Wincenty Krasiński

Wincenty Krasiński, herbu Ślepowron (ur. 30 stycznia 1782 w Boremlu na Wołyniu, zm. 24 listopada 1858 w Warszawie) – hrabia od 1811, od 1844 założyciel i I ordynat opinogórski polski generał w czasie wojen napoleońskich, pełnił obowiązki Namiestnika Królestwa Polskiego. .

Urodzony w rodzinie hr. Jana Krasińskiego (syna Michała Hieronima Krasińskiego) i Antoniny hr. Czackiej. Żonaty z Marią Urszulą ks. Radziwiłł. Ojciec Zygmunta Krasińskiego – dramatopisarza i poety.

W wieku ośmiu lat został zapisany do kawalerii narodowej. Jako dziesięciolatek został już porucznikiem (był to element magnackiej tradycji i wychowania, a nie rzeczywista służba wojskowa, którą Krasiński rozpoczął dopiero jako osoba dorosła). W 1790 roku został starostą opinogorskim, po śmierci ojca.

W czasie wojen napoleońskich służył początkowo w ochronie sztabu cesarskiego, później mianowany dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej w 1807. Był trzykrotnie ranny. Od 1811 generał brygady, zaś od 1813 generał dywizji, w 1814 roku przyprowadził do kraju większość wojsk polskich Księstwa Warszawskiego– (korpusu polskiego) z Francji. W 1815 został szefem polskiej dywizji gwardialnej, a następnie generałem – adiutantem cesarskim.

Karierę wojskową kontynuował w wojsku polskim powstałego Królestwa Polskiego. Był marszałkiem sejmu Królestwa polskiego od 1818, od 1825 senatorem – wojewodą. W 1826 roku został awansowany do stopnia generała jazdy oraz senatora wojennego. W 1828 stracił swą popularność, gdy jako jedyny w czasie sądu sejmowego głosował za ukaraniem podejrzanych za zdradę stanu. Będąc zwolennikiem współpracy i podporządkowania carowi, nie wziął udziału w powstaniu listopadowym (1830-1831). Pełnił wysokie urzędy w administracji Królestwa, będąc członkiem Rady Państwa od 1831 oraz Rady Administracyjnej w latach (1855-1856). W tych latach po śmierci Iwana Paskiewicza od 1 lutego 1856 r. pełnił czasowo obowiązki Namiestnika Królestwa Polskiego.

Zasłynął jako fundator Biblioteki Ordynacji Krasińskich w 1844 w Warszawie.

Za zasługi został odznaczony Orderem Orła Białego 24 maja 1829.

Miał pociąg do nauki. W domu jego zbierali się najwięksi literaci epoki. Gorliwie gromadził zabytki kulturalne. Napisał: Essai sur le maniemant de la lance (1811), Apercu sur le Juifs de Pologne par un officier general polonais, nonce, la diLte (1818) i kilka broszur w sprawie żydowskiej. Zmarł 24 listopada 1858 w Warszawie. Pogrzeb jego stał się manifestacją patriotyczną.

Bibliografia [edytuj]

·         Eligiusz Kozłowski (opr.): Zapomniane wspomnienia, Warszawa,1981 r.s.463

Linki zewnętrzne [edytuj]

·         Kurtka mundurowa szwoleżerów gwardii gen. Wincentego Krasińskiego