'Pieczary i Lochy Południowo-Zachodniej Części Ziemi Kłodzkiej' - Zagożdżon Paweł P.pdf

(574 KB) Pobierz
pielgrzymy01.pdf
PAWEŁ P. ZAGO¯D¯ON
PIECZARY I LOCHY
POŁUDNIOWO-ZACHODNIEJ
CZÊŒCI ZIEMI KŁODZKIEJ
Doœæ powszechnie znane s¹ krajoznawcze (np. Orlica), przyrodnicze (Tor-
fowisko pod Zieleñcem), zdrojowe (m.in. Duszniki, Polanica czy Długopole)
czy zwi¹zane z uprawianiem sportów zimowych (Zieleniec) atrakcje obszaru
wymienionego w tytule. W odró¿nieniu od nich, o wiele mniej wiadomo na te-
mat obiektów podziemnych. Maj¹ one rozmaity charakter i zachowane s¹ w
bardzo ró¿nym stanie – przewa¿aj¹ca ich czêœæ niestety nie dotrwała do naszych
czasów. Tym bardziej temat wydaje siê wart poruszenia, gdy¿ niedługo zagin¹æ
po nich mo¿e nie tylko wszelki œlad, ale i pamiêæ. Interesuj¹ce s¹ zarówno
aspekty dotycz¹ce ich powstania, jak te¿ historia odkrywania i badañ. Jak mo¿-
na wnioskowaæ z tytułu, mowa tu bêdzie o obiektach pochodzenia naturalnego
(jaskinie krasowe 1 ) oraz o pozostałoœciach robót górniczych (sztolnie).
Powstawanie zarówno naturalnych podziemnych pró¿ni, jak te¿ wyrobisk
górniczych było œciœle zwi¹zane z rodzajem skał i minerałów. Zatrzymajmy siê
wiêc najpierw przy budowie geologicznej krystalicznego podło¿a południowo-
zachodniej czêœci ziemi kłodzkiej. Na mapach [m.in. 4, 5, 19] widaæ, ¿e do-
minuj¹ tu ró¿norodne łupki łyszczykowe 2 i gnejsy 3 , a w mniejszych iloœciach wy-
stêpuj¹ amfibolity 4 oraz niewielkie wkładki wapieni i dolomitów krystalicznych
(zwanych ogólnie marmurami). Skały te powstały w wyniku nało¿enia siê kilku
ró¿nych procesów geologicznych. Jak dowodz¹ badania mikroskamieniałoœci
zachowanych w niektórych skałach Gór Bystrzyckich, od koñca proterozoiku 5
1 Jaskinie krasowe – jaskinie utworzone w wyniku rozpuszczania skał krasowiej¹cych przez
wody (w odró¿nieniu od jaskiñ lodowcowych, wulkanicznych, szczelinowych i in.).
2 Łupki łyszczykowe – skały metamorficzne o doskonałej podzielnoœci płasko równoległej,
zawieraj¹ce du¿¹ iloœæ łyszczyków.
3 Gnejsy – skały metamorficzne zbudowane głównie ze skaleni, kwarcu i łyszczyków,
posiadaj¹ce wyraŸne tekstury kierunkowe.
4 Amfibolity – ciemne skały metamorficzne zbudowane z amfiboli i skaleni.
5 Era proterozoiczna – młodszy fragment eonu prekambryjskiego; okres dziejów Ziemi od
2,5 mld lat do 590 mln lat temu.
94
81355182.001.png
poprzez kambr 6 do ordowiku 7 osadzały siê w morzu monotonne piaski i iły, a
gdzieniegdzie powstawały niewielkie wkładki wapieni, dolomitów i margli [14].
Œrodowisko, w jakim zachodziła ta doœæ spokojna sedymentacja, porównaæ
mo¿na do współczesnych skłonów kontynentalnych [7]. Od czasu do czasu
spokój ów przerywany bywał zjawiskami bardzo gwałtownymi – erupcjami wul-
kanów. Nastêpnie ten osadowo-wulkanogeniczny zespół został pogr¹¿ony w
głêbokich partiach skorupy ziemskiej (wœród geologów nie ma jednomyœlnoœci
co do tego, kiedy dokładnie to nast¹piło) i uległ metamorfizmowi regionalne-
mu 8 . W jego wyniku z piasków i iłów utworzyły siê ró¿norodne łupki łyszczy-
kowe, skały wêglanowe przekształciły siê w soczewy marmurów, a skały wulka-
nogeniczne w amfibolity wystêpuj¹ce miejscami (np. w okolicy Gniewoszowa
i ruin zamku Szczerba) w doœæ znacznych iloœciach. Jeszcze póŸniej wzrost tem-
peratury spowodował lokalne intruzje magm granitowych, które równie¿ uległy
wtórnej metamorfozie i dziœ maj¹ postaæ tzw. gnejsów bystrzyckich. Ostatecz-
nie (ju¿ w trakcie orogenezy waryscyjskiej 9 ) zaznaczyła siê działalnoœæ wul-
kaniczna oraz utworzyły siê liczne uskoki, wskutek których powstała widoczna
dziœ skomplikowana mozaika skalna. Tym procesom towarzyszyła aktywnoœæ
hydrotermalna 10 , która równie¿ w trakcie orogenezy waryscyjskiej doprowadzi-
ła do powstania koncentracji ró¿norodnych minerałów rudnych [7]. Mo¿na
wœród nich wymieniæ zwi¹zki ¿elaza [7, 13], miedzi, ołowiu i srebra [13], ko-
baltu [29], a nawet uranu [7].
Pieczary
Jaskinie mog¹ siê formowaæ w skałach podlegaj¹cych tzw. krasowieniu, tj.
rozpuszczaniu przez wody kr¹¿¹ce w górotworze i tworzeniu w konsekwencji
rozległych podziemnych pró¿ni. Na terenie Gór Bystrzyckich i Orlickich s¹ to
wspomniane ju¿ wapienie i dolomity krystaliczne. Wydaje siê, ¿e procesy kra-
sowe rozwijały siê tu ju¿ w doœæ zamierzchłej przeszłoœci. W jednym ze starych
kamieniołomów marmuru natrafiono bowiem na nietypow¹ strukturê, któr¹
6 Kambr – okres ery paleozoicznej trwaj¹cy od 590 do 505 mln lat temu.
7 Ordowik – okres ery paleozoicznej trwaj¹cy od 505 do 440 mln lat temu.
8 Metamorfizm regionalny – metamorfizm skał wywołany pogr¹¿eniem znacznego obszaru
i wywołanym przez to zwiêkszeniem ciœnienia i temperatury.
9 Orogeneza – ruchy skorupy ziemskiej wystêpuj¹ce w ograniczonym czasie na
ograniczonym obszarze, powoduj¹ce silne deformacje skał i wypiêtrzenie pasm górskich.
Orogeneza waryscyjska (hercyñska) – orogeneza trwaj¹ca od górnego dewonu, przez karbon
do pocz¹tku permu (tj. od ok. 370 do 260 mln lat temu).
10 Działalnoœæ hydrotermalna – procesy zachodz¹ce w skałach w wyniku kr¹¿enia silnie
zmineralizowanych gor¹cych roztworów wodnych.
95
81355182.002.png
Ryc. 1. Lokalizacja omawianych jaskiñ i rejonów prac górniczych na terenie Gór
Bystrzyckich i Orlickich.
zinterpretowano jako tzw. kieszeñ krasow¹ 11 wypełnion¹ materiałem o wieku
karboñskim 12 [12]. A wiêc ju¿ przed około 300 milionami lat mogły powstawaæ
w marmurach gór Orlickich i Bystrzyckich jakieœ systemy krasowe, byæ mo¿e
były to nawet jaskinie.
Spoœród współczesnych, w sensie geologicznym, jaskiñ wymieniæ mo¿na
cztery: Soln¹ Jamê koło Ró¿anki, tzw. Złot¹ Sztolniê koło Zieleñca oraz jas-
kinie w Granicznej i Ró¿ance (ryc. 1). Wszystkie te obiekty zostały dotkniête
działalnoœci¹ górnicz¹, która w ró¿ny sposób je zmieniła. Za najmniej znisz-
11 Kieszeñ krasowa – zagłêbienie w skałach krasowiej¹cych powstałe wskutek lokalnego
rozmycia szczeliny tektonicznej.
12 Karbon – okres ery paleozoicznej trwaj¹cy od 360 do 290 mln lat temu.
96
81355182.003.png
czon¹ uznaæ nale¿y Soln¹ Jamê, nieco bardziej naruszono pierwotny stan Zło-
tej Sztolni, zaœ niew¹tpliwie najsilniej doœwiadczone zostały pozostałe dwie jas-
kinie, po których nie pozostał ¿aden œlad.
Jaskinia w Granicznej
Kozia Hala, rozległa polana poło¿ona na zboczach Jelenia (801 m n.p.m.)
około 2,5 km na południowy zachód od Dusznik, od XVIII wieku była obsza-
rem prowadzenia prac poszukiwawczych i eksploatacji rud metali. Wydoby-
wano tam równie¿ wapienie krystaliczne dla pobliskiego wapiennika [29]. W
rezultacie powstał kamieniołom, w którego œcianie odsłonił siê niewielki otwór
wejœciowy obiektu zwanego w literaturze polskiej Jaskini¹ [25, 26, 32] albo
Schroniskiem [18] w Granicznej. Prawdopodobnie była ona znana ju¿ w roku
1874, gdy¿ wtedy pojawiła siê publikacja Schneidera [27 vide 18 i 26], który
wspomniał o znalezieniu kilku gatunków owadów w wapiennej jaskini poło-
¿onej w Granicznej [vide 18]. Byæ mo¿e chodziło właœnie o tê niewielk¹ wnêkê.
Nie jest to jednak pewne, gdy¿ Dittrich [8 vide 18] wymienia w tym rejonie
dwie jaskinie: wapienn¹ w Granicznej (Grenzdorfer Kalkhöhlen) oraz nacie-
kow¹ na Koziej Hali (Tropfsteinhöhlen bei Ziegenhaus). Zdaniem Kowal-
skiego [18] w obu przypadkach mo¿e chodziæ o tê sam¹ jaskiniê. Czy nie jest
to jednak zdumiewaj¹ca opinia? Dlaczego s¹dziæ, ¿e dwa ró¿ne opisy zamiesz-
czone w tej samej publikacji maj¹ siê odnosiæ do jednego obiektu? A wiêc jest
mo¿liwe, ¿e przed II wojn¹ œwiatow¹ w rejonie Granicznej były znane dwie ró¿-
ne jaskinie.
W publikacji z 1954 roku (zaznaczaj¹c jednak, ¿e prezentowane dane ze-
brano w kwietniu roku 1947) Kowalski [18] opisuje Jaskiniê w Granicznej jako
obszern¹ wnêkê o siedmiometrowej długoœci (ryc. 2a) z resztkami szaty na-
ciekowej w partii przyotworowej i skalnym sp¹giem. Sytuacja uległa zmianie
w połowie 1957 roku, gdy wznowiono eksploatacjê w kamieniołomie. W trak-
cie robót wiertniczych pod ładunki wybuchowe odsłoniêto głêbsz¹, dotychczas
skryt¹ za rumowiskiem, partiê jaskini. Wyj¹tkow¹ szansê jej udokumentowania
zyskał Walczak [32], który przypadkowo pojawił siê w kamieniołomie akurat
nazajutrz po dokonaniu tego odkrycia, a jednoczeœnie w przededniu zniszcze-
nia całej jaskini. Przecisn¹wszy siê przez ciasny, nowo odsłoniêty, otwór znalazł
siê w małym, ale rajskim, z punktu widzenia speleologa, zak¹tku. Niewielka i
niska (nieco ponad metrowa) komora zaskoczyła go „przepychem niezwykle
piêknych stalaktytów i stalagmitów”. Œnie¿nobiałe nacieki osi¹gały długoœæ
trzydziestu centymetrów, co przy skromnej wysokoœci jaskini faktycznie mogło
sprawiaæ niesamowite wra¿enie. Piêkna dodawały nacieki rurkowe i laskowe
oraz draperie. Niezwykłe bogactwo form naciekowych było, zdaniem Walczaka
97
Ryc. 2a. Plan jaskini w Granicz-
nej wg Walczaka [32].
Ryc. 2b. Plan jaskini w Ró¿ance wg Puliny [25].
[32], wynikiem silnego spêkania skały, umo¿liwiaj¹cego migracjê znacznych
iloœci wody. System jaskiniowy był prawdopodobnie jeszcze rozleglejszy, gdy¿
jak podał autor, w opisywanej przez niego sali znajdowały siê dwa zaciski, mo-
g¹ce prowadziæ do kolejnych komór (ryc. 2a). Dalsz¹ eksploracjê uniemo¿li-
wiła jednak koniecznoœæ rozpoczêcia robót strzałowych.
Jaskinia w Ró¿ance
Przegl¹daj¹c literaturê, stwierdziæ mo¿na, ¿e kolejna z pieczar południo-
wo-zachodniej czêœci ziemi kłodzkiej – jaskinia w Ró¿ance, okazuje siê obiek-
tem doœæ tajemniczym. Prawdopodobnie jej otwór odkryto we wspomnianym
przez Staffê [29] kamieniołomie ró¿owego marmuru, funkcjonuj¹cym co najmniej
od 1787 roku. Pulina [25, 26] podaje, ¿e długoœæ tej jaskini wynosiła 40 metrów,
jednak¿e na planie wykonanym przez tego¿ autora w roku 1964 (ryc. 2b) doliczyæ
siê mo¿na co najwy¿ej 12 metrów bie¿¹cych korytarzy. Obecnie, zdaniem
Puliny [26], jaskinia ta nie istnieje, choæ nie podaje siê przyczyny jej zniszcze-
nia. Byæ mo¿e i ona stała siê ofiar¹ wznowienia prac wydobywczych. Niewy-
kluczone jednak, ¿e pozostałoœci¹ po niej jest kilkumetrowej długoœci wnêka
o charakterze krasowym, znajduj¹ca siê w południowej œcianie wielkiego, nie-
czynnego kamieniołomu poło¿onego około kilometra na południe od Ró¿anki.
98
81355182.004.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin