wieleimion jednej dolegliwo,,,,,,,ści - adhd.pdf - ADHD - anmaria53

Dr med. Thomas Bonath, Karlsruhe / Niemcy

„Patienten Forum Homöopathie” Nr 3/4 2001, Haug Verlag (pismo Związku Pacjentów Homeopatycznych – DZVhÄ

Niemieckiego Centralnego Związku Lekarzy Homeopatów)

WIELE IMION JEDNEJ DOLEGLIWOŚCI

(W Niemczech ADS, ADSH, w Polsce ADD/ADHD, ADHD)

Niektórym dzieciom jest szczególnie ciężko. Wewnętrzny niepokój, brak zdolności koncentracji lub po-

zorne nieopanowanie sprawiają, że dzieci te właściwie same wchodzą sobie w drogę. Inne niemal przy

każdej okazji oddają się marzeniom; wydaje się, że żyją pod szklanym kloszem, i tylko czasami można do

nich dotrzeć. Rodzice, wychowawcy i nauczyciele często wątpią w swoje zdolności pedagogiczne, ponie-

waż wszystkie podjęte w dobrej wierze działania pozornie pozostają bezowocne. Mimo że dzieci bardzo

się starają, ich wcześniejsze „przyzwyczajenia” ciągle powracają. Przyczyną tego, wydawałoby się –

sprzecznego, zachowania może być zaburzenie neurobiologiczne: zespół deficytu uwagi (Aufmerksam-

keits-Defizit-Syndrom = ADD/ADHD).

Oprócz metod pedagogicznych i terapii zachowania ADD/ADHD można leczyć homeopatycznie lub

według zasad medycyny szkolnej.

„Syndrom hiperkinetyczny” lub „minimalna dys-

funkcja mózgowa” to częściowo nieodpowiednie

określenia tego zaburzenia, które wyraża się przez

rozkojarzenie, impulsywność i niepokój. Może być

ono, ale nie musi, związane z niepokojem ruchowym.

Powyższe cechy znajdujemy w gruncie rzeczy

u większości dzieci. W przypadku ADD/ADHD wy-

różnikiem jest stopień nasilenia, który czyni te dzieci

„innymi”. Nie potrafią one dostatecznie przefiltrować

ogromu docierających do nich impulsów i reagują

„przesadnie” na tę „powódź”.

różnicowaniu wiele dzieci otrzymuje fałszywą

etykietkę „ADD/ADHD”. Pojęcie choroby o tak sze-

rokiej gamie przyczyn i działań kryje w sobie nie-

bezpieczeństwo mylnej diagnozy, zwłaszcza że dia-

gnostyka, czyniąca w ostatnich latach tak szybkie po-

stępy, w przypadku ADD/ADHD opiera się na bar-

dzo chwiejnej podstawie.

Amerykański pediatra, psychiatra i terapeuta ro-

dzinny, dr Lawrence Diller, w książce „Running on

Ritalin” zarzuca diagnostyce ADD/ADHD co nastę-

puje:

1. „Oficjalne wytyczne odnośnie oceny symptoma-

tyki ADD/ADHD są niejasne i mogą być różnie

interpretowane ale prowadzą do diagnozy

wszystko albo nic. Nie istnieje podział na stop-

nie ADD/ADHD, lecz tylko stwierdzenie TAK lub

NIE .”

2. „Diagnoza ADD/ADHD nie ma zdefiniowanego

medycznego lub psychologicznego wyznacznika i

często opiera się wyłącznie na historii życia pa-

cjenta.”

3. „Diagnoza ADD/ADHD dotyczy przede wszyst-

kim jednostki i nie uwzględnia w wystarczającym

stopniu innych wpływów, np. rodzinnych lub spo-

łecznych.”

Jak decydujący może być właśnie ten ostatni

punkt, satyrycznie opisuje pediatra Daniel Zeidner:

J ASNA DIAGNOZA ?

ADD/ADHD stwierdza się obecnie coraz częściej,

choć postawienie diagnozy nastręcza sporo proble-

mów.

W dzisiejszych czasach można odnieść wrażenie, że

każda trudność lub odchylenie od normy zachowania

to „ADD/ADHD” lub „ADD/ADHDH”.

ADD/ADHD to ogólne pojęcie obejmujące bardzo

zróżnicowane sposoby zachowania, które często ma-

ją różne przyczyny. Zaliczamy tu dzieci, które:

mają problemy z koncentracją na jednym określo-

nym zadaniu przez wystarczająco długi czas

na skutek komplikacji porodowych,

muszą być w ciągłym ruchu z powodu dziedzicz-

nych zaburzeń przemiany materii w określonych

obszarach mózgu,

„odpoczywają” z powodu alergicznej reakcji na

określone środki spożywcze.

„Docierało do mnie coraz bardziej..., że istnieje

nowy zespół, u dorosłych którzy uczą nasze dzieci:

zespół deficytu nauczyciela (Lehrer-Defizit-Syndrom

= LDS). Ta diagnoza powinna zostać postawiona

u nauczycieli, których uczniowie: wciąż machają rę-

kami i nogami, są nieuważni, często marzą, nie odra-

biają do końca zadań domowych lub nie piszą prac

Podobne symptomy mogą wywoływać inne czyn-

niki, takie jak strach, wybitne uzdolnienia lub trud-

ności społeczne i rodzinne. Przy niewystarczającym

Homeopatia praktyczna Nr 15 (3/2002)

klasowych, często wstają z miejsca itp. W tym przy-

padku nauczyciel powinien natychmiast być leczony

psychostymulantem, żeby wreszcie zaczął prowadzić

interesująco zajęcia.”

K ONCEPCJA LECZENIA MUSI BYĆ DOPASOWANA

one jak gips na złamanej nodze, w sytuacjach kryzy-

sowych mogą być niezwykle stabilizujące, ale jedno-

cześnie obciążające, a co najważniejsze – nie zastą-

pią nauki chodzenia. Ponadto nie każdy przypadek

ADD/ADHD jest „złamaniem”.

Za bardzo niepokojące uznaję argumenty, którymi

silnie naciska się na rodziców, aby zastosować leki.

Od „przecież diabetykowi nie odmówią państwo

insuliny” po „rezygnacja z ritalinu to zaniechanie

pomocy”, a szczytem są osobiste oszczerstwa, które

stawiają ostrożnych rodziców w pobliżu „scientolo-

gii”. Ten „kościół” również jest krytyczny w stosun-

ku do ritalinu – aby realizować własne cele.

ADD/ADHD nie jest jednak zagrażającą życiu

chorobą przemiany materii, jak wymagająca insuliny

cukrzyca. Wielu nierozpoznanych „ADD/ADHD-

owców” w erze „przed ritalinem” rozwinęło, bez

chemicznego wspomagania, bardzo skuteczne strate-

gie i wyrosło na pełnowartościowych ludzi.

Leczenie ADD/ADHD musi być dopasowane do

indywidualnych problemów każdego dziecka. Cel

właściwe współgranie dziecka i otoczenia. Terapia

opiera się na trzech filarach:

1. Praca rodziców jest najważniejszym i najbar-

dziej nośnym. Dostępne informacje powinny wzbu-

dzić w rodzicach i otoczeniu w tym także w szkole

zrozumienie dla problemów dziecka z

ADD/ADHD. Praktyczne wskazówki i trening rodzi-

ce-dziecko pomagają ominąć niektóre niebezpieczne

rafy codzienności. Ważne są także związki w otocze-

niu, dialog pomiędzy rodzicami a nauczycielami i

wychowawcami. Konfrontacja jest mało pomocna,

ale niestety częsta.

2. Zwalczanie zaburzeń towarzyszących.

ADD/ADHD może powodować skutki, które wyma-

gają natychmiastowego leczenia:

Zaburzenia w nauce , takie jak dysleksja i dyskal-

kulia, uwarunkowane zaburzeniami motoryki pre-

cyzyjnej lub słabą wrażliwością na bodźce.

Trudności z integracją społeczną , związane z tym,

że dzieci te praktycznie nieustannie spotykają się

z odrzucającymi lub negatywnymi reakcjami oto-

czenia. W odpowiedzi stają się często klasowymi

błaznami lub przyjmują rolę ofiary. Nierzadko są

to dzieci, które zostają przyłapane „z łapką w sło-

iku z marmoladą”, podczas gdy „sprytniejsi”

koledzy nie zostają odkryci. Nie potrafią także

„czytać między wierszami”, wskutek czego ich

postępowanie bywa niedyplomatyczne lub spra-

wiają wrażenie źle wychowanych,

Trudności emocjonalne , takie jak bardzo zaniżona

pewność siebie i strach, kompensowane przez

niegrzeczne wystąpienia. „Mocny w gębie” nie

należy tu do rzadkości.

ADD/ADHD często bardzo obciąża rodzinę.

Trudności rodzinne nasilają z kolei objawy choroby,

co uruchamia mechanizm błędnego koła.

Przy tak różnych skutkach konieczne są dopaso-

wane indywidualnie środki wspierające; leczenie le-

gastenii, pedagogika społeczna, ergoterapia czy też

psychoterapia, przede wszystkim z udziałem rodziny.

Krytyka ritalinu i spółki.

Chciałbym wnieść następujące punkty do krytyki

dotyczącej terapii lekowej.

Ritalin & Co. nie są wystarczające jako jedyne

środki leczenia. Działają tak długo, jak długo są

używane. Pozytywne długoterminowe efekty po ich

odstawieniu nie zostały do tej pory udowodnione.

Dotychczas, oprócz terapii lekowej, nie przeprowa-

dzano tak istotnego leczenia towarzyszącego. Jest to

m.in. skutkiem oszczędnościowej polityki zdrowot-

nej (budżet).

Słychać opinie: „ritalin jest pewniejszy”, bo jest

w handlu od ponad 50 lat i wykazuje „pozytywny”

stosunek ryzyka do korzyści. Proszę przeczytać

ulotkę.

De facto ritalin jest „produktem lat 90.”, od po-

czątku 1990 r. jego użycie w USA wzrosło o ponad

800 procent, także w Niemczech przeżywamy boom

jego stosowania. W roku 1990, szacując dane sprze-

daży, ritalin zażywało ok. 1 200 dzieci, a w roku

1999 już 41 000.

Rzadziej spotykane, a zarazem poważne działanie

uboczne odkrywa się często dopiero przy stosowaniu

większych ilości leku. Istnieje więc tutaj znaczny po-

tencjał ryzyka. Jak słuszne są potwierdzenia 100-

procentowego bezpieczeństwa, przekonaliśmy się

w odniesieniu do BSE. A słowa: „Ooo tego nie

wiedzieliśmy”, pomagają pokrzywdzonym raczej

w niewielkim stopniu.

Pocieszające, że jesteśmy jeszcze daleko od re-

aliów amerykańskich (ritalinem musiałoby być le-

czonych 160 000 dzieci, aby zachować te same pro-

porcje). Jednak przy istniejących tendencjach przepi-

3. Terapia lekowa.

a) środki psychofarmakologiczne ;

Na pierwszym planie znajdują się tu leki allopa-

tyczne, takie jak ritalin lub, od roku, medikinet. Są

Homeopatia praktyczna Nr 15 (3/2002)

sywania ritalinu w niedalekiej przyszłości będziemy

iść „łeb w łeb” z USA.

stawić diagnozę, przeprowadziłem różne testy, które

rozwiązywał samodzielnie. Jego opis działania ritali-

nu pokazał, że chłopiec był w stanie sam się dobrze

obserwować. Powiedział, że jego główne problemy

Ritalin & Co. są przez wielu uznane dziś za jedyną

„racjonalną” formę leczenia ADD/ADHD. „Alterna-

tywne” metody terapii, jak np. homeopatia, są odrzu-

cane, częściowo bez uzasadnionej znajomości rzeczy.

Jest to szczególnie godne pożałowania, gdyż home-

opatia – alternatywnie i uzupełniająco, może być waż-

ną częścią składową terapii lekowej, notabene w ra-

mach obszernej, zindywidualizowanej koncepcji le-

czenia. Ze względu na znacznie bardziej korzystny

profil działań niepożądanych i długoterminowość

działania, w imieniu pacjentów, bardzo bym się cie-

szył z większej otwartości wobec postępowania ho-

meopatycznego.

W mojej praktyce ok. 75% dzieci z ADD/ADHD radzi

sobie bez ritalinu, a przeciętne dawkowanie ritalinu, w

dawce 10 mg dziennie, leży poniżej najczęściej prze-

pisywanej dawki dziennej.

polegają na wewnętrznym niepokoju, który jest nie

do zniesienia, jeśli nie znajduje dla niego ujścia. Poza

tym łatwo się rozprasza, co nasila się w grupie.

Na spotkaniu z rodzicami matka relacjonowała:

„John w ogóle nie potrafi zaakceptować słowa nie!

Zawsze chce współdecydować. Jest bardzo dominu-

jący. Jest niesamowicie zazdrosny o swoją starszą

siostrę Nicole. Pewnego razu przegonił dzieci, które

ją odwiedziły. Kiedy np. Nicole opowiada coś przy

stole, on musi zawsze wtrącić swoje trzy grosze. Jeśli

pełna dumy mówi np., że zdała egzamin pływacki,

zaraz okazuje się, że on przepłynął przynajmniej Ka-

nał la Manche. Jeśli, jako uzdolniona plastycznie, do-

stała piątkę za collage, jego poproszono, aby udeko-

rował muzeum swoimi dziełami. Ma szczęście,

że siostra jest bardzo cierpliwa. John jest bardzo

uparty. Nie oznacza nie. Nie mam szansy wtedy

do niego dotrzeć. W świetlicy ma podobne problemy.

Tam dzieci nie mają prawdziwie anielskiej (albo cie-

lęcej) cierpliwości siostry. Jeśli tam trochę oberwie,

jest lepiej.

Wszystko zaczęło się wraz z nauką chodzenia.

Przedtem był niewymagającym niemowlakiem. Był

wcześniakiem i 14 dni spędził w inkubatorze, potem

rozwijał się szybko. Często chorował. Miał zapalenie

ucha środkowego i oskrzeli, które musiały być leczo-

ne antybiotykami. Odkąd nauczył się samodzielnie po-

ruszać, nie akceptuje żadnych granic. Nie można go

było zatrzymać. Przy tym zagrażał samemu sobie.

Często się kaleczył, ale zawsze był niewrażliwy na

ból. Na przykład ranę na czaszce szyto mu bez narko-

zy. Od kiedy poszedł do szkoły, problemy znacznie się

nasiliły. Konieczna okazała się pomoc. Ritalin popra-

wił trochę sytuację. Dzisiaj zdarza się jeszcze, że John

jest bardzo prowokujący i nie akceptuje żadnego auto-

rytetu. Wciąż się wtrąca. Nie jest w stanie znieść fru-

stracji. Jeśli przegrywa w jakiejś grze, od razu ma bóle

brzucha.”

b) homeopatia przy ADD/ADHD

Przykład:

John można też bez ritalinu!

John jest bystrym dziesięciolatkiem, który chodzi

do trzeciej klasy. Jego ojciec jest Anglikiem i pracuje

w gastronomii. John wyrasta w rodzinie dwujęzycz-

nej. Jego szkolne osiągnięcia są właściwie bardzo

dobre, ale zmienne. Z głównymi przedmiotami, które

decydują o dalszym toku kształcenia, mianowicie

z matematyką i niemieckim, nie daje sobie zbyt do-

brze rady. Średnia ocen, ze względu na zmienne

osiągnięcia, waha się między czwórką a trójką. Dwa

i pół roku temu pediatra stwierdził u Johna

ADD/ADHD. Od tamtego czasu chłopiec otrzymuje

rano i w południe tabletkę ritalinu. Podczas każdych

ferii ritalin jest odstawiany ze względu na nieco

mniejsze nasilenie zaburzeń zachowania, gdy chło-

piec nie jest obciążony stresem szkolnym. „Jest cięż-

ko, ale da się z nim wytrzymać.” Kiedy jednak za-

czyna się szkoła, trzeba ponownie podawać ritalin.

John opisuje działanie tego leku bardzo dokładnie:

„Potrzebuję go, by się uspokoić. Jeśli go nie wezmę,

nie mogę się skoncentrować. Nie biorę go dlatego, że

chcę, lecz dlatego, że jest to konieczne. W przeciw-

nym razie robię się słaby i nie rozumiem żadnych

zadań.”

Przed pierwszą wizytą John otrzymał swoją zwy-

kłą dawkę ritalinu. Pod działaniem leku odpowiadał

bardzo precyzyjnie, nie wykazywał żadnego niepo-

koju, współpracował chętnie i był umotywowany.

Wszedł do gabinetu bez matki, nawiązał ze mną bar-

dzo dobry kontakt, był otwarty i serdeczny. Aby po-

Terapia.

Zacząłem leczenie lekiem homeopatycznym, któ-

ry dobrałem na podstawie historii choroby. Nauczy-

cielce przekazałem specjalną ankietę i umówiłem się

na kolejne spotkanie za cztery tygodnie. W tym dniu

John miał nie zażywać ritalinu, ponieważ chciałem

sprawdzić, jak poradzi sobie z testem, nie będąc pod

wpływem tego leku.

Cztery tygodnie później przyszedł John i, jak za

pierwszym razem, wszedł sam do mojego gabinetu.

Oczekiwałem, że tym razem będzie znacznie bardziej

Homeopatia praktyczna Nr 15 (3/2002)

niespokojny i rozkojarzony, lecz tak jak poprzednio

rozwiązał samodzielnie również najtrudniejsze zada-

nia. Przyznaję, że trochę się zdenerwowałem, bo

przecież prosiłem, by tego dnia nie zażywał ritalinu.

Zapytałem: „Dlaczego zażyłeś dzisiaj tabletki?”

John spojrzał na mnie spokojnie i odparł: „Od ponad

trzech tygodni nie biorę ritalinu. Przestałem w czasie

przerwy wielkanocnej, a teraz już go nie potrzebuję.”

Poprosiłem do gabinetu jego matkę, która po-

twierdziła, że nastąpił dramatyczny przełom. Od

świąt mieli uczucie, że chłopiec nie potrzebuje już ri-

talinu i poradzi sobie bez niego. Wszystko wyraźnie

się poprawiło. Współżycie w domu przebiega dobrze

i harmonijnie, pomijając zwykłe rodzinne tarcia.

Także otoczenie zauważyło wyraźną przemianę.

Reakcje szkoły i świetlicy są bardzo pozytywne.

Nauczycielka pozdrawia mnie serdecznie, teraz może

już nie wypełniać ankiety, gdyż wszystko korzystnie

się zmieniło.

Tłumaczenie: Agnieszka Kajewska

Dziękujemy Haugh-Verlag redakcji „Patienten Forum Ho-

möopathie”, a w szczególności dr Bonath i dr Sieglinde

Schulz za udostępnienie do tłumaczenia i druku powyższego

interesującego artykułu, który zainspirował nas do poświęce-

nia całego numeru „Homeopatii praktycznej” zagadnieniom

leczenia ADD/ADHD tematu tak bardzo ważnego i aktual-

nego!

Redaktor naczelny

dr Ewa M. Grott

Dr med. Ewa M. Grott

„ADD/ADHD – JAKO MULTIDYSCYPLINARNE

WYZWANIE NASZYCH CZASÓW”

Sprawozdanie z seminarium w Kolonii.

W dniach 2-3 lutego 2002 r. odbyło się w Kolonii

seminarium poświęcone ADD/ADHD (zespół deficy-

tu uwagi; można również powiedzieć – koncentracji),

pt. „ADD/ADHD – jako multidyscyplinarne wyzwa-

nie naszych czasów”.

Organizatorem spotkania był związek lekarzy

homeopatów północnej Westfalii.

Głównym referentem był dr Thomas Bonath

(patrz artykuł na str. 3, pt. „Wiele imion jednej dole-

gliwości”), który otworzył konferencję referatem, pt.

„ADD/ADHD – co to jest? Definicja, obraz schorze-

nia, przyczyny i skutki oraz diagnostyka.”

W dalszym przebiegu spotkania członkowie ogól-

noniemieckiego zgrupowania zajmującego się

dziećmi z tzw. „zaburzeniami częściowymi”, zapro-

ponowali tworzenie grup samopomocy i przedstawili

własne doświadczenia.

W czasie popołudniowego spotkania kolega Bo-

nath przedstawił ciekawą multimodalną koncepcję

leczenia, a następnie kolega Nikdaus Hock pokazał

ABM (obrazy lekowe) i kasety video z kazuistyką

przypadków ADD/ADHD.

Dzień zakończono referatem kol. Claudii Schma-

le-Breiden omawiającej doświadczenia z praktyki

i psychiatrii młodzieżowej.

Następnego dnia, w niedzielę, zajęto się pedago-

giką systemową na podstawie pracy Bernda Mumba-

cha, a Nikolaus Hock zaprezentował kolejne intere-

sujące przypadki swoich pacjentów, zarejestrowane

na video.

Podsumowaniem spotkania zajął się Thomas Bo-

nath w referacie „Ritalin, mechanizm działania, ko-

rzyści i ryzyko”. Ogólnie biorąc zdaniem wszystkich

referentów i dyskutantów nie ma konkretnych leków

homeopatycznych działających na ADD/ADHD. Na-

leży zawsze szukać właściwego środka – similimum

–

i opierać się na całości objawów i gruntownej reper-

toryzacji.

Z przedstawionych na video przypadków wyraź-

nie wynikało, że leczenie homeopatyczne przynosi

u dzieci z ADD/ADHD lepsze rezultaty niż ritalin i

jego pochodne i oczywiście nie daje typowych dla

psychostymulantów wczesnych i, co gorsze, późnych

objawów ubocznych.

Przewidziano dalsze spotkania na temat

ADD/ADHD, o których będziemy informować

naszych czytelników, a najciekawsze materiały w

miarę możliwości, będziemy omawiać na łamach

„Homeopatii praktycznej”.

Homeopatia praktyczna Nr 15 (3/2002)

Zachęcamy również naszych czytelników

do podzielenia się własnymi doświadczeniami

i przemyśleniami na temat diagnozowania i le-

czenia ADD/ADHD. Jest to nowe i niezwykle in-

teresujące zagadnienie i każda informacja może

przyczynić się rozwoju wiedzy na ten temat.

Homeopatia praktyczna Nr 8 (4/2000), 9 (1/2001)

wieleimion jednej dolegliwo,,,,,,,ści - adhd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: