LELEBUM.doc

LELEBUM

(Źródło nieznane)

Wyobraźcie sobie pięknego, grubego słonia o dźwięcznym imieniu: Lelebum, który jest od początku trąby aż po koniec ogona, niebieski. Ten właśnie kolor sprawił, że Lelebum był bardzo nie­szczęśliwym słoniem. Chciał być szary, tak jak jego koleżanki i koledzy.

—              Jeśli będę jadł dużo zielonych liści, być może wtedy kolor
mojej skóry stanie się szary! — myślał słoń Lelebum i jadł nie tylko
zielone liście. Jadł wszystko to, co jest zielone: zielony groszek,
zieloną sałatę, zielone banany, itd.

Ale przez to Lelebum nie stał się szary, tylko zielony. Wszyscy śmiali się z niego, bo był tak zielony jak żaby na łące.

Zrozpaczony zielony słoń poszedł na łąkę i zjadał wszystkie kwiaty, jakie tylko napotkał. Bolał go brzuch, ale — na złość wszystkim i samemu sobie — w dalszym ciągu zajadał się kwiatami. I stał się ... zupełnie biały, tak biały jak świeży śnieg.

—              Dlaczego tylko mnie musi się coś takiego przytrafić! Dlacze­
go tylko mnie prześladuje pech! Dlaczego nie mogę być taki, jak inni?

Lelebum nie wiedział już co ma zrobić, dlatego zaczął płakać. Płakał, płakał, a wielkie łzy spadały na ziemię. Powstała z nich najpierw kałuża, potem — mały staw, wreszcie — jezioro.

—              Muszę się wykąpać! — postanowił Lelebum — i zanurzył się
w wodzie. Kiedy po chwili wyszedł na brzeg, nie wierzył własnym
oczom: od początku trąby aż po koniec ogona, był... niebieski, tak
jak dawniej. I z wielkiej radości, że jest taki jak dawniej, Lelebum
zaczął tańczyć i śpiewać.

Jeśli więc zobaczycie tańczącego i śpiewającego słonia nie bądźcie zaskoczeni, to Lelebum.