pocałunek archanioła_27.pdf

- Cholera! – Illiumuchyliłsięprzedjednymzostrzyiobróciłsiębyzobaczyć,że

czubek drugiego skrzydła został przybity do ściany – Używanie dwóch noży to

oszustwo!

CośdzikiegowewnętrzuEleny uśmiechnęłosięwsatysfakcji, biednyIlliumbrał

nasiebieciężarniepokojuwywołanegotelefonemjejojcawczorajszegodnia– Jeden

zerodlałowczyni

NiebieskoskrzydłyaniołsięgnąłrękąiwyciągnąłnóżWylądowałnaziemiipodał

gojej,rękojeściądoprzodu– Szczęśliwytraf

- Wymówkaprzegranego

- Poprostubyłomiciężal

- Och,spójrz!– powiedziałazdrwiącymwestchnięciem– Chyba przycięłamci

kilkaskrzydełBiedny,biednyBluebell!

Uśmiechnąłsięukazujączęby,tezłoteoczyjasneodpsotyiswawolności,którą

pozostalinieśmiertelnizdawalisięutracić. – Następnymrazem– powiedział– takcię

wykończę,żebędąmusielistądwynieśćtwojejęcząceciało

Oczyściłasztyletiwsunęłajedopochwynaramieniu,poczymuniosładłońby

ukryćwyolbrzymioneziewnięcie

- Jeżelijużskończyliście– powiedziałGalenwtenswójpozbawionyhumoru

sposób– towciążmamyjeszczegodzinę

SpojrzałanaskrzydłoIllium– byodkryć, żebyło jużniemalcałkowiciezaleczone

– Jaksądzęnadszedłczasbyzrobićcijeszczekilkadziurek

- Wiesz co – powiedziałIllium– jeżeliudacisięmnietrafićtrzyrazyzrzęduto

podarujęcidiamentowynaszyjnik

- Zgoda,tylkoniechtobędziewysadzanydiamentamiozdobnyfuterałnanoże

Illiumuniósłbrew– Małopraktyczne

- Jestpraktycznejeżelimasięgozamiar nosićrazemzsukniąbalową

- Aaach. – przebłyskzainteresowania– DobraAjeżelinietrafiszwemnietrzy

razy,będzieszmusiałazabraćmniezesobąnałowy

- Po co? – spytała,zaintrygowana– Sąintensywne,pełnepotuiczęstomęczące

- Chciałbymzobaczyćjaktropisz

ChwilaprzypomnieniaIlliumfascynujesięludźmi

MożedlategotakbardzogolubiłaWidziałjejczłowieczeństwoniejakosłabość

lecz jako dar. – Wporządku

Wyciągnął rękę a ona nią potrząsnęła, przypieczętowując układ – A teraz

wykonujswojapracę,motylku

Opuściłziemięwpowiewiewiatru,pojedynczeniebieskiepióroopadłojejna

rękęWłożyłajedokieszeni,przeznaczającjedlaZoeJakdotądmakilkanależącychdo

Raphaela – białychwykończonychzłotem,dwaIlliumaiparęwłasnych

- Zaczynaj!

Utrzymującspojrzenienacelu,balansowałaostrzamiwręku,układającstopy

pewnienaziemiJejwzrokbyłostrzejszyniżgdybyłaczłowiekiem, choćniewybitnie–

jeszcze nie.

Wkońcu,trafiławIlliumadwarazy,za trzecim chybiajączaledwieobłyśnięcie

pióraIlliumopadłnaziemię– Będęnapolowaniu!

- Zobaczymy czy będziesz się tak uśmiechał gdy skończymy w jakimś

opanowanym przez moskity bagnie.

- Nieobawiamsięmoski―

ObróciłasięnapietachnimIlliumzdołałprzerwaćwpółsłowie,wyczuwając

zapachtrzechnieznanychwampirówLecztoaniołaujrzaławdrzwiach,jegoegzotyczna

liniaszczekiiniemalcałkowicieczarneoczyniebyłychoćwprzybliżeniutakniezwykłe

jakskrzydła, które mignęłyjejkątemokanimzłożyłje za plecami.

Ciemnoszarywzórzpasmamijaskrawej,oszałamiającejczerwieni

Zdumiewająceskrzydła

Lecz zamiast zachwytu czuła strach, odwieczny i głęboki, dźgający jej

wnętrzności,wyostrzającyjejzmysłyirefleks– Kim on jest? – czułajakjegomoc

naciskananiązmiażdżącą siłą

Metaliczneskrzypnięciemieczaopuszczającegopochwę– XinależydoLijuan–

Illiumpozostałprzyjejboku,podczasgdyGalenpodszedłdoaniołabygopowitać– Ma

dziewięćsetlat

- Dlaczegoniejestarchaniołem?– z tąmocąmógłbyobalaćmiasta,niszczyć

tysiące.

- TakdługojakLijuanżyje,XinieprzerwaniebędziezdobywałpotęgęBezniej

jegociałoniebyłobywstanieprzechowywaćwsobietakwiele

- Czywszystkiearchaniołyto potrafią?– spytała, czującjakcierpniejejskóragdy

spojrzenieXimusnęłojejodsłonięteskrzydła– Dzielićsięmocą?

- Tylko Lijuan.

GalenwydawałsiękłócićzXiiwkońcupokilkuminutach,chińskianiołzłączył

nogiwniemalwojskowysposóbiprzekazałmumieniącesiędrewnianepudełkoJego

oczyjednak,pozostałynaElenieprzezdługą,mrożącąsekundę

GdytylkoXiodszedłElenaruszyławstronęGalenaCzerwonowłosy anioł

nieprzerwaniestałdoniejodwróconyplecami,jegooczynawejściu– Byłobylepiej –

powiedział skrupulatnym głosem – gdybyś poczekała aż wróci Raphael nim to

otworzysz.

- RaphaeljestnaspotkaniuzMichaeląiElijahemTomożezająćgodziny.

- Poinformujęgo―

- Nie – położyła dłońnapudełkuiniemaldrgnęłanajegonieludzkichłód– To

spotkaniejestważne– cośzwiązanegoz Titusem i Charisemnonem.

Illiumdotknąłjejramienia,minęmiałponurą– Lijuan siębawi,ElenoNie

otwierajpudełkabezRaphaela.

Byławstaniezaakceptowaćto, żefizyczniebyłasłabsza choćbyłotoirytujące,

lecz istniała pewna granica. – Daj mipowód

- Niewiemcojestwśrodku – powiedziałIllium,jegooczybyłyocienionew

sposóbktóryzamieniałzłotowcośostregojakostrze,przypomnienieżepomimojego

swawolności,Illiumskrywałwnętrzetaksamobezlitosnejakmężczyznaktóregozwał

ojcem. – lecz wiem,żemazazadanieosłabićRaphaela

- Uważasz, żebymniezraniła?– Elena patrzyłanawyżłobienia napudełku,

wpatrywała się w te skomplikowane wzory aż ułożyły się w horror jakim były

naprawdę– Trupy. Tusąmartweciała.

- Uważam – powiedział Illium, kładąc dłonie najej ramionach,jego kciuki

delikatne na jej karku. – żejestwielesposobówbykogośzranićNiewszystkie zadają

fizycznyból.

Elenabawiłasię zasuwką,jejpłucarozszerzyłysięgdywzięłagłęboki oddech. –

Wyczuwam ichŚwieżatrawazmiażdżona lodem,ciepływełnianykocusianypłatkami

róż,krewwżarta w jedwab. – serce waliłojejwpiersi,gotowenapolowanie,gotowena

pogońPod jej palcami, pudełkostałosięciepłe,jak gdyby wsysałojejsamożycie

Odsuwającniepokojącąmyślnabok,przełknęła– W środkusąkawałkiwampira

OrganyTezawszemająnajmocniejszawoń

Czas na nasz ruch.

Zdjęładłońzsuwaka– Nie muszęgootwieraćWiemcojestwśrodku– Lijuan

zwyczajnieodesłałatocoRaphaelwysłałjejInawetjeżeliczęśćElenybyłaprzerażona

formąpogróżki,tojejdrugaczęść– dzika, pierwotnaczęśćzrodzonawprzesiąkniętym

krwiąpokojuniemaldwadzieścialattemu– była okrutnie zadowolona. - Zróbztymco

chcesz. – obracającsięnapiętach,przełamałauściskIlliumaiwyszławgryzącychłód

górskiegopopołudnia

Venom czekałnaniąprzyskalistejgrani, którazostałanienaruszonaprzez

anielskiedłonie,byłototłoniepasującedowampirawyglądającego jakgdybywyszedł

zestronjakiegośekskluzywnegomagazynuJejtwarzbyłaspocona i spiętawodbiciu

jego czarnychokularówJegowłasnanatomiastbyła niewzruszona jak zawsze. – Jak

wiele wosku potrzebujesz by utrzymać swoje włosy w taki idealnym stanie? –

wymamrotała,próbującprzejść obok niego.

Zablokowałjejdrogępojedynczym, płynnymruchem– To wrodzony dar.

- Toniejestdobrymomentbymniewkurzać– nie miałazamiaruwpaśćw

pułapkę, którązastawiłaLijuan,niezamierzawidziećRaphaelajakopotwora,lecz za

każdymrazem gdyrobiłcoścowywierałonacisknategranice rzeczywistośćuderzała

ją w twarz. Rzeczywistość w której archaniołowie bawili się z nieśmiertelnymi i

śmiertelnymiżyciamijakgdybyte,byłyniczymjaktylkojednorazowymipionkami

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: