Deaver Jeffery - Modlitwa o sen.pdf - DEAVER JEFFREY - alex.32

Jeffery Deaver

Modlitwa o sen

Bestia najgorsza

Karawan bujał się łagodnie, a on leżał w nim jak w kołysce.

Zdezelowany pojazd posuwał się z chrzęstem wzdłuż wiejskiej drogi o

asfaltowej nawierzchni — popękanej i wybrzuszonej w miejscach, gdzie pod

spodem znajdowały się korzenie. Zdawało mu się, że ta podróż trwa kilka

godzin, chociaż nie zdziwiłby się, gdyby mu ktoś powiedział, że są w drodze od

kilku dni czy nawet tygodni. W końcu usłyszał pisk niezbyt sprawnych

hamulców i poczuł szarpnięcie. Skręcili. Byli teraz na gładkiej szosie — na

szosie stanowej — i gwałtownie przyspieszali.

Potarł policzkiem o atłasową metkę wszytą wewnątrz worka. Nie widział jej

w ciemności, ale pamiętał, jaki był na niej napis — elegancko wyszyty

czarnymi nićmi na żółtym materiale. Wyroby z gumy Trenton, NJ 08606

MADE IN USA

Jego pełny policzek pieścił teraz te litery, a on sam zaczął chciwie wdy-

chać powietrze przez maleńki otwór, który powstał na skutek tego, że zamek

błyskawiczny nie domknął się do końca. Nagle opanował go niepokój —

pomyślał, że wszystko idzie mu zbyt gładko. Wydało mu się, że spada w dół,

że leci prosto do piekła, albo może wpada do studni, w której pozostanie na

zawsze, zaklinowany głową w dół.

Na tę myśl poczuł, że ogarnia go dojmujący lęk, lęk przed zamknięciem w

ciasnej przestrzeni. Ten lęk wzmagał się i po chwili stał się nie do

zniesienia. Wtedy on wyciągnął szyję, długimi, żółto-szarymi jak pazury kota

zębami chwycił od wewnątrz suwak i zaczął go z wysiłkiem otwierać. Suwak

rozsuwał się powoli. Otwór miał już cal długości, potem dwa cale, a potem

zrobił się jeszcze trochę większy i zimne, pachnące spalinami powietrze

wypełniło worek. Człowiek wdychał je chciwie. Odetchnąwszy poczuł, że lęk

przed zamknięciem nie jest już tak dojmujący. Wiedział, że konwojenci,

którzy wywożą zmarłych, nazywają to, w czym on właśnie leży, „worem

powypadkowym". Nie przypominał sobie jednak, żeby ci ludzie kiedykolwiek

wywozili kogoś, kto zginął w wypadku. Wywożeni przez nich zmarli tracili

życie, skacząc ze szczytu schodów na Oddziale E. Albo kończyli ze sobą,

podcinając sobie żyły w otłuszczonych przedramionach. Albo umierali z

twarzą zanurzoną w misce klozetowej, albo — tak jak ten, co pożegnał się z

tym światem dziś po południu — z kawałkiem szmaty zaciśniętym na szyi.

Wypadku natomiast nie przypominał sobie ani jednego.

Obnażył znowu zęby i dalej otwierał nimi suwak. Otwór miał już osiem

cali długości, potem dziesięć. Okrągła, ogolona głowa leżącego wyłoniła się z

niego. Leżący, ze swoimi grubymi wargami i z grubsza ciosaną twarzą,

przypominał niedźwiedzia — niedźwiedzia pozbawionego włosów i

niebieskiego, gdyż głowę miał pomalowaną na ten właśnie kolor.

Kiedy mógł już rozejrzeć się naokoło, ogarnęło go uczucie rozczarowania,

gdyż zobaczył, że to, czym jedzie, nie jest prawdziwym karawanem, tylko

zwykłym samochodem kombi, pomalowanym na dodatek nie na czarno, tylko

na brązowo. Tylne okna nie były zasłonięte. Pojazd pędził, a on w ciemności

mglistego, jesiennego wieczora dostrzegał za szybami upiorne kształty drzew,

drogowskazów, słupów elektrycznych i stodół.

W pięć minut później zaczął znowu zmagać się z suwakiem. Był wściekły,

bo ręce miał wciąż uwięzione w worku i nie mógł sobie nimi pomóc.

— Co za cholernie solidna guma — mruczał pod nosem.

Otwór powiększył się o następne cztery cale.

Mężczyzna zmarszczył brwi. Co to za hałas?

Muzyka! Dobiegała z szoferki oddzielonej od tylnej części samochodu

czarnym przepierzeniem z płyty pilśniowej. Tak w ogóle to lubił muzykę, ale

niektóre melodie działały mu na nerwy. Ta, którą słyszał teraz, jakaś

piosenka country, nie wiadomo dlaczego rozdrażniła go bardzo.

Ten cholerny wór — pomyślał — jest za ciasny.

W chwilę później wydało mu się, że nie jest sam. Worek był pełen roz-

trzaskanych, zmasakrowanych ciał. Ciał tych, co skakali z wysokości, tych, co

się utopili i tych, co podcięli sobie żyły.

Pomyślał, że dusze tych zmarłych nienawidzą go, że wiedzą, że on jest

oszustem. Te dusze chciały go tu zamknąć żywcem, na zawsze, zamknąć w

tym ciasnym, gumowym worku. Poczuł, że — po raz pierwszy tego wieczora

— ogarnia go prawdziwa panika. Spróbował się odprężyć, zastosować

ćwiczenia oddechowe, których go nauczono, ale było za późno. Oblał go pot,

oczy wypełniły mu się łzami. Wystawił głowę przez otwór w worku. Zacisnął

pięści i zaczął nimi walić w grubą gumę. Wierzgał nogami. Usiłował nosem

rozsunąć suwak. Pchnął go gwałtownie od środka. Suwak rozsunął się nieco i

zaciął się.

Michael Hrubek zaczął krzyczeć.

Muzyka ucichła. Rozległy się głosy przerażonych ludzi. Karawan za-

kołysał się jak samolot pod uderzeniami bocznego wiatru.

Hrubek spróbował usiąść, po czym opadł na plecy. Ponowił próbę, raz i

drugi. Usiłował wyszarpnąć się z worka przez mały otwór. Mięśnie na szyi

napięły mu się z wysiłku, oczy wyszły z orbit. Krzyczał i szlochał. Małe

drzwiczki w przepierzeniu otworzyły się gwałtownie i w tylną część sa-

mochodu zaczęła się wpatrywać para szeroko otwartych oczu. Oszalały ze

strachu Hrubek nie widział konwojenta ani nie słyszał jego histerycznych

wrzasków.

— Zatrzymaj się! Zatrzymaj się, do cholery! — krzyczał konwojent do

kierowcy.

Samochód zarzucił, zgrzytając kołami o kamienie, i zatrzymał się na

poboczu. Wokół niego wzbił się tuman kurzu. Dwaj konwojenci w pastelowych

zielonych kombinezonach wyskoczyli z szoferki i podbiegli do tylnej części

samochodu. Jeden z nich otworzył gwałtownie drzwi. Nad głową Hrubeka

zabłysło małe, żółte światełko. Hrubek przestraszył się i zaczął znowu

krzyczeć.

— Cholera, on wcale nie jest martwy — powiedział młodszy z konwo-

jentów.

— On żyje! To ucieczka! Zawracaj!

Hrubek znowu krzyczał. Rzucił się konwulsyjnym ruchem w przód. Żyły

na niebieskiej czaszce i szyi nabrzmiały mu tak, że wyglądały jak postronki, a

wszystkie ścięgna napięły się. W kącikach ust pokazała się piana. Obu

konwojentom równocześnie zaświtała nadzieja, że może ich pasażer dostał

apopleksji.

— Uspokój się! — krzyknął młodszy.

— Nie rzucaj się tak, bo będzie jeszcze gorzej! — powiedział starszy

piskliwym głosem, a potem dodał, raczej bez przekonania: — Złapaliśmy cię,

więc się uspokój. Zawieziemy cię z powrotem.

Hrubek wrzasnął przeraźliwie. Jak gdyby pod wpływem tego dźwięku,

suwak pękł i metalowe ząbki rozsypały się naokoło jak ziarenka śrutu. Łkając

i chwytając powietrze ustami, Hrubek skoczył w przód, przekoziołkował

ponad tylną częścią samochodu i wylądował na ziemi za nim. Przykucnął. Był

prawie nagi — miał na sobie tylko białe szorty. Nie zwracając uwagi na

konwojentów, którzy odskoczyli w tył, oparł głowę o pełen wgłębień po

uderzeniach chromowany zderzak samochodu — dokładnie w tym miejscu, na

które padał jego własny zniekształcony cień.

— No, dosyć już tego! — warknął młodszy konwojent.

Hrubek nic nie odpowiedział. Potarł tylko policzkiem o zderzak i roz-

płakał się. Konwojent podniósł z pobocza gałąź dębu dwa razy dłuższą niż kij

baseballowy i zaczął nią groźnie wywijać.

— Nie — powiedział starszy konwojent.

Ale ten młodszy zamachnął się jak zawodnik i walnął Hrubeka w sze-

rokie, nagie plecy. Gałąź odskoczyła prawie bezgłośnie, a Hrubek nie za-

reagował, jakby w ogóle nie zauważył ciosu. Konwojent ścisnął mocniej swoją

broń.

— A to sukinsyn — powiedział.

Jego towarzysz wyrwał mu gałąź z ręki.

— Nie. To nie nasza robota.

Hrubek wyprostował się, oddychając głęboko i stanął twarzą w twarz z

konwojentami. Konwojenci cofnęli się. Ale potężnie zbudowany mężczyzna nie

ruszył w ich stronę. Był wyczerpany. Przyglądał im się ciekawie przez chwilę,

a potem padł na ziemię i potoczył się w trawę rosnącą tuż przy drodze, nie

zwracając uwagi na to, że zimna jesienna rosa osiada mu na skórze. Z jego

gardła wyrwał się skowyt.

Konwojenci wycofali się do samochodu. Nie zamykając tylnych drzwi,

wskoczyli do szoferki, po czym samochód ruszył szybko z miejsca, obsypując

Hrubeka gradem kamyków i pyłem. Hrubek, ogłupiały, wcale tego nie

zauważył. Leżał nieruchomo na boku, wdychając zimne powietrze pachnące

kurzem, ekskrementami, krwią i smarem. Odprowadził wzrokiem karawan,

który zniknął w niebieskiej chmurze spalin, i podziękował losowi za to, że

konwojenci odjechali, uwożąc ze sobą okropny wór wypełniony

niesamowitymi lokatorami.

Po kilku minutach panika, której doświadczył, była dla niego już tylko

nieprzyjemnym wspomnieniem, a wkrótce potem zapomniał o niej prawie

zupełnie. Podniósł się z ziemi i stanął wyprostowany. I stał tak, łysy i

pomalowany na niebiesko, jak liczący sześć stóp i cztery cale wzrostu druid.

Potem zerwał garść trawy i wytarł nią sobie usta i brodę. Rozejrzał się

naokoło, chcąc się zorientować w terenie. Droga biegła środkiem głębokiej

doliny. Po obu stronach szerokiej wstęgi asfaltu wznosiły się białe jak kości

skały. Za nim, na zachodzie, tam skąd przyjechał karawan, krył się w

ciemności oddalony o wiele mil szpital. Przed nim, niezbyt blisko, majaczyły

światła domów.

Jak zwierzę, które umknęło myśliwym, ostrożnie, nie mając pewności, w

którą stronę się udać, Hrubek zrobił koło.

A później, znowu jak zwierzę, które tym razem znalazło trop, zaczął biec,

kierując się w stronę świateł na wschodzie. Biegł bardzo szybko, poruszając

się z jakimś złowrogim wdziękiem.

Niebo nad ich głowami, mające dotychczas kolor spiżu, stało się czarne.

— Co to jest? O, tam.

Kobieta wskazała gwiazdozbiór widoczny ponad olchami, dębami i

białymi brzozami rosnącymi na skraju ich posiadłości.

Mężczyzna siedzący obok niej poruszył się i postawił kieliszek na stole.

— Nie jestem pewien.

— To na pewno Kasjopeja.

Kobieta przeniosła wzrok z gwiazd na ogromny park stanowy oddzielony

od ich posiadłości ciemnymi jak atrament wodami jeziora.

— Możliwe.

Siedzieli na wyłożonym kamiennymi płytami patio już od godziny, roz-

grzewając się winem i rozkoszując niezwykle przyjemnym, ciepłym, listo-

padowym powietrzem. Ich twarze oświetlała jedna świeczka tkwiąca w

niebieskim świeczniku, a wokół unosił się zapach gnijących liści. Najbliższe

domy sąsiadów znajdowały się o pół mili stąd, jednak oni mówili prawie

szeptem.

— Czy nie masz czasami uczucia — powiedziała powoli kobieta — że

mama wciąż gdzieś tu jest?

Mężczyzna roześmiał się.

— Skoro już mowa o duchach, to zawsze myślałem, że one muszą być

nagie. Bo nie mogą przecież nosić ubrań.

Kobieta spojrzała w jego stronę. Wśród zapadających ciemności dojrzała

tylko siwe włosy i jasnobrązowe spodnie i pomyślała, że on sam przypomina

teraz ducha.

— Wiem, że duchy nie istnieją. Nie to miałam na myśli.

Wzięła butelkę najlepszego kalifornijskiego Chardonnay i dolała sobie.

Źle oceniła odległość i szyjka butelki zadzwoniła głośno o jej kieliszek. Oboje

byli zaskoczeni tym dźwiękiem.

— Czy coś jest nie tak? — zapytał mężczyzna będący mężem kobiety, nie

odwracając oczu od gwiazd.

— Nie, wszystko w porządku.

Lisbonne Atcheson z roztargnieniem przeczesała swoje krótkie blond

włosy długimi, czerwonymi i pomarszczonymi palcami. Włosy ułożyły się

trochę inaczej, ale pozostały tak samo jak przedtem niesforne. Lisbonne

przeciągnęła się, wyprężając z rozkoszą swoje giętkie, czterdziestoletnie ciało,

i popatrzyła przez chwilę na dwupiętrowy dom w stylu kolonialnym stojący za

nimi. Po chwili odezwała się znowu.

— Mówiąc o mamie, chciałam powiedzieć... To trudno wyrazić. Będąc

nauczycielką angielskiego, respektowała zasadę mówiącą, że

trzeba dokładać wszelkich starań, szukając odpowiednich słów, bo trudności z

wyrażeniem czegoś wcale człowieka nie usprawiedliwiają. W związku z tym

po chwili spróbowała jeszcze raz:

— Mnie nie chodzi o ducha, tylko o obecność. „Obecność" — to mam na

myśli.

Jakby reagując na to, co powiedziała Lisbonne, świeca w błękitnym

świeczniku zamigotała.

— Chyba dobrze to określiłam?

Lis ruchem głowy wskazała płomień i oboje się roześmiali.

— Która godzina?

— Dochodzi dziewiąta.

Lis zwinęła się na leżaku i podciągnęła kolana pod brodę, otulając sobie

nogi długą dżinsową spódnicą. Czubki jej brązowych kowbojskich butów

wytłaczanych w liście winorośli wystawały spod rąbka. Lis jeszcze raz

spojrzała na gwiazdy i pomyślała, że matka jest naprawdę dobrą kandydatką

na ducha. Zmarła dopiero osiem miesięcy temu, siedząc w starym bujanym

fotelu i patrząc na patio, w którym teraz znajdowała się ona z Owenem.

Matka pochyliła się nagle w przód* jakby rozpoznając jakiś punkt

orientacyjny w terenie, powiedziała: „Och tak, oczywiście" i bardzo spokojnie

umarła.

Tak, matka była dobrą kandydatką na ducha, a ten dom był domem, jaki

duchy mogły z powodzeniem nawiedzać. Był duży, zbyt duży nawet dla

mającej gromadkę dzieci osiemnastowiecznej rodziny. Jego cedrowe,

brunatne, szorstkie ściany popękały ze starości. Futryny i obramowania

okien zostały pomalowane na ciemnobrązowo. Dom, będący w czasach wojny

o niepodległość gospodą, został podzielony na małe pokoje połączone wąskimi

korytarzami. Sufity miał belkowane. Ojciec Lis twierdził, że otwory w

ścianach i belkach pochodziły od kul wystrzelonych z muszkietów przez

milicję buntowników walczącą z Anglikami i wypierającą ich z kolejnych

pokoi.

W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat rodzice wydali setki tysięcy dolarów

na urządzenie domu. Jednak jakoś nigdy nie założyli porządnej instalacji

elektrycznej, w związku z czym dom oświetlony był lampami z małymi

żarówkami. Dziś wieczorem światło tych lamp sączyło się przez niewielkie

kwadraciki sfalowanego szkła, które wyglądały jak oczy chorego na żółtaczkę.

Wciąż myśląc o matce, Lis powiedziała:

Deaver Jeffery - Modlitwa o sen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: