W. Lenin – „Fryderyk Engels”.docx

W. Lenin – „Fryderyk Engels”

Sierpień 6, 2010

FRYDERYK ENGELS

Artykuł-nekrolog “Fryderyk Engels”, napisany przez W. Lenina jesienią 1895 roku publikujemy w związku z przypadającą wczoraj 115 rocznicą śmierci Tow. Fryderyka Engelsa. Artykuł po raz pierwszy wydrukowany został w zbiorze “Rabotnik” nr 1-2, który ukazał się  marcu 1896 roku.

*

Jakaż pochodnia rozumu zgasła,

Jakież to serce bić przestało!

5 sierpnia według nowego kalendarza (24 lipca) 1895 roku zmarł w Londynie Fryderyk Engels. Po swym przyjacielu Karolu Marksie (zmarłym w 1883 r.) Engels był najwybitniejszym w całym cywilizowanym świecie uczonym i nauczycielem współczesnego proletariatu. Od chwili gdy los zetknął Karola Marksa z Fryderykiem Engelsem, dzieło życia obu przyjaciół stało się owocem ich wspólnej pracy.

Dlatego aby zrozumieć, co zdziałał dla proletariatu Fryderyk Engels, trzeba jasno zdać sobie sprawę ze znaczenia nauki i działalności Marksa dla rozwoju współczesnego ruchu robotniczego. Marks i Engels pierwsi udowodnili, że klasa robotnicza i jej postulaty to nieunikniony wytwór współczesnego porządku ekonomicznego, który tworząc burżuazję, wraz z nią nieuchronnie stwarza i organizuje proletariat; dowiedli oni, że nie pełne dobrych intencji usiłowania poszczególnych szlachetnych jednostek, lecz walka klasowa zorganizowanego proletariatu wyzwoli ludzkość z trapiących ją obecnie plag. Marks i Engels jako pierwsi wyjaśnili w swoich pracach naukowych, że socjalizm to nie wymysł marzycieli, lecz ostateczny cel i nieunikniony rezultat rozwoju sił wytwórczych we współczesnym społeczeństwie. Wszelka pisana historia była do tej pory historią walk klasowych, kolejną zmianą panowania i zwycięstw jednych klas społecznych nad innymi. I będzie to trwać tak długo, póki nie znikną podstawy walki klasowej i klasowego panowania – własność prywatna i anarchia produkcji społecznej. Interesy proletariatu wymagają unicestwienia tych podstaw i dlatego też przeciw tym podstawom powinna być skierowana świadoma walka klasowa zorganizowanych robotników. Wszelka zaś walka klasowa jest walką polityczną.

Te poglądy Marksa i Engelsa przyjął obecnie cały walczący o swe wyzwolenie proletariat; ale wówczas, w latach 40-ych, kiedy obaj przyjaciele zaczęli działać na terenie literatury socjalistycznej i ówczesnych ruchów społecznych, poglądy takie były zupełną nowością. Było wówczas wielu ludzi utalentowanych i nieutalentowanych, wielu uczciwych i nieuczciwych, którzy porwani walką o wolność polityczną, walką z samowładztwem carów, policji i popów, nie widzieli przeciwieństwa interesów burżuazji i proletariatu. Ludziom tym nie przychodziło nawet do głowy, że robotnicy mogliby występować jako samodzielna siła społeczna. Z drugiej strony, było wielu marzycieli, niekiedy genialnych, którzy mniemali, że trzeba tylko przekonać władców oraz klasy panujące o niesprawiedliwości współczesnego porządku społecznego, a wówczas można będzie bez trudu zaprowadzić na ziemi pokój i powszechny dobrobyt. Marzyli oni o socjalizmie bez walki. Wreszcie prawie wszyscy ówcześni socjaliści i w ogóle przyjaciele klasy robotniczej widzieli w proletariacie jedynie wrzód i patrzyli z przerażeniem, jak wraz ze wzrostem przemysłu wzbiera również ten wrzód. Dlatego też wszyscy przemyśliwali, w jaki sposób powstrzymać rozwój przemysłu i proletariatu, powstrzymać “koło historii”. Wbrew powszechnej obawie przed rozwojem proletariatu Marks i Engels wszystkie swoje nadzieje pokładali w nieustannym jego wzroście. Im więcej proletariuszy, tym większa jest ich siła jako klasy rewolucyjnej, tym bliższy i realniejszy jest socjalizm. Zasługi Marksa i Engelsa dla klasy robotniczej można w skrócie wyrazić następująco: przyswoili oni klasie robotniczej samowiedzę i samoświadomość, a marzenia zastąpili nauką.

Oto dlaczego każdy robotnik winien znać postać i życie Engelsa, oto dlaczego w naszym zbiorze, którego celem, podobnie jak wszystkich naszych wydawnictw, jest budzenie samoświadomości klasowej robotników rosyjskich, winniśmy dać zarys życia i działalności Fryderyka Engelsa, jednego z dwóch wielkich nauczycieli współczesnego proletariatu.

Engels urodził się w roku 1820 w Barmen, w nadreńskiej prowincji królestwa pruskiego. Ojciec jego był fabrykantem. W roku 1838 z powodów rodzinnych Engels zmuszony był jeszcze przed ukończeniem gimnazjum objąć posadę subiekta w jednym z domów handlowych w Bremie. Zajęcia kupieckie nie przeszkodziły Engelsowi kształcić się naukowo i politycznie. Już w gimnazjum znienawidził absolutyzm i samowolę biurokratów. Studia filozoficzne zaprowadziły go dalej. W owym czasie wielki wpływ na filozofię niemiecką wywierała nauka Hegla, której zwolennikiem stał się również Engels.

Chociaż Hegel był wielbicielem pruskiego państwa absolutystycznego, któremu służył jako profesor Uniwersytetu Berlińskiego – teoria Hegla była rewolucyjna. Wiara Hegla w rozum ludzki i jego prawa oraz podstawowa teza filozofii heglowskiej, że w świecie zachodzi nieustanny proces przemiany i rozwoju, prowadziły tych z uczniów berlińskiego filozofa, którzy nie chcieli pogodzić się z rzeczywistością, do poglądu, że walka z rzeczywistością, walka z istniejącą nieprawdą i panującym złem ma swoje korzenie w prawie wiecznego rozwoju świata. Jeżeli wszystko się rozwija, jeżeli jedne instytucje zastępowane są przez inne, to dlaczego wiecznie ma trwać samowładztwo króla pruskiego lub cara rosyjskiego, bogacenie się znikomej mniejszości kosztem ogromnej większości, panowanie burżuazji nad ludem? Filozofia Hegla mówiła o rozwoju ducha i idei, była idealistyczna. Z rozwoju ducha wyprowadzała ona rozwój przyrody, człowieka i ludzkich, społecznych stosunków. Marks i Engels, zachowując myśl Hegla o wiecznym procesie rozwoju, odrzucili z góry założony pogląd idealistyczny; zwróciwszy się ku życiu dostrzegli, że nie rozwój ducha wyjaśnia rozwój przyrody, ale na odwrót – ducha należy wyjaśnić poprzez przyrodę, materię… W przeciwieństwie do Hegla oraz innych heglistów Marks i Engels byli materialistami. Rozpatrzenie z materialistycznego punktu widzenia świata i ludzkości pozwoliło im dostrzec, że podobnie jak u podstaw wszelkich zjawisk przyrody leżą przyczyny materialne, tak i rozwój społeczeństwa ludzkiego jest uwarunkowany rozwojem materialnych, wytwórczych sił. Od rozwoju sił wytwórczych zależą stosunki, w jakie wchodzą ze sobą ludzie przy wytwarzaniu przedmiotów niezbędnych do zaspokojenia swych potrzeb. Właśnie w tych stosunkach tkwi wyjaśnienie wszystkich zjawisk życia społecznego, ludzkich dążeń, idei i praw. Rozwój sił wytwórczych stwarza stosunki społeczne oparte na własności prywatnej, obecnie jednak widzimy, że ten sam rozwój sił wytwórczych pozbawia większość własności i skupia ją w rękach znikomej mniejszości. Unicestwia on własność, podstawę współczesnego porządku społecznego, sam dąży do tego samego celu, który postawili sobie socjaliści. Socjaliści powinni jedynie zrozumieć, jaka siła społeczna – ze względu na swą sytuację we współczesnym społeczeństwie – zainteresowana jest w urzeczywistnieniu socjalizmu, winni uświadomić tej sile jej interesy i jej historyczne zadanie. Siłą tą jest proletariat. Engels wiedzę o nim zdobył Anglii, w centrum angielskiego przemysłu, Manchesterze, dokąd przeniósł się w roku 1842, by podjąć pracę w domu handlowym, w którym jego ojciec był jednym z udziałowców. Tutaj Engels nie tylko przesiadywał w kantorze fabrycznym – krążył on po brudnych dzielnicach, gdzie gnieździli się robotnicy, na własne oczy widział ich nędzę i niedolę. Nie poprzestał jednak na osobistych obserwacjach: przeczytał wszystko, co było wiadomo o położeniu angielskiej klasy robotniczej, pilnie studiował wszystkie dostępne mu oficjalne dokumenty. Owocem tych studiów i obserwacji była wydana w roku 1845 książka “Położenie klasy robotniczej w Anglii”. Wspomnieliśmy już, na czym polega główna zasługa Engelsa jako autora “Położenia klasy robotniczej w Anglii”. Również przed Engelsem bardzo wielu autorów opisywało cierpienia proletariatu i wskazywało, że trzeba mu dopomóc.

Engels pierwszy stwierdził, że proletariat to nie tylko klasa cierpiąca; że właśnie to haniebne położenie ekonomiczne, w jakim znajduje się proletariat, niepowstrzymanie pcha go naprzód i zmusza do walki o ostateczne wyzwolenie. Walczący zaś proletariat sam sobie dopomoże. Polityczny ruch klasy robotniczej w sposób nieunikniony doprowadzi robotników do uświadomienia sobie, że poza socjalizmem nie ma dla nich wyjścia. Z drugiej strony, socjalizm tylko wówczas będzie siłą, gdy stanie się celem politycznej walki klasy robotniczej. Oto podstawowe myśli książki Engelsa o położeniu klasy robotniczej w Anglii, myśli, które obecnie stały się własnością całego myślącego i walczącego proletariatu, ale które wówczas były zupełnie nowe. Myśli te zostały wyłożone w książce napisanej porywająco, pełnej najbardziej autentycznych i wstrząsających obrazów niedoli proletariatu angielskiego. Książka ta była straszliwym oskarżeniem kapitalizmu i burżuazji. Wywarła niezwykle silne wrażenie. Na książkę Engelsa zaczęto się powoływać wszędzie jako na najlepszy opis położenia ówczesnego proletariatu. I rzeczywiście: ani przed rokiem 1845, ani później nie pojawił się tak jaskrawy i prawdziwy obraz niedoli klasy robotniczej.

Socjalistą stał się Engels dopiero w Anglii. W Manchesterze nawiązał kontakt z działaczami ówczesnego angielskiego ruchu robotniczego i zaczął pisywać do angielskich wydawnictw socjalistycznych. W roku 1844, w drodze powrotnej do Niemiec, Engels poznał w Paryżu Marksa, z którym już przedtem korespondował. W Paryżu Marks pod wpływem francuskich socjalistów i życia Francji stał się również socjalistą. Tutaj przyjaciele wspólnie napisali książkę “Święta rodzina, czyli krytyka krytycznej krytyki”. W książce tej, wydanej na rok przed “Położeniem klasy robotniczej w Anglii”, a napisanej głównie przez Marksa, założone zostały podwaliny rewolucyjno-materialistycznego socjalizmu, którego główne myśli wyłożyliśmy wyżej. “Święta rodzina” – to żartobliwe przezwisko nadane filozofom, braciom Bauerom i ich zwolennikom. Panowie ci propagowali krytykę, która stoi ponad wszelką rzeczywistością, ponad partiami i polityką, odrzuca wszelką praktyczną działalność i tylko “krytycznie” kontempluje otaczający świat oraz zachodzące w nim wydarzenia. Panowie Bauerowie traktowali proletariat z góry, jako bezkrytyczną masę. Przeciw temu bzdurnemu i szkodliwemu kierunkowi zdecydowanie wystąpili Marks i Engels. W imię rzeczywistej osobowości ludzkiej – robotnika, gnębionego przez klasy panujące i państwo, żądają oni nie kontemplacji, lecz walki o lepsze urządzenie społeczeństwa. Siłę zaś, która może poprowadzić tę walkę i jest w niej zainteresowana, widzą oczywiście w proletariacie. Jeszcze przed wydaniem “Świętej rodziny” ogłosił Engels w “Rocznikach Niemiecko-Francuskich”, wydawanych przez Marksa i Rugego, “Zarys krytyki ekonomii politycznej”, gdzie z punktu widzenia socjalizmu zanalizował podstawowe zjawiska współczesnego porządku ekonomicznego jako konieczne skutki panowania własności prywatnej. Obcowanie z Engelsem niewątpliwie przyczyniło się do tego, że Marks postanowił zająć się ekonomią polityczną, nauką, w której prace jego dokonały całkowitego przewrotu. Okres od roku 1845 do roku 1847 spędził Engels w Brukseli i Paryżu, łącząc zajęcia naukowe z praktyczną działalnością w środowisku niemieckich robotników Brukseli i Paryża. Tutaj Engels i Marks nawiązali stosunki z tajnym niemieckim Związkiem Komunistów, który zlecił im wyłożenie podstawowych zasad opracowanego przez nich socjalizmu. Tak powstał wydany w roku 1848 słynny “Manifest partii komunistycznej” Marksa i Engelsa. Ta niewielka książeczka starczy za tomy. Duch tej książki ożywia cały zorganizowany i walczący proletariat cywilizowanego świata i po dziś dzień kieruje jego ruchem. Rewolucja 1848 r., która najpierw wybuchła we Francji, a potem rozszerzyła się na inne kraje Europy Zachodniej, spowodowała powrót Marksa i Engelsa do ojczyzny. Tutaj, w pruskiej Nadrenii, stanęli oni na czele demokratycznej “Nowej Gazety Reńskiej”, wydawanej w Kolonii. Obaj przyjaciele byli duszą wszystkich rewolucyjno-demokratycznych dążeń w pruskiej Nadrenii. Do granic możliwości bronili oni interesów ludu i wolności przed siłami reakcji. Reakcja, jak wiadomo, zwyciężyła. “Nową Gazetę Reńską” zamknięto, Marksa, który żyjąc na emigracji utracił obywatelstwo pruskie, wysiedlono, Engels zaś brał udział w zbrojnym powstaniu ludowym, w trzech bitwach walczył o wolność i po klęsce powstańców uciekł przez Szwajcarię do Londynu. Osiedlił się tam również Marks. Wkrótce Engels ponownie został subiektem, a potem udziałowcem domu handlowego w Manchesterze, w którym pracował w latach czterdziestych. Do roku 1870 Engels mieszkał w Manchesterze, a Marks w Londynie, co nie przeszkadzało im utrzymywać ze sobą najżywszy duchowy kontakt: prawie codziennie pisywali do siebie. W tej korespondencji przyjaciele wymieniali poglądy i wiadomości oraz kontynuowali wspólne opracowywanie naukowego socjalizmu. W 1870 r. Engels przeniósł się do Londynu i aż do roku 1883, tzn. do śmierci Marksa, trwało nieprzerwanie ich wspólne życie duchowe pełne wytężonej pracy. Owocem tej pracy były: ze strony Marksa – “Kapitał”, największe dzieło naszych czasów z dziedziny ekonomii politycznej, ze strony Engelsa – liczne większe i mniejsze prace. Marks pracował nad analizą skomplikowanych zjawisk gospodarki kapitalistycznej. Engels w niezwykle przystępnie napisanych, często polemicznych pracach przedstawiał najogólniejsze zagadnienia naukowe i różne zjawiska przeszłości i teraźniejszości w duchu materialistycznego pojmowania dziejów i ekonomicznej teorii Marksa. Z tych prac Engelsa wymienimy: dzieło polemizujące z Dühringiem (poddano tutaj analizie doniosłe zagadnienia z dziedziny filozofii, przyrodoznawstwa i nauk społecznych), “Pochodzenie rodziny, własności prywatnej i państwa” (przekład na język rosyjski ukazał się w Petersburgu, wyd. 3, 1895), “Ludwik Feuerbach” (przekład rosyjski z przypisami J. Plechanowa, Genewa 1892), artykuł o zagranicznej polityce rządu rosyjskiego (przełożony na język rosyjski w wydawanym w Genewie czasopiśmie “Socyał-Diemokrat” nry 1 i 2), znakomite artykuły o kwestii mieszkaniowej, wreszcie dwa maleńkie, ale bardzo cenne artykuły o ekonomicznym rozwoju Rosji (“Fryderyk Engels o Rosji”, przełożyła na język rosyjski W. I. Zasulicz, Genewa 1894). Marks umarł nie zdążywszy ostatecznie zakończyć swej ogromnej pracy o kapitale. Brulion tej pracy był już jednak gotowy i oto Engels po śmierci przyjaciela wziął na siebie ciężki trud opracowania i wydania II i III tomu “Kapitału”. W roku 1885 wydał on tom II, a w roku 1894 – tom III (IV tomu nie zdążył opracować). Oba te tomy wymagały bardzo wiele pracy. Austriacki socjaldemokrata Adler słusznie zauważył, że wydaniem II i III tomu “Kapitału” Engels wystawił swemu genialnemu przyjacielowi wspaniały pomnik, na którym mimo woli niezatartymi głoskami wyrył swoje własne imię. Rzeczywiście, te dwa tomy “Kapitału” to praca dwóch ludzi: Marksa i Engelsa. Starożytne legendy mówią o wielu przykładach wzruszającej przyjaźni. Proletariat europejski może powiedzieć, że jego naukę stworzyło dwóch uczonych i bojowników, których wzajemne stosunki nie mają sobie równych w najbardziej wzruszających legendach starożytności o przyjaźni między ludźmi. Engels zawsze – i na ogół zupełnie słusznie – stawiał siebie na drugim planie po Marksie. “Przy Marksie – pisał on do pewnego starego przyjaciela – grałem drugie skrzypce”. Jego miłość do Marksa za życia i jego cześć dla pamięci zmarłego były bezgraniczne. Dusza tego twardego bojownika i ścisłego myśliciela zdolna była do głębokiej miłości.

Po ruchu z lat 1848-1849 Marks i Engels zajmowali się na wygnaniu nie tylko samą nauką. Marks założył w roku 1864 Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników i przez całe dziesięciolecie kierował tym stowarzyszeniem. Żywy udział w jego sprawach brał również i Engels. Działalność Międzynarodowego Stowarzyszenia, jednoczącego, zgodnie z koncepcją Marksa, proletariuszy wszystkich krajów, miała ogromne znaczenie dla rozwoju ruchu robotniczego. Ale nawet po rozwiązaniu Międzynarodowego Stowarzyszenia w latach siedemdziesiątych nie skończyła się rola Marksa i Engelsa jako tych, którzy jednoczyli ruch robotniczy. Przeciwnie, można powiedzieć, że znaczenie ich jako duchowych przywódców ruchu robotniczego nieustannie wzrastało, ponieważ nieprzerwanie rósł i sam ruch. Po śmierci Marksa Engels sam był w dalszym ciągu doradcą i przywódcą socjalistów europejskich. Do niego zwracali się po rady i wskazówki zarówno niemieccy socjaliści, których siła, mimo prześladowań rządu, szybko i stale wzrastała, jak i przedstawiciele zacofanych krajów – np. Hiszpanie, Rumuni, Rosjanie, którzy musieli obmyślać i rozważać swoje pierwsze kroki. Wszyscy oni czerpali z bogatej skarbnicy wiedzy i doświadczenia starego Engelsa. Marks i Engels, którzy znali język rosyjski i czytali rosyjskie książki, żywo interesowali się Rosją, z sympatią śledzili rosyjski ruch rewolucyjny i utrzymywali stosunki z rosyjskimi rewolucjonistami. Socjalistami stali się obaj z demokratów i demokratyczne uczucie nienawiści wobec politycznej samowoli było u nich niezwykle silne. To bezpośrednie wyczucie polityczne wraz z głębokim teoretycznym zrozumieniem związku zachodzącego między polityczną samowolą i ekonomicznym uciskiem oraz bogate życiowe doświadczenie sprawiły, że Marks i Engels byli niezwykle czujni właśnie pod względem politycznym. Dlatego bohaterska walka nielicznej garstki rosyjskich rewolucjonistów z potężnym rządem carskim znajdowała w duszach tych dwóch doświadczonych rewolucjonistów jak najprzychylniejszy oddźwięk. Przeciwnie, próby odwracania się, w imię rzekomych korzyści ekonomicznych, od najbardziej bezpośredniego i najważniejszego zadania rosyjskich socjalistów – zdobycia wolności politycznej – były naturalnie w ich oczach podejrzane, a nawet uważane wprost za zdradę wielkiej sprawy rewolucji społecznej. “Wyzwolenie proletariatu musi być jego własnym dziełem” – oto czego stale uczyli Marks i Engels. Aby zaś walczyć o wyzwolenie ekonomiczne, proletariat musi zdobyć dla siebie pewne prawa polityczne. Ponadto zarówno Marks, jak i Engels rozumieli, że polityczna rewolucja w Rosji będzie miała ogromne znaczenie również dla zachodnioeuropejskiego ruchu robotniczego. Rosja pod rządami samowładztwa była zawsze podporą całej reakcji europejskiej. Niezwykle korzystna sytuacja międzynarodowa, w jakiej znalazła się Rosja wskutek wojny 1870 r., która na długo skłóciła Niemcy i Francję, zwiększyła oczywiście znaczenie absolutystycznej Rosji jako reakcyjnej siły. Tylko wolna Rosja, nie mająca potrzeby uciskania Polaków, Finów, Niemców, Ormian i innych małych narodów ani potrzeby ciągłego wzajemnego podszczuwania Francji i Niemiec, tylko taka Rosja pozwoli współczesnej Europie swobodnie odetchnąć od brzemienia wojny, osłabi wszystkie reakcyjne elementy w Europie i zwiększy siłę europejskiej klasy robotniczej. Oto dlaczego Engels również w imię powodzenia ruchu robotniczego na Zachodzie gorąco pragnął wprowadzenia wolności politycznej w Rosji. Rewolucjoniści rosyjscy stracili w nim swego najlepszego przyjaciela.

Niech wiecznie trwa pamięć o Fryderyku Engelsie, wielkim bojowniku i nauczycielu proletariatu!