§ Branka - Coffman Elaine.pdf - Coffman Elaine - Kontradycja

BRANKA

E LAINE C OFFMAN

Prolog

W Emberly Hall obchodzono Wigili ħ .

Wła Ļ nie brzmiały ostatnie d Ņ wi ħ ki pie Ļ ni God Rest Ye Merry

Gentleman, kiedy w długim holu prowadz Ģ cym do wielkiego

salonu rozległ si ħ odgłos kroków. Słu ŇĢ cy oderwali si ħ od zaj ħę i

ze zdziwieniem patrzyli na przybyszów, pytaj Ģ c jeden drugiego,

kim s Ģ ci ludzie.

- To wicehrabia - szepn Ģ ł lokaj do pokojówki. - Niech nas

wszyscy Ļ wi ħ ci maj Ģ w opiece. Syn marnotrawny wreszcie

powrócił.

Lokaj podszedł, Ň eby wzi Ģę od nich płaszcze. Towarzysz Ģ ca

panu kobieta podała mu swoje okrycie, ale m ħŇ czyzna odprawił go

machni ħ ciem dłoni.

Od wielu lat niewidziany syn ksi ħ cia Warrenton nie czekał, a Ň

słu ŇĢ cy zaanonsuje jego przybycie, pchn Ģ ł rze Ņ bione drzwi

wielkiego salonu i wszedł do Ļ rodka. Był ubrany w obszerne futro

z nied Ņ wiedzia grizzly. Miał długie włosy i zmierzwion Ģ brod ħ , na

których zaczynały ju Ň topnie ę płatki Ļ niegu.

Na widok wchodz Ģ cego wszyscy zerwali si ħ na równe nogi,

nawet ci, którzy pami ħ tali go jako zwracaj Ģ cego powszechn Ģ

uwag ħ młodego człowieka. Respekt budził nie tyle.jego wyj Ģ t-

kowo wysoki wzrost, co spojrzenie wyra Ň aj Ģ ce poczucie niewy-

Anglia, 1857

E LAINE C OFFMAN

B RANKA

muszonej siły. W naznaczonej gł ħ bokim smutkiem twarzy było

co Ļ dzikiego i odpychaj Ģ cego.

Towarzyszyła mu kobieta, jakiej nikt z zebranych w wielkim

salonie jpszcze nigdy w Ň yciu nie widział. Włosy splotła w dwa

spływaj Ģ ce na plecy warkocze, a ubrana była w sukienk ħ z jeleniej

skóry, ozdobion Ģ zwierz ħ cymi z ħ bami. Na nogach miała długie,

si ħ gaj Ģ ce prawie do kolan buty. St Ģ pała na mi ħ kkich podeszwach

mi ħ kko i bezszelestnie jak kot, który schował pazury. Zjawiła si ħ

w Ļ ród nich równie niespodziewanie jak wiatr, wpadaj Ģ cy przez

uchylone okno.

M ħŇ czyzna nie zwracał uwagi na westchnienia zaskoczonych

ludzi, na ich pełne niepokoju szepty. Bez słowa ruszył w stron ħ

ksi ħ cia Warrenton. Zsun Ģ ł z ramion ogromne nied Ņ wiedzie futro.

Pod spodem miał zniszczone skórzane ubranie.

Kobieta szła za nim, trzymaj Ģ c si ħ nieco z tyłu, w pełnej

szacunku odległo Ļ ci, ze spuszczon Ģ głow Ģ , jakby podniesienie jej i

spojrzenie na otoczenie mogło by ę obra Ņ liwe.

Zapadła pełna napi ħ cia cisza. Wreszcie wrócił do domu od

dawna niewidziany syn ksi ħ cia Warrenton, a nikt z obecnych w

Emberly Hall nie Ļ miał nawet gło Ļ niej odetchn Ģę .

Cisz ħ przerwała dopiero Ň ona ksi ħ cia, Octavia, która, mimo Ň e

w pierwszej chwili była zaszokowana i zasłoniła usta r ħ kami,

wykrztusiła wreszcie:

- William? Wielki Bo Ň e na wysoko Ļ ciach! To naprawd ħ ty?!

- Człowiek mo Ň e zwie Ļę ka Ň dego, ale nie kobiet ħ , która dała

mu Ň ycie. Jak si ħ masz, kochana mamo? - Słaby, dr ŇĢ cy u Ļ miech

pojawił si ħ na ukrytych w rudawej brodzie ustach przybysza.

Ksi ĢŇħ Warrenton zignorował słowa Ň ony i syna; na jego

czerwonej, piegowatej twarzy pojawił si ħ wyraz w Ļ ciekło Ļ ci.

- Jak Ļ miałe Ļ pojawi ę si ħ przed swoj Ģ matk Ģ i siostrami ubrany

jak dzikus, którym pewnie si ħ stałe Ļ ?

- Charles, prosz ħ ... - Octavia poło Ň yła dło ı na ramieniu m ħŇ a,

lecz str Ģ cił j Ģ zirytowany.

- Co to wszystko ma znaczy ę ? - zwrócił si ħ do syna.

- No có Ň , ojcze, jak widzisz, przyjechałem do domu na

Bo Ň e Narodzenie. Sam po mnie posłałe Ļ , pozwol ħ sobie przy

pomnie ę . Posłaniec nalegał, abym si ħ pospieszył.

Nikt nie odwa Ň ył si ħ poruszy ę . Nikt nie odwa Ň ył si ħ odezwa ę .

W pokoju zapadła ci ħŇ ka do zniesienia cisza. Nawet wiatr, który

jeszcze przed chwil Ģ w Ļ ciekle walił Ļ niegiem w okna, ucichł w tej

chwili.

Słycha ę było jedynie ci ħŇ ki oddech ksi ħ cia. W jego szarych

oczach malowała si ħ w Ļ ciekło Ļę , a szyja ponad nienagannie

zawi Ģ zanym fularem zdawała si ħ p ħ cznie ę . Spojrzał na syna

pogardliwie, rozdymaj Ģ c nozdrza.

- Piłe Ļ .

- Owszem, cho ę mniej, ni Ň zamierzałem. - William lekko

skin Ģ ł głow Ģ . Zachwiał si ħ nieco, ale zaraz si ħ wyprostował.

Wyj Ģ ł z kieszeni butelk ħ i podniósł j Ģ do ust.

Ojciec wyrwał mu j Ģ i odrzucił na bok. Rozbite szkło rozprysło

si ħ na idealnie wyfroterowan ħ j podłodze. Z kału Ň y na d ħ bowym

parkiecie rozszedł si ħ po pokoju silny zapach whisky i zmieszał

si ħ z aromatami Ļ wi Ģ t Bo Ň ego Narodzenia.

- Mam wi ħ cej butelek. - Powoli, przeci Ģ gaj Ģ c słowa, niemal

leniwie wycedził nieporuszony William.

W pokoju rozległ si ħ szmer niespokojnych głosów. Od dłu Ň szej

chwili nikt nie odezwał si ħ ani słowem. Niepokój narastał i

wreszcie musiał znale Ņę uj Ļ cie.

Młodsze dzieci zostały cichutko wyprowadzone z salonu.

Pozostali członkowie rodziny zbili si ħ w grup ħ i poszeptuj Ģ c co Ļ

do siebie, cofn ħ li si ħ o kilka kroków, jakby chcieli zewrze ę szeregi

i zaj Ģę bardziej bezpieczn Ģ pozycj ħ na tyłach nakre Ļ lonych ju Ň linii

pola bitwy.

Octavia wodziła wzrokiem od m ħŇ a do syna, jakby toczyła

wewn ħ trzn Ģ walk ħ . Potem bez słowa podeszła do syna, obj ħ ła go i

przytuliła do siebie.

- To najwspanialszy prezent Ļ wi Ģ teczny, jaki mogłam dosta ę .

Od dnia, w którym odszedłe Ļ z domu, modliłam si ħ za twoj Ģ

dusz ħ i za twój szcz ħĻ liwy powrót. I dzi ħ kuj ħ Bogu, Ň e moje

E LAINE C OFFMAN

B RANKA

modlitwy zostały wysłuchane. - Pocałowała syna w policzek. -

Najdro Ň szy Williamie, straszliwie za tob Ģ t ħ skniłam.

- Dzi ħ kuj ħ za twoje modlitwy, mamo. Ja tak Ň e za tob Ģ

t ħ skniłem. - Jego głos nie był tak ostry i gniewny jak wtedy,

kiedy zwracał si ħ do ojca.

Octavia oderwała wzrok od twarzy syna i spojrzała na dziwacz-

nie ubran Ģ kobiet ħ , trzymaj Ģ c Ģ si ħ za jego plecami. Wjej oczach

pojawił si ħ wyraz przedziwnej dobroci.

- A twoja towarzyszka? Kogo nam przywiozłe Ļ , Williamie?

Czy ona pochodzi z Ameryki?

- Tak, ona...

Ojciec przerwał mu nagle, dotykaj Ģ c palcem emblematu lo Ň y

maso ı skiej, przytwierdzonego do ła ı cuszka zegarka.

- Co ty wyrabiasz?! Jak Ļ miałe Ļ wprowadzi ę jak ĢĻ plugaw Ģ

posługaczk ħ w sam Ļ rodek zgromadzenia rodzinnego? To Wigilia!

Postradałe Ļ zmysły? Czy w tym dzikim kraju całkiem zapomniałe Ļ

o dobrych manierach, o naszych obyczajach? Zabierz j Ģ st Ģ d!

Natychmiast

- Charlesie...

- Nie wtr Ģ caj si ħ , Octavio. To sprawa mi ħ dzy Williamem i

mn Ģ . Ciebie to nie dotyczy. - Ksi ĢŇħ Warrenton ponownie zwrócił

si ħ do syna: - Słyszałe Ļ , co powiedziałem? Masz j Ģ natychmiast

st Ģ d wyprowadzi ę !

- Słyszałem, co powiedziałe Ļ , ale obawiam si ħ , Ň e zaszło

nieporozumienie. Szybkonoga nie jest moj Ģ słu ŇĢ c Ģ .

- Nie obchodzi mnie, czy...

- Jest moj Ģ Ň on Ģ .

Wszyscy gwałtownie wci Ģ gn ħ li powietrze.

- Twoj Ģ Ň on Ģ ? - Na twarzy Charlesa malowała si ħ czysta furia.

- Na Boga, czy nie istnieje Ň adna granica, której by Ļ nie

przekroczył?

- Najwyra Ņ niej nie. - William wzruszył ramionami. Na jego

ustach pojawił si ħ zło Ļ liwy u Ļ mieszek, a w oczach zata ı czyły

iskierki triumfu.

Po tych słowach William Woodville, wicehrabia Linwood,

jedyny syn i dziedzic ksi ħ cia Warrenton, odwrócił si ħ na pi ħ cie i

opu Ļ cił wielki salon Emberly Hall, porzucaj Ģ c Ň on ħ .

Wszyscy obecni odwrócili si ħ i spojrzeli na wychodz Ģ cego.

Wszyscy poza jedn Ģ osob Ģ .

Tylko Octavia spojrzała na dziewczyn ħ , któr Ģ jej syn zostawił, i

dokonała zaskakuj Ģ cego odkrycia. Bo dla ka Ň dego, kto zadał

sobie trud, Ň eby si ħ jej przyjrze ę , musiało natychmiast sta ę si ħ

oczywiste, Ň e dziewczyna, cho ę ubrana w india ı ski strój, jest...

biała.

T Ģ dziewczyn Ģ była Margery Mackinnon. A oto jej historia.

Terytorium plemienia Crow, wrzesie ı 1857

U zbrojony w kredki i p ħ dzle William Woodville, wicehrabia

Linwood, przybył z Anglii jesieni Ģ 1854 roku, Ň eby tropi ę Indian.

1 znalazł ich.

Przez nast ħ pne trzy lata włóczył si ħ po okolicy, malował i

szkicował sceny z Ň ycia plemienia. Ponury artysta z angielskim

tytułem szlacheckim i przeszło Ļ ci Ģ , od której próbował uciec.

Wrzesie ı miał si ħ ju Ň ku ko ı cowi, a William i jego towarzysze

przebywali w dolinie Yellowstone od pocz Ģ tku maja. Było

niebywale ciepło jak na t ħ por ħ roku, ale w tych okolicach w ci Ģ gu

jednej nocy pogoda mogła si ħ zasadniczo zmieni ę . Zdawał sobie

spraw ħ , Ň e ju Ň czas st Ģ d odej Ļę ; czas przenie Ļę si ħ bardziej na

południe, bo istnieje ryzyko, Ň e zostan Ģ zaskoczeni przez nagł Ģ

Ļ nie Ň yc ħ , a wówczas musieliby pozosta ę w tej dolinie a Ň do

wiosennych roztopów.

Tak, powinni ju Ň wyruszy ę w drog ħ , ale William codziennie

wyje Ň d Ň ał w teren i robił kolejne szkice. Wreszcie podj Ģ ł decyzj ħ ,

Ň e nast ħ pnego dnia zwin Ģ obóz i udadz Ģ si ħ w gór ħ rzeki, w

pobli Ň e zimowego obozu plemienia Crow.

Usiadł przy małym obozowym ognisku i ponurym wzrokiem

wpatrywał si ħ w tajemniczy taniec płomieni. Czuł, Ň e w miar ħ jak

ogie ı pochłania wysuszone drewno, budzi si ħ w nim artysta.

Wizje plastyczne wołały go milionami głosów, a on siedział

§ Branka - Coffman Elaine.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: