Jacek Piekara - Ponury Milczek.pdf - książki - macboguc

Jacek Piekara

Ponury Milczek

„- Jakie zbrodnie popełnił? - zaśpiewał Leśny Gnom.

- Mordował, zdradzał, umyślnie niszczył statki, torturował,

szantażował, rabował, sprzedawał dzieci w niewolę, on...

- Nie obchodzą mnie wasze spory religijne - przerwał Leśny

Gnom.”

Jack Vance „Księżycowa ćma”

O'Reilly z niecierpliwością czekał na samolot. Panował

wyjątkowy upał, a w poz-bawionym klimatyzacji przeszklonym

wnętrzu hali przylotów atmosfera była iście szklarnio-wa.

Samolot miał już blisko dwugodzinne opóźnienie, więc O'Reilly

opróżniał chyba dziewiąty czy dziesiąty kubek soku. Napój

pomagał tylko na chwilę, uwalniając język i usta od spiekoty,

ale potem powodował tylko coraz większe pocenie. Koszula

przylegała do pleców tak szczelnie, że zaprzestał jej ciągłego

odlepiania. Starał się jednak stać nieruchomo i cierpieć w

spokoju, wiedząc, że każdy nieopanowany ruch może go

narazić na lekceważenie obsługi lotniska, która upał znosiła z

możliwą jedynie na Taurydzie całkowitą obojętnością. O'Reilly

zazdrościł im lekkich i przewiewnych strojów służbowych; sam

musiał niestety założyć na zwykłe ubranie szeroki, ciepły

płaszcz powitalny, którego zdjęcie teraz było już absolutnie

niemożliwe. Grzał się więc pokornie w dusznej sali, z

nienawiścią myśląc o procedurach celnych i medycznych, które

zapewne spowodowały opóźnienie samolotu. Zastanawiał się

też, kim ma być ta szyszka, której przybycie zapowiadała

specjalna depesza z Centrum Federacji. Centrum zwykle nie

zawracało sobie głowy byle kim, a i nie fatygo-wa-łoby w mało

ważnym celu O'Reillego - głównego agenta handlowego na

Taurydzie, który miał dość własnych obowiązków i kłopotów,

aby jeszcze brać sobie na głowę następny. Depesza była krótka

oraz lakoniczna, jak to zwykle wiadomości słynnego ze

skąpstwa Centrum. Oznajmiała niedwuznacznie, że "O'Reilly

czekać, dwunasta, lotnisko Ganen,...or Jansen". Najbardziej

zagadkowy był ów wyraz "...or", który mógł oznaczać, że na

Taurydę przybędzie senator Jansen, komandor Jansen,

wizytator Jansen, albo Bóg wie co jeszcze, kończące się na "or".

O'Reilly przypuszczał jednak, że gościem może być po prostu

nowy ambasador, który miał zająć miejsce biednego Henricksa.

Centrum zwykle nie zwlekało z obsadzaniem wakujących

stanowisk. Ale znowu Tauryda nie była miejscem, do którego

dyplomaci dobijaliby się drzwiami i oknami. O'Reilly miał

tylko nadzieję, że przyślą kogoś choć trochę znającego

miejscowe obyczaje, a nie jakiegoś bubka prosto ze szkoły

dyplomatycznej. Czuł, że wtedy jego obowiązki agenta

handlowego musiałyby odejść na dalszy plan i ustąpić miejsca

obowiązkom nauczyciela. Spojrzał na zegar i zobaczył, że

dochodzi wpół do trzeciej. Obiecał sobie, że poczeka jeszcze

tylko pół godziny, ale w tej samej chwili kobiecy głos oznajmił

z głośników:

- Lot trzysta dwadzieścia dwa. Samolot z kosmodromu Nagadir

wyląduje za trzy minuty.

Prawie w tej samej chwili do O'Reillego podszedł barczysty

mężczyzna w stroju strażnika, z karabinem przewieszonym

przez plecy. W momencie kiedy stanął przed agentem,

błyskawicznym ruchem zmienił maskę Obojętnego

Przechodnia na Przyjaznego Nieznajomego.

- Proszę za mną - powiedział.

O'Reilly docenił w pełni ten. gest, który z pewnością był formą

przeprosin za tak długi czas oczekiwania. Sam więc też szybko

zmienił maski zakładając na twarz Przyjaznego Nieznajomego.

Była to czysta kurtuazja, gdyż w stosunku jego do strażnika i

strażnika do niego, stosunku całkowicie wynikającym z

powinności służbowych, zmiana ta nie była konieczna.

Świadczyła jednak o docenieniu przez O'Reillego przyjaznego

zachowania funkcjonariusza lotniska. O'Reilly wiedział, że

czasami na tych zdawałoby się pozbawionych znaczenia

gestach można było zyskać bardzo wiele. Zresztą na Taurydzie,

tak naprawdę, istniało mało spraw pozbawionych znaczenia.

Wyszli na rozpaloną płytę lotniska. Mały, zabierający

kilkunastu pasażerów samolot lądował właśnie na sąsiednim

pasie. Kiedy podeszli do niego bliżej otworzyły się drzwi,

wysunęły schody i z wnętrza wyszedł wysoki, czarnowłosy

mężczyzna w jasnym, płóciennym garniturze, z małą

walizeczką w ręku. Zszedł na płytę lotniska i stanął przed

O'Reillym.

- Pan O'Reilly, jeśli się nie mylę? - spytał.

Głos miał miły i matowy. Mówił po angielsku z lekkim, chyba

skandynawskim akcentem.

- Jestem inspektor Jansen - przedstawił się, wyciągając rękę.

Agent po chwili wahania ujął jego dłoń i z pewnym

zakłopotaniem natychmiast wypuścił. "Inspektor", pomyślał. No

tak, tego właśnie można było się spodziewać. Ale, Boże, to

przecież gorsze, niż nieudaczny ambasador. Inspektor to wręcz

klęska. W O'Reillym powoli dojrzewała myśl o złożeniu

natychmiastowej rezygnacji. No, co tu się będzie działo! Jezu,

lepiej nawet o tym nie myśleć. Po Jansenie od razu było widać,

że Taurydę zna, nie, nawet cholera nie z książek. Jego

znajomość tej planety ogranicza się chyba tylko do samej

nazwy. Ale przecież mógł mu ktoś powiedzieć, żeby założył na

twarz maskę. I nie chodzi tu wcale o obsługę lotniska, bo oni są

przyzwyczajeni do cudzoziemców, ale o to, że wiadomość się

rozniesie i Jansen będzie z miejsca stał na straconej pozycji. A

pozycja społeczna O'Reillego też może na tym ucierpieć.

- Chciałbym, aby pan przed wejściem do hali założył maskę -

poprosił grzecznie agent.

Jacek Piekara - Ponury Milczek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: