Hamilton Peter - Świt Nocy 03 - Nagi Bóg 03 - Wiara.pdf - Hamilton Peter - Swit Nocy - santana571

PETER F. HAMILTON

NAGI BÓG

WIARA

Tłumaczył

Michał Jakuszewski

Tytuł oryginału

The Naked God vol. 3

NA KONIEC ZASŁUŻONE PODZIĘKOWANIA

Napisanie tego cyklu zajęło mi sześć i pół roku. W tym czasie pomagały mi: wsparcie,

drinki, miłość, przyjęcia, kiepskie żarty, współczucie, przyjaźń i dziwaczne e-maile. Oto osoby,

którym to wszystko zawdzięczam:

John F. Hamilton Katie Fell

Simon Spanton-Walker Jane Spanton-Walker Kate Farquhar-Tompson Christine Manby

Antony Harwood Carys Thomas James Lovegrove Lou Pitman Peter Lavery Betsy Mitchell Jim

Burns Dave Garnett Jane Adams Graham Joyce

Dziękuję, moi drodzy. Peter F. Hamilton Rutland, kwiecień 1999

Jednolita tafla światła, która pojawiła się nad Norfolkiem, obwieszczając początek dnia,

nie była już tak oślepiająca. Choć do nadejścia jesieni zostało jeszcze kilka tygodni, znający się

na pogodzie czuli już, że się zbliża.

Luca Comar stał przy oknie sypialni, spoglądając na bezleśne wyżyny, jak robił

codziennie o świcie od czasu... No cóż, codziennie. Dziś nad posiadłością wisiała wyjątkowo

gęsta mgła. Za trawnikami (niestrzyżonymi od wielu tygodni, niech to szlag) rosły stare cedry -

wielkie, szare cienie strzegące sadów i pastwisk Cricklade. Ich wielkość i znajoma powaga robiły

uspokajające wrażenie.

Na dworze panował całkowity bezruch. Ranek był tak mało obiecujący, że nie zdołał

nawet wywabić z nor miejscowych zwierząt. Krople rosy gęsto pokrywały wszystkie liście.

Gałęzie zwisały bezwładnie pod ich ciężarem, jakby drzewa i krzaki uległy porażającej apatii.

- Na Boga, wracaj do łóżka. Zimno mi - poskarżyła się Susannah.

Leżała na środku ich wielkiego łoża z baldachimem. Oczy miała zamknięte. Sennym

ruchem naciągnęła pierzynę z powrotem na ramiona. Ciemne włosy były rozrzucone na

zmiętoszonych poduszkach na podobieństwo zniszczonego ptasiego gniazda. Pomyślał tęsknie,

że nie są już takie długie jak ongiś. Było nieuniknione, że oni zwiążą się ze sobą. Ponownie, w

pewnym sensie. Jakkolwiek na to spojrzeć, pasowali do siebie. A kolejna kłótnia z Lucy

przebrała miarkę.

Luca usiadł na skraju łoża, spoglądając na ukochaną. Susannah wysunęła rękę spod

pierzyny, szukając go na oślep. Ujął dłoń delikatnie, pochylił się i ucałował. Ten gest był

pamiątką po czasach, gdy się do niej zalecał. Uśmiechnęła się leniwie.

- Tak lepiej - mruknęła. - Nie znoszę, jak co rano wyskakujesz z łóżka.

- Muszę to robić. Posiadłość nie może funkcjonować bez nadzoru. Zwłaszcza teraz. Daję

słowo, że niektórzy z tych skurczybyków są teraz jeszcze głupsi i bardziej leniwi niż przedtem.

- To nieważne.

- Ważne. Nadal musimy zbierać plony. Kto wie, jak długo potrwa zima.

Uniosła głowę i popatrzyła na niego z lekkim zmieszaniem.

- Tyle samo, co zawsze. To odpowiednie dla tego świata. Wszyscy to czujemy. Dlatego

tak właśnie będzie. Przestań się przejmować.

- Skoro tak mówisz.

Znowu spojrzał na okno, które wyraźnie go kusiło. Usiadła i przyjrzała się mu uważniej.

- O co chodzi? Czuję, że coś cię gryzie. Nie chodzi tylko o plony.

- Częściowo o nie. Oboje wiemy, że muszę osobiście dopilnować, by wszystko było

zrobione jak należy. Nie tylko dlatego, że to banda opierdalaczy. Potrzebują wskazówek, jakie

może im dać Grant. Które silosy służą do czego, jak długo trzeba suszyć ziarno i tak dalej.

- Pan Butterworth może im to wyjaśnić.

- Chciałaś powiedzieć “Johan".

Uniknęli spojrzenia sobie w oczy, oboje jednak poczuli się trochę winni. W dzisiejszych

czasach tożsamość była na Norfolku tematem tabu.

- Może - przyznał Luca. - Ale czy zechcą go słuchać, to już inna sprawa. Minie jeszcze

wiele czasu, zanim staniemy się jedną wielką rodziną, trudzącą się zgodnie dla wspólnego dobra.

- Trzeba najpierw skopać parę tyłków - zauważyła z uśmiechem.

- Masz cholerną rację!

- A więc czym się przejmujesz?

- W takie dni jak dzisiaj jest czas na zastanowienie. Nic się nie dzieje. Nie mamy

chwilowo żadnej pilnej roboty poza przycinaniem krzewów, a tym może pokierować Johan.

- Aha. - Podciągnęła kolana pod brodę i oplotła ręce wokół nich. - Dziewczynki.

- Tak - potwierdził z zażenowaniem. - Dziewczynki. No wiesz, naprawdę mnie to

wnerwią. To znaczy, że w większym stopniu jestem Grantem niż sobą. Tracę kontrolę. Tak nie

może być. Jestem Luca. Nie mam z nimi nic wspólnego. One nic dla mnie nie znaczą.

- Ze mną jest tak samo - przyznała z przygnębieniem w głosie. - Wydaje mi się, że

walczymy z instynktem, którego nie zdołamy pokonać. To córki naszych ciał, Luca. Im bardziej

przyzwyczajam się do tego ciała, im bardziej staje się moje, tym bardziej muszę się pogodzić ze

wszystkim, co się z nim wiąże. Z Marjorie Kavanagh. Jeśli tego nie zrobię, będzie mnie

prześladowała całą wieczność. I słusznie. To ma być nasz azyl. Jak może się nim stać, jeśli ich

odrzucimy? Nigdy nie odnajdziemy spokoju.

- Grant mnie nienawidzi. Gdyby mógł przystawić mi pistolet do głowy i strzelić, zrobiłby

to. Czasami, gdy jestem bardziej nim niż sobą, obawiam się, że sam to zrobię. Jestem tu nadal

tylko dzięki temu, że nie czuję się jeszcze gotowy popełnić samobójstwa. Rozpaczliwie chcę się

dowiedzieć, co się stało z Louise i Genevieve. Jego pragnienie jest tak silne, że udziela się

również mnie. Dlatego właśnie w takie dni jak dzisiaj pokusa staje się wyjątkowo natarczywa.

Mógłbym dosiąść konia i pojechać do Knossington. Tam stacjonuje kolejny ambulans lotniczy.

Jeśli nadal działa, wieczorem mógłbym być w Norwich.

- Wątpię, żeby jakikolwiek samolot tu funkcjonował.

- Masz rację. Podróż do Norwich łodzią byłaby nieporównanie trudniejsza. A zimą stanie

się niemożliwa. Dlatego powinienem wyruszyć natychmiast.

- Ale Cricklade ci na to nie pozwala.

- Nie. Nie sądzę, żeby tak było. Nie jestem już pewien. On staje się coraz silniejszy,

wyczerpuje moje siły. - Parsknął krótkim, gorzkim śmiechem. - Pomyśl, cóż to za ironia. Ten,

kogo opętałem, opętuje mnie w zamian. Przypuszczam, że na to zasłużyłem. Wiesz co?

Naprawdę pragnę się upewnić, że dziewczynkom nic nie grozi. To moje myśli. Nie wiem, skąd

się biorą. Czy to poczucie winy z powodu tego, co próbowałem zrobić Louise, czy to on, jego

pierwsze zwycięstwo? Carmitha mówi, że wracamy do pierwotnych osobowości. Myślę, że może

mieć rację.

- Nie ma. Zawsze pozostaniemy sobą.

- Na pewno?

- Tak - zapewniła stanowczo.

- Chciałbym uwierzyć. To miejsce bardzo odbiega od naszych oczekiwań. Pragnąłem

tylko uciec z zaświatów. Udało mi się, ale nadal cierpię. Dobry Boże, dlaczego śmierć nie może

być prawdziwa? Co to za wszechświat?

- Luca, jeśli wyruszysz na poszukiwania dziewczynek, pojadę z tobą.

Pocałował ją, szukając w normalności ratunku.

- Świetnie.

Zarzuciła mu ręce na szyję.

- Chodź. Nacieszmy się tym, że jesteśmy sobą. Umiem robić parę rzeczy, których

Marjorie nigdy nie robiła Grantowi.

Carmitha przez cały ranek pracowała w ogrodzie różanym, jako jeden z trzydzieściorga

dobrze opłacanych pracowników, mających przywrócić do porządku rośliny, z których słynął

Norfolk. Z uwagi na opóźnienie prac, zadanie było trudniejsze niż zwykle. Łodygi kwiatów

Hamilton Peter - Świt Nocy 03 - Nagi Bóg 03 - Wiara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: