Żołnierz polski.pdf

Żołnierz polski

Ze spuszczoną głową, powoli

idzie żołnierz z niemieckiej niewoli.

Dudnią drogi, ciągną obce wojska,

a nad nimi złota jesień polska

Usiadł żołnierz pod brzozą u drogi,

opatruje obolałe nogi.

Jego pułk rozbili pod Rawą,

a on bił się, a on bił się krwawo,

szedł z bagnetem na czołgi żelazne,

ale przeszły, zdeptały na miazgę.

Pod Warszawą dał ostatni wystrzał,

potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza.

Jego dom podpalili Niemcy!

A on nie ma broni, on się nie mści...

Hej, ty brzozo, hej ty brzozo - placzko,

smutno szumisz nad jego tułaczką,

opłakujesz i armię rozbitą,

i złe losy, i Rzeczpospolitą...

Siedzi żołnierz ze spuszczoną głową,

zasłuchany w tę skargę brzozową,

bez broni, bez orła na czapce,

bezdomny na ziemi-matce.