Emburg Kate - Przepis na miłość.pdf - powieści - kasia.barreiro.stroinska

KATE EMBURG

PRZEPIS NA MIŁOŚĆ

Tytuł oryginału RECIPE FOR LOVE

ROZDZIAŁ 1

Starając się nie upuścić trzech ciężkich toreb z zakupami,

kopnięciem otworzyłam frontowe drzwi.

- Cześć! - zawołałam. - Już wróciłam!

Nikt nie odpowiedział. Z kuchni dobiegł mnie niebiański

zapach świeżo upieczonego bananowego ciasta.

Głośno westchnęłam. Subtelność nic nie da. Kiedy mama,

moja siostra Tonya - a teraz nawet moja najlepsza przyjaciółka

Linda - zajmują się gotowaniem; nic mniej dramatycznego od

trzęsienia ziemi nie oderwie ich od kuchni. Postanowiłam

wypróbować bardziej bezpośrednią metodę.

- Ratunku! - wrzasnęłam z całych sił. - Zaraz upuszczę jajka!

To przyniosło rezultaty. Tonya wbiegła do przedpokoju i

chwyciła najmniejszą torbę.

- Mogłaś rozłożyć to na dwa razy - mruknęła. - Właśnie

przecierałam śliwki daktylowe na puree.

Kiedy weszłyśmy do kuchni, zobaczyłam siedzącą na

taborecie mamę z jedną z jej licznych książek kucharskich

rozłożoną na kolanach.

- Włożyć pokrojone w kostkę ziemniaki do formy - czytała

głośno. - Dodać pokrojoną drobno cebulę i seler...

- Ale nie mamy już selera! - Moja najlepsza przyjaciółka,

Linda Gilberti, niedbałym ruchem poprawiła na nosie okulary,

zostawiając na szkłach białe smugi. Widać było, że jest zmęczona.

- Teraz mamy. - Rzuciłam torby na blat kuchenny,

odsunąwszy na bok pojemnik z mąką, kilka misek i najróżniejsze

warzywa. Z jednej z nich wyjęłam seler i zamaszystym ruchem

podałam go Lindzie. - To dla szanownej pani. Gratuluję zdobycia

tytułu „królowej kuchni”.

Linda wcale się nie roześmiała; podziękowała mi i zaczęła

myć seler. Potrząsnęłam głową, trochę rozbawiona, a trochę

zdegustowana. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że moja przyjaciółka,

zwykle taka wesoła, zmieniła się w poważną adeptkę sztuki

kulinarnej.

Przyczyną tego chwilowego obłędu Lindy był konkurs

gotowania w Corning Corners, organizowany corocznie podczas

ferii wiosennych. Dorośli i młodzież z całego kraju zjeżdżają do

naszego miasteczka, żeby się pochwalić umiejętnościami kulinar-

nymi. McKinley Park, gdzie zawody mają miejsce, zamienia się w

wesołe miasteczko, a firmy prezentujące swój sprzęt kuchenny

rozdają darmowe próbki najróżniejszych produktów, od

pieczonych żeberek po jabłecznik. Do imprezy również włącza się

miejscowy biznes, sprzedając pamiątkowe koszulki i sponsorując

uczestników. Wszyscy w mieście podchodzą do tego bardzo

poważnie - wszyscy, oprócz mnie.

- Konkurs to nie temat do żartów - upomniała mnie Tonya,

marszcząc brew. - Wygrana przynosi wielki zaszczyt. Wiem to

najlepiej, bo byłam...

- ...dwa razy z rzędu zwyciężczynią w grupie juniorów -

dokończyłam za nią. - Ja też to wiem. Musiałam odkurzać twoje

puchary, dopóki nie wyszłaś za mąż i nie zabrałaś tych

szkaradzieństw ze sobą.

- Jesteś po prostu zazdrosna, że ja jestem profesjonalną

szefową kuchni, jak mama, a ty nawet nie potrafisz zagotować

wody, żeby jej nie przypalić.

- Tai! Tonya! Uspokójcie się! - powiedziała mama, jakbyśmy

były małymi dziećmi, a nie młodymi kobietami w wieku szesnastu

i dwudziestu czterech lat.

Tonya odrzuciła głowę i włączyła mikser. Dostrzegłam kilka

kawałków przysmażonego na chrupko bekonu, który ociekał z

tłuszczu na papierowym ręczniku, i właśnie miałam po jeden

sięgnąć, kiedy mama mnie powstrzymała.

- Tai! Nie ruszaj bekonu! Jest nam potrzebny do zapiekanki

górniczej.

Wytrzeszczyłam na nią oczy.

- Co to takiego ta zapiekanka górnicza? Brzmi okropnie.

- To rodzaj chili, tylko się jej nie gotuje, ale zapieka w

piekarniku - wytłumaczyła mi cierpliwie.

- Po co tyle zawracania głowy? - zapytałam. - Dużo łatwiej

byłoby otworzyć puszkę.

- Coś takiego! - Tonya wyłączyła mikser i przelała do miski

jakąś gęstą pomarańczową papkę. - Jak to możliwe, że tak mało

wiesz o gotowaniu? Mamo, czy ona czasem nie jest adoptowana?

Trudno mi było obwiniać siostrę, że zadała to pytanie.

Bardzo się różniłam o niej i od mamy. Ich życie koncentrowało się

na przygotowywaniu wyszukanych potraw. Zanim rodzice się

rozwiedli, mama była staroświecką gospodynią domową, która

wszystko gotowała sama, piekła własny chleb, robiła konfitury i

marynaty. Tonya zawsze lubiła pomagać jej w kuchni, a ja nigdy

tam nie wchodziłam, chyba że chciałam wylizać miskę po słodkiej

polewie.

Po rozwodzie mama dostała pracę w restauracji. W ciągu

kilku lat zaoszczędziła odpowiednią sumę pieniędzy i otworzyła

Rae's Cafe, która słynie z afro - amerykańskich potraw. Kiedy

Tonya ukończyła Akademię Kulinarną, została u mamy szefową

kuchni. Oczywiście, byłam z nich dumna, ale nie rozumiałam,

dlaczego gotowanie tak je fascynuje.

Nie zrozumcie mnie źle - nie mam nic przeciwko gotowaniu,

ale dla mnie jedzenie jest po prostu biologiczną koniecznością, jak

oddychanie. Przecież nikt nie robi wielkiego szumu wokół

oddychania. Nikomu nie przyszłoby do głowy urządzać „konkurs

oddychania”, więc skąd takie pomysły, jak nacinanie rzodkiewek

na kształt różyczek? Rzodkiewka smakuje tak samo, bez względu

na to, jak wygląda. Wydawało mi się też, że gotowanie to żadna

sztuka; wystarczy robić wszystko według przepisu. Byłam pewna,

że gdybym tylko chciała, potrafiłabym coś ugotować, ale po co

miałabym tracić czas i sterczeć nad rozgrzaną kuchnią, zamiast

ćwiczyć rzuty hakiem i wolne? Gram jako środkowa w

dziewczęcej drużynie koszykówki szkoły Corning High i moim

zdaniem uprawianie sportu jest dużo bardziej interesujące niż

gotowanie, i o wiele trudniejsze.

Linda skończyła przyprawiać nadzienie do zapiekanki

ziemniaczanej i wsunęła ją do piekarnika.

- Ile czasu musi się piec, pani Richardson? - zapytała.

- Mniej więcej godzinę - odpowiedziała mama. Linda

westchnęła.

- Chyba nigdy nie uda mi się zapamiętać tych wszystkich

szczegółów do konkursu.

- Będziesz musiała - oświadczyła Tonya. - Na finały nie

można przynosić kartek z przepisami. Przecież nie chcesz

skończyć jak Stacey Garland, prawda?

- Co się przydarzyło Stacey Garland? - nerwowo zapytała

Linda.

- Startowałam wtedy w konkursie pierwszy raz. - Głos mojej

siostry przybrał złowróżbny ton. - Zajmowałam trzynaste miejsce

i chociaż moje konkurentki były starsze i bardziej doświadczone,

wierzyłam, że ze swoim ciastem „Lady Baltimore” mogę zdobyć

pierwsze miejsce w kategorii deserów...

- Linda pytała o Stacey, nie o ciebie - zauważyłam.

Tonya spojrzała na mnie groźnie.

- Musisz się wtrącać? Jak już powiedziałam, walczyłam ze

starszymi konkurentkami, a Stacey Garland była z nich

najgroźniejsza. Miała siedemnaście lat i w poprzednim konkursie

zdobyła pierwsze miejsce. Wygrała we wszystkich kategoriach,

włącznie z deserami. - Ze smutkiem potrząsnęła głową. - Tego

dnia dostałam pouczającą lekcję. Nie zakwalifikowałam się do

finału, bo byłam zbyt pewna siebie.

Ale Stacey dostała jeszcze boleśniejszą nauczkę w samym

finale, kiedy uczestnicy muszą przyrządzić jakąś potrawę z

pamięci, bez zaglądania do przepisu. Stacey zdyskwalifikowano

za oszukiwanie! - Linda gwałtownie wciągnęła powietrze, a ja

zdusiłam jęk nudy. Tonya mówiła dalej: - Sędziowie zauważyli,

jak Stacey odsuwała rękaw, żeby przeczytać przepis na krem

„Migdałowe szaleństwo”. Zapisała go sobie na ręce!

Linda zrobiła się jeszcze bledsza niż zwykle. Mama

delikatnie poklepała ją po ramieniu.

- Nie przejmuj się, kochanie. Wiemy, że czegoś takiego byś

nie zrobiła. Wszystko będzie dobrze.

Jako profesjonalistka, mama nie mogła brać udziału w

Emburg Kate - Przepis na miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: