Szkolenie Inżynieryjno-Saperskie DS S 2005.pdf

KWATERA GŁÓWNA DRU ś YN STRZELECKICH „STRZELEC”

Materiał szkoleniowy nr 07/2005

Szkolenie in Ŝ ynieryjno-saperskie.

1.Zadania wojsk in Ŝ ynieryjno-saperskich na współczesnym polu walki.

Do głównych zadań wojsk /słuŜb/ inŜynieryjno – saperskich naleŜy:

a. budowa obiektów fortyfikacyjnych

b. budowa zapór fortyfikacyjnych

c. budowa i zabezpieczenie przepraw wodnych

d. budowa i rozbudowa infrastruktury wojskowej

e. niszczenie i minowanie obiektów

f. rozminowywanie terenu

g. rozpoznanie inŜynieryjno-techniczne

h. maskowanie /mylenie i pozoracja/

i. walka w składzie grup szturmowych /saperzy pola walki/

2.Obiekty fortyfikacyjne.

Obiekty fortyfikacyjne to specjalne budowle wznoszone na polu walki które mają na celu

zmniejszenie skutków działania ognia nieprzyjaciela ,utrudnienie przeciwnikowi ruchu

oraz ułatwienie manewru oraz ognia wojskom własnym.

Ogólnie obiekty fortyfikacyjne dzielą się na: a/ obiekty do prowadzenia ognia i

obserwacji b/ obiekty do ochrony ludzi i sprzętu c/ zapory fortyfikacyjne.

Obiekty do prowadzenia ognia i obserwacji to: okopy, punkty i posterunki obserwacyjne,

stanowiska dla broni ręcznej w schronach bojowych. Obiekty do ochrony ludzi i sprzętu

to: schrony, szczeliny przeciwlotnicze, ziemianki, transzeje.

Zapory fortyfikacyjne to: pola minowe, zawały, skarpy, słupy, kozły, róŜnego rodzaju

pułapki oraz zapory wykonywane z drutu kolczastego. Ze względu na zastosowanie

moŜemy je podzielić na: a/ przeciwpancerne, b/ przeciwdesantowe (do obrony z morza i

powietrza), c/ przeciwpiechotne. W działaniach obronnych przeciwko piechocie

nieprzyjaciela szczególną rolę odgrywają zapory drutowe, które moŜemy podzielić na

zapory stałe i przenośne. Najczęściej stosowane to: płoty kolczaste, walce kolczaste,

jeŜe, kozły, potykacze oraz sieci kolczaste.

Obiekt fortyfikacyjny jest to budowla mająca na celu:

a. zmniejszenie skutków działania środków raŜenia nieprzyjaciela (schrony, ukrycia

,okopy) na własne wojska ,ludność cywilną ,technikę wojenną lub produkcyjną.

b. Utrudnienie ruchu wojsk nieprzyjaciela (zapory fortyfikacyjne)

c. Ułatwienie działania wojsk własnych (transzeje, rowy łączące, ciągi

komunikacyjne.

Ze względu na podstawowy materiał z jakiego wykonane są konstrukcje obiekty

fortyfikacyjne moŜemy podzielić na: gruntowe, metalowe, betonowe, inne np. wykonane

z tworzywa sztucznego.

Obiekt ogniowy jest to obiekt fortyfikacyjny zapewniający dogodne i ukryte

rozmieszczenie środka ogniowego i jego obsługi oraz prowadzenia skutecznego ognia

do nieprzyjaciela. Obiekty ogniowe wykonuje się dla pojedynczych strzelców, karabinów

maszynowych, granatników, moździerzy, dział, czołgów itp. Ze względu na kierunek

prowadzenia ognia dzielimy je na czołowe, skrzydłowe, przystosowane do obrony

okręŜnej oraz przeciwlotnicze. Pod względem skuteczności ochrony na zakryte i

odkryte.

Obiekt pozorny jest to konstrukcja przypominająca wyglądem zewnętrznym obiekt

rzeczywisty imitująca sprzęt bojowy /makieta/ lub konstrukcję inŜynieryjną np.: most

mająca na celu odwrócenie uwagi nieprzyjaciela od obiektu rzeczywistego oraz dla

utrudnienia identyfikacji celu ataku.

Obiekt podziemny jest to obiekt budowany sposobem podziemnym bez naruszania

warstwy gruntu znajdującej się pod stropem obiektu. Wojskowe obiekty podziemne to

schrony dla ludzi i sprzętu, chodniki do komunikacji podziemnej.

Obiekty fortyfikacyjne budowane na szczeblu dru Ŝ yny /plutonu/ strzeleckiego

a. okop dla pojedynczego strzelca

b. okop dla dwóch strzelców ze szczelin ą

c. okop dla km

d. okop dla r ę cznego granatnika p.panc

e. schron przykryty /bunkier/

f. transzeje i rowy ł ą cz ą ce

3.Materiały wybuchowe.

Materiałem wybuchowym nazywamy związek chemiczny lub mieszaninę, która pod

wpływem bodźców zewnętrznych zdolna jest do chemicznej reakcji wybuchowej

postępującej samorzutnie z wielką szybkością, z wydzielaniem duŜej ilości ciepła i

produktów gazowych. Reakcję tę w zaleŜności od rodzaju materiału wybuchowego

moŜna wywołać za pomocą: ciepła (ogrzewanie, płomień), mechanicznie (tarcie,

nakłucie, uderzenie), elektrycznie (wyładowanie elektryczne) i wybuchowo (wybuch

innego materiału wybuchowego).

Do podstawowych materiałów wybuchowych stosowanych w działaniach bojowych

zaliczamy: a/ proch czarny, b/ proch bezdymny (koloidalny), c/ trotyl, d/ plastyk

(wybuchowy materiał plastyczny).

Proch czarny (dymny) – najstarszy materiał wybuchowy oparty na saletrze potasowej

(75%), węglu drzewnym (15%),oraz siarce (10%) koloru szaroczarnego, wraŜliwy na

działanie płomienia, iskry. Przy 2 % wilgotności zapala się z trudem, przy 15 % wilgoci

traci zdolność do zapalania się.

Proch bezdymny (koloidalny) – miotający materiał wybuchowy, spalający się

regularnymi warstwami bez dymu. Podstawowy składnik prochu bezdymnego to

nitroceluloza o róŜnej zawartości azotu, którą drogą plastyfikacji (Ŝelatynizacji) w

róŜnych rozpuszczalnikach przekształca się w masę koloidalną słuŜącą do formowania

ziarna prochowego o róŜnych kształtach i wymiarach.

Trotyl (TNT) – podstawowy kruszący materiał wybuchowy średniej mocy z grupy

nitrozwiązków koloru Ŝółtego, twardy o krystalicznej budowie (ciemniejący na świetle).

Temperatura topnienia: 80,85

C. Trotyl jest substancją nierozpuszczalną w wodzie,

natomiast bardzo dobrze rozpuszcza się w benzenie, toluenie, acetonie i stęŜonym

kwasie azotowym. Jest to materiał wybuchowy najmniej wraŜliwy na bodźce

zewnętrzne, najbardziej bezpieczny w produkcji i uŜyciu. Nie reaguje z metalami jest

odporny na działanie kwasów. Wykonuje się z niego następujące typowe ładunki: kostka

200 gram, 400 gram, 1000 gram (ładunek standardowy) oraz nabój wiertniczy 75 gram.

Trotyl sproszkowany i prasowany wybucha od spłonki pobudzającej, natomiast trotyl

lany wymaga detonatora pośredniego (przewaŜnie sproszkowany lub prasowany trotyl).

Plastyk (wybuchowy materiał plastyczny)

Materiał wybuchowy kruszący, dwa razy silniejszy od trotylu, jest ciałem plastycznym,

łatwo dającym się formować w dowolne ładunki. UŜywa się w nabojach ( paczkach )

opakowanych w celafon lub papier parafinowany. Podstawowe składniki to heksogen,

pentryt oraz środki wiąŜące: tłuszcze, oleje, smary, Ŝywice syntetyczne i naturalne. W

zaleŜności od rodzaju zakres własności plastycznych waha się od

-57 ° C do77 ° C tzw. C4. W celu wywołania detonacji naleŜy uŜywać silnych detonatorów (

np. kostki trotylu i jednej spłonki lub 3. spłonek przylegających do siebie ).

4. Ś rodki zapalaj ą ce i dymne.

Środki zapalające przeznaczone są do raŜenia Ŝołnierzy, niszczenia uzbrojenia, sprzętu

bojowego, amunicji, paliwa i innych materiałów oraz podpalania urządzeń obronnych,

róŜnych obiektów, zasiewów, masywów leśnych itp.

Głównymi środkami zapalającymi są:

- mieszanki zapalające których głównym składnikiem są produkty naftowe tzw.

napalmy, mogą występować w stanie niezagęszczonym np. benzyna, olej

napędowy, oleje smarne oraz w stanie zagęszczonym z dodatkiem soli

glinowych, kwasów tłuszczowych, kauczuku (temp 1000 – 1200

- Fosfor i mieszanki fosforowe (fosfor biały i plastyczny w mieszaninie z

kauczukiem)

Środki zapalające stosowane są do wypełniania bomb lotniczych, pocisków

artyleryjskich i moździerzowych oraz granatów ręcznych. Ponadto w/w środki mogą być

rozpylane za pomocą miotaczy ognia lub stosowane jako tzw. fugasy ogniowe

(metalowe pojemniki zakopane w ziemi wypełnione mieszanką zapalającą, wysadzane

elektrycznie lub mechanicznie o promieniu raŜenia 20 – 80 metrów).

Środki dymne stosowane są do maskowania działań własnych oraz oślepiania

nieprzyjaciela. Mogą być stosowane jako granaty dymne lub jako świece dymne.

Do w/w celów uŜywa się granatów wytwarzających dym biały. Dym czarny wykorzystuje

się do pozorowania poŜarów. Czas palenia się granatów to około 50 – 80 sekund przy

wymiarach zasłony dymnej 25 – 30 metrów. Przy stosowaniu świec dymnych czas

palenia wynosi około 5 – 7 minut, przy wymiarach zasłony dymnej do 300 metrów.

5.Lonty.

- Metalizowane mieszanki zapalające tzw. piroŜele, które sporządza się z

produktów naftowych do których dodaje się magnez, płynny asfalt i cięŜkie oleje

(temp 1600 ° C)

- Termit i mieszanki termitowe w postaci sproszkowanych tlenków Ŝelaza i glinu,

zapalane od specjalnych zapłonników, palące się bez dostępu powietrza topiące

przedmioty metalowe (temp 3000

Lont prochowy (Bikforda) słuŜy do spowodowania wybuchów spłonki zapalającej lub

pobudzającej. Lont jest koloru czarnego lub brązowego, pali się z prędkością 1 cm na

sekundę. W wodzie pali się z prędkością 1,5 cm na sekundę. Składa się z otoczki i

rdzenia, który jest wykonany z drobnych ziaren prochu czarnego. Otoczka to oplot

jutowy ,smoła, oplot bawełniany, farba klejowa i talk.

Lont wolnotlący (knot) jest to pęczek splecionych lnianych lub konopnych nici

przesyconych 5 % roztworem octanu lub azotanu ołowiu. Stosuje się do zapalania lontu

wolnopalnego w celu zwiększenia czasu palenia. Prędkość palenia około 0,5 – 1 cm

/minutę.

Lont detonujący (wybuchowy) jest stosowany do szybkiego przenoszenia detonacji na

odległość oraz jednoczesnego pobudzania ładunków kruszących połoŜonych w róŜnych

odległościach od siebie. Składa się z rdzenia wybuchowego w otoczce z oplotów

bawełnianych, lnianych lub jutowych oraz zewnętrznej warstwy impregnacyjnej

najczęściej z polichlorku winylu. Rdzeń obecnie najczęściej stanowi pentryt w postaci

krystalicznej, granulowanej lub w mieszaninie z octanem ołowiu (87-90% pentrytu, 10-

13% azotanu ołowiu). Prędkość detonacji około 6000 m/sek. Na metr bieŜący przypada

od 5 – 35 gram materiału wybuchowego. Lont detonujący pobudza się spłonką

detonującą lub zapalnikiem elektrycznym.

6.Spłonki.

Spłonki stosowane do detonowania materiałów wybuchowych i lontów wybuchowych

wykonywane są w postaci tulejki zawierającej niewielką ilość materiału wybuchowego

inicjującego oraz materiału o zwiększonej mocy wybuchu (kruszącego). Mogą być

inicjowane za pomocą lontu prochowego, lontu detonującego oraz elektrycznie.

Spłonki w postaci miseczki /uderzenie – nakłucie/

7.Zapalniki.

Do wykonywania prac saperskich stosowane są najczęściej następujące zapalniki:

- zapalnik lontowy jest to lont prochowy połączony na stałe ze spłonką

pobudzającą, wolny koniec lontu powinien być ścięty skośnie w celu ułatwienia

zapalenia go. Do zapalników lontowych moŜna stosować lonty o długości co

najmniej 60 cm.

- Zapalnik tarciowy wykonany jest z odcinka lontu prochowego, spłonki

pobudzającej oraz końcówki tarciowej w kształcie tulejki zakończonej uchwytem

do wyciągania drutu co powoduje zapalenia się masy zapalającej, a następnie

lontu prochowego.

- Zapalnik elektryczny (elektrozapał) moŜe być ze względu na budowę typu:

mostkowego, oporowego lub iskrowego. W skład zapalnika elektrycznego

wchodzą dwie elektrody otoczone masą zapłonową. Działanie zapalnika typu

mostkowego następuje wskutek nagrzania mostka oporowego przez

przepływający prąd. W zapalnikach iskrowych zapalenie się masy zapłonowej

następuje pod wpływem iskry pojawiającej się między elektrodami przy

odpowiednio dobranej róŜnicy potencjałów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: