Pajewski, Nowy ład światowy a nauka (2010).pdf

NOWY ŁAD ŚWIATOWY A NAUKA

Wstęp metodologiczny

Potocznie sądzi się, Ŝe zadaniem nauki jest odkrywanie faktów

(rozumianych jako wyniki obserwacji i eksperymentów) i systematy

zowanie ich przy pomocy struktur pojęciowych – teorii naukowych.

Ale to potoczne wyobraŜenie. W filozofii nauki znajdziemy inne. Teo

rie naukowe to coś więcej niŜ tylko narzędzie do porządkowania

odkrytych niezaleŜnie od teorii faktów. Owszem, teorie pełnią teŜ i

rolę porządkującą. Ale ich zasadnicza funkcja polega na czymś in

nym. Teorie naukowe mówią, jaka jest istota badanej rzeczywistości.

Wnikają one więc w głąb rzeczywistości, pod powierzchnię zjawisk,

ujmują prawidłowości, jakie leŜą u podstaw tego, co widać, czyli u

podstaw tego, co jest chwytane w obserwacjach i eksperymentach.

Teorie naukowe dotyczą niejawnych struktur i sposobów działania

tych struktur. Pokazują teŜ, jak owe niejawne struktury wpływają na

to, co leŜy „na powierzchni” rzeczywistości.

Pogląd, Ŝe rzeczywistość to coś więcej niŜ to, co moŜna zaobserwo

wać, Ŝe obserwacje dotyczą tylko jednego poziomu rzeczywistości i

Ŝe tych poziomów jest więcej, przy czym te głębiej połoŜone wpływają

na to, co się dzieje na poziomach wyŜszych, nazywa się esencjali

zmem. Nazwa ta pochodzi od łacińskiego słowa essentia – istota i

sugeruje istnienie istoty rzeczy i zjawisk, czegoś ukrytego pod po

wierzchnią zjawisk, co jednak, choć niewidoczne dla oka, wpływa na

to, co obserwujemy. Pogląd przeciwny – Ŝe cała rzeczywistość to

tylko to, co nazwaliśmy powierzchnią, Ŝe Ŝadnej ukrytej, niejawnej

istoty nie ma, zwie się fenomenalizmem. Nazwa ta pochodzi od łaciń

skiego słowa phenomena – zjawiska. Esencjaliści nie negują istnienia

zjawisk, ale fenomenaliści odrzucają istnienie istoty.

W historii myśli ludzkiej znajdujemy okresy, kiedy dominowali esen

cjaliści, ale i takie, kiedy dominowali fenomenaliści. Fenomenalizm,

najogólniej rzecz biorąc, wypływa z ostroŜności, z obawy, by nie mówić o

świecie, Ŝe jest w nim coś, czego naprawdę w nim nie ma. OstroŜność taka

jest chwalebna, ale jeśli rzeczywistość naprawdę jest wielopłaszczyznowa i

jeśli obserwacjom i eksperymentom poddaje się tylko jej wierzchnia warstwa,

to uczeni skazani są na tworzenie domysłów na temat głębiej połoŜonych

warstw. MoŜna od nich wymagać tylko tego, by domysły te stawiali odpowie

dzialnie, by je krytycznie testowali, by nie ulegali niesprawdzalnym fantazjom.

Fenomenalizm jest poglądem uproszczonym, nawet prostackim. Nie

tylko nie rozumie on, czym są teorie naukowe, ale nawet nie rozumie, czym

są fakty. Traktuje fakty jako coś absolutnie pewnego, niepowątpiewalnego,

danego raz na zawsze. To z tej absolutyzacji faktów wywodzi się przekonanie

fenomenalistów, ze teorie naukowe mogą tylko porządkować fakty i nie są w

stanie, a raczej: nie powinny niczego o rzeczywistości orzekać. Analizy meto

dologiczne pokazują jednak, Ŝe takie fakty, jak je rozumieją fenomenaliści, nie

istnieją. Fakty są zawsze ujmowane przez pryzmat teorii, w ich treść uwikłane

są, często w bardzo skomplikowany sposób, rozmaite teoretyczne załoŜenia.

Metodologia współczesna mówi po prostu o uteoretyzowaniu faktów. Fakty

bez takich czy innych teorii nie istnieją. Posiadanie i uŜywanie teorii jest wa

runkiem zdobywania faktów naukowych.

Nie ulega wątpliwości, Ŝe nauka współczesna ma esencjalistyczny

charakter. Wystarczy przyjrzeć się temu, co mówią najgłośniejsze dzisiejsze

teorie. Mówią one coś o czterowymiarowej przestrzeni, na przykład to, Ŝe jest

zakrzywiona, albo to, Ŝe ta sama cząstka elementarna znajduje się jednocze

śnie w kilku miejscach, albo Ŝe podstawowe elementy rzeczywistości są nie

wielkimi, nieobserwowalnymi strunami drgającymi w dziesięcio lub więcej

wymiarowej przestrzeni. Inna powszechnie akceptowana teoria mówi, Ŝe w

ciągu kilkuset milionów lat z bardzo prostych struktur biologicznych powstała

cała róŜnorodność obserwowanej dzisiaj przyrody oŜywionej.

Patrząc z tego punktu widzenia dziwimy się, Ŝe potocznie rolę nauki

sprowadza się do gromadzenia wyników obserwacji i porządkowania tych

wyników. W Ŝadnej obserwacji nie widzimy przecieŜ cztero i więcej wymiaro

wych przestrzeni lub takich przedmiotów, jak cząstki elementarne, siły jądro

we, rozszerzanie się Wszechświata czy przejścia makroewolucyjne.

Analogia społeczna

Fenomenalizmowi, który jest popularny wśród laików, ale skutecznie

przezwycięŜany w sferach naukowych, odpowiada potoczne wyobraŜenie

władzy państwowej. Obywatele kaŜdego państwa znają struktury władzy –

wiedzą, kto jest prezydentem, kto premierem, mogą po

znać urzędy ministerialne, skład parlamentu itd., itp. Spo

łeczny „fenomenalizm” sprowadza się do uznania, Ŝe są

to jedyne struktury władzy, Ŝe innych nie ma – a dokład

niej, Ŝe inne w postaci nieformalnych osobistych znajomo

ści, nielegalnych grup nacisku, struktur mafijnych nie

odgrywają istotnej roli, bo są mniej lub bardziej skutecznie

tępione. Zakłada się więc tu, Ŝe te struktury władzy, jakie

widać, są najwaŜniejsze, Ŝe innych praktycznie nie ma, bo

jeśli są, to odgrywają drugorzędną, nieistotną rolę.

Jeśli jednak w sprawach społecznych równieŜ obowiązuje

esencjalizm, jeśli pod powierzchnią jawnych struktur wła

dzy istnieją dobrze ugruntowane i działające niejawnie

istotne struktury, to sprawa z ich ujawnianiem jest znacz

nie trudniejsza niŜ z ujawnianiem struktur głębokich przy

rody przez nauki przyrodnicze. Owszem, moŜna sobie

wyobrazić, Ŝe społecznymi strukturami głębokimi zajmuje

się politologia, socjologia, historia, ale łatwo zrozumieć, Ŝe

musi to napotykać na kolosalne trudności. Skoro bowiem

istnieją niejawne struktury, a te jawne są tylko ich repre

zentacją, to te pierwsze zrobią wszystko, by fakt ich istnie

nia i działania nie przedostał się do powszechnej świado

mości. I dlatego w naukach społecznych jest inaczej niŜ w

przyrodniczych – analizy społecznych struktur głębokich z

natury rzeczy są szczątkowe, fragmentaryczne i składają

się z podejrzanych i niewiarygodnych szczegółów poda

wanych często (dla zaciemnienia sprawy?) przez podej

rzane i niewiarygodne osoby i środowiska. Sam pomysł,

Ŝe istnieją niejawne struktury władzy, jest skutecznie

wyśmiewany („masoneria i cykliści”, „spiskowe teorie

dziejów”), co moŜna rozumieć dwojako: albo jako potwier

dzenie powszechnego przekonania, Ŝe struktur tych rze

czywiście nie ma, albo jako potwierdzenie, Ŝe udaje im się

dobrze zamaskować swoje istnienie.

Rozwój nauk społecznych nie dorównuje pod tym wzglę

dem rozwojowi nauk przyrodniczych. Nauki społeczne, jak

dotąd, ślizgają się po powierzchni społecznej rzeczywisto

ści, nawet nie próbując rozstrzygać, czy istnieją struktury

głębokie, jakie to struktury i jak działają. MoŜna znaleźć

publikacje, w których się o tych strukturach mówi, ale z

reguły nie są to publikacje naukowe i mają charakter

niszowy (na przykład publikacji o masonerii jest całe mnó

stwo, ale ta mnogość publikacji nie ma niemal Ŝadnego wpływu na świado

mość ludzi). Łatwo zrozumieć, dlaczego tak jest. Naukę uprawia się dzisiaj nie

pojedynczo, gdzieś „na strychu”, ale w finansowanych przez państwo instytu

cjach. W tych warunkach bezstronne badania głębokich struktur społecznych

mają takie same szanse sukcesu, jak w PRLu badania zbrodni komunistycz

nych, np. Katynia. Owszem, jakieś badania moŜna prowadzić, ale ubocznie i

skrycie, „po partyzancku”.

W prezentowanym tekście nie zamierzam rozstrzygać sporu esencja

lizmfenomenalizm w naukach społecznych, choć nie będę ukrywał, Ŝe moje

sympatie i intuicje lokują się po stronie tego pierwszego stanowiska. Myślę, Ŝe

struktury głębokie są bardziej rozwinięte niŜ sporadycznie ujawniane przypad

ki „Rycha, Zdzicha i Mira”, choć pewnie nie tak bardzo, by istniał jakiś zaka

muflowany rząd światowy. Oficjalnie istniejące rządy nie są, moim zdaniem,

teatrzykiem marionetek, ale teŜ i nie są absolutnie niezaleŜne od rozmaitych

niejawnych wpływów, jak się twierdzi w urzędowych dokumentach. Pozwala

to zrozumieć takie dziwne przypadki, jak nietykalność pajaca wymachującego

gumowym penisem, jeśli tylko dowiemy się, Ŝe ten pajac jest członkiem Komi

sji Trójstronnej ( Opcja na Prawo 2010, nr 78, s. 8). Trudno jednak w odpo

wiedzialny sposób wypowiadać się na temat tych struktur, skoro brak jest

systematycznych badań na ten temat. Odpowiedzialnie moŜna tylko zająć się

jakimś moŜliwym do zbadania wycinkiem tego zagadnienia. I właśnie coś

takiego chcę tu zrobić – zająć się przypadkiem z historii nauki, który pokazuje,

jak częściowo ukryte i półformalne struktury opanowały The Royal Society,

najstarszą organizację naukową świata. Mam nadzieję przy tym, Ŝe ten drob

ny przykład pozwoli na szersze wnioski.

POD PR ĄD” NR 78/7273/2010

„ „„ „ I D Ź POD PR ĄD”

POD PR ĄD”

Opanowanie przez ateistów Towarzystwa Kró

lewskiego

Biblia pokazuje, Ŝe Bóg stworzył świat i nadał

mu stałe prawa, którym świat materialny będzie

stale posłuszny. Bóg Biblii, inaczej niŜ bogowie

innych religii, nie działa w nieprzewidywalny spo

sób, nie realizuje nagłych zachcianek – przeciwnie,

jest konsekwentny i przewidywalny. Dlatego chrze

ścijanie zrozumieli, Ŝe mogą przeprowadzać do

świadczenia, gdyŜ dadzą one te same wyniki, bez

względu na to, kiedy je się przeprowadzi. Właśnie

to przekonanie leŜało u podłoŜa powstania w 1660

roku w Anglii najstarszej organizacji naukowej,

Towarzystwa Królewskiego, The Royal Society. Z

68 załoŜycieli, którzy podpisali dokument zakłada

jący Towarzystwo, aŜ 48 było purytanami. ZałoŜy

ciele Royal Society byli głęboko zaangaŜowanymi

chrześcijanami. Ale stopniowo, w starannie prze

myślany sposób, Towarzystwo zostało przejęte

przez niereligijnych i antyreligijnych spiskowców.

W latach dwudziestych XVIII wieku, czyli 60

lat po powstaniu Towarzystwa, w jego ramach

powstał nieformalny „klub niewierzących” („infidel

club”), skupiony wokół Martina Folkesa. Jego zwo

lennicy uznali, Ŝe niedawno powstałe i rozwijające

się nauki przyrodnicze w rodzaju geologii wykazały

nieadekwatność, a nawet śmieszność biblijnej skali

czasu związanej ze stworzeniem. Folkes stopniowo

zwiększał swoje wpływy do tego stopnia, Ŝe jeden

ze współczesnych mu obserwatorów, pastor Wil

liam Stukeley, napisał, Ŝe gdy ktoś tylko wspomni o

MojŜeszu i jego opisie stworzenia świata, o poto

pie, o religii, o Piśmie Świętym itd., natychmiast

rozlega się głośny śmiech. Folkes został wybrany

przewodniczącym Royal Society w 1741 roku, od

kiedy to historycy nauki datują początek zeświec

czenia Towarzystwa. Gdy botanik Sir Joseph

Banks został przewodniczącym w 1778 roku, To

warzystwo Królewskie odrzuciło całkowicie ideę

Opatrzności Stwórcy, jaką głosili załoŜyciele tej

organizacji.

Siły wrogie chrześcijaństwu zdawały sobie

wówczas doskonale sprawę, jak waŜna jest nauka i

dlatego przejęcie kontroli nad Royal Society uczy

niły swoim głównym celem. „Klub niewierzących”

powstał 60 lat po powstaniu Towarzystwa. Jego

członkowie podejmowali kaŜdy wysiłek, by stopnio

wo wprowadzać do Towarzystwa swoich świeckich

kolegów, aŜ mogli przegłosować kaŜdego członka

o chrześcijańskich sympatiach i decydować o ob

sadzeniu wszystkich stanowisk. Do zdobycia sta

nowiska przewodniczącego wystarczyło im 20 lat, a

po następnych 37 latach kontrolowali juŜ Towarzy

stwo całkowicie. Cały proces trwał 118 lat.

Daje to pewne wyobraŜenie długotermino

wych celów, jakie stawiają ateiści i uporu oraz

wytrwałości w ich osiąganiu, nawet jeśli ma to

trwać całe pokolenia. Od tego momentu minęło

ponad 200 lat, a Towarzystwo zachowuje nie

zmiennie swój charakter. Widoczne to było parę lat

temu, we wrześniu 2008 roku, kiedy prof. Uniwer

sytetu Londyńskiego, Michael Reiss, będący jedno

cześnie Dyrektorem Edukacji Towarzystwa Królew

skiego, opowiedział się przeciwko wyśmiewaniu

przez nauczycieli w szkołach tych uczniów, którzy

wynieśli z domu prze

konanie o stworzeniu

świata i Ŝycia przez

Boga. Prof. Reiss sam

jest ewolucjonistą, ale

uwaŜał, Ŝe lepszą

taktyką jest cierpliwe

przedstawianie tym

uczniom faktów

świadczących o praw

dziwości ewolucjoni

zmu i fałszywości

kreacjonizmu. Taka

postawa nie przypadła

jednak do gustu jego

kolegom z Towarzystwa. Został natychmiast oskar

Ŝony o chęć nauczania kreacjonizmu na lekcjach

szkolnych i po paru dniach zmuszony do rezygnacji

z zajmowanego stanowiska w Royal Society. Naj

wyraźniej z kreacjonizmem nie moŜna dyskutować,

moŜna się z niego tylko głośno śmiać. Jest to cha

rakterystyczna postawa braku tolerancji i szacunku

dla osób o odmiennych przekonaniach.

Klub X

Sto lat po opanowaniu Towarzystwa Królew

skiego, w 1864 roku powstała grupa, o której dzi

siaj pamięta się niewiele, a która i wówczas była

mało znana, ale która przez około 30 lat wywierała

decydujący wpływ na naukę angielską. Był to tzw.

Klub X. Powstał wskutek starań Thomasa H. Hu

xleya i liczył dziewięciu członków (Busk, Frankland,

Hirst, Hooker, Huxley, Lubbock, Herbert Spencer,

Spottiswoode i Tyndall). Członkowie Klubu obsa

dzili stanowiska sekretarza, sekretarza do spraw

zagranicznych, skarbnika oraz trzech kolejnych

przewodniczących Royal Society. Poza tym sze

ściu z nich było przewodniczącymi British Associa

tion, a kilku zajmowało waŜne stanowiska w towa

rzystwach Geologicznym, Linneuszowskim oraz

Etnologicznym (C. Bibby, Scientist extraordinary ,

Pergamon 1972, s. 58). MoŜna więc sobie wyobra

zić, jak wpływowa to była grupa.

Mieli zwyczaj spotykać się na obiedzie tuŜ

przed zebraniami Towarzystwa Królewskiego. Nie

ulega wątpliwości, Ŝe na obiedzie dyskutowano

nad polityką Towarzystwa, rozstrzygano sprawy

mówców, wyborów itd. Decydowano takŜe o spra

wach innych towarzystw naukowych, zastanawiano

się nad projektami nowych muzeów i zakładaniem

nowych czasopism, ale takŜe jak walczyć z religią i

miejscem nauki w edukacji (W. Irving, Apes, An

gels and Victorians , Weidenfeld and Nicholson

1956, s. 83).

Podejmując przemyślane i zharmonizowane

działania, ci wpływowi ludzie faktycznie kontrolowa

li nie tylko sprawy Towarzystwa Królewskiego, ale

takŜe wielu innych organizacji. Byli w stanie narzu

cić kształt nauki w Anglii na wiele pokoleń. Symbo

lem ich wpływu było to, Ŝe czterech członków Klu

bu X niosło trumnę Darwina (A. Desmond, Huxley:

The Devil’s Disciple , Michael Joseph 1994, s.

138). Klub funkcjonował przez trzydzieści lat, koń

cząc działanie wskutek starzenia się i ubywania

członków.

W erze wiktoriańskiej przemysł i nauka rozwi

Thomas. H. Huxley

jały się w zawrotnym tempie. Potrzebowano wy

kształconej klasy średniej i organizowano szkoły

oraz wydziały na uniwersytetach, by spełnić tę

potrzebę. Takie grupy, jak Klub X, oczywiście sta

rały się obsadzić wszystkie moŜliwe stanowiska na

uczelniach ludźmi posiadającymi te same poglądy.

Wszyscy oni, przykładowo, byli ewolucjonistami.

Huxley, zwany „buldogiem Darwina”, wg Bibby’ego

zdecydował o powierzeniu dziewiętnastu waŜnych

stanowisk na nowo utworzonych uniwersytetach.

Nic dziwnego, Ŝe wskutek takich zabiegów w krę

gach naukowych panowała jednomyślność, Ŝe

teoria ewolucji została empirycznie udowodniona.

Wszelkie inne stanowiska były bezlitośnie tępione.

Sytuacja dzisiaj

To tylko przykład jednego kraju pokazujący,

jak nieliczne, ale dobrze zorganizowane grupy były

w stanie w ciągu kilkudziesięciu lat opanować

sytuację znacznie przekraczającą zasięg ich bez

pośrednich wpływów. PoniewaŜ stosunek kręgów

naukowych w wielu krajach, praktycznie we

wszystkich, do kreacjonizmu jest taki sam, moŜna

domniemywać, Ŝe opisany wyŜej proces przejmo

wania instytucji naukowych musiał się powtarzać i

gdzie indziej. Do standardów zachowania się elit

naukowych naleŜy niepowaŜne traktowanie próśb o

pokazanie dowodów na rzecz ewolucjonizmu.

Odpowiedzią są kpiny i wyzwiska.

Nie chcę powiedzieć, Ŝe wszystkie te środo

wiska są centralnie sterowane przez jakiś ukryty

rząd światowy. Tego rodzaju opinie wydają mi się

znacznie przesadzone. Bardziej mi odpowiada

koncepcja, jaką swego czasu wysunął Rafał Ziem

kiewicz – koncepcja roju. Środowiska takie

(dotyczy to nie tylko nauki, ale jeszcze bardziej

polityki, kultury i sztuki) działają jak rój pszczół. Nie

muszą być centralnie sterowane, choć postępują

tak, jakby były. Podejmują podobne akcje, uŜywają

podobnego języka, mają te same upodobania i

Ŝywią te same systemy wartości.

Ale nieroztropnością byłoby przypuszczenie,

Ŝe Ŝadne ukryte struktury nie istnieją. Przykład

„klubu niewierzących” oraz Klubu X z XVII i XIX

wiecznej Anglii pokazuje, Ŝe niewielkie grupy zaan

gaŜowanych ludzi, przygotowanych do pociągania

za sznurki za kotarą, mogą narzucić swoje poglądy

reszcie społeczeństwa.

Jaki związek ma Nowy Ład Światowy z ewo

lucjonizmem?

Twórca Ruchu Inteligentnego Projektu, Phillip E.

Johnson, pokazał, Ŝe ewolucjonizm dostarcza

nowego mitu stworzenia. KaŜda cywilizacja musi

umieć odpowiadać na pytanie „skąd pochodzimy?”

i „dokąd zmierzamy?”. Dotychczas odpowiedzi na

te pytania dawała religia. Ewolucjonizm daje odpo

wiedzi niereligijne. Nadaje się więc znakomicie jako

fundament dla nowej, powstającej na naszych

oczach, ateistycznej cywilizacji, dla Nowego Ładu

Światowego. Darwinowska teoria ewolucji jest

czymś więcej niŜ zwykłą teorią. Pełni rolę quasi

religijną i atak na nią jest rozumiany jako atak na

podstawy Nowego Ładu. Stąd się bierze gwałtow

ność reakcji na najmniejsze kwestionowanie ewolu

cjonizmu.

„Niewielka grupa obywateli terroryzuje władze publiczne, budzi w

wielu Polakach to, co jest niestety dla nas charakterystyczne – takie

skłonności do rozmaitych martyrologii, wywoływania rozmaitych fobii,

uprawiania takiego prymitywnego patriotyzmu o skłonnościach samo

bójczych, i to jest zaraźliwe. I dlatego powinno się z tym moŜliwie

szybko skończyć. Tym bardziej, Ŝe kościół, który tu wprawdzie nie jest

stroną, ale którego głos jest przez tych krzyŜowców, nazwijmy to,

słuchany, teŜ juŜ traci cierpliwość i widać wyraźnie, Ŝe chciałby, Ŝeby

krzyŜ znalazł się tam, gdzie powinien, czyli w kościele.”

Leszek Miller, TVP INFO, 17.08.2010r.

POD PR ĄD” NR 78/7273/2010

„ „„ „ I D Ź POD PR ĄD”

POD PR ĄD”

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: