glos_43_wydanie_specjalne.pdf

Śp. o. Franciszek Wilczek SJ

1921–2010

O. Franciszek

50-lecie kapłaństwa o.Franciszka Wilczka, 2000.

Urodzony 20 XI 1921 r. w Trza-

nowicach k. Cieszyna, święcenia

kapłańskie przyjął 16 IV 1950 r.

w Warszawie. Operariusz i ka-

techeta w Czechowicach 1953-

55, Krakowie 1955-58 i Wroc-

ławiu 1958-78; tamże superior

i proboszcz 1966-78, ponownie

operariusz i katecheta w Gliwi-

cach 1978-86 i Wambierzycach

1986 -87. Od 1987 r. spow ied ni k

w Krakowie. Zmarł 21 VIII 2010 r.

w Krakowie.

Dzięki jego staraniom w paraﬁ i

św. Klemensa Marii Dworzaka

m.in. wybudowano dom kate-

chetyczny, rozbudowano dom za-

konny, położono nową posadzkę

w dolnej kaplicy, wykonano freski

w prezbiterium (Siewca), oddano

do użytku salkę dla Duszpaster-

stwa Akademickiego „Kana”, za-

początkowano pracę biblioteki

paraﬁ alnej i poradni rodzinnej,

powołano do życia chór „Orna-

ment”, wspólnotę „Rodzina Ro-

dzin”, zbudowano organy w gór-

nym kościele, a 26 X 1977 r. abp

Henryk Gulbinowicz metropolita

wrocławski, dokonał uroczystej

intronizacji odnowionego obrazu

w przystosowanym do tego dol-

nym kościele, poświęconym Mat-

ce Bożej Pocieszenia.

O. Wilczek z kopią obrazu MB Pocieszenia.

Budowle wzniesione za kadencji o. Wilczka.

Na podstawie numeru specjale-

go GP wydanego z okazji 65-lecia

obecności jezuitów w paraﬁ i.

I Komunia św. w paraﬁ i św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu, ok. 1960.

Wilczek SJ

Boży dar wysłuchiwania

Księże Biskupie, Drogi Ojcze Pro-

wincjale i Ojcze Rektorze, Czcigod-

ni Kapłani, Drogie siostry zakonne,

Droga Rodzino Zmarłego i wszyscy

tu obecni!

Dobry spowiednik to jest skarb – cen-

ny skarb, ceniony zwłaszcza przez sio-

stry zakonne, zakonników, kapłanów,

ceniony przez osoby rozbudzone ducho-

wo, np. oazy itp. Dobry spowiednik nie

zgorszy się niczym. Wysłucha spokoj-

nie i cierpliwie. Wczuje się w nurtujące

penitenta problemy, doradzi, ostrzeże,

zachęci, jest stale dostępny. Jednym sło-

wem, jest podobny do miłosiernego Sa-

marytanina i najważniejsze: mocą Bożą

rozgrzesza i wyzwala radość.

Ojciec Franciszek Wilczek przez 23

lata był tutaj w Krakowie niezmordo-

wanym spowiednikiem. W bazylice

spowiadał 8 godzin dziennie (średnio

50 osób), rocznie 16, a nawet 19 tysięcy.

Rzecz niespotykana! Był więc męczen-

nikiem konfesjonału. To jakby drugi

św. Jan Vianney, patron zakończonego

niedawno Roku Kapłańskiego w Koś-

ciele.

Z kolei siostry Matki Bożej Miłosier-

dzia z Łagiewnik są wdzięczne Ojcu,

gdyż był dla nich mądrym, cierpliwym

i spokojnym ojcem.

Pozwólcie więc, że w imieniu jego

penitentów i współbraci zakonnych po-

dziękujemy wspólnie śp. Ojcu Francisz-

kowi: Bóg zapłać! (dop. red.: wszyscy

odpowiedzieli „Bóg zapłać”).

A teraz krótko o życiu ojca Franciszka.

Urodził się w miejscowości Trzanovice

Dolne na Zaolziu. Wstąpił do nowicja-

tu jezuitów w Starej Wsi 29 lipca 1939

roku, dzięki pośrednictwu o. Franciszka

Kałuży, męczennika w Dachau i kan-

dydata na ołtarze. Filozoﬁ ę studiował

w Nowym Sączu, a teologię w Krakowie.

Święcenia kapłańskie przyjął 16 kwiet-

nia 1950 r. w Warszawie z rąk prymasa

Polski abp. Stefana Wyszyńskiego. Ko-

lejne placówki pracy ojca Franciszka to:

Czechowice-Dziedzice – 3 lata, Kraków

(Św. Barbara) – 3 lata, Wrocław (Aleja

Pracy) – 20 lat (1958-78). Był tam 12 lat

przełożonym i proboszczem paraﬁ i św.

O. Franciszek Wilczek w konfesjonale bazyliki NSPJ w Krakowie, 2000.

Klemensa Dworzaka. Jest to placówka

w wysokim stopniu robotnicza, licząca

ok. 18.000 wiernych. Należeli do niej

ludzie Pafawagu, Hutmenu, Dolmelu

itd. Nowe osiedla chwaliły dawnych

swoich proboszczów, ale z czasem zaczę-

li chwalić paraﬁ ę jezuicką. Organizacją

duszpasterstwa zajął się z wielką gorli-

wością nowy proboszcz, podobnie jak

i rozbudową domu i zaplecza paraﬁ al-

nego. Przez 8 lat doświadczałem osobi-

ście jego mądrych rządów. Po latach na-

stępcą Zmarłego był obecny tu Ojciec

Prowincjał Wojciech Ziółek. Są dzisiaj

z nami także paraﬁ anie z Wrocławia –

serdecznie ich pozdrawiam.

Następnie 8 lat ojciec Franciszek pra-

cował w Gliwicach, 1 rok w Wambie-

rzycach i 23 lata w Krakowie przy ul.

Kopernika. Tutaj, oprócz pracy w kon-

fesjonale, dbał o ubogich. Zbierał dla

nich używaną odzież i przekazywał im

czystą. Ojciec Wilczek odznaczał się

miłością Ojczyzny, budził ducha pa-

triotyzmu, pilnował, by do biblioteki

zakonnej przekazywać pełne roczniki

„Naszego Dziennika”.

Ostatnio Bóg dał mu krótkie cierpie-

nie, które łagodzili oﬁ arni współbra-

cia, czuwający przy nim nieustannie

w ostatnich dniach jego życia.

Był zakonnikiem-jezuitą, a życie za-

konne to oddanie całego serca Jezusowi

w miłości niepodzielnej i wyłącznej, to

wyłączenie się z życia świeckiego i odda-

nie wyłącznej służbie Bogu i bliźniemu,

i to dzień po dniu, rok po roku. Ojciec

Franciszek, jako jezuita realizował ideał

zakonu zawarty w powiedzeniu: Wielce

służyć Bogu z czystej miłości w Kościele

pod sztandarem Krzyża, dla zbawienia

dusz.

Na koniec chciałbym włożyć w usta

gorliwego ojca Franciszka słowa pieśni:

Pójdę, kędy mnie woła mój Pan i mój

Bóg:

„O Miły mój, gdy pęknie ta harﬁ ana nić,

Noc omroczy i stanę, i pocznę się chwiać,

Otocz mnie swym ramieniem, bym nie

upadł snadź.

Daj umrzeć na Twym Sercu. Nie – daj

zacząć żyć”.

I chciałoby się powtórzyć za Jeremiaszem

prorokiem: „Uwiodłeś mnie, Panie, a ja

pozwoliłem się uwieść” (Jr 20, 7).

Dobry Jezu, a nasz Panie, daj mu

wieczne spoczywanie. Amen.

Głos Pocieszenia

Kazanie wygłoszone 25.08.2010 r. przez o. Zdzisława Wietrzaka SJ, podczas

Mszy św. pogrzebowej o. Franciszka Wilczka SJ w bazylice Serca Pana Jezusa w Krakowie

Wspomnienie Miły Suchar

Pięknie spełnione życie

Kawiarenka była pięknie przygoto-

wana na tę uroczystość, za co serdeczne

podziękowania dla Księdza Proboszcza

i Wspólnoty, która włożyła w to i ser-

ce, i pracę. Były śpiewy „Sto lat” i „Ży-

czymy, życzymy”, i tort ze świeczkami.

Przede wszystkim byli jednak paraﬁ a-

nie, którzy Go pamiętali i których On

pamiętał – mimo, że minęły już 32 lata

od przeniesienia Go do Gliwic, po 20

latach posługiwania w naszej paraﬁ i.

Można było podziwiać Jego pamięć.

Z uwagą słuchał życzeń, ściskał dłonie,

pytał o dzieci, rodziny, ich losy. Pytał

i o tych, których zabrakło. Którzy nie

przybyli… bo z różnych względów było

to niemożliwe. Cieszył się spotkaniem,

radosny, pełen życzliwości i serdeczno-

ści.

Takim Go pamiętam. Taki był –

przyjazny każdemu, ufny. Był tak praw-

dziwie pokorny, tą najpiękniejszą poko-

rą, która się nie poniża, ale zna swoją

wartość. U Niego tą wartością było Jego

kapłaństwo, służba Bogu i ludziom,

i pełne zawierzenie. Nie oburzał się, nie

potępiał. Była w Nim wielka dobroć.

Czas, który razem przeżywaliśmy był

szczególny. Nie tylko dlatego, że byli-

śmy młodzi. Chociaż i to było ważne.

Był to okres II Soboru Watykańskiego.

Kościół żył nim i my też. Chłonęliśmy

każdą informację, która z Rzymu do

nas docierała. Pamiętam nasze rozmo-

wy w gronie przyjaciół, dyskusje – cza-

sem bardzo gorące. Żyliśmy zmianami,

które Sobór wprowadzał, ale także tym,

czego nie wprowadzał, a my oczekiwa-

liśmy.

Niezwykłe były dyskusje po ogło-

szeniu w 1965 roku orędzia biskupów

polskich do biskupów niemieckich,

z historycznymi słowami o przebacze-

niu. Dzisiaj wszyscy się nim chlubią.

Wtedy nie było to tak oczywiste. Wier-

ni nie byli na to przygotowani. Byliśmy

przecież pokoleniem wojennym. Mimo,

że od czasu zakończenia wojny minęło

wówczas 20 lat – rany jeszcze się nie

zabliźniły. Przekonani jednak byliśmy

o konieczności wprowadzenia w życie

tych tak ważnych słów: „przebaczamy

i prosimy o przebaczenie”.

W ramach nawiązanych kontaktów

przez Wandę i Kazika Czaplińskich za-

prosiliśmy do nas „Wspólnotę Rodzin”

z katolickiej paraﬁ i w Dreźnie z NRD.

Ojciec Wilczek uznał za słuszne to, że

w niedzielę na Mszy z ich udziałem od-

czytana zostanie Ewangelia nie tylko

po polsku, ale także po niemiecku. Do

dzisiaj „słyszę” tę ciszę przechodzącą

w napięcię, która zapanowała w kościele

po odczytaniu Ewangelii po niemiecku.

Była to wtedy wielka odwaga. Coś po-

dobnego nie miało miejsca do tego cza-

su w żadnym z polskich kościołów we

Wrocławiu. Skutki były wtedy trudne

do przewidzenia. Toteż zrobiła się z tego

wrocławska afera, o której pisały gazety.

Mam jeszcze wycinek z gazety opisujący

z oburzeniem to, co się dzieje w paraﬁ i

oo. jezuitów przy alei Pracy.

O. Wilczek był otwarty na ludzi, na

nas – świeckich. Założył jedną z nie-

60-lecie kapłaństwa o. Wilczka, 2010.

Spotkanie Rodziny Rodzin, 2000.

50-lecie pracy jezuitów na Grabiszynku, 1995.

Głos Pocieszenia

Jeszcze kilka miesięcy temu był z nami. Przyjechał do nas, by w naszym kościele, w dużej części

przez niego kształtowanym, odprawić Mszę św. Razem z nim dziękowaliśmy Bogu za 60 lat Jego ka-

płaństwa. Był tak jak i my przejęty i wzruszony. Potem można było spotkać się z nim w naszej para-

ﬁ alnej kawiarence, złożyć życzenia, porozmawiać.

Imieninowe cukierki

Wspomina Danuta Nowak

Moje wspomnienie dotyczące Ojca Wilczka związane są z chórem

„Ornament”, w którym śpiewałam oraz z uroczystymi imienina-

mi Księdza Proboszcza! Bo myślę, że o tym, iż był księdzem cie-

płym, dobrym, wesołym, otwartym i wrażliwym, kochającym lu-

dzi, a dzieci w szczególności, wielu jeszcze napisze...

60-lecie kapłaństwa o. Wilczka, 2010.

Co roku w dniu imienin, w kaplicy dolnej tłum paraﬁ an zbierał się, by uhono-

rować Księdza Proboszcza. Solenizant zasiadał w dużym fotelu w prezbiterium, ze

swoim ciągle życzliwym uśmiechem i błyskiem w oku, którego nie przesłaniały na-

wet grube szkła w okularach, i wspaniałomyślnie przyjmował życzenia! Przychodził

każdy, kto chciał; były wierszyki od dzieci, życzenia od grup i wspólnot, rymowanki

paraﬁ alnych poetów, łzy wzruszenia szczególnie wrażliwych paraﬁ anek i wszystko

to, co wiąże się z życzliwością, miłością i dobrocią, która z obu stron wręcz emano-

wała! Ksiądz rozdawał cukierki i obrazki, co w tamtych czasach było ogromnym

wydarzeniem! Było oczywiście gromkie, tradycyjne „Sto lat” oraz pieśni paraﬁ al-

nego chóru „Ornament” w celu uatrakcyjnienia i dodania wyjątkowości całej uro-

czystości. Jedną piosenkę, skomponowaną specjalnie na tą okoliczność, pozwolę

sobie zacytować z pamięci, (samo to, że się tam uchowała przez tyle lat dowodzi, jak

bardzo wbiła się w pamięć młodziutkiej wtedy dziewczyny):

Na Alei Pracy jest dziś święto wielkie,

bo Ksiądz proboszcz już od wczoraj kupuje cukierki.

Kupuje, kupuje, lecz nas nie częstuje,

Tylko ciągle wysłuchuje, kto piękniej winszuje.

My jesteśmy skromni, więc się nie chwalimy

Ale wszyscy wiedzą – cukierki lubimy.

wielu jeszcze we Wrocławiu „Poradnię

rodzinną” przy naszej paraﬁ i. Ufał nam,

pracującym w tej poradni. Nie miały-

śmy wtedy żadnego specjalnego przygo-

towania. Uczyłyśmy się z broszur, wte-

dy tak trudno dostępnych, i od naszej

doświadczonej lekarki – Wandy Cza-

plińskiej. Wiedzę religijną miałyśmy

głównie przekazaną nam przez Ojca

Wilczka, no i zdobytą z KIK-u (Klub

Inteligencji Katolickiej).

Na tych samych zasadach w latach 70.

zastępowaliśmy księży z naszej paraﬁ i

na lekcjach religii (żeby w czasie kolędy,

gdy byli zajęci wizytą duszpasterską, nie

przepadały).

Bardzo ważne było w czasie PRL-u da-

wać świadectwo wiary.

Nie było wtedy też rad paraﬁ alnych,

ale Ojciec Wilczek gromadził wokół

siebie świeckich, którzy go wspierali

radą czy pomocą, szczególnie przy bu-

dowie, remontach i różnych przedsię-

wzięciach, które realizował.

Była w nim radość życia i pokój, któ-

rymi promieniował. Później, gdy lata

mijały i sił ubywało, cieszył się, że mógł

jeszcze codziennie siedzieć i spowiadać

w konfesjonale. Z dumą o tym opowia-

dał, że jest ludziom potrzebny.

Gdy się z nami spotykał, a potem

żegnał, każdorazowo błogosławił nas

i nasze rodziny. Kiedyś powiedział nam

„Pan Bóg dał mi te łaskę, że mogę bło-

gosławić – dlatego też korzystam z tego,

ile tylko mogę”.

Pięknie spełnione życie

Dziękujemy Ci, Ojcze Franciszku!

W imieniu „Rodziny Rodzin”

Ech, to były naprawdę piękne i wspaniałe proboszczowe imieniny…

Święty Mikołaj i o. Wilczek.

Chór paraﬁ alny, ok. 1977.

Głos Pocieszenia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: