A. i B. Strugacki - Hotel pod poległym alpinista.pdf - Arkadij i Borys Strugaccy - apolloorfeusz

Arkadij i Borys Strugaccy

Hotel pod poległym alpinistą

(Otiel „U Pogibszego Alpinista”)

Przekład Irena Lewandowska

Jak donoszą agencje prasowe, w departamencie Vaingi w pobliżu miasta Muir

wylądował pojazd latający, z którego wysiadły żółtozielone człowieczki, każdy miał po

trzy nogi i ośmioro oczu. Łasa na sensacje bulwarowa prasa pospiesznie obwołała ich

przybyszami z Kosmosu...

Rozdział I

Zatrzymałem samochód, wysiadłem i zdjąłem ciemne okulary. Wszystko wyglądało

tak, jak opowiadał Segut. Hotel był jednopiętrowy, żółtawozielony, a nad wejściem

pięknie prezentował się szyld-nekrolog Pod Poległym Alpinistą. W wysokich,

gąbczastych zaspach po obu stronach werandy sterczały różnokolorowe narty –

naliczyłem siedem sztuk, w jednej siedział but. Z dachu zwisały faliste, zmętniałe sople

grubości ręki. Z ostatniego okna po prawej stronie parteru wyjrzała czyjaś pobladła

twarz, jednocześnie otworzyły się frontowe drzwi i na werandzie pojawił się łysy, krępy

człowiek w rudej futrzanej kamizelce na śnieżnobiałej nylonowej koszuli. Podszedł

ciężkim, powolnym krokiem i zatrzymał się przede mną. Miał grubo ciosaną twarz i kark

zapaśnika wagi ciężkiej. Nie patrzył na mnie. Jego melancholijne spojrzenie wypełnione

dostojnym smutkiem błądziło gdzieś poza mną. Niewątpliwie był to sam Alec Cenevert,

właściciel hotelu i doliny Wilcza Gardziel.

– Tam... – powiedział nienaturalnie niskim i głuchym głosem. – Tam właśnie to

wszystko się stało. – Wskazał dłonią, w której trzymał korkociąg. – Na tej grani...

Odwróciłem się i mrużąc oczy, spojrzałem na siwą, przerażającą i prawie pionową

skałę zamykającą dolinę od zachodu, na białawe języki śniegu, na grzebieniastą turnię,

wyraźną, jakby narysowaną na soczystoniebieskiej powierzchni nieba.

– Pękł karabinek – wciąż tym samym głuchym głosem ciągnął właściciel – dwieście

metrów w linii prostopadłej spadał w dół, ku śmierci, i nie miał się o co zaczepić na

gładkiej skale. Być może krzyczał. Nie słyszał go nikt. Być może się modlił. Słyszał go

tylko Bóg. Potem dosięgnął zbocza i usłyszeliśmy huk lawiny, ryk obudzonej bestii,

głodnej i żarłocznej i ziemia zadrżała, kiedy runął na nią wraz z czterdziestoma dwoma

tysiącami ton krystalicznego śniegu...

– Po cholerę go tam poniosło? – zapytałem, patrząc na złowieszczą skałę.

– Niech mi pan pozwoli powrócić w przeszłość – powiedział właściciel, skłonił

głowę i pięść z korkociągiem przyłożył do łysego czoła.

Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak opowiadał Segut. Tylko psa nigdzie nie było

widać, choć zauważyłem mnóstwo jego śladów i obok ganku, i wokół nart. Wróciłem do

samochodu i wyciągnąłem koszyk z butelkami.

– Pozdrowienia od inspektora Seguta – powiedziałem i właściciel natychmiast

z ochotą powrócił w teraźniejszość.

– Zacności człowiek – powiedział zadziwiająco normalnym głosem. – Co u niego

słychać?

– Wszystko w najlepszym porządku – powiedziałem, wręczając mu koszyk.

– Jak widzę, nie zapomniał naszych wieczorów przy kominku.

– O niczym innym nie mówi – powiedziałem i chciałem zawrócić do samochodu, ale

gospodarz złapał mnie za rękę.

– Ani kroku w tył! – oświadczył surowo. – Tym zajmie się Kaisa. Kaisa! – zagrzmiał

niczym trąba.

Na werandę wybiegł pies – wspaniały bernardyn wielkości cielaka, biały w żółte łaty.

Jak już wiedziałem skądinąd, pies ten był wszystkim, co pozostało po Poległym

Alpiniście, jeżeli nie liczyć niektórych drobiazgów eksponowanych w pokoju muzeum.

Nie byłem daleki od tego, żeby sobie obejrzeć, jak ten pies o damskim imieniu będzie

wyładowywał mój bagaż, ale właściciel mocarną dłonią popchnął mnie w kierunku

domu.

Przeszliśmy przez mroczny hol, w którym trwał jeszcze ciepły zapach zagasłego

kominka i słabo lśniły lakierem modne niskie stoliki, skręciliśmy korytarzem na lewo

i Cenevert pchnął ramieniem drzwi z napisem Biuro. Zostałem posadzony w wygodnym

fotelu, a dźwięcznie bulgoczący koszyk znalazł przytulne schronienie w kącie. Właściciel

otworzył leżącą na biurku ogromną księgę.

– Przede wszystkim pozwoli pan, że się przedstawię – powie – dział, w skupieniu

oczyszczając paznokciem stalówkę wieczne – go pióra. – Jestem Alec Cenevert,

właściciel hotelu i mechanik z zawodu. Zauważył pan oczywiście wiatraki przy

wyjeździe z Wilczej Gardzieli?

– Ach, więc to były wiatraki?

– Tak. Silniki napędzane wiatrem. Sam je skonstruowałem i sam zbudowałem. Tymi

oto rękoma.

– Co pan powie... – wymamrotałem.

– A tak. Sam. I jeszcze wiele innych rzeczy.

– Gdzie mam to zanieść? – zapytał za moimi plecami przeraźliwie cienki kobiecy

głos.

Odwróciłem się. W drzwiach, z moją walizką w ręku, stała pulchniutka, różowiutka

baryłeczka, mniej więcej dwudziestopięcioletnia, rumiana, o szeroko rozstawionych

i szeroko otwartych błękitnych oczach.

– To jest Kaisa – oznajmił właściciel. – Kaisa! Ten pan przywiózł nam pozdrowienia

od inspektora Seguta. Pamiętasz pana Seguta, Kaisa? Ty powinnaś go pamiętać.

Kaisa natychmiast zaczerwieniła się i zasłoniła twarz dłonią.

– Pamięta – wyjaśnił mi gospodarz. – Zapamiętała go... T-tak... Zatem umieszczę

pana pod numerem 4. To najlepszy pokój w całym hotelu. Kaisa, zanieś walizkę pana m-

mm...

– Glebsky – powiedziałem.

– Zanieś walizkę pana Glebsky’ego pod czwórkę... Wyjątkowa idiotka – zawiadomił

mnie nawet z niejaką dumą, kiedy pulpecik zniknął. – Swego rodzaju fenomen... A więc,

panie Glebsky? – spojrzał na mnie wyczekująco.

– Peter Glebsky – podyktowałem. – Inspektor policji. Urlop. Dwutygodniowy. Sam.

Właściciel starannie notował te wszystkie informacje ogromnymi, koślawymi

literami. W czasie kiedy pisał, do biura, stukając pazurami po linoleum, wszedł

bernardyn. Spojrzał na mnie, mrugnął jednym okiem i nagle z hałasem, jaki wydaje

rzucona na podłogę wiązka drzewa, klapnął koło sejfu i położył pysk na łapie.

– To Lelle – zakręcając pióro, powiedział właściciel. – Sapiens. Wszystko rozumie,

w trzech europejskich językach. Pcheł nie ma, ale linieje.

Lelle westchnął i przeniósł pysk na drugą łapę.

– Chodźmy – powiedział właściciel, wstając. – Zaprowadzę pana do pokoju.

Ponownie minęliśmy hol i poszliśmy schodami na górę.

– Obiad jest o szóstej – opowiadał właściciel. – Ale coś przekąsić można o każdej

porze, a i wypić coś orzeźwiającego. O dziesiątej wieczorem lekka kolacja. Tańce, bilard,

karty, pogawędki przy kominku.

Weszliśmy na pierwsze piętro i z korytarza skręciliśmy na lewo. Od razu przy

pierwszych drzwiach Cenevert się zatrzymał.

– To tu – powiedział dawnym, głuchym głosem. – Proszę.

Otworzył przede mną drzwi, wszedłem do środka.

– Od tego właśnie pamiętnego i strasznego dnia... – zaczął i nagle zamilkł.

Pokój był przyzwoity, chociaż może nieco ciemny. Story zaciągnięte, na łóżku nie

wiadomo dlaczego – ciupaga. Pachniało świeżym dymem tytoniowym. Na oparciu

krzesła, stojącego pośrodku pokoju, wisiała czyjaś brezentowa kurtka, a na podłodze

obok krzesła leżała gazeta.

– Hm... – powiedziałem nieco zaskoczony. – Wydaje mi się, że ktoś tu już mieszka.

Właściciel milczał. Jego uwagę przykuł stół. Na stole nie było niczego szczególnego,

stała na nim tylko popielniczka z brązu, a w popielniczce leżała fajka z prostym

ustnikiem. Chyba Dunhil. Z fajki unosił się dymek.

– Mieszka... – odezwał się wreszcie właściciel. – Czy naprawdę mieszka?... Zresztą

dlaczego by nie?

Do głowy nie przychodziła mi żadna odpowiedź, czekałem, co będzie dalej. Mojej

walizki nigdzie nie było widać, ale za to w kącie stał kraciasty sakwojaż z nalepkami

niezliczonych hoteli. Nie mój sakwojaż.

– Tutaj – głos właściciela ponownie nabrał mocy – przez sześć lat od tego

A. i B. Strugacki - Hotel pod poległym alpinista.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: