Sandemo Margit - Ucieczka.pdf - NOWE EBOOKI - ania.85

MARGIT SANDEMO

UCIECZKA

Tytuł oryginału: „Farlig flukt”

ROZDZIAŁ I

Johanna oparła głowę o wyblakłą od słońca ścianę wieży

obserwacyjnej. Czuła się zmęczona i nieszczęśliwa, a jej zwykły

optymizm zniknął zupełnie.

Zawsze pragnęła tylko jednego: żyć w zgodzie z bliźnimi. Nigdy nie

chciała nikogo zranić, próbowała traktować wszystkich życzliwie. Po

prostu lubiła ludzi. I co ją teraz spotyka? Co takiego zrobiła? Co się

właściwie stało?

Przyjaciele odwrócili się do niej plecami. I ktoś ją ścigał. Polował jak

na dzikie zwierzę... Ktoś z piątki przyjaciół. Nie, raczej z czwórki. Piąty

nie był przeciwko niej. Lecz on... Nagle roześmiała się krótkim, pełnym

goryczy śmiechem. Od niego nie mogła się spodziewać jakiejkolwiek

pomocy.

Nie chciała patrzeć na Robina, zamkniętego razem z nią w wieży.

Trudno jednak ciągle odwracać wzrok. Stał, spoglądając ponad barierką i

udając, że nie zauważa dziewczyny. Jego szaroniebieskie oczy z gęstymi,

ciemnymi rzęsami, które tak bardzo kontrastowały z włosami

popielatoblond, wpatrywały się jak zwykle w to, co odległe i nieznane,

gdzie nikt niepowołany nie mógł wtargnąć. Johanna zastanawiała się, jak

musi się czuć ten dziwny, przystojny chłopak, rozmyślnie unikający

wszelkich kontaktów z ludźmi, uwięziony teraz z młodą kobietą na takim

pustkowiu.

Nie musiała długo zgadywać. Odwrócił głowę i spojrzał na nią

Johanna niemal czuła wysyłane przez Robina fale niechęci. Czy również z

jego strony groziło jej niebezpieczeństwo? Niebezpieczeństwo, które kryło

się gdzieś w duszy tego mężczyzny, niczym lawa w uśpionym wulkanie?

Odwróciła się, żeby nie widzieć chłodu jego oczu, i spojrzała przez

szczelinę między rozeschniętymi deskami. W dole rozciągał się ogromny

las, częściowo skryty we mgle. Tylko pojedyncze skały i wysokie świerki

wystawały z tej zimnej i wilgotnej masy. Johanna patrzyła na nadciągającą

mgłę - obserwowała, jak pełznie w górę, prześlizguje się przez świerkowy

las i skrada po omacku ponad trzęsawiskiem niczym szarobiałe łapy

upiornej zjawy. Przyszła tu w ślad za nią aż na wzgórze. Johanna ukryła

się w tej wieży przed kimś, kto ją ścigał. Słyszała nawoływania przyjaciół,

lecz nie miała odwagi nikomu zaufać.

Kiedy Robin wchodził na wieżę po schodach, skuliła się ze strachu.

Wtedy usłyszała, że ktoś zatrzasnął drzwi na dole i zamknął je od zewnątrz

na klucz. Ten, kto ją tropił, nie domyślał się widocznie, że dziewczyna już

tu jest. Chciał po prostu uwięzić Robina, żeby nie przeszkadzał w pogoni.

Johanna nic nie rozumiała. Przecież życzyła wszystkim dobrze.

Dlaczego więc ściąga na siebie tylko nienawiść? Nienawiść i coś jeszcze

gorszego - czające się niebezpieczeństwo...

Jak właściwie tu trafiłam? pomyślała zmęczona. W jaki sposób, do

licha, ugrzęzłam w tej absurdalnej sytuacji? Jeszcze kilka dni temu

wiodłam spokojne i szczęśliwe życie, a teraz siedzę uwięziona tu na

pustkowiu razem z tym dziwakiem nienawidzącym ludzi, który najchętniej

posłałby mnie tam, gdzie pieprz rośnie!

Johanna usiłowała zapomnieć o swym obecnym położeniu i cofnęła

się w myślach do okresu, kiedy jej świat był światem bez trosk, a

przyjaciele - prawdziwymi przyjaciółmi...

Wszystko zaczęło się niewinnie. Minęło dużo czasu, zanim Johanna

się zorientowała, że pozornie błahe wydarzenia dnia codziennego

zapowiadają coś niedobrego.

Pierwsze niepokojące sygnały zmian w jej dość monotonnym, lecz

jednak bezpiecznym życiu pojawiły się pewnego całkiem zwykłego ranka,

lub, ściślej mówiąc, przedpołudnia.

Drobny, nieśmiały promyk słońca przedarł się na ciemne podwórze

domu w zachodniej części miasta i dotarł do wysokich okien na parterze.

Johanna przekręciła się na łóżku i podążyła wzrokiem za promykiem,

który ostrożnie zbliżał się do dostojnej narzuty z pluszu. Dziewczyna

westchnęła i ułożyła ręce pod głową, wpatrując się w pulchne aniołki z

gipsu kłębiące się wzdłuż listwy sufitowej ponad ciemnymi tapetami.

Pokój był nieduży, lecz mimo to najwyraźniej przeznaczony dla

olbrzymów, bo miał chyba z pięć metrów wysokości. W jednym rogu stał

dumnie piec kaflowy, najwyraźniej od dawna nie używany. Zegar w holu

wybijał z wyrzutem jedenastą.

Johanna spojrzała na drugie łóżko, na którym spod kołdry wystawała

głowa cała w wałkach.

- Późno wczoraj wróciłaś - zagadnęła nieśmiało.

- Mmm - usłyszała mruknięcie w poduszkę. Mette nie zamierzała

widocznie niczego wyjaśniać.

Cieszę się, że mogłam zaproponować Mette mieszkanie, kiedy

przyjechała za mną do miasta, pomyślała Johanna życzliwie. Biedna

Mette! To nic przyjemnego znaleźć się samej w dużej, obcej

miejscowości, wiem z własnego doświadczenia. Miałam naprawdę

szczęście, że trafiła mi się taka przyjaciółka. Mette jest bardzo miła,

wzruszająco dziecinna i bezradna. To świetnie móc jej pomagać.

O, tak, Mette rzeczywiście potrafiła zachowywać się przymilnie, lecz

Johanna była zbyt łatwowierna, by zauważyć, że po każdym przypływie

sympatii ze strony przyjaciółki następowała prośba o pożyczenie pienię-

dzy, rajstop lub innych rzeczy, i tylko się cieszyła, że może pomóc.

Dzielimy się wszystkim, myślała naiwnie Johanna. Nawet Willym.

Willy, tak... Johanna spotkała go na jakimś przyjęciu. Uważał, że jest

zabawna i „świeża” z tymi ufnymi, pełnymi nadziei oczami i szczerym

uśmiechem. Sprawiała wrażenie bardzo niewinnej w porównaniu z

dziewczynami, wśród których się obracał. Willy pracował jako sekretarz w

jakimś ministerstwie i miał sławę bożyszcza kobiet, a także playboya.

Johanna podziwiała go bezgranicznie i jako osoba szczodra, jaką

była, nie chciała zachować tego skarbu wyłącznie dla siebie, lecz

przedstawiła go Mette. Bardzo się ucieszyła, że tych dwoje wkrótce

zostało przyjaciółmi. Wspólnie tworzyli zgrane trio i w ostatnim czasie

spotykali się po kilka razy w tygodniu. A co najlepsze - planowali spędzić

we troje wakacje na łodzi żaglowej Willy'ego!

Jednak zamierzali wyjechać dopiero w drugiej połowie lipca, kiedy

Willy dostanie urlop. Mette nie znalazła jeszcze żadnej pracy, a Johanna,

która właśnie skończyła zastępstwo jako nauczycielka, musiała najpierw

przenieść się do chaty swojego wuja i zaopiekować psami i

gospodarstwem podczas jego nieobecności.

Miło było popatrzeć na Mette, nawet taką rozespaną i nieuczesaną. O

sobie samej natomiast Johanna myślała, że „przy pewnym oświetleniu

sprawia wrażenie osoby o intrygującej urodzie” - w przytłumionym

świetle, padającym ukośnie z góry, przy lekko wysuniętej brodzie i na

wpół przymkniętych oczach. Na co dzień jednak wygląda jak najbardziej

Sandemo Margit - Ucieczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: