Smith Deborah - Miejsce zwane Domem.pdf - Smith Deborah - ann-diam

Smith Deborah

Miejsce zwane Domem

Dwanaście lat temu Claire Maloney była upartym, rozpieszczonym dzieckiem najszacowniejszej

rodziny w mieście, jednak nie przeszkadzało jej to w utrzymaniu przyjaźni z Roanem Sullivanem,

dzikim, zaniedbanym półsierotą, który mieszkał w zardzewiałej przyczepie kempingowej, pośród

wraków samochodów i zwałów śmieci. Nikt z Dunderry, a już na pewno nikt z rodziny Claire, nie był

w stanie zrozumieć, co łączy tych dwoje.

Jednak Roan i Claire nie zważali na niechęć otoczenia i byli ze sobą szczęśliwi - do chwili, gdy

pewnego ponurego dnia oboje zetknęli się z przemocą i śmiercią, a Roan zniknął z życia Claire.

Dwadzieścia lat później Claire jest samotna i zagubiona, a Maloneyowie wciąż liczą na to, że

przeszłość zostanie ostatecznie pogrzebana w żyznej południowej ziemi. Nie wiedzą, że wkrótce

Roan Sullivan ponownie wkroczy w ich życie...

Od Autorki

John Power przybył do Ameryki z miasteczka Donegal w Irlandii w roku 1761. Ożenił się z Rachel Duvall z

okręgu Greenville w Karolinie Południowej. Dochowali się dwanaściorga dzieci. Ich najmłodszy syn, James

Power, poszukiwacz przygód i weteran wojny 1812 roku, wybudował dom na dzikich terenach północnej Georgii

wkrótce po tym, jak udostępniono osadnikom tereny zajmowane przez Indian z plemienia Creek, na południe od

rzeki Chattahoochee. Dom Jamesa Powera znajdował się w pobłiżu maleńkiej osady Marthasville, znanej później

jakaferminus, a jeszcze później jako Atlanta.

James Power był kowalem, mierniczym, sędzią i przewoźnikiem na barce. Zajmował się także myślistwem i

handlował z Czirokezami, zamieszkującymi tereny po drugiej stronie rzeki. Poślubił kobietę - prawdopodobnie

Czirokezkę - której nazwisko i losy pozostaną na zawsze nieznane. Ich jedyny syn, Samuel Wesley, urodził się w

roku 1830 i podczas wojny secesyjnej służył w armii Konfederatów. Jeszcze przed zakończeniem wojny urodziło

się pierwsze z sześciorga dzieci Samuela Wesleya, chłopiec o imionach Samuel Adam.

Samuel Adam Power umarł w roku 1908, kiedy jego najmłodszy syn William był jeszcze dzieckiem. William

poślubił Agnes Nettie Quarles tuż po Bożym Narodzeniu 1926 roku. Ich ślubna fotografia przedstawia dwoje

przystojnych młodych ludzi. On ma na sobie ciemny garnitur z pąkiem róży wpiętym w klapę. Ona ubrana jest w

białą, prostą sukienkę, a jej ciemne włosy ściągnięte są do tyłu i spięte małą klamerką. On siedzi, a ona stoi obok

niego i trzyma dłoń na jego ramieniu. Jego silne, duże, spracowane dłonie splecione są na lekko uniesionym

kolanie. Oboje się uśmiechają.

Pierwsza córka w rodzinie złożonej z czterech córek i czterech synów nazywa się Dora Power Brown. To moja

matka. Dorastała, bawiąc się w osadach nad rzeką zagospodarowanych ponad sto lat wcześniej przez Jamesa

Powera. Kiedy mój brat, siostra i ja byliśmy jeszcze dziećmi, spędzaliśmy tam niemal wszystkie niedziele i święta w

towarzystwie babć, dziadków, trzech ciotek, czterech wujków i piętnastu kuzynów i kuzynek

Ta książka poświęcona jest im wszystkim, w podzięce za wspomnienia, nadzieje, wspólne radości, smutki i

wzajemne wsparcie. Dedykuję ją także mojemu mężowi, który jak wielu innych, tak doskonale odnalazł się w

rodzinie o sercu równie wielkim i głębokim jak jej dziedzictwo.

Josh, Brady, Evan, Hop,

& Claire Maloney

Holt Maloney Marybeth Maloney

Joseph & Dottie Maloney Patrick & Elizabeth

Wallingford* Delaney

Howard & Alice* Maloney Thurman & Quenna Kehoe

Delaney

Liam & Emma Maloney Glen & Fiona Delaney

[wyemigrowali z Irlandii w 1838 roku]

Sean & Bridget Maloney

[wyemigrowali z Irlandii w 1838 roku]

* „Stare babcie"

Część I

Oto przychodzi dziecko człowiecze

Tu gdzie potoki, lasy dziewicze

Z wróżką pod rękę wraca z padołu

Gdzie bólu więcej Niż pojąć zdoła.

W. B. Yeats

Prolog

Zawsze myślałam, że zostanę jedną z tych dziwnych starszych dam z Południa, które rozmawiają z krzakami

pomidorów i kupują swetry dla swoich kotów. Miałam już trzydziestkę, ale już zaczynałam rozumieć, kim byłam

dotąd i dokąd zmierzam. Wiedziałam więc, że kiedy doczekam starości, celowo będę zachowywać się osobliwie.

Zacznę malować usta jaskrawoczerwoną szminką i opowiadać pikantne historyjki o mojej rodzime, a ludzie będą

wtedy mówili: „Tak, zawsze była trochę dziwna. Wiesz, co mam na myśli".

Nikt nie rozumiałby, dlaczego taka jestem, a ja nie zamierzałam tego tłumaczyć. Myślałam, że całymi dniami będę

przesiadywać w bujanym fotelu na werandzie jakiegoś okropnego domu opieki dla zniedołężniałych dziennikarzy,

upijać się burbonem z coca-colą i płakać nad losem Roana Sullivana. Byłam zaledwie dziesięcioletnią dziewczynką,

kiedy widziałam go po raz ostatni, a on piętnastolatkiem. Od tego czasu minęło dwadzieścia lat, ale ja nigdy o nim

nie zapomniałam i byłam pewna, że on też o mnie pamięta.

„Chciałabym, żeby Roamemu dobrze się ułożyło w życiu", wzdychała od czasu do czasu mama, a tato kiwał wtedy

głową, nie patrząc jej w oczy, po czym oboje szybko porzucali ten temat. Rola, jaką odegrali w wygnaniu Roana,

napełniała ich poczuciem winy, wiedzieli też dobrze, że nigdy im tego nie wybaczę. To właśnie z jego powodu nie

potrafiłam im już zaufać i odnaleźć dawnej bliskości, której tak bardzo mi brakowało, odkąd bezradna i

zrezygnowana wróciłam ze szpitala do domu.

Moi dwaj starsi bracia, Josh i Brady, w ogóle nie mówili o Roaniem. Większość czasu, który nazwałabym epoką

Roana SullWana w naszej rodzinie,

Smith Deborah - Miejsce zwane Domem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: