Tabela z przeliczeniem jednostek kalibru.doc

Tabela z przeliczeniem jednostek kalibru

LUFA

Konstrukcja lufy

Korpusem lufy jest grubościenna, prosta rura, której otwór - najczęściej o stałym przekroju - nazywany jest przewodem lufy. Jego początkiem - od strony zamka - jest komora nabojowa, za którą znajduje się stożek przejściowy, przytrzymujący łuskę pocisku; ślad gwintu - nadającego pociskowi ruch obrotowy - na powierzchni przewodu lufy nazywany jest bruzdą.

Przewody luf gwintowanych dzielą się na dwie części: komorę nabojową (służącą do umieszczania w niej naboju) i część gwintowaną. Na wlotowy koniec lufy nakręcona jest nasada zamkowa (służąca do pomieszczenia zamka, stanowiącego dno przewodu lufy). Na koniec wylotowy lufy może być nakręcone urządzenie wylotowe: tłumik dźwięku, tłumik płomieni, osłabiacz odrzutu, hamulec wylotowy, odrzutnik.

Do lufy lub nasady zamkowej działa artyleryjskiego przymocowane są ruchome części oporopowrotnika, łączące w przesuwny sposób lufę z kołyską działa. Do lufy broni strzeleckiej przymocowane są zwykle urządzenia celownicze oraz służące do różnych celów uchwyty. Na niektórych lufach szybkostrzelnej broni maszynowej wykonane są żeberka celem zwiększenia powierzchni chłodzenia.

Lufy współczesnej broni palnej wykonywane są ze stali węglowych wysokiej jakości o zawartości węgla do 0,7% lub ze stali niskostopowych z dodatkami niklu, chromu, wolframu, molibdenu itp. Lufy mogą być również wzmocnione specjalnym (płaszczem).

[Edytuj]

Zasada działania

Podczas strzału w przewodzie lufy następuje zmiana energii chemicznej (zawartej w prochu) na energię kinetyczną (pocisku i odrzutu broni). Temperatura gazów powstających w wyniku spalania ładunku miotającego osiąga 2500-3500°C, a ciśnienie do 600 MPa (6000 kG/cm²). Podczas przelotu pocisku przez przewód lufy - w przypadku luf gwintowanych - nadawany jest mu dodatkowo ruch obrotowy.

Wytrzymałość luf określa się za pomocą wzorów stosowanych do rur grubościennych. Obciążeniem obliczeniowym jest największe ciśnienie gazów w przewodzie lufy.

[Edytuj]

Podział luf

Podział konstrukcji ze względu na rodzaju wlotu:

·         zamknięte od strony wlotu (lufy broni strzeleckiej i artyleryjskiej), wyposażone w zamek ryglujący wlot;

·         otwarte od strony wlotu (broń bezodrzutowa: pancerzownice rakietowe, działa bezodrzutowe).

Podział ze względu na liczbę warstw, składających się na lufę:

·         jednowarstwowe, wykonane z jednego bloku stali (odkuwki);

·         wielowarstwowe, wykonane z kilku nakładanych na siebie rur o różnej długości.

Podział w zależności od istnienia naprężeń w ściance lufy przed strzałem:

·         niewzmocnione - w których nie występują naprężenia wstępne, odwrotne do tych, jakie występują w trakcie strzału;

·         wzmocnione - w których istnieją celowo wywołane naprężenia wstępne uzyskane albo przez nałożenie na gorąco warstwy wzmacniającej (płaszcza), albo dzięki specjalnym zabiegom technologicznym.

Podział ze względu na istnienie gwintu:

·         gwintowane;

·         gładkościenne (w broni gładkolufowej).

Podział ze względu na kształt przewodu:

·         walcowe

·        koszulkowane, mające wewnętrzną rurę - koszulkę;

·        rdzeniowe;

·         stożkowe (ze zwężającym się ku wylotowi przewodem);

·         stożkowo-walcowe.

·         poligonalne (przekrój ma kształt wieloboku foremnego)

Ponadto wyróżnia się lufy składane, umożliwiające prosty montaż i demontaż w celu ich przenoszenia lub przewożenia w jukach, stosowane w działach artylerii górskiej, oraz zestawiane z kilku części wzdłużnie w celu wymiany najbardziej zużytych części.

Lufy broni strzeleckiej są w większości gwintowane, o cylindrycznym przewodzie, zwykle jednolite. W artylerii najszerzej stosowane obecnie lufy działowe są jednolite (szczególnie w działach małych i średnich kalibrów oraz moździerzach). W działach dużych kalibrów stosowane są również lufy wzmocnione i lufy z wymienną rurą rdzeniową, a w artylerii okrętowej lufy koszulkowane.

Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Lufa"