Stephen King Gzyms.pdf

STEPHEN KING

GZYMS

(The Ledge)

(PrzełoŜył Michał Wroczyński)

- Proszę, niech pan zajrzy do torby - powiedział

Cressner.

Znajdowaliśmy się w wytwornym apartamencie,

mieszczącym się na dachu

czterdziestodwupiętrowego drapacza chmur.

Dywan był puszysty, ciemnowiśniowy. Pośrodku,

między baskijskim plecionym krzesłem, na

którym siedział Cressner, a kanapką obitą

prawdziwą skórą, na której w ogóle nigdy nikt

nie siadał, stała brązowa, plastikowa reklamówka.

-Jeśli to ma być ekwiwalent pienięŜny, to proszę

dać sobie z tym spokój - zaoponowałem. -

Kocham ją.

-Tak, to są pieniądze, ale nie Ŝaden ekwiwalent.

Proszę, niech pan zajrzy do środka.

Palił tureckiego papierosa, osadzonego w

onyksowej lufce. Wspaniała klimatyzacja

pomieszczenia sprawiała, Ŝe docierał do mnie

wyłącznie nikły zapach tytoniowego dymu.

Cressner miał na sobie ozdobny jedwabny

szlafrok z wyhaftowanym wizerunkiem smoka.

Patrzył na mnie zza okularów spokojnymi,

inteligentnymi oczyma. Wyglądał dokładnie na

tego, kim był: tip-top, super-duper,

pięćsetkaratowy farbowany dupek. Kochałem

jego Ŝonę, a ona była zakochana we mnie.

Spodziewałem się zatem licznych kłopotów z

jego strony, ale nie wiedziałem, jaki numer mi

wykręci.

Podszedłem do reklamówki i odwróciłem ją

dnem do góry. Na dywan wysypały się pliki

banknotów w bankowych banderolach.

Dwudziestodolarówki. Podniosłem jedną paczkę i

przeliczyłem. W paczce było dziesięć banknotów.

A paczek było bardzo duŜo.

- Dwadzieścia tysięcy dolarów - oświadczył i

wypuścił z płuc dym papierosowy.

Wyprostowałem się.

- W porządku.

- NaleŜą do pana.

- Nie chcę ich.

- To pomysł mojej Ŝony.

Nic nie odpowiedziałem. Marcia ostrzegała mnie,

Ŝe tak właśnie będzie. Powiedziała: "Jest jak kot.

Stary nikczemny kocur. Będzie chciał zrobić z

ciebie mysz".

- Więc jest pan zawodowym tenisistą - ciągnął. -

Nigdy dotąd nie widziałem na oczy tenisisty.

-Twierdzi pan, Ŝe detektywi nie dostarczyli panu

Ŝadnych zdjęć?

- Wręcz przeciwnie. - Niedbale machnął fifką. -

Przynieśli nawet film nakręcony w motelu

Bayside, uwieczniający was oboje. Kamera była

umieszczona za lustrem. Ale zdjęcia to nie to

samo.

- Skoro pan tak mówi.

"Nieustannie lawiruje i zmienia taktykę", mówiła

Marcia. "Spycha ludzi do defensywy.

Natychmiast wyczuje, Ŝe domyślasz się, dokąd

zmierza, i ani się obejrzysz, a zaprowadzi cię

zupełnie gdzie indziej. Jak najmniej mów, Stan. I

pamiętaj, Ŝe cię kocham".

- Zaprosiłem pana tutaj, panie Norris, poniewaŜ

pomyślałem sobie, Ŝe powinniśmy odbyć taką

męską, szczerą rozmowę w cztery oczy.

Sympatyczną pogawędkę dwóch cywilizowanych

istot ludzkich, z których jedna ukradła drugiej

Ŝonę.

Chciałem w pierwszej chwili coś odpowiedzieć,

ale ugryzłem się w język.

- Podoba się panu San Quentin? - zapytał

Cressner, puszczając leniwie kółka dymu z

papierosa.

- Nieszczególnie.

- Jeśli się nie mylę, dostał pan trzy lata za

kradzieŜ z włamaniem.

Marcia o tym wie - odparłem i natychmiast

poŜałowałem swoich słów. Jak ostrzegała Marcia,

grałem jak mi zagrał. Posyłałem mu miękkie

loby, a on odpowiadał ostrą piłką.

-Pozwoliłem sobie przestawić pański samochód -

powiedział wyglądając przez okno znajdujące się

po drugiej stronie pokoju. Tak naprawdę to wcale

nie było okno, lecz cala ściana ze szkła. W

środku znajdowały się suwane, szklane drzwi, a

za nimi balkonik rozmiarów pocztowego

znaczka. Dalej juŜ tylko bardzo duŜo świeŜego

powietrza. W samych drzwiach było coś bardzo

dziwnego. Ale nie wiedziałem co.

- To bardzo przyjemny budynek - kontynuował

Cressner. -Dobrze strzeŜony. Ukryte kamery i te

rzeczy. Kiedy dowiedziałem się, Ŝe jest pan juŜ w

westybulu, wykonałem telefon. Pracownik

uruchomił pański samochód za pomocą krótkiego

spięcia i odstawił wóz na parking publiczny, kilka

przecznic dalej. -Spojrzał na modernistyczny

zegar z tarczą w kształcie słońca, wiszący nad

kanapką. - O dwudziestej dwadzieścia ten sam

pracownik zadzwoni z budki na policję i powie o

pańskim samochodzie. Najpóźniej o dwudziestej

trzydzieści przedstawiciele prawa odkryją w

zapasowej oponie w bagaŜniku pańskiego auta

ponad sto osiemdziesiąt gramów heroiny. I od tej

chwili będzie pan, panie Norris, kimś cholernie

poszukiwanym.

Zrobił mnie na szaro. Choć starałem się

zachowywać maksymalną ostroŜność, stałem się

dla niego zwykłą zabawką.

- Tak właśnie będzie, jeśli nie powiem mojemu

pracownikowi, Ŝeby zapomniał o tym telefonie.

- A ja muszę tylko poinformować pana, gdzie

przebywa Mar-cia - domyśliłem się. - Ale to na

nic, panie Cressner. Po prostu nie wiem.

ZaaranŜowaliśmy to tylko ze względu na pana.

- Moi ludzie ją śledzili.

- Nie sądzę. Zgubiliśmy ich na lotnisku.

Cressner westchnął, wyciągnął z lufki tlący się

niedopałek i wrzucił go do krytej, chromowanej

popielniczki. Niedopałek i Stan Norris zostali

potraktowani jednakowo.

- CóŜ, ma pan rację - powiedział. - Stara sztuczka

ze znikaniem w damskiej toalecie. Moich ludzi

bardzo zirytował taki oklepany chwyt.

Podejrzewam, Ŝe nie spodziewali się tak starego i

prymitywnego grepsu.

Milczałem. Kiedy Marcia wymknęła się ludziom

Cressnera na lotnisku, wsiadła w wahadłowy

autobus jadący do miasta, a następnie udała się na

dworzec autobusowy; to był nasz plan. Wzięła ze

sobą dwieście dolarów, wszystkie pieniądze,

jakie miałem na koncie. W tym kraju za dwieście

dolarów autobus Greyhounda zawiezie człowieka

wszędzie.

- Czy zawsze jest pan tak mało komunikatywny?

- spytał z niekłamanym zainteresowaniem

Cressner.

- Tak mi radziła Marcia.

- Sądzę, Ŝe będzie się pan domagał swoich praw,

kiedy policja pana zgarnie - odparł trochę ostrzej.

- Zobaczy pan moją Ŝonę, kiedy będzie babcią

przesiadującą w fotelu na biegunach. Czy taka

myśl zaświtała panu w głowie? Myślę, Ŝe za

posiadanie stu osiemdziesięciu gramów heroiny

moŜna dostać nawet czterdzieści lat.

- Ale Marcii i tak pan nie odzyska.

- Czy tu właśnie, zdaniem pana, leŜy pies

pogrzebany? -Uśmiechnął się lekko. -

Prześledźmy całą sprawę. Pan i moja Ŝona

zakochaliście się w sobie. Mieliście ze sobą

romans... jeśli romansem nazwie pan noce

spędzane w tanich motelach. śona rzuciła mnie.

Ale ja mam pana. I jest pan, jak to się mówi, w

kropce. Czy właściwie nakreśliłem obraz

sytuacji?

- Teraz juŜ rozumiem, dlaczego była tak panem

zmęczona -odparłem.

Ku memu zdziwieniu, zadarł głowę i wybuchnął

śmiechem.

- Wie pan, panie Norris, nawet pana lubię. Jest

pan wulgarny, pozbawiony fantazji, ale ma pan

serce. Tak w kaŜdym razie twierdziła Marcia. Nie

dowierzałem jej. Nie umie oceniać ludzi. Ale

widzę, Ŝe nie jest pan pozbawiony pewnego...

wigoru. I dlatego przygotowałem wszystko tak,

jak przygotowałem.

Z pewnością Marcia wspomniała panu, Ŝe mam

bzika na punkcie stawiania ludziom wyzwań.

- Owszem.

Teraz juŜ wiedziałem, co jest nie w porządku z

drzwiami w szklanej ścianie. Był środek zimy i

nikt nie palił się do picia herbaty pod gołym

niebem na dachu czterdziestodwupiętrowego

wieŜowca. Z balkonu wyniesiono wszystkie

meble, ale drzwi nie osłonięte. Dlaczego?

- Nie przepadam za swoją Ŝoną - zakomunikował

Cressner z namaszczeniem osadzając w lufce

następnego papierosa. - To Ŝadna tajemnica.

Myślę, Ŝe nieraz panu o tym mówiła. I sądzę, Ŝe

męŜczyzna z... pańskim doświadczeniem

doskonale sobie zdaje sprawę, Ŝe kochające i

zadowolone Ŝony nie wdają się w miłostki z

lokalnym gwiazdorem tenisa na jedno jego

skinienie rakiety. Moim zdaniem Marcia jest

sztuczna, pruderyjna, marud-na, beksa, plotkara...

- Wystarczy - przerwałem mu. Uśmiechnął się

chłodno.

- Och, bardzo przepraszam. Ciągle zapominam,

Ŝe rozmawiamy o pańskiej ukochanej. Ale, ale...

jest juŜ dwudziesta szesnaście. Czy nie puszczają

panu nerwy?

Wzruszyłem ramionami.

- No cóŜ, wróćmy do tematu - powiedział i

zapalił papierosa. - Tak czy owak, jest pan

zapewne ciekaw, dlaczego, jeśli tak bardzo nie

lubię Marcii, nie chcę dać jej wolnej ręki i...

- Zupełnie mnie nie interesuje.

Rzucił mi spojrzenie spod zmarszczonych brwi.

- Jest z pana kawał egoistycznego, zaborczego,

egocentrycznego sukinkota. Dokładnie tak. Nie

da pan nikomu tknąć Ŝadnej swojej rzeczy; nawet

jeśli juŜ panu na niej nie zaleŜy.

Poczerwieniał, po czym wybuchnął śmiechem.

- Jeden zero dla pana, panie Norris. Bardzo

dobrze. Znów wzruszyłem ramionami.

- Zamierzam rzucić panu wyzwanie. Jeśli pan mu

sprosta, odejdzie stąd pan wolny, z pieniędzmi i z

kobietą. W wypadku przegranej, umrze pan.

Popatrzyłem na zegar. Nie miałem wiele do

gadania. Była dwudziesta dziewiętnaście.

- W porządku - powiedziałem.

CóŜ więcej mogłem zrobić? Grałem na zwłokę.

Musiałem mieć czas, Ŝeby obmyśleć sposób, jak

się stąd wydostać - niewaŜne, z pieniędzmi czy

bez.

Cressner podniósł słuchawkę stojącego obok

niego telefonu i wykręcił numer.

- Tony? Wariant drugi. Tak. OdłoŜył słuchawkę.

- CóŜ to za wariant drugi? - spytałem.

- Zadzwonię do Tony'ego za kwadrans i wtedy

usunie ... , kompromitujący towar z bagaŜnika

pańskiego samochodu, a sam pojazd znów

podstawi tutaj. Jeśli nie zatelefonuję, połączy się

z policją.

- Nie naleŜy pan do ludzi ufnych, prawda?

- Niech pan będzie rozsądny, panie Norris. Na

dywanie leŜy dwadzieścia tysięcy dolarów. W

tym mieście mordują dla dwudziestu centów.

- O jaki zakład panu chodzi?

Na twarzy odmalował mu się wyraz

niekłamanego bólu.

-Wyzwanie, panie Norris, wyzwanie.

DŜentelmeni rzucają wyzwanie. Zakłada się

pospólstwo.

- Skoro pan tak mówi...

-Wspaniale. ZauwaŜyłem, Ŝe zainteresował się

pan moim balkonem.

- Zdjął pan osłony.

- Tak. Po południu często tak robię. Moja

propozycja brzmi: obejdzie pan cały budynek po

gzymsie, który biegnie tuŜ pod okapem dachu.

Jeśli uda się panu ta sztuka, zgarnia pan całą pulę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: