T: Potrzeby biopsychospołeczne dzieci. Sposoby zaspokajania potrzeb.
Zaspokajanie potrzeb biologicznych:
· Oddychanie
Należy zwracać uwagę czy dziecko w łóżeczku ma odpowiedni dopływ powietrza, czy leżąc na brzuszku nie dusi się. Największą czujność trzeba zwracać na noworodka i niemowlę, potem wystarczy czuwać i interweniować w sytuacjach kryzysowych, np. kiedy dziecko się zakrztusi lub coś połknie.
· Odżywianie
Należy dostarczać dziecku odpowiedniego do wieku pożywienia i nie wygładzać go ani nie przekarmiać. Małe dziecko jest w pełni uzależnione głównie od matki (jeśli jest karmione piersią) lub od innej bliskiej osoby. Z wiekiem oczywiście zaczyna jeść już same (około 2 lat).
· Wydalanie
Należy zwracać uwagę ile razy dziecko oddawało stolec oraz na to jaki on był i wszystkie niepokojące zmiany zgłaszać lekarzowi. W wieku przedszkolnym dziecko się już bardziej usamodzielni.
· Termoregulacja
Należy zapewnić dziecku odpowiednią temperaturę i wilgotność powietrza w pomieszczeniach w których się znajduję, odpowiednio do temperatury otoczenia ubierać dziecko – nie przegrzewać, ani nie wyziębiać dziecka.
· Aktywności ruchowej
Nie należy krępować ruchów niemowlętom poprzez ścisłe zawijanie ich w kocyki i bety oraz zapewnić im wygodne ubranka. Pozwalać dziecku na jak największą swobodę i z upływem czasu zachęcać do samodzielnego chodzenia.
· Snu i wypoczynku
Wprowadzać dziecku stałe godziny snu, przyzwyczajać do stałego rytmu dnia. Dostarczać odpowiedniej ilości snu do wieku.
· Czystości
Najważniejsze jest, żeby zachować higienę dziecka. Kąpać, myć lub przynajmniej podmywać dziecko codziennie o tej samej porze, najlepiej wieczorem. Gdy dziecko jest brudne np. po jedzeniu to je przemyć i przebrać by miało komfort czystości. A kiedy dorosły przychodzi do dziecka to również powinien przestrzegać czystości i higieny.
Zaspokajanie potrzeb psychospołecznych:
· Bezpieczeństwo
Aby dziecku czuło się bezpiecznie powinno mieć przynajmniej jedną bliską osobę, zapewnioną stałość opieki. Wszystkie nowe sytuacje powinny być dziecku stopniowo wyjaśniane, dziecko powinno powoli się z nimi oswajać. Ważną rzeczą jest również uczenie dziecka empatii i pokazywanie mu własnych uczuć. Dorośli powinni na wszelkie możliwe sposoby ochraniać dzieci, a nie straszyć je. Oddziaływanie wychowawcze oraz zabawki i zabawy powinny być dostosowane do wieku. Dla zapewnienia dziecku bezpieczeństwa należy nazywać wszystko po imieniu, by nić nie mogło go nieprzyjemnie zaskoczyć. Opiekunowie powinni również pamiętać o delikatności w stosunku do dzieci.
· Miłość, przynależność
Opiekunowie powinni pamiętać, że dla dziecka najważniejsze jest żeby czuło się kochane i potrzebne. Należy od początku szukać kontaktu wzrokowego, słuchowego i dotykowego, najlepiej żeby była jedna najbliższa osoba (najczęściej jest to matka). Dziecko poprzez dotyk, wzrok i słuch poznaje ją, reaguje na jej obecność, wie że jest potrzebne, że do kogoś należy.
· Akceptacja i aprobata
Dziecko należy akceptować takie, jakim jest. Ono oczekuje od opiekunów, że będą się cieszyć każdym jego nowym osiągnięciem, współdziałać z nim w pokonywaniu trudności przy przechodzeniu do następnego stadium rozwojowego i oni powinni te oczekiwania spełniać. Dziecko należy chwalić zawsze, ale za różne rzeczy, np. gdy praca jest niestarannie wykonana, to nie krytykujemy, tylko chwalimy tylko za utrzymanie porządku w czasie pracy i delikatnie zwracamy uwagę na to co powinien poprawić następnym razem. Uczymy go w ten sposób odpowiedzialności za siebie samego i za to co robi. Pochwała rzeczowa czyni cuda.
· Osiągnięcia i samorealizacja
Ważna jest tutaj motywacja dziecka. Rodzice lub opiekunowie powinni starać się jak najlepiej zmotywować dziecko do działania, bez względu czy dotyczy to drobiazgów, czy poważnych rzeczy, np. w czasie nauki chodzenia, czy później w wieku przedszkolnym do nauki czytania. Potrzeba samorealizacji dzieli się na trzy etapy: potrzeba aktywności poznawczej, potrzeba samodzielności i potrzeba osiągnięć.
AMY22