.
Jeżeli próg rentowności nie jest zbyt duży, to nawet mały poziom marginesu bezpieczeństwa jest rekompensatą za to ryzyko i powinniśmy się skłaniać ku akceptacji tego przedsięwzięcia.
Tz – okres zwrotu nakładów
I – suma nakładów inwestycyjnych
Nf – planowana roczna nadwyżka finansowa (rezultat przedsięwzięcia inwestycyjnego)
Rn – prosta stopa zwrotu – rentowność całego zainwestowanego kapitału
Rk – prosta stopa zwrotu – rentowność kapitału zakładowego
Zn – zysk netto
Ok – odsetki od kredytów
K – kapitał zakładowy
Zn1 – zysk netto w I roku funkcjonowania
a1 – amortyzacja w I roku
rg – wielkość graniczna
1) Okres zwrotu nakładów
2) Prosta stopa zwrotu Rn
Prosta stopa zwrotu Rk
3) Test pierwszego roku
Ad 1) ten wskaźnik podaje dług w latach. Szybki zwrot to nie zawsze duża korzyść. Czasem lepiej poczekać dłużej, a mieć więcej korzyści.
Ad 2 ) Rn dotyczy takiego przedsięwzięcia, które było inwestowane także kapitałem obcym, stąd w liczniku odsetki od kredytu.
Ad 3) Wielkość graniczna to zazwyczaj rentowność produkcji przed inwestycją.
Metody stosowane w etapie II mają (tek, jak te w I) ograniczenia.
Test I roku może mieć zastosowanie w przypadku przedsięwzięć, które przynoszą pewne korzyści już w pierwszym roku. Będą to niektóre małe inwestycje odtworzeniowe.
Tego testu nie można stosować do:
§ inwestycji rozwojowych, gdyż przynoszą korzyści późno
§ wyboru wariantu inwestycyjnego
Okres zwrotu nakładów w przypadku inwestycji odtworzeniowych umożliwia wybór wariantu inwestycyjnego. Będziemy wybierać to rozwiązanie, które ma krótszy okres zwrotu.
Okres zwrotu nakładów w przypadku inwestycji rozwojowych ma tylko wartość poglądową.
Wada – uwzględnienie tylko zysków okresów przyszłych (nie przeliczonych na dzień dzisiejszy) w liczniku, a w mianowniku wartości nakładów inwestycyjnych na dzień dzisiejszy.
Metody dyskontowe pozwalają objąć oceną cały okres funkcjonowania przedsięwzięcia, a więc zarówno okres jego realizacji, jak i pełny okres, w którym przewiduje się osiąganie efektów. Nasuwa to konieczność oszacowania wielkości nakładów i efektów w całym okresie objętym rachunkiem.
Podstawą metod tego etapu jest równanie przepływów pieniężnych netto NCFi. W równaniu tym wszystkie elementy, które są poprzedzone znakiem „+” stanowią elementy strumienia wpływów pieniężnych.
Elementy ze znakiem „-” są to elementy strumienia wydatków.
NCFi = Pi – Kwi + Ai – Ii
Pi – suma przychodów ze sprzedaży; z operacji finansowych; wyniku na pozostałej sprzedaży; zysków nadzwyczajnych w i-tym roku
Kwi – suma obejmująca koszty rodzajowe bez amortyzacji; koszty operacji finansowych; koszty uzyskania pozostałych przychodów; straty nadzwyczajne; podatek dochodowy i dywidendę
Ai – amortyzacja
Ii – przewidywane nakłady inwestycyjne
W III etapie wykorzystuje się dwie metody:
1) Metoda wartości zaktualizowanej netto NPV
NCF – przepływy pieniężne netto
ai – współczynnik dyskontowy w kolejnych latach
r – stopa dyskontowa
NPV = NCF0·a0 + NCF1·a1 + … + NCFn·an
NPV wyraża bieżącą wartość związanych z przedsięwzięciem wpływów i wydatków pieniężnych. Określa się ją jako sumę zdyskontowanych oddzielnie dla każdego roku przepływów pieniężnych netto w całym okresie objętym rachunkiem przy stałym poziomie stopy procentowej.
NPV wyraża więc zaktualizowaną na moment dokonywania oceny wielkość korzyści, jaką rozpatrywane przedsięwzięcie inwestycyjne może przynieść firmie.
Dodatnia wartość NPV oznacza, że stopa rentowności badanego przedsięwzięcia jest wyższa od stopy granicznej określonej przez przyjętą do rachunku stopę dyskontową.
Ujemna wartość NPV świadczy o niższej od granicznej stopie rentowności przedsięwzięcia, a więc o nieopłacalności jego realizacji z punktu widzenia interesów.
Stopę dyskonta wyznacza się uwzględniając:
1. aktualną stopę oprocentowania kredytów długoterminowych oferowanych na rynku kapitałowym
2. stopę % płaconą przez firmę
3. stopę % wyrażającą aktualne koszty pozyskania kapitału będącego w dyspozycji firmy.
Poza wartością zaktualizowaną netto istnieje jeszcze wskaźnik wartości zaktualizowanej netto NPVR
PVJ – zaktualizowana wartość nakładu inwestycyjnego
Wskaźnik ten stosuje się dla porównania różnych przedsięwzięć i wyboru wariantu najbardziej efektywnego, przy czym podstawą wyboru jest maksymalizacja wskaźnika NPVR.
2) Metoda wewnętrznej stopy zwrotu IRR
r1 – poziom stopy dyskontowej, przy którym NPV>0
r2 - poziom stopy dyskontowej, przy którym NPV<0
PV – wysokość NPV dla r1+
NV – wysokość NPV dla r2-
Wewnętrzna stopa zwrotu to stopa dyskontowa, przy której wartość zaktualizowana strumienia wydatków pieniężnych jest równa wartości zaktualizowanej strumienia wpływów pieniężnych.
Jest to więc taka stopa dyskontowa, przy której wartość zaktualizowana netto NPV analizowanego przedsięwzięcia inwestycyjnego jest równa zero.
IRR jest to szukana stopa dyskontowa, dla której NPV = 0
Gdy nie dysponujemy programem IRR, musimy przez kolejne próby wyszukiwać IRR.
Obliczamy NPV. Gdy jest ono +, to możemy podwyższyć poziom r o jeden punkt. Np. mieliśmy dodatnie NPV przy r=15. Teraz r podwyższamy do 16 i znów obliczamy NPV. Jeśli przy 16 NPV jest bliskie zeru, ale +, to znów musimy r podnieść o 1 pkt do 17. Jeśli przy 17 okaże się, że NPV jest bliskie zeru, ale - , to r1 wynosi 16, a r2 17.
Wartość NPV przy 16% r, jest to PV. Wartość NPV, która była przy 17%, jest to NV.
Gdy NV jest ujemne, to dodajemy wartość bezwzględną.
IRR może być stosowana do ustalania kolejności realizacji przedsięwzięć inwestycyjnych. W pierwszej kolejności realizuje się te przedsięwzięcia, które charakteryzuje wyższa wartość IRR. Nie oznacza to jednak, że możemy podjąć decyzje o realizacji wszystkich przedsięwzięć, które mają dodatnie IRR. Taka decyzja musi być podjęta w korelacji z kosztem kapitału, którym będziemy finansować przedsięwzięcie. IRR musi być wyższe niż średni koszt kapitału finansującego inwestycję.
IRR:
1) uwzględnia czynnik czasu
2) uwzględnia wszystkie CF
3) pozwala obliczyć ekonomiczną stopę zwrotu przedsięwzięcia
4) jest niezawodna w podejmowaniu decyzji o akceptacji lub odrzuceniu w przypadku przedsięwzięć pojedynczych
5) jest zawodna w hierarchizacji przedsięwzięć, które różnią się skalą, wielkością lub okresem eksploatacji
6) nie powinna być stosowana w przypadku przedsięwzięć o niekonwencjonalnym strumieniu przepływów
Preliminowanie inwestycji jest procesem analizy potencjalnych wydatków i podejmowania decyzji dotyczących inwestycji, które firma powinna podjąć.
Proces preliminowania inwestycji wymaga, aby firma:
1) określiła koszt projektu
2) oszacowała jego oczekiwane przepływy środków pieniężnych
3) określiła właściwy koszt kapitału, który dyskontuje przepływy środków pieniężnych
4) obliczyła sumę wartości obecnych oczekiwanych przepływów środków pieniężnych
W celu ustalania kolejności projektów, aby móc podjąć decyzję o ich przyjęciu, wykorzystuje się 6 podstawowych metod:
1) Okres zwrotu (spłaty)
Określany jest jako liczba lat potrzebna do zwrócenia się pierwotnego nakładu inwestycyjnego. Wybiera się ten projekt, którego okres zwrotu jest niższy.
...
stary_hipis