5. STRUKTURA GRUPY SPOŁECZNEJ
Jan Turowski, Socjologia. Małe struktury społeczne, Lublin, 19993, ss.77-105.
I. PODSTAWOWE POJĘCIA
ZBIÓR, ZBIOROWOŚĆ – pewna statystycznie wyodrębniona liczba ludzi.
KATEGORIA SPOŁECZNA – zbiorowość wyróżniona ze względu na społecznie ważną cechę, mogącą stać się podstawą kreującą powstanie grupy społecznej (np. kobiety, mężczyźni, młodzież, ludzie starzy).
ZBIOROWOŚĆ SPOŁECZNA – zbiorowość, w której członkowie danego zbioru pozostają w stosunkach społecznych, wiążących ich.
GRUPA SPOŁECZNA – zbiorowość społeczna, która wytworzyła wewnętrzną organizację i której członkowie powstają w interakcji społecznej; to zbiory ludzi, którzy w dążeniu do wspólnych wartości związani są więzią społeczną i wytworzyli wewnętrzną organizacją.
SPOŁECZNOŚĆ – pojęcie związane z określonym terytorium (np. społeczność lokalna, regionalna, miasta, wsi) lub odnoszące się do zbiorowości społecznie wielkich (np. społeczność narodowa, państwowa).
SPOŁECZEŃSTWO – kompleks grup społecznych podporządkowanych określonej grupie nadrzędnej (np. społeczeństwo katolickie, sportowe).
SPOŁECZEŃSTWO GLOBALNE (ogólne, kompleksowe, historyczne) – wielość grup społecznych zintegrowanych współcześnie przez państwo, a złączonych wspólnymi obiektywnymi warunkami bytu i pewnymi kompleksami kultury.
4 ELEMENTY KONSTYTUUJĄCE GRUPĘ SPOŁECZNĄ:
ª zbiór osób (liczebność),
ª wartości wspólnogrupowe,
ª więź społeczna,
ª wewnętrzna organizacja grupy.
II. PODSTAWOWE ZAGADNIENIA ZWIĄZANE ZE ZBIOREM OSÓB
Zagadnienie minimum osób, aby grupa społeczna mogła zaistnieć
Istnieje wiele rodzajów grup dwuosobowych (np. małżeńskie, przyjacielskie, grupy pracy). Niektórzy badacze utrzymują, że dopiero 3 osoby tworzą grupę – dopiero w takiej grupie występuje wielość stosunków interpersonalnych. W miarę wzrostu liczebności grupy wzrasta bowiem liczba możliwych stosunków w procesie interakcji: 2 osoby – 1 stosunek, 3 osoby – 3 stosunki, 4 osoby – 6 stosunków, 20 osób – 190 stosunków.
Wzór na obliczenie liczby stosunków interpersonalnych w grupie n-osobowej:
n (n – 1)/2
Grupa jest efektywna, gdy ilość jej członków jest optymalna.
Zagadnienie wpływu liczebności członków na pozostałe elementy konstytutywne grupy
Przyjmuje się następujące reguły:
· zwiększenie liczby członków zwiększa możliwość osiągnięcia celów w grupach zadaniowych, pod warunkiem, że zadania są podzielone;
· zwiększenie liczby członków w grupie zmniejsza jednolitość grupy, powoduje różnice w poglądach, zmniejsza zgodność w ujmowaniu celów grupy i zgodność działań;
· im większa liczebność grupy, tym mniejsza tendencja jej członków do aktywnego uczestnictwa w jej działaniu, pasywność większości jej członków (tzw. prawo Olsona);
· w grupach większych częstotliwość i poziom (jakość) komunikacji są niższe niż w grupach małych, a tymczasem większa częstotliwość komunikowania się i jej poziom wpływają na wzrost lojalności i zaangażowania się członków.
Zagadnienie wpływu wartości wspólnych czy organizacji wewnętrznej grupy na liczebność
Im bardziej liczebna staje się grupa, tym bardziej zachodzi konieczność tworzenia mniejszych lub specjalnych podgrup czy instytucji grupowych (np. sekcji, wydziałów, oddziałów, etc.). Gdy wzrasta liczba podgrup, wzrasta też potrzeba tworzenia zespołów koordynacyjnych, komitetów, komisji, etc. Działa tzw. prawo Parkinsona, które głosi, że każdy wzrost wielkości jakiejkolwiek części jakiejś organizacji powoduje inne wzrosty w strukturze organizacyjnej grupy.
Wewnętrzna organizacja również wpływa na liczbę członków w grupie. Arystokracja utrzymała się jako najwyższy stan w strukturze społeczeństwa dzięki zachowywaniu i strzeżeniu swej ograniczonej liczebności.
Grupy elitarne z natury swej są nieliczne, nie mogą stać się masą.
W grupach nieformalnych (np. przyjacielskie, koleżeńskie, rówieśnicze) liczba osób również jest ograniczona. Jak wykazują badania, mogą one wynosić maksymalnie 5-6 osób i obejmować około 12 stosunków interpersonalnych.
W przypadku grup nieformalnych nie da się ustalić liczby bezwzględnej członków w grupie, aby dobrze funkcjonowała.
Nie każda jednostka może stać się członkiem grupy. Każda grupa określa bowiem zespół cech, jakie człowiek powinien przejawiać, na który składają się 3 elementy:
ª wzór fizyczny – pewne cechy organizmu (wiek, wzrost, płeć, wygląd zewnętrzny), jakie powinien mieć kandydat na członka danej grupy, na które składają się cechy fizyczne, zewnętrzne cechy i środki zewnętrzne (np. ubiór, specjalne odznaki); jest to kompleks cech, który w oczach otoczenia i grupy najbardziej odróżnia członków tej grupy od innych; wzór fizyczny pełni rolę środka identyfikacji jednostki jako członka określonej grupy oraz wskaźnika kontaktów, w jakie z nim można wchodzić; wzór fizyczny to komunikat o systemie wartości obowiązującym w grupie; żeby funkcjonować w danym kontekście grupowym należy ten wzór zastosować – jest to istotne, ponieważ świat wartościujemy zwykle za pomocą tego, co widzimy.
ª wzór zewnętrzny;
ª wzór osobowościowy (moralny).
III. WARTOŚCI WSPÓLNOGRUPOWE – FUNKCJE GRUPY
Istnieją dwie wersje określania ośrodka grupowego:
· wspólne wartości, zadania jakie członkowie stawiają przed sobą, zwane również dobrem wspólnym, celem, wspólnymi potrzebami;
· funkcje, obserwowalne konsekwencje, rezultaty, skutki.
IV. WIĘŹ SPOŁECZNA
WIĘŹ SPOŁECZNA, GRUPOWA – uzależnienie się bądź zjednoczenie członków danego zbioru ludzi wokół określonych wartości czy pełnionych funkcji społecznych.
Termin pojmowany bywa jako:
· organizacja grupy – właściwości czy funkcje oraz wewnętrzna organizacja grupy;
· odrębny czynnik konstytutywny grupy:
¨ stosunki społeczne wiążące członków grupy,
¨ świadomość grupowa,
¨ więź o charakterze strukturalno-świadomościowym.
1. WIĘŹ SPOŁECZNA JAKO ORGANIZACJA GRUPY- KONCEPCJA INTEGRACYJNA
Jan Szczepański określił więź społeczną jako zorganizowany system elementów składowych grupy, który obejmuje stosunki społeczne, instytucje grupowe, środki kontroli społecznej, jednostki, podgrupy i inne elementy. Ma on zapewnić trwanie i rozwój grupy, zaś organizacja grupy jako układ elementów zapewnia współżycie członków.
Rola więzi społecznej:
¨ jest nieodzownym elementem trwałej i rozwijającej się zbiorowości,
¨ powoduje wewnętrzną spójność (integracja),
¨ zapewnia zaspokojenie potrzeb indywidualnych i zbiorowych,
¨ zapewnia lojalność członków wobec całości,
¨ wywołuje przeciwstawienie się innym zbiorowością lub współpracę z nimi.
INTEGRACYJNA KONCEPCJA ujmuje więź nie jako element konstytutywny grupy. W ujęciu tym więź jest zjawiskiem istniejącym autonomicznie, poza grupą.
2. WIĘŹ SPOŁECZNA JAKO CZYNNIK KONSTYTUTYWNY GRUPY
Traktowanie więzi jako czynnika konstytutywnego (w rozumieniu psychospołecznym, strukturalnym i dwuaspektowym) dominuje w socjologii konwencjonalnej.
a) WIĘŹ JAKO ŚWIADOMOŚĆ GRUPOWA- KONCEPCJA PSYCHOSPOŁECZNA
Więź bywa określana mianem świadomości grupowej, zbiorowej i traktowana jest jako poczucie łączności lub solidarności. Inny termin określający więź to identyfikacja – utożsamianie jednostki z grupą.
Autorzy ujmujący więź jako świadomość:
v Comte August – więź jako naturalne dążenie do współdziałania;
v Durkheim Emile – świadomość zbiorowa, czyli przedstawienia zbiorowe jako zespół wierzeń, uczuć, idei, które trwają w grupie mimo wymiany pokoleń;
v Newcomb Theodore – więź jako podobieństwo orientacji dwóch lub więcej osób w stosunku do czegoś, podobieństwo postaw czy podobieństwo stosunku do tych samych wartości;
v Ossowski Stanisław – więź jako aprobująca świadomość przynależności do grupy, tendencja do zachowania najważniejszych konformizmów grupowych, kult wspólnych wartości, świadomość wspólnych interesów, gotowość do przedkładania interesu grupy nad swój.
Ossowski wykazał, że określenie „identyfikacja” nie jest prawidłowe, bo członek może się identyfikować zarówno z grupą swoją, jak i z grupą do której aspiruje. Przywołał określenie Znanieckiego „intencjonalne współdziałanie”.
Rodzaje więzi społecznej według Ossowskiego:
· dystrybutywna – jeśli łączność, solidarność jest następstwem łączności jednostki z członkami grupy;
· kolektywna – gdy jednostka identyfikuje się z celami, postawami postulowanymi dla członka.
Ossowski określa więź mianem postawy – postawy bowiem zawierają poglądy jednostki na grupę, emocjonalne nastawienia do grupy, dążenia, gotowość do odpowiedniego zachowania względem grupy.
b) WIĘŹ JAKO ZESPÓŁ STOSUNKÓW- KONCEPCJA STRUKTURALNA
v Spencer Herbert – więź jako układ zależności wzajemnych, wynikających z podziału funkcji lub pracy;
v Lewin Kurt;
v Ogburn F., Nimkoff M. – grupa różni się od kategorii statystycznej czy społecznej tym, że zbiór jednostek jest w niej powiązany uwzorowanymi wzajemnymi interakcjami, czyli stosunkami;
v Szczepański Jan – więź jako ogół stosunków zachodzących między członkami grupy, podporządkowanych jednemu stosunkowi dominującemu.
KONCEPCJA STRUKTURALNA ujmuje więź jako ogół stosunków społecznych wiążących jednostki w grupie z jednym stosunkiem czy stosunkami społecznymi.
Stosunek społeczny – system unormowanych czynności czy też świadczeń, wykonywanych przez partnerów stosunku (jednostki, grupy) na podstawie wzajemnych uprawnień i obowiązków wynikających z określonej podstawy zależności.
Elementy składowe stosunku:
¨ podstawa zależności (np. przedmiot, postawa, interes, sytuacja, pochodzenie w stosunkach pokrewieństwa, bliskość zamieszkania w stosunkach sąsiedzkich) – każdy stosunek ma inną podstawę zależności. Wyróżnia się dwa rodzaje zależności:
§ obiektywne, instytucjonalne, sformalizowane, przedmiotowe – wynikają ze struktury i funkcjonowania społeczeństwa,
§ intencjonalne, osobowościowe, nieformalne, podmiotowe, subiektywne – zależą od indywidualnych zamierzeń jednostki;
¨ układ wzajemnych uprawnień, obowiązków i oczekiwań;
¨ system wzajemnych czynności regulowanych czy oczekiwanych przez partnerów.
c) WIĘŹ O CHARAKTERZE STRUKTURALNO-ŚWIADOMOŚCIOWYM
Więź społeczna ma charakter dwuaspektowy:
~ psychospołeczny – bo zachodzi w świadomości ludzi,
~ strukturalny – bo obiektywizuje się w działaniach zinstytucjonalizowanych.
Oba aspekty mogą być zharmonizowane. Może też zachodzić sprzeczność, a także asymetryczność – polega na różnych rodzajach niepokrywania się obu aspektów.
Typologia więzi społecznych według Pawła Rybickiego:
§ naturalna – występuje w grupach, w których pochodzenie i pokrewieństwo tworzą podstawy społecznego powiązania ludzi i ich wzajemnej przynależności (np. w społeczeństwach plemiennych i grupach etnicznych);
§ zrzeszeniowa – powstaje na zasadzie dobrowolnych związków kreowanych przez ludzi, którzy przystępując do danego zrzeszenia uzależniają się wzajemnie od siebie i zobowiązują do odpowiednich działań (np. w organizacjach społecznych, spółdzielniach, związkach zawodowych);
§ stanowiona – przeciwieństwo zrzeszeniowej; występuje w takich zbiorowościach, w których podziały członków i systemy styczności i stosunki zostają narzucone z zewnątrz lub ustalone siłą czy też prawem stanowionym przez szersze grupy społeczne (np. państwo). W grupach tych dominuje więź strukturalna (np. w internatach, domach poprawczych, więzieniach, obozach koncentracyjnych, wojsku).
3
SOCJOLOGIA GRUP SPOŁECZNYCH - ĆWICZENIA
Piffony