Wspinaczka solowa.pdf

Przegląd metod asekuracji stosowanych podczas wspinaczki solowej.

Niniejsze opracowanie obejmuje metody asekuracji stosowane podczas wspinaczki solowej

z dolną asekuracją. Nie będzie ono obejmowało wspinania solowego z asekuracją górną na

drogach jednowyciągowych.

Wspinaczka solowa jest bardziej niebezpieczna i wymaga większego zaangażowania

psychicznego oraz większego wysiłku fizycznego niż wspinaczka w zespole. Wspinający się

musi posiadać dużo większe doświadczenie i umiejętności techniczne. Nie może liczyć na

wsparcie psychiczne partnera ani zmianę prowadzenia. Ponadto pokonuje drogę

wspinaczkową trzy razy (dwa razy do góry i raz w dół).

Przebieg wspinaczki solowej.

Wspinacz przywiązuje linę do stanowiska, następnie na linie idącej od stanowiska zawiązuje

dwa węzły samozaciskowe (zamiast węzłów samozaciskowych można stosować przyrządy –

Soloist lub Silent partner) zawiązane w ten sposób, że podczas odpadnięcia pracują

jednocześnie i wpina je do łącznika w uprzęży za pomocą dwóch zakręcanych karabinków

ustawionych przeciwstawnie zamkami lub wiąże węzły bezpośrednio do łącznika. Całą

pozostałą linę najlepiej umieścić w plecaku. Na końcu liny koniecznie należy zawiązać węzeł.

Wspinając się przesuwa niezaciśnięte węzły wzdłuż liny. Po dojściu do górnego stanowiska

przywiązuje koniec liny do punktu centralnego i zjeżdża na dolne stanowisko. Tam odwiązuje

linę i podchodzi do góry (na przyrządach samozaciskowych lub wspinając się) likwidując po

drodze założone wcześniej przeloty. Po dojściu do stanowiska rozpoczyna wspinanie na

następnym wyciągu.

Metody asekuracji podczas wspinaczki solowej.

1. Przy użyciu węzłów samozaciskowych:

Wspinający się łączy się z liną za pomocą dwóch

węzłów samozaciskowych. ( rys. 1 ) Może być to

zarówno klasyczny prusik lub stoper francuski.

Bloker nie jest wystarczający.

Węzły powinny być tak zawiązane, że podczas

odpadnięcia pracują równocześnie i niezależnie.

(Uwaga: użycie tylko jednego węzła jest

niebezpieczne, gdyż podczas odpadnięcia może

przesunąć się on po linie w wyniku czego

wygenerowana zostanie duża ilość energii cieplnej ,

co może spowodować zerwanie koszulki na linie lub

przepalenie prusika. Zawsze dublujemy węzeł! ).

Węzły w trakcie wspinaczki przesuwamy ręką lub

przy pomocy bardzo małego karabinka wpiętego do

krótkiego repika przywiązanego do ramiączka

plecaka. ( rys. 2 ) Bardzo ważne jest dobranie

odpowiedniej długości repa. Podczas wspinaczki karabinek rys.1

ciągnie nie zaciśnięte węzły a przy odpadnięciu znajduje się

nad węzłami co umożliwia ich zaciśnięcie ( rys. 3 ).

Linę niesiemy w plecaku ( rys. 2 ) (koniecznie węzeł na końcu) lub montujemy sobie

podobne szeleczki jak podczas korzystania z Soloista ( rys. 4 ). Lina przy węzłach

samozaciskowych musi iść do góry, aby wspinanie przebiegało sprawnie. Są duże

problemy z przesuwaniem węzłów podczas trawersu.

Po dojściu do stanowiska montujemy linę na sztywno i zjeżdżamy. Przeloty

likwidujemy w trakcie zjazdu lub podczas ponownego podchodzenia. Przy

wspinaczkach w trawersie lub po skosie wyciąg czyścimy przy ponownym

podchodzeniu (wspinanie lub małpowanie).

rys. 2 rys. 3 rys. 4

2. Wykorzystując przyrządy (Silent partner, Soloist)

Sytuacja wygląda podobnie, lecz zamiast węzła stosujemy

przyrządy (Soloist lub Silent Partner) (rys. 5) . Przy korzystaniu z

przyrządów lina musi zwisać w dół. Jednak nie cała długość,

ponieważ duży ciężar liny powodowałby blokowanie się

przyrządów. Podpinamy linę do uprzęży jak na (rys. 7) Ponadto

Soloist nie działa przy odpadnięciu głową w dół. Wpinanie liny

kilkoma kluczkami do uprzęży powoduje, że zaczynamy się na

najbliższym węźle. Soloist i Silent Partner inaczej montujemy

do uprzęży. rys. 5

rys. 6 rys. 7 rys. 8

Silent Partner (rys. 6) (dwa zakręcane karabinki umieszczone)

Soloist (rys. 8) (przywiązujemy bezpośrednio do uprzęży linką 9mm lub dynemą ale

robimy podwójną pętle. Dodatkowo stosujemy szeleczki, aby przyrząd był w pozycji

pionowej).

Po dojściu do stanowiska postępujemy jak poprzednio.

3. Ciężar liny wiszącej w dół może powodować powstawanie luzu na linie między

stanowiskiem a wspinaczem. Luz ten będzie wydłużał potencjalny lot, aby temu

przeciwdziałać podwiązujemy linę do punktów asekuracyjnych ( co kilka przelotów).

Można zrobić to na dwa sposoby.

a. Kluczką zrobiona na linie ( rys. 9 )

bezpośrednio nad tym punktem grozi nam

odpadnięcie ze współczynnikiem 2 ponadto

pracuje tylko jeden przelot.

rys. 9

b. Węzłem samozaciskowym ( rys. 10 )

(stoper lub prusik zawiązany przy użyciu cienkiego

repika).

Wymaga posiadania dodatkowych repików

przeznaczonych do tego celu. Nie muszą być

wytrzymałe. Zerwanie ich podczas odpadnięcia nie

grozi żadnymi konsekwencjami, wręcz przeciwnie -

lina będzie lepiej pracować i obniży się

współczynnik odpadnięcia. Niestety wiązanie ich

jest trochę kłopotliwe.

rys. 10

4. Na linie idącej od stanowiska wieszamy plecak w celu zmniejszenia energii odpadnięcia

(poderwanie do góry plecaka powoduje zmniejszenie energii)

5. Zamocowanie liny w przyrządach.

Silent Partner Soloist

Paweł Kopta

kurs doszkalający

dla instruktorów

sportu, 2007

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: