gp-wrzesien-2010.pdf

Ukazuje się od 1988r.

KALENDARIUM czerwiec – wrzesień 2010

Czerwiec

26 czerwca, sobota

Odbył się w górnym kościele jubileuszowy

(10 lat!) koncert „Clemensianum” i gościn-

ny występ „Los Muminos” – zespołu z No-

wego Sącza.

25 lipca, niedziela

słuchając codziennych relacji z pielgrzymki

w archidiecezjalnym Radiu Rodzina.

11 sierpnia, środa

27 czerwca, niedziela

• W dolnym kościele, po Mszy św. o 10.30

dzieci i ich rodzice pożegnali o. Jakuba Ce-

bulę SJ, który od września będzie odbywał

w Jastrzębiej Górze swoją trzecią probację

– ostatni etap jezuickiej formacji, po której

złoży wieczyste śluby zakonne. Były piosen-

ki, prezenty, łzy, uśmiechy i dużo dobrych

słów. Po południu o. Kuba zaprosił człon-

ków paraﬁ alnych grup, za które był od-

powiedzialny – młodszych ministrantów

i scholi – do paraﬁ alnego ogrodu, gdzie...

dalej rządził, ale tym razem stojąc przy gril-

lu.

• Jak co roku zmotoryzowani (i nie tyl-

ko) mogli poświęcić swoje pojazdy w dniu

św. Krzysztofa. A że w tym roku okazja ta

przypadła w niedzielę, święcenie pojazdów

odbywało się po mszach św. „dopołudnio-

wych” (12.00) i wieczornych. Każdy właści-

ciel pojazdu, który zrobił rundkę wokół pa-

raﬁ alnego ogrodu (wszystko było świetnie

zorganizowane – ruchem dyrygowali człon-

kowie Duszpasterstwa Ludzi Pracy) oprócz

solidnej porcji wody święconej otrzymał

jeszcze obrazek z patronem kierowców i po-

dróżujących.

• Członkowie Duszpasterstwa Ludzi Pracy

pożegnali swojego opiekuna – o. Czesława

Tomaszewskiego SJ, który po dwóch latach

pracy w naszej paraﬁ i odchodzi do Krako-

wa. Nie zaprzestali jednak z nim współpra-

cy – nawet na odległość pomagają mu jak

tylko potraﬁ ą w pracy odpowiedzialnego za

misje w prowincji.

• Ukazał się wakacyjny numer „Głosu Po-

cieszenia”.

15 sierpnia, niedziela

• W uroczystość Wniebowzięcia Najświęt-

szej Maryi Panny, w polskiej tradycji zwa-

ną też Matki Bożej Zielnej – paraﬁ anie

przynosili do poświęcenia w kościele zioła

i kwiaty; było kolorowo i pachnąco.

29 czerwca, wtorek

• W uroczystość śś. Piotra i Pawła Msze św.

odprawiane były o 6.30, 8.00, 9.00, 18.00

i 19.30. W tym dniu podczas Eucharystii

o godz. 18.00 modliliśmy się za naszego za-

krystiana br. Piotra Wójciaka SJ, w dniu je-

go imienin.

31 lipca, sobota

• W uroczystość św. Ignacego Loyoli, zało-

życiela jezuitów podczas Mszy św. o godz.

18.00 modliliśmy się w intencji wspólno-

ty jezuickiej posługującej w naszej paraﬁ i,

a także współpracowników, dobroczyńców

i przyjaciół Towarzystwa Jezusowego. Pod-

czas Eucharystii została również poświęco-

na „woda św. Ignacego”, z którą – według

tradycji i wiary Kościoła – związana jest ła-

ska błogosławieństwa, opieki Bożej i szczęś-

liwego porodu dla matek oczekujących na-

rodzin dziecka oraz dla kobiet pragnących

własnego potomstwa.

17 sierpnia, wtorek

• Imieniny obchodził o. Proboszcz Jacek

Siepsiak SJ. Po wieczornej Mszy św. by-

ło oczywiście „Życzymy, życzymy..”, sporo

kwiatów, dobrych życzeń od paraﬁ an i...

okolicznościowe wspólne zdjęcie!

Lipiec

• W lipcu i sierpniu nie było niedzielnej

Mszy św. dla dzieci, o g. 10.30 w kościele

dolnym, ani Mszy św. o g. 19.30 w dni po-

wszednie, kancelaria paraﬁ alna była czynna

w poniedziałki, środy i piątki w godz. 8.30

– 9.30 oraz od 16.00 do 17.30, za wyjąt-

kiem dni świątecznych i I-go piątku mie-

siąca, biblioteka paraﬁ alna i czytelnia była

nieczynna.

21 sierpnia, sobota

• Zmarł były wieloletni proboszcz naszej pa-

raﬁ i, o. Franciszek Wilczek SJ. Na pogrzeb

do Krakowa, 25 sierpnia, pojechała wyna-

jętym busem delegacja paraﬁ an i duszpa-

sterzy. Byli jedyną zwartą grupą paraﬁ al-

ną obecną na uroczystościach. W imieniu

paraﬁ an złożyli przy grobie śp. o. Wilczka

w jezuickiej kwaterze na Cmentarzu Rako-

wieckim symboliczny wieniec. Dla uczcze-

nia pamięci o. Franciszka Wilczka SJ oraz

przypomnienia jego osoby i dzieł, w któ-

rych brał udział, redakcja „Głosu Pociesze-

nia” przygotowała specjalny okolicznościo-

wy numer naszego paraﬁ alnego pisma.

Sierpień

1 sierpnia, niedziela

• Podczas ogłoszeń usłyszeliśmy podzięko-

wania dla kolejnej osoby, która zafundowa-

ła komplet bielizny ołtarzowej do naszego

kościoła. Piękne obrusy z motywami ma-

ryjnymi mogliśmy podziwiać przez cały ty-

dzień.

4 lipca, niedziela

• Jak w wielu miastach w Polsce wolontariu-

sze Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomo-

cy zbierali przed naszym kościołem datki

na pomoc dla osób dotkniętych w naszym

kraju tragedią powodzi. W tym też dniu na

rzecz powodzian, we współpracy z Telewi-

zja Polską, SMS-ową akcję zbiórki pienię-

dzy zorganizowała „Caritas” Polska.

1-10 sierpnia

• W XXX Jubileuszowej Pieszej Pielgrzym-

ce Wrocławskiej na Jasną Górę wzięło

udział (rozproszone w różnych grupach)

około 10 osób z naszej paraﬁ i. Kilkadziesiąt

osób, które z racji wieku, stanu zdrowia lub

obowiązków nie mogły wyruszyć w drogę,

mogło pielgrzymować duchowo zapisując

się do grupy nr 16. Codziennie po wieczor-

nych Mszach św. wysłuchiwali specjalnych

modlitewnych rozważań pielgrzymkowych,

mogli też uczestniczyć w życiu pielgrzymów

g p

• W II turze wyborów prezydenckich w na-

szej paraﬁ i wzięło udział ok. 65,3 % osób

uprawnionych do głosowania. Około 64,8

% głosujących optowało za Bronisławem

Komorowskim, a 34 % za Jarosławem Ka-

czyńskim.

Głos Pocieszenia

ciąg dalszy na stronie 27

Solidarność

Posierpniowe

ks. Jan Ożóg SI

Bogumił Nowicki

Żeby szanownych Czytelników uspokoić, zapewniam, że nie bę-

dzie to artykuł o NSZZ „Solidarność” sprzed lat odrobiny i z cza-

sów teraźniejszych, chociaż 30-lecie tego ruchu związkowego leży

u jego podwalin. Po prostu Redakcja Głosu Pocieszenia zmusiła

mnie do wyjaśnienia, co tak naprawdę oznacza wyraz „solidar-

ność” i czy ten wyraz odpowiada znanej nam Solidarności.

Trzydzieści lat temu na terenie na-

szej paraﬁ i, w zajezdni przy ul. Grabi-

szyńskiej zrodziła się wrocławska „So-

lidarność”. Nie może zatem dziwić, że

pierwsze posierpniowe wydanie „Głosu

Pocieszenia” poświęciliśmy właśnie So-

lidarności. Jednak nie tylko tej kojarzo-

nej ze związkiem zawodowym, ale także

(lub nawet przede wszystkim) piszemy

o solidarności jako jednej z najpiękniej-

szych cnót ludzkich. Temat ten poru-

szają nasi ojcowie jezuici, nasi paraﬁ anie

nasi redaktorzy.

Drugi wiodący wątek numeru to

wspomnienia z wakacji, które – mam

nadzieję – choć trochę umilą nam trau-

mę powrotu do obowiązków po letnim

wypoczynku, częstokroć pogłębioną je-

sienną deszczową pogodą. Znajdziemy

zatem relacje z pielgrzymek, dziecięcych

i młodzieżowych wyjazdów oraz reko-

lekcji.

Zachęcam ponadto do przeczytania

wywiadu z ojcem proboszczem, który

niczym w expose wskazuje na najważ-

niejsze paraﬁ alne sprawy, jakimi żyć

będziemy w najbliższych miesiącach

oraz na „zmianę warty” w jezuickiej

wspólnocie. Z wielkim żalem żegnamy

o. Jakuba, który wyjeżdża do Jastrzębiej

Góry na trzecią probację, witamy na-

tomiast u nas oo. Tomasza i Andrze-

ja, którym życzymy owocnego pobytu

pełnego, wypróbowanej już przez nie-

jednego jezuitę, naszej paraﬁ alnej życz-

liwości.

Ale bez polityki, bo podobno polity-

ka księdzu nie przystoi. Co prawda nie

rozumiem, dlaczego nie przystoi w pań-

stwie, bądź co bądź demokratycznym,

zwłaszcza że płacę podatki, jak każdy

obywatel i nawet nie byłem karany, ale

jeżeli Redakcja sobie nie życzy, to poli-

tyki nie będzie.

Zacznijmy zatem od końca, czyli od

tego, co o wyrazie solidarność czytamy

w Słowniku języka polskiego. W zna-

czeniu ogólnym solidarność to wza-

jemne wspieranie się, współdziałanie,

współodpowiedzialność, a także zgod-

ność z kimś w poglądach, dążeniach,

postępowaniu, a nawet jednomyślność.

Stąd możemy mówić o solidarności

rodzinnej, obywatelskiej, zawodowej,

a także o solidarności z przyjaciółmi.

O rodzicach mówimy, że postępują so-

lidarnie wobec dzieci, jeżeli się kierują

tymi samymi zasadami.

Wyraz solidarność wywodzi się od

przymiotnika solidny. Od tego same-

go przymiotnika solidny pochodzi co

prawda także rzeczownik solidność, ale

te wyrazy mają już nieco inny wydźwięk

i oznaczają postawę, która budzi zaufa-

nie. Człowiek solidny to taki człowiek,

na którym naprawdę można polegać bez

żadnej obawy.

Oba te wyrazy – solidny i solidar-

ny – wywodzą się od przymiotnika

łacińskiego solidus, a ten od czasow-

nika pierwszej koniugacji solido. Cza-

sownik ten w języku polskim ma kilka

odpowiedników: utrwalić, umocnić,

zabezpieczyć, chronić przed czym (na

przykład ciało przed rozkładem), ale

także scalić, spoić, połączyć, powiązać

wzajemnie, a w znaczeniu przenośnym

także ustalić, utwierdzić.

Od tematu tego czasownika powsta-

ły dwa nowe wyrazy: przymiotnik so-

lidus i rzeczownik soliditas. Solidus

to przede wszystkim: mocny, pełny,

trwały, twardy, w wyjątkowych wyra-

żeniach: czysty, prawdziwy; w znacze-

niu przenośnym: stały, niewzruszony,

niezachwiany, prawdziwy, rzeczywisty.

Stąd odrębny rzeczownik solidum, czyli

twardy grunt, miejsce pewne, bezpiecz-

ne, a stąd to, co istotne – jądro czegoś,

na przykład jądro atomu. Mniej kłopo-

tu jest z rzeczownikiem soliditas, bo to

najpierw zwartość, moc, trwałość, na-

wet sklepienie niebieskie, ﬁ rmament,

ale także w znaczeniu przenośnym

całość, jedność. Istnieje jeszcze obocz-

ny czasownik solidesco odpowiadający

w języku polskim czasownikom spoić,

złączyć umocnić, i przysłówek solide,

któremu w naszym języku odpowiadają

przysłówki: mocno, solidnie i wyrażenia

przysłówkowe: z pewnością, na pewno.

To tyle tych wielce uczonych wywo-

dów. Warto by się teraz zastanowić, co

ma wspólnego NSZZ „Solidarność”

z tymi wyrazami, ale to już byłaby

pewnie polityka. Nie mogę się jednak

oprzeć stwierdzeniu, że przed trzydzie-

stu laty mimo bardzo wielu błędów

miała z nimi bardzo wiele wspólnego.

To pewnie miał na myśli ksiądz pro-

fesor Andrzej Szóstek z KUL-u, kiedy

mówił: „Jednocząca trzydzieści lat temu

polskich opozycjonistów Solidarność

reprezentowała idee walki o człowieka,

o jego godność, o życie w prawdzie, ale

nie za cenę zniszczenia drugiego czło-

wieka. Była sposobem walki społecznej,

oddolnej, opozycyjnej wobec narzuconej

nam obcej władzy”. A teraz? Niech sobie

na to pytanie odpowie każdy z dawnych

związkowców.

Redaktor naczelny

Bogumił NOWICKI

POLECAMY

RADIO RODZINA

Głos Pocieszenia

otwarcie

Parafialny trójgłos

O Solidarności dzisiaj

C ZYM JEST DLA MNIE

S OLIDARNOŚĆ DZISIAJ

W roku 1980 SOLIDARNOŚĆ była

wielkim, ogólnonarodowym, wspania-

łym ruchem, w którym dominowały ta-

kie wartości jak działanie bez przemocy

oraz rzeczywista międzyludzka solidar-

ność objawiająca się m.in. tym, że jedni

drugim nie tylko pomagali, lecz nadto

w imieniu innych działali.

Tak np. ci, którzy mogli strajkowali,

aby ulżyć tym, którzy z ważnych powo-

dów strajkować nie powinni (dla przy-

kładu – robotnicy pracujący w przemy-

śle strajkowali w imieniu pielęgniarek).

Dziś SOLIDARNOŚĆ, jako związek

zawodowy zachowuje się tak, jak inne

związki zawodowe czy to w Polsce, czy

na świecie.

Zwracam więc swoje myśli do nauki

naszego Kościoła. Tak więc w „Kon-

stytucji duszpasterskiej o Kościele

w świecie współczesnym” czytam, że

solidarność wypływa ze sposobu dzia-

łania Boga: „Co więcej, On sam, jako

Odkupiciel wszystkich, oﬁ arował się za

wszystkich, aż do śmierci” (p.32). W ten

sposób Bóg dał nam przykład jak mamy

postępować. Bowiem Bóg stworzył lu-

dzi nie do tego, aby żyli samotnie, lecz

aby budowali jedność społeczną. W tej

jedności „Jeden drugiego brzemiona no-

ście i tak wypełnijcie prawo Chrystusowe”

– pisze św. Paweł w Liście do Galatów

(Ga 6,2).

We wspomnianym już wcześniej frag-

mencie „Konstytucji duszpasterskiej”,

w punkcie 32., noszącym tytuł „Słowo

Wcielone i solidarność ludzka”, napisa-

no też m.in.: „(...) wszyscy są dla siebie

wzajemnie członkami i winni świadczyć

sobie nawzajem posługi zgodnie z różny-

mi darami, jakie zostały im udzielone”.

Natomiast w „Dekrecie o apostolstwie

świeckich”, w punkcie 14., jest mowa

o solidarności wszystkich narodów.

W związku z tym wszyscy pracujący

wśród innych narodów (a także mający

do czynienia z przedstawicielami innych

narodów we własnym kraju) muszą pa-

miętać, że stosunki między narodami

powinny być prawdziwie braterskim

współżyciem, w którym każda ze stron

równocześnie coś daje i otrzymuje.

Tak wiec solidarność dzisiaj oznacza

dla mnie pomoc w noszeniu brzemienia

współobywatela Polski, bez względu na

jego narodowość czy religię, lecz także

pomoc innym państwom czy narodom

– na tyle, na ile mogę.

S OLIDARNOŚĆ I INNE TAKIE

Nie znam się na polityce. Solidarność,

tę pierwszą, znam z opowiadań Taty bar-

dziej niż z autopsji. To, co chcę powie-

dzieć, to jedno – jako ludzie, obywatele,

tracimy Boga w naszym życiu, stajemy

się właśnie cieleśni. Duch i wszystko, co

w nas duchowe, delikatne, pada, umiera.

Nie chodzi o szukanie winnych takiego

stanu, bo ta śmierć jest w sercu każdego

i każdej z nas. Zapominając o tym, co

Jezusowe, szukamy tego, co naszym in-

teresem jest. I tu nie idzie tylko o poli-

tykę, Solidarność, Smoleńsk, krzyż pod

pałacem. Tu idzie, o nasze rodziny, re-

lacje, z mężem, żoną, sąsiadką. Tu idzie

o nasze przeżywanie liturgii, bo ja lepiej

od tej pani się modlę, a ta, to nie wie jak

się zachować w kościele. Tu idzie o na-

sze opinie wciąż o innych wydawane, tu

idzie o codzienne nasze wybory – czy

podwędzić czekoladę ze sklepu, czy nie?

Czy bluzgać na Tuska i Kaczyńskiego,

czy nie?

Nie oszukujmy się – albo na serio sta-

wać się będziemy ludźmi duchowymi,

albo Jezus będzie tylko folklorem w na-

szym życiu.

Z blogu o. Grzegorza Kramera: http://ojciecgrze-

gorz.blox.pl/html, wtorek, 31 sierpnia 2010 r.

Kazimierz Czapliński

C O TO JEST SOLIDARNOŚĆ ?

Solidarność to bycie z ludźmi. We wszystkich ważnych dla nich sprawach – tych dobrych, ale także – a może przede

wszystkim – tych trudnych, kiedy liczą na pomoc. To trudne, ale to każdemu z nas potrzebne. Taka postawa daje siłę,

o czym mogliśmy się przekonać w sierpniu 1980 r. To solidarność jest obrazem miłości bliźniego. I właśnie solidarności

w bólu, cierpieniu oczekują od nas powodzianie, bo ona daje im nadzieję, że nie są sami, że zaradzimy ich nieszczęściu,

że będą znów mieli dach nad głową. Ważne w tym jeszcze jest, że solidarność zawiera w sobie wiarę – że Bóg nam sprzyja

(to dla wierzących), i że inni myślą podobnie, że połączy nas wspólne, słuszne działanie. To dlatego w sierpniu 1980 r. na

bramie Stoczni Gdańskiej, ale i szczecińskiej czy w zakładach pracy pojawiły się symbole religijne – i nikt się ich nie wsty-

dził, bo stały się wyrazem solidarności. I wtedy nie przeszkadzali strajkującym kapłani (wystarczy popatrzeć na zdjęcia).

Solidarności musimy się uczyć.

Grażyna Pańko

Głos Pocieszenia

o. Jacek Siepsiak SJ

Balaam uczy się solidarności

Przysłowiowa oślica przemówiła do Balaama, gdy ją zbił. A zbił ją

bo nie chciała iść. A nie chciała iść, bo na jej drodze stawał anioł

Pański, by Balaam nie mógł zrobić tego, za co mu zapłacono. On

nie widział anioła, więc się wściekał na nieposłuszną oślicę i ją

w końcu zbił, choć przedtem zawsze była mu posłuszna.

przestrzeń dla tych, którzy z takich czy

innych powodów stanęli po stronie cie-

miężycieli, którzy stali się narzędziem

terroru, przemocy, ucisku. Właśnie! Sta-

li się narzędziem, więc zostali urzeczo-

wieni, zinstrumentalizowani. Chodzi

o to, by przywrócić im ludzką godność.

Dlatego im błogosławimy, okazujemy

życzliwość. Chcemy też dać przykład

poprzez nasze wybory, że można być

wolnym, że nie trzeba ulegać poczu-

ciu zagrożenia i reagować nienawiścią

do przeciwników. Jak pamiętam, „So-

lidarność” chciała tworzyć przestrzeń

solidarności dla wszystkich, a nie tylko

dla swoich. Tak przynajmniej widziały

ją wielkie autorytety tamtego czasu.

I, o dziwo, taki sposób postępowania

przyniósł konkretne owoce. I to nie tyl-

ko na płaszczyźnie indywidualnej, ale

także społecznej. Tzn. poszczególni lu-

dzie „nawracali się” zadziwieni otwar-

tą dla nich przestrzenią solidarności,

a również ówczesny system upadł, gdy

strona solidarnościowa wyraźnie zade-

klarowała, że „na wiosnę zamiast liści

wcale nie będą wisieć komuniści”.

Oczywiście ta przestrzeń solidarno-

ści, która nie oznaczała tylko braterstwa

broni czy solidarności z towarzyszami,

bywała zagrożona. Jednym z takich

mocniejszych momentów była śmierć

ks. Jerzego Popiełuszki. Wydawało się,

że miarka się przebrała. Ale wtedy jed-

nak zwyciężyła modlitwa: „I przebacz

nam nasze winy, jako i my przebaczamy

naszym winowajcom”. W tej modlitwie

nie ma miejsca na przeklinanie wrogów.

Błogosławiony ks. Jerzy, uparcie po-

wtarzający za św. Pawłem: „zło dobrem

zwyciężaj”, bardzo wyraźnie wskazuje,

czym jest przestrzeń solidarności.

Miejmy nadzieję, że te miliony Po-

laków utożsamiających się z ideałami

„Solidarności”, a teraz kuszone do nie-

nawiści, będą potraﬁ ły przynajmniej nie

przeklinać przeciwników, a (kto wie?)

może nawet błogosławić, jak Balaam

syn Beora, nauczony doświadczeniem

z oślicą, że nie należy ufać swojemu

gniewowi. On się nauczył i dlatego nie

posłuchał króla, który krzyczał: „Gdy

już nie możesz przeklinać, przynajmniej

im nie błogosław!” (Lb 23,25).

Cóż takiego utrudniała oślica Bala-

amowi? Mianowicie wynajęto go do

przeklinania Izraela. Król Moabu, Ba-

lak chciał by Balaam przeklął Żydów

i w ten sposób odjął od nich nadprzy-

rodzoną pomoc, jaką otrzymywali

w swych walkach. Król obiecał mu

sowitą nagrodę i Balaam rzeczywiście

miał zamiar wywiązać się z podjętego

zadania. Ale Pan mu nie pozwolił. Nie

tylko nie przeklinał Izraela, lecz wręcz

błogosławił mu. Balaam był wrogiem

Izraela, a jednak nie potraﬁ ł go przekli-

nać, czyli nie potraﬁ ł mu źle życzyć.

razy. Mianowicie, oślica trzy razy unika

starcia z aniołem Pańskim i dostaje za to

coraz większe baty. Jeździec nie widzą-

cy anioła jest przekonany o słuszności

swego gniewu, a więc i kary wymierzo-

nej zwierzęciu, a nawet uważa, że kara

jest za mała i, że gdyby miał miecz, to

by ją zabił. Natomiast okazało się, że

to oślica uratowała mu życie, bo gdyby

nie jej niezwykłe zachowanie, to anioł

Pański by jego zabił. Balaam przeko-

nał się, że nie powinien ufać swojemu

gniewowi. Również zaobserwował fałsz

„przeklinania” oślicy, wszelkich wyrzu-

tów wobec niej. Tak naprawdę przekli-

nał swoją wybawicielkę. Dostał lekcję,

która pozwoliła mu stanąć wobec ludzi,

a ściślej wobec wrogów, których miał

błogosławić.

Przygotowanie

Widzący, Balaam, jest wyraźnie wy-

stawiony na próbę. Z jednej strony

poddany jest naciskom króla, z dru-

giej strony widzi wolę Pana. W zasa-

dzie w ogóle nie powinien wyruszać

z domu. Jednak Bóg mówi do niego:

„Skoro mężowie ci przyszli, aby cię za-

brać, wstań, a idź z nimi, lecz uczynisz

tylko to, co ci powiem” (Lb 22,20). Ba-

laam więc wyruszył w drogę na swojej

oślicy. Jednak tekst biblijny mówi nam

dalej, że „zapłonął gniew Boga na to, że

ruszył w drogę, i anioł Pański stanął na

drodze przeciw niemu, by go zatrzymać”

(Lb 22,22). Niektórzy komentatorzy

biblijni tłumaczą tę niekonsekwencję

w zachowaniu Boga, tym, że chodziło

o gniew tylko wobec motywacji Bala-

ama, tzn. chęci zysku. Ale ja sobie my-

ślę (o ile mogę), że Bóg chciał go przy-

gotować na wielką próbę. Zachowanie

wobec oślicy, czyli zwierzęcia, stało się

swoistym treningiem przed spotkaniem

z Izraelem, który w całej tej scenie jest

tylko obserwowany, sam nic nie mówi,

podobnie jak zwierzęta. Balaam mu-

siał się wcześniej czegoś nauczyć, jesz-

cze przed podjęciem decyzji o tym, czy

przeklinać czy błogosławić. O „szkole-

niowym” charakterze zdarzenia z oślicą

świadczy to, że powtarza się ono trzy

Solidarność i „oni”

To wydarzenie opisane w Księdze

Liczb w rozdziałach od 22 do 24 wy-

wołało we mnie skojarzenie z czasami

„Solidarności”, tej ogólnonarodowej,

z lat osiemdziesiątych, gdy wróg był

naprawdę potężny i wydawał się nie

do przezwyciężenia. Żywa była pa-

mięć o krwawych powstaniach. Ale

zrodziło się coś nowego jeśli chodzi

o sposób prowadzenia walki. Nie szło

tylko o nieużywanie przemocy, ale też

o coś, co zadziwiało na pierwszy rzut

oka, o solidarność z tymi, którzy stali

po drugiej stronie barykady. Chodziło

o to, by brać pod uwagę ich sytuację

życiową. By nie budować zwycięstwa

na ich zniszczeniu. To zwycięstwa mia-

ło być zwycięstwem wszystkich. Jego

elementem miało być swoiste nawróce-

nie, zrezygnowanie z agresji, ale przede

wszystkim dobre życzenie dotychczaso-

wym wrogom. Nie chodziło o to, by ich

przeklinać, ale by im dobrze życzyć.

Przestrzeń solidarności to nie tylko

przestrzeń, do której zapraszam przy-

jaciół czy towarzyszy niedoli, to także

Głos Pocieszenia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: