Taylor Janelle - W sieci strachu.pdf - ebooki - ROMANSE - KA-KAA

Rozdział 1

G dy Olivia Sedgwick weszła na plac zabaw, zobaczyła - jak zawsze - oczami wyobraźni chłopca i dziewczynkę ze snu;

jasne włosy małej uderzały w rytm podskoków o szczupłe ramiona, a chłopiec wyciągał do Olivii stulone dłonie, w

których delikatnie trzymał Ŝabę - ale po chwili oboje zniknęli.

Za kaŜdym razem, kiedy tu przychodziła, obraz wracał; wyraźny, tak jak w coraz częstszych ostatnio snach.

Usiadła na ławce obok kutej kraty oddzielającej placyk od ruchliwej ulicy; swój lunch - sałatkę w plastikowym pudełku

- postawiła na kolanach. Odechciało jej się jeść.

Poprzednim razem, kiedy tu była, dwa czy trzy dni temu, chłopiec ze snu, trzy-, a moŜe czteroletni, z zachwytem patrzył

na pajączka maszerującego mu po ręce. Dziewczynka, jego rówieśnica w Ŝółtej spódniczce baletnicy, wirowała po łące

pełnej kwiatów, choć był styczeń w środku Nowego Jorku. I tak jak teraz obraz trwał zwykle chwilę, moŜe dwie. Ale

dzieci były wyraźne, jak na fotografii. Czasem bardzo malutkie - choć nie niemowlęta - a czasem starsze. Mniej więcej

trzynastoletnie.

- Wiesz, Ŝe to nielegalne.

Odwróciła się na głos Camilli Capshaw, koleŜanki z redakcji. Camilla, zastępczyni szefowej działu urody „Glitza” i

jedna z niewielu jej przyjaciółek w zespole, zaczekała, aŜ przejdzie grupa mam pchających spacerówki, po czym usiadła

koło Olivii i postawiła sobie na kolanach wyciągniętą z torby klatkę.

- Siedzenie na ławce jest nielegalne? - spytała Olivia.

- Nielegalne jest wchodzenie na plac zabaw, jeŜeli nie jesteś z dzieckiem - wyjaśniła Camilla, odrzucając na ramiona

lśniące proste, czarne włosy.

Olivia spojrzała na nią.

- Serio? Mogą nas zamknąć tylko za to, Ŝe tu siedzimy?

Camilla kiwnęła głową i dziabnęła widelcem ogórka.

- Nie pamiętasz? Pisali, Ŝe w zeszłym roku jakaś kobieta dostała za to mandat.

Olivia pokręciła głową i podkradła z sałatki Camilli koktajlowego pomidorka. Apetyt wrócił. Obecność Camilli zawsze

poprawiała jej samopoczucie.

- Nie pamiętam. Ale chyba rozumiem dlaczego. Zwłaszcza w takim mieście jak Nowy Jork.

- Nie szkoda ci cennej przerwy na lunch? - spytała Camilla. - Gapisz się tu na gromadkę małych, wrzeszczących

obłąkańców. Dość mamy wrzeszczących wariatów w pracy. - Łyknęła wody z butelki. - Często cię tu widzę. Jak moŜesz

wytrzymać ten hałas?

Olivia udała, Ŝe zerka na zegarek.

- Lepiej wracajmy do firmy. Przerwa się kończy.

Camilla zmarszczyła czoło.

- Przyjdzie taki dzień, kiedy powiesz mi o wszystkich swoich sekretach, panno Tajemnicza. Inna rzecz, Ŝe stara

zapowiedziała zebranie na drugą; jeŜeli się o sekundę spóźnimy, na pewno nas wywali.

Naczelna była rzeczywiście koszmarna dla współpracowników, ale przynajmniej tym razem wybawiła Olivię od

obowiązku odpowiadania na pytanie Camilli.

- Macierzyństwo załatwia ci Ŝycie na amen - szepnęła Camilla do Olivii. - A najlepszy dowód: twoja szefowa.

Olivia popatrzyła tam, gdzie ruchem brody wskazała Camilla. Vivian Carl, prowadząca dział reportaŜu, siedziała z

całym kierownictwem na drugim końcu stołu w sali konferencyjnej. Była w dziewiątym miesiącu ciąŜy. Minęły juŜ trzy

dni od terminu porodu i Vivian czuła się bardzo nieswojo, fizycznie i nie tylko.

- Vivian, rozdzieliłyśmy między członków zespołu twoje wywiady z gwiazdami na najbliŜsze miesiące - nie patrząc na

nią, oznajmiła redaktor naczelna Desdemona Fine. - Olivia przeprowadzi rozmowę z Nicole Kidman do numeru

czerwcowego i zrobi materiał o najlepszych ośrodkach odnowy biologicznej.

Vivian posłała Olivii mordercze spojrzenie, po czym zwróciła się do szefowej:

- Jestem pewna, Ŝe ze wszystkim sobie poradzę. Wezmę tylko trzy dni urlopu macierzyńskiego i...

- Przechodząc do spraw osobistych - przerwała jej Desdemona, odgarniając do tyłu swoje proste jak druty blond włosy.

- Oczekuję, Ŝe jako przedstawicielki „Glitza”, jednego z najbardziej opiniotwórczych i popularnych pism poświęconych

modzie i urodzie, będziecie ubierać się odpowiednio. Na przykład - przeniosła zimne spojrzenie szarych oczu na

staŜystkę - uggsy są niemodne. A podrabiane uggsy nigdy modne nie były. Ponadto „Glitz” nie będzie popierał

podrabiania towarów znanych firm. - Zaczerwieniona staŜystka skuliła się na krześle. - Jeśli nie macie pewności co do

swojego wizerunku jako przedstawicielki zespołu redakcyjnego „Glitza”, proszę skontaktować się z naszą kierowniczką

działu mody albo którąś ze stylistek.

Olivia popatrzyła na szefową od spraw mody ubraną w krótki Ŝakiet z mieniących się czarnych piórek. Usiłowała nie

przyglądać się jej kapeluszowi, cudacznemu srebrnemu stoŜkowi, który kojarzył się z zajęciami plastycznymi dla

przedszkolaków.

- Stara ochrzaniła mnie wczoraj za długość spódnicy - szepnęła Camilla, gdy naczelna nudziła dalej. - „Dwa, trzy

centymetry wyŜej i wyglądałabyś zupełnie inaczej” - przedrzeźniała ton szefowej. - „Naprawdę powinnaś zainwestować

w duŜe lustro, moja droga”. Nie znoszę jej.

Janelle Taylor W SIECI STRACHU

Olivia uśmiechnęła się współczująco do przyjaciółki.

- Moim zdaniem ubierasz się świetnie. - Ogarnęła spojrzeniem gustownie skompletowany zestaw ze sklepu, w którym

uŜywane rzeczy sprzedaje się na cel dobroczynny. Naczelna często oznajmiała, Ŝe vintage i „odzieŜ uŜywana” to nie

synonimy.

Olivia pracowała w „Glitzu” od pięciu lat i nigdy nie usłyszała od szefowej słowa krytyki.

- Bo masz fantastyczne wyczucie stylu - powiedziała jej kiedyś Camilla. - Dla starej tylko to się liczy. I masz kasę na

superciuchy. I nazywasz się Sedgwick. Jesteś nieomylna.

Po pierwsze, Olivia wcale nie była pewna, czy naprawdę chodzi o wyczucie stylu. Podobały jej się proste, klasyczne

rzeczy w delikatnych, stonowanych odcieniach albo w czerni. Nie lubiła się wyróŜniać. I wcale nie miała duŜej kasy. Z

redaktorskiej pensji w dziale reportaŜu ledwie mogła opłacić mieszkanie na Manhattanie.

To nazwisko, Sedgwick kojarzyło się z pieniędzmi i splendorem. Ojciec Olivii, William Sedgwick, zmarły zaledwie

przed miesiącem, systematycznie widniał na liście najbogatszych ludzi w Ameryce.

Prawdę mówiąc, większość wiadomości o ojcu Olivia czerpała z gazet i czasopism, resztę stanowiły plotki - prawdziwe

lub nie - jakimi raczyła ją matka.

Olivia nie wiedziała nawet, Ŝe ojciec zmarł na raka.

Gdyby nie wymienił jej w testamencie, niewątpliwie dowiedziałaby się o jego śmierci dopiero z nekrologu w „Timesie”.

A tak zawiadomił ją o tym jego adwokat.

Usiłowała teraz skupić uwagę na naczelnej, która siedząc u szczytu długiego, lśniącego stołu, wciąŜ osadzała

dziewczyny jednym słowem. Czasem wystarczyło nawet spojrzenie.

- Nie masz nic wspólnego z tymi Sedgwickami, oczywiście? - spytała ją przed pięcioma laty podczas rozmowy

kwalifikacyjnej, piątej i ostatniej.

Z tym Sedgwickiem, chciała poprawić ją Olivia. Ale słusznie wyczuła, Ŝe lepiej nie poprawiać Desdemony Fine, której

prawdziwe nazwisko, jak głosiły redakcyjne plotki, brzmiało Mona Fingerman. Nie było Ŝadnych Sedgwicków, ani

kiedyś, ani teraz. Był tylko William Sedgwick. I jego trzy córki, kaŜda z innej matki, z których Ŝadna nie była tematem

dla kroniki towarzyskiej i Ŝadnej nie powodziło się dobrze, nie mówiąc juŜ o opływaniu w luksusy.

Matka codziennie ganiła Olivię, Ŝe Ŝyje nie tak, jak przystało komuś o tym nazwisku.

- Jesteś Sedgwick! Gdybym się tak nazywała, wyciągnęłabym z tego, ile tylko moŜna. A moŜna miliony!

Matka nigdy nie poślubiła Williama Sedgwicka. Pozwała go do sądu o milionowe alimenty i wywalczyła ugodę na

znakomitych warunkach. Z dwóch przybranych sióstr Olivii tylko Ivy była ślubnym dzieckiem; tylko jej matka wyszła za

mąŜ za Williama. Na krótko, oczywiście. Jak głosiła legenda, w drodze do luksusowego kasyna w Las Vegas Dana

Sedgwick spiła młodego Williama do nieprzytomności i słodkimi słówkami namówiła go, Ŝeby się pobrali w pałacu

ślubów, gdzie nawet nie musieli wysiadać z samochodu. UniewaŜnił to małŜeństwo w ciągu tygodnia. Kiedy ktokolwiek

pytał Danę, jak długo była Ŝoną Williama, odpowiadała zwykle, Ŝe spędzili razem wiele szczęśliwych lat.

Candace Hearn, matka Olivii, krótko romansowała z Williamem. Dwadzieścia dziewięć lat temu zauroczyła go na jakiś

czas, ale kiedy powiedziała mu, Ŝe jest w ciąŜy, raz-dwa zakończył ten związek. Wygrała sprawę o alimenty i od

pierwszego dnia Ŝycia Olivii usiłowała ją narzucić ojcu. Williama córka nigdy nie obchodziła. Ojcostwo nie leŜało w

kręgu jego zainteresowań ani priorytetów.

Poza tamtym latem, kiedy Olivia skończyła szesnaście lat. Latem, którego samej sobie nigdy nie pozwalała wspominać.

- Dobrze by było, Ŝeby osoby na szczeblu kierowniczym wzorowały się na stylu Olivii Sedgwick. - Desdemona

wyraźnie posłała jej uśmiech.

Poczuła, jak palą ją policzki. Widziała zwęŜone oczy koleŜanek i Vivian, swojej bezpośredniej przełoŜonej. Większość

zespołu nie znosiła Olivii jako ulubienicy Desdemony. Te, które jak Camilla zadały sobie trud, by ją poznać,

zorientowały się, Ŝe wcale nie jest afektowaną snobką, za jaką uchodziła.

- Poradzę sobie z wywiadem z Nicole Kidman - powiedziała Vivian. - To materiał na pierwszą stronę, więc...

Desdemona uniosła rękę.

- Więc Olivia zrobi to za ciebie. Czy naprawdę sądzisz, Ŝe moŜesz reprezentować „Glitza” z mokrymi cyckami i oplutą

bluzką?

Vivian wybuchnęła płaczem. Hormonalnym szlochem „nie-zniosę-tego-ani-chwili-dłuŜej”.

Olivia przymknęła oczy i pokręciła głową. To było nie do przyjęcia. Desdemona zachowywała się nie fair. Ale Vivian,

zamiast zagrozić naczelnej procesem o dyskryminację, z łkaniem wybiegła z pokoju. Nikt zresztą nie stanąłby po jej

stronie. Desdemona była zbyt potęŜna.

- Z człapaniem nikomu nie jest do twarzy - mruknęła Desdemona, po czym przeszła do kolejnego punktu zebrania.

Trudno o większą podłość, pomyślała Olivia.

- Dla twojego dobra - szeptała jej Camilla. - Nigdy nie zachodź w ciąŜę.

Za późno, pomyślała Olivia. Nie Ŝeby akurat była w ciąŜy. Ale kiedyś tak. Dawno temu.

Gdy tylko usadowiła się w łóŜku z tekstem do zredagowania (ile artykułów o botoksie moŜe jeszcze opublikować

„Glitz”?), zobaczyła w myślach twarz przystojnego, bystrego chłopca o dobrych, orzechowych oczach. To nie był malec

ze snu, choć kiedyś, dawno temu, marzyła o tym męŜczyźnie. Co nie znaczy oczywiście, Ŝe w wieku szesnastu lat

Zachary Archer był męŜczyzną.

WciąŜ pamiętała rudawozłote włosy opadające mu na czoło. Widziała go wyraźnie.

Tyle czasu upłynęło od tamtego lata - tamtej samotnej jesieni i zimy, i rozdzierającej serce wiosny - Ŝe myśli o Zachu i

o tym, co przeszła, przestały ją zwalać z nóg. Nie miała pojęcia, w jaki sposób zdołała przetrwać tamten czas, a potem

natychmiast pójść do college’u, jakby właśnie skończyła zwyczajną szkołę średnią, tak jak reszta studentek pierwszego

roku. Matka uŜyła nazwiska i wpływów Sedgwicka i umieściła ją na uczelni, gdzie studiował ojciec. Olivia spacerowała

po kampusie, zmuszając się, by nie myśleć o Zachu, ale jego twarz wciąŜ stawała jej przed oczami, a ból zapierał dech.

W college’u studiowała i płakała na zmianę, co wykluczało zawieranie jakichkolwiek przyjaźni. A potem wróciła do

domu, do Nowego Jorku, gdzie wychowywała się tuŜ obok Park Avenue, w małym mieszkaniu, które matka kupiła za

pieniądze wypłacone przez Williama. Candace miała teŜ dojścia do „Glitza” i Olivia, wciąŜ odrętwiała odrobinę, wróciła

do Ŝycia. Praca dla pisma poświęconego modzie, w rodzaju „Vogue’a” czy „Glitza”, zawsze była jej marzeniem.

Kontakty z matką poprawiły się w tamtych pierwszych miesiącach, kiedy musiała skupić się na czymś innym, nie tylko

na myśleniu o Zachu.

I o ciąŜy. O porodzie. O wiadomości, która zabrzmiała tak okrutnie.

- Dlaczego nie płacze? - spytała pielęgniarkę szesnastoletnia Olivia, wciąŜ nie wiedząc, czy urodziła chłopca, czy

dziewczynkę.

- Bo nie Ŝyje - padła zwięzła odpowiedź. - Urodziło się martwe.

Zemdlała, a gdy się obudziła, była sama w małym, dusznym pokoju. Wróciły słowa siostry; Olivia nie mogła złapać

tchu, osunęła się na kolana i krzyknęła. Wbiegła ta sama pielęgniarka i powiedziała jej, Ŝeby przestała hałasować, „bo jest

środek nocy”.

Od tamtej pory miała juŜ tylko matkę. Po tym, co się stało, ojciec nie mógł znieść jej widoku. Siostry nie miały pojęcia,

Ŝe była w ciąŜy i Ŝe wywieziono ją do domu dla samotnych matek oddalonym o kilka godzin jazdy wzdłuŜ wybrzeŜa

stanu Maine. Nie wiedziały, Ŝe pod przymusem zgodziła się oddać dziecko do adopcji. Ani tego, Ŝe maleństwo nie Ŝyło

ani chwili. To jeszcze bardziej oddaliło Olivię od nich. Matka nie miała rodzeństwa, nie było więc Ŝadnych ciotek ani ku-

zynek, do których mogłaby się zwrócić. Była sama ze swoimi wspomnieniami.

Nazwisko ojca otworzyło jej drzwi do „Glitza”, gdzie od tamtej pory pracowała. Pięć lat. Zaczynała jako staŜystka przy

Vivian i dwukrotnie dostała awans. Desdemona często dawała jej do zrozumienia, Ŝe moŜe teŜ liczyć na stanowisko

samej Vivian.

Łzy piekły ją w oczy. OdłoŜyła artykuł i spojrzała przez okno ze swojego wieŜowca; styczniowy wiatr zacinał

deszczem. Mimo ciepła panującego w mieszkaniu i miękkiej, przytulnej kołdry wstrząsnął nią dreszcz. Pomysł, Ŝeby

zabrać Vivian stanowisko, korzystając z jej urlopu macierzyńskiego - na dodatek ledwie tygodniowego - przyprawiał ją o

mdłości. Olivii przychodziło czasem do głowy, by odejść z „Glitza”, ale jakkolwiek idiotycznie to brzmiało, bardzo lubiła

swoje zajęcie; praca jej odpowiadała, a Camilla była urzekająca. Mimo rozmaitych świństewek i nieoczekiwanych ciosów

„Glitz” oferował Olivii pracę, jaką lubiła; dawał oparcie, Ŝycie. A przy takiej matce jak Candace Hearn Olivia nauczyła

się ignorować spotykające ją świństwa. Ale podstępne ataki to całkiem inna sprawa. Matka mogła chować się pod

pancerzem szorstkości, jednak w środku była jak galareta. Desdemona Fine natomiast była równie ostra w środku, jak i na

zewnątrz.

Kątem oka Olivia zauwaŜyła czerwone światełko migające w automatycznej sekretarce. Po powrocie do domu tak ją

pochłonęły praca i wspomnienia, Ŝe nie pomyślała nawet, by sprawdzić, czy ktoś dzwonił.

Wyśliznęła się z łóŜka i wcisnęła przycisk „play”.

- Livvy, skarbie, mówi mama. Natknęłam się na Buffy Carmichael. Pamiętasz Buffy,

kochanie. Prowadziła mnóstwo imprez charytatywnych. No więc Buffy wspomniała, Ŝe

jej syn, Walter, właśnie się rozwiódł i oczywiście dałam Buffy twój numer, więc

spodziewaj się telefonu, skarbie. Jest bardzo bogaty. Pokazała mi jego zdjęcie.

Nie jest to Orlando Bloom, ale w twoim wieku nie patrzy się na wygląd, tylko na

dochody. Pa, słoneczko. Aha, naprawdę chciałabym, Ŝebyś zmieniła zdanie co do

jutra. Bardzo chętnie ci potowarzyszę, kiedy pójdziesz się dowiedzieć, co ojciec

zostawił ci w testamencie. Pa, pa!

Olivia wzniosła oczy do nieba. To po to wyłaziła z łóŜka? I dlaczego matka nie moŜe mówić jak normalny człowiek?

„W twoim wieku”... no proszę. Olivia ma dwadzieścia dziewięć lat! Jest młoda! I nic jej nie obchodzą wygląd ani

dochody tego faceta. Od kiedy wróciła do Nowego Jorku i podjęła pracę w „Glitzu”, bez większego entuzjazmu spotykała

się z róŜnymi męŜczyznami - studentami ostatnich lat, redaktorami naczelnymi, z hydraulikiem, który był wcale-wcale w

tych rzeczach, szefem kuchni, mechanikiem, psychiatrą. Lista była długa. Spotykali się. Uprawiali seks. I tyle. Olivia

starała się, naprawdę starała się zakochać w kilku z nich; próbowała budować prawdziwe związki, ale jakaś jej cząstka -

ta najwaŜniejsza i najgłębsza - po prostu nie chciała wyjść z ukrycia. Raz kiedyś to zrobiła. Dla Zacha. A moŜe tak kocha

się tylko raz w Ŝyciu?

Miała nadzieję, Ŝe nie. Kiedy miała szesnaście lat, zakochała się bez pamięci; jeśli to miałby być jej jedyny w Ŝyciu raz,

byłaby niepocieszona.

I nie, mamuśku kochana, nie moŜesz jutro ze mną jechać. Jutro, w piątek, trzydziestego stycznia adwokat ma jej

wręczyć list od ojca. Kopertę z jej nazwiskiem. Do otwarcia dokładnie trzydziestego stycznia. Ani wcześniej, ani później.

Olivia nie miała pojęcia, czy ta data moŜe mieć znaczenie. Dlaczego trzydziestego stycznia? Dzień taki sam jak

wszystkie, ale być moŜe coś znaczył dla ojca.

Amanda, siostra Olivii, juŜ miesiąc wcześniej dostała podobny, przeznaczony dla niej list, zresztą teŜ w specjalnie

wyznaczonym dniu. Ojciec pozostawiał jej wartą milion dolarów kamienicę na Upper West Side, pod warunkiem Ŝe

przez miesiąc będzie wykonywać całą masę śmiesznych i dziwacznych poleceń: na przykład nie będzie wyglądać przez

niektóre okna albo wchodzić do pewnych pokoi. Zatrudnił nawet nadzorcę, Ŝeby mieć pewność, Ŝe Amanda precyzyjnie

zastosuje się do Ŝądań wyniszczonych w liście. Ów obserwator w końcu został męŜem Amandy. Szczęśliwa para,

oddawszy kamienicę organizacji dobroczynnej zajmującej się dziećmi, przeŜywała właśnie miesiąc miodowy.

Olivię cieszyło szczęście Amandy. WciąŜ dopiero poznawała ją i Ivy, drugą z sióstr, niedawno zaręczoną. Jednej i

drugiej ułoŜyło się Ŝycie osobiste, a ja nic nie mogę zrobić, bo wciąŜ mnie swata moja mama, myślała.

Nie miała pojęcia, co wynalazł dla niej ojciec ani czy będzie jej się chciało pokonywać wszystkie wymyślone przez

niego przeszkody. W grę wchodziły jeszcze tylko dwie nieruchomości: dom w Maine i stara gospoda w New Jersey. Nie

zostawiłby jej domu w Maine. Nie po tym, co tam się wydarzyło.

Kiedy skończyła siedemnaście lat, znów jak co roku przyjechała tam z siostrami na wspólne wakacje. Wiele ją

kosztowała zgoda na ten wyjazd. Ale Zachary’ego nie było w mieście. Powiedziano jej, Ŝe cała rodzina wyjechała. Nie

wiadomo dokąd. Miała nadzieję, Ŝe ktoś jej coś powie, ale nikt nic nie wiedział. I nikogo to tak naprawdę nie obchodziło.

Zach Archer, którego ojciec słynął z tego, Ŝe przewracał się pijany na ulicy w biały dzień, a matka sypiała z cudzymi

męŜami za drobne prezenty, nie miał wielkich szans w Blueberry w stanie Maine, nadbrzeŜnym miasteczku pełnym

zamoŜnych stałych mieszkańców i bogatych letników. Kiedy Olivia poznała Zacha, ludzie kręcili głowami, mówiąc:

„Biedny dzieciak”. Nienawidził tego.

MoŜe William zostawił mi dom w New Jersey, myślała Olivia, idąc do łazienki. Nigdy w myślach nie nazywała go

„tatą”; zawsze był ojcem albo Williamem. Raz powiedziała do niego „tato” w nadziei, Ŝe go to ujmie, Ŝe będzie chciał ją

zrozumieć, wysłuchać, ale nic z tego nie wyszło.

W kaŜdym razie zapis na pewno będzie obwarowany jakimiś głupimi wymaganiami, Ŝeby otwierać niektóre drzwi i nie

uchylać okien. MoŜe zaakceptuje warunki postawione w testamencie i przekaŜe dom na jakiś bliski jej sercu cel

charytatywny, tak jak to zrobiła ze swoim spadkiem Amanda. Będzie zapewne musiała spędzić tam miesiąc - na samą

myśl o wejściu na miesiąc w świat ojca robiło jej się z trochę niedobrze - ale zawsze moŜe z New Jersey dojeŜdŜać na

Manhattan. Musi mieć przecieŜ więcej czasu, Ŝeby dać sobie radę z całą robotą Vivian podczas jej urlopu

macierzyńskiego.

Weszła do łazienki, otworzyła apteczkę i wyjęła słoiczek nawilŜającego kremu ogórkowego na noc, po sto dolarów za

gram, który Camilla zwinęła dla niej z reklamówek w dziale urody (redakcja dostawała mnóstwo kosztownych

prezencików). Wciągnęła świeŜy zapach i popatrzyła na siebie w lustrze. W takich chwilach, tuŜ po kąpieli, z luźno

rozpuszczonymi włosami (do pracy czesała się w kok), w starej podkoszulce z napisem Buffy - postrach wampirów i w

luźnych bawełnianych spodniach zamiast eleganckiego stroju, wciąŜ mogła zobaczyć tamtą szesnastolatkę, którą kiedyś

była, zanim jej Ŝycie zmieniło się na zawsze. Zanim zaczęła codziennie, choć na trochę, zaglądać na plac zabaw - czasem

na kilka minut, czasem na parę godzin, tylko po to, Ŝeby wyobraŜać sobie, jak jej dziecko rosłoby i jak by wyglądało

dzień po dniu, rok po roku.

Rozdział 2

Z achary Archer potrzebował teraz tylko jednej rzeczy - poradnika Jak radzić sobie z trzynastoletnią córką Ŝeby nie

zranić jej - albo siebie - na całe Ŝycie. Do tej pory w roli samotnego ojca radził sobie nieźle. Co tam nieźle. Świetnie, jeśli

wolno mu było oceniać się samemu. Przebrnął przez okres niemowlęcy Kayli i późniejsze koszmarne dwa lata, i przez

pierwszy dzień w szkole, złamanie ręki i pierwszą miłość.

Przetrwał nawet pierwszą menstruację i krępujące dziesięć minut zastanawiania się w dziale dla pań (czym, do diabła,

są te skrzydełka?) w aptece, zanim nie ofiarowała się z pomocą usłuŜna starsza pani, ładując mu do koszyka pstre

paczuszki i pudełeczka.

Nie miał pojęcia, jak sobie dał z tym radę. Przed kilkoma miesiącami Kayla wybiegła ze swojej łazienki z krzykiem,

płaczem i klaskaniem w ręce.

- Dostałam! Dostałam! Na szczęście nie jestem ostatnia! - Na zdumione spojrzenie ojca wyjaśniła: - Coś ty, tato, jasne,

Ŝe okres!

PrzecieŜ jesteś jeszcze mała, pomyślał z rozpaczą, zastanawiając się, jak to się stało, Ŝe jego dziecko tak szybko

wyrosło.

W pierwszej chwili chciał zadzwonić do Marnie, swojej dziewczyny, i poprosić ją, Ŝeby przyniosła wszystko co trzeba i

pokazała Kayli, co i jak z tym robić, ale nawet nie zdąŜył otworzyć ust.

- Jeśli wspomnisz tej jak jej tam, nic ci juŜ nigdy nie powiem! - wrzasnęła Kayla. - Przysięgnij, Ŝe Marnie się nie dowie!

To moja prywatna sprawa!

Kiedy wrócił z drogerii, Kayla siedziała zamknięta z przyjaciółką w łazience. Krzycząc i śmiejąc się, poinformowała go

przez drzwi, Ŝe nie potrzebuje jego pomocy.

Przebrnął przez to wszystko. A takŜe przez jej pierwszego papierosa. Powtarzaj, powtarzaj, i jeszcze raz powtarzaj,

mówił sobie w duchu, gdy Kayla wsiadła do jego terenowego wozu, w troszkę zbyt dobrym humorze jak na osobę

zawieszoną w prawach ucznia.

Pierwszy papieros. Ha. Pierwszy, o którym wiedział.

- Nie moŜesz mi dać szlabanu - stwierdziła, wyglądając przez okno i owijając długie jasne loki wokół palca. - JuŜ i tak

go mam.

Miała nawet trzy, za trzy sprawy. Za celowe popchnięcie jakiejś dziewczynki na lodowisku, co skończyło się dla niej

paskudnym skręceniem kostki. Za to, Ŝe sześciolatkowi mieszkającemu dwa domy dalej pogroziła nasłaniem potwora,

który go nocą zje i zostawi tylko paznokcie. (Okazało się, Ŝe państwo Hermanowie przeŜyli trzy bezsenne noce, zanim

mały Conner wyznał, dlaczego nie moŜe zmruŜyć oka). I za rzucone jego dziewczynie słowa, kiedy odszedł na chwilę

zapłacić rachunek po wspólnym, uproszonym przez niego lunchu („daj Marnie szansę”):

- Tata cię nie kocha, rozumiesz? Powiedział mi, Ŝe to jest tylko seks, cokolwiek to znaczy.

- Więc kochasz mnie? - spytała Marnie później, w związku z czym dał Kayli szlaban na dwa tygodnie, a nie, jak

wcześniej zamierzał, na tydzień. Czy kocha, czy nie kocha Marnie, na to pytanie nie chciał - czy teŜ nie był gotowy -

odpowiedzieć. Ale Marnie chyba i tak zadałaby to samo pytanie bez prowokacji ze strony Kayli.

Tak czy owak, Kayla była uziemiona w domu na cztery tygodnie. Zach, oczywiście, stracił rachubę, kiedy kara się

rozpoczęła i kiedy ma się skończyć. Nie miał nawet pomysłu, gdzie w tym zmieścić kolejny zakaz wychodzenia za

zawieszenie w szkole. Zawieszona. Nawet on sam, dziecko z biednej dzielnicy, po którym spodziewano się złego

zachowania, nigdy nie był zawieszony w prawach ucznia. Westchnął głęboko.

W samym środku waŜnego spotkania z potencjalną klientką Zach odebrał telefon od wicedyrektorki szkoły w

Blueberry.

- Pańska córka została po raz drugi przyłapana na paleniu papierosów na terenie szkoły. W związku z tym zostaje

zawieszona na okres tygodnia.

PrzełoŜył więc spotkanie - całe szczęście, Ŝe klientka teŜ ma dzieci i zaproponowała umówienie się na inny termin -

pojechał do szkoły i zasiadł w dusznym pokoju z ponurą, naburmuszoną Kayla, z nauczycielką gimnastyki, która

przyłapała ją na gorącym uczynku w łazience dziewcząt na pierwszym piętrze, oraz z wicedyrektorką, która przypomniała

mu, Ŝe od początku roku szkolnego juŜ sześć razy musiała wzywać go na rozmowę o zachowaniu Kayli.

I tyle zostało z postanowień, które razem z Kaylą poczynili przed miesiącem, z okazji Nowego Roku. Zmusić ją, Ŝeby

usiadła i pomyślała, czego oczekuje od nadchodzącego roku, było juŜ samo w sobie rzeczą trudną, ale wciągnęło ją to,

zniknęła więc w swoim pokoju. Zza drzwi, jak zawsze zamkniętych, dochodził tylko łomot muzyki. Rano następnego

dnia oświadczyła, Ŝe ma juŜ listę, ale to są jej sprawy osobiste.

- Czy wpisałaś, Ŝe spróbujesz zaakceptować moje spotkania z Marnie? - spytał.

- Nie. - Skrzywiła się, mruŜąc orzechowe oczy. - Zdecydowanie nie.

Podsunął jej talerz z jajecznicą i grzankę.

- MoŜesz zdradzić mi jakąś jedną pozycję?

- Okay. Do wiosennych ferii muszę spodobać się jednemu chłopakowi, którego nazwiska nie wymienię.

Tego mógłby juŜ nie przetrwać.

Teraz, kiedy wyjeŜdŜał ze szkolnego parkingu, triumfalny uśmiech Kayli, przed którą otwierał się tydzień bez szkoły,

zamienił się w kwaśną minę.

- Wydaje jej się, Ŝe jest super - powiedziała, patrząc przez okno na blondynkę wsiadającą z matką do samochodu. - Bo

ma powodzenie. A ma powodzenie tylko dlatego, Ŝe ma duŜe cycki.

O BoŜe! Zach wciągnął powietrze i w duchu policzył do dziesięciu, prosząc moce niebieskie, by dały mu siłę wytrwać

następne - no właśnie, ile? Pięć lat? Dziesięć?

- Kayla, byłbym ci wdzięczny, gdybyś uŜywała właściwych słów na określenie części ciała - oznajmił. - Ciało jest

czymś, co trzeba szanować, a nie poniŜać.

- Dobra. Piersi.

Dlaczego Kayla tak spokojnie mówi przy nim o cyckach? Czy nie powinna czuć się nieswojo? Skrępowana?

Naprawdę przydałby mu się ten poradnik.

- A ty masz powodzenie? - spytał, nie mając pojęcia, co naleŜy powiedzieć ani jak poradzić sobie z nowym, jak się

okazuje, problemem zazdrości. Instynkt podpowiadał mu, Ŝe nie wolno naruszyć jej poczucia własnej wartości. Niech

pomyśli i sama się wypowie. Nie będzie rzucał się jej do gardła.

- A co kogo obchodzi powodzenie? - warknęła. - To wszystko gra. Dziewczyny, które mają powodzenie, wcale nie są

miłe. Dla chłopaków oczywiście tak. Ja przynajmniej nie jestem fałszywa.

No nie. Fałszywa na pewno nie. Co w sercu, to na języku.

Wszystko jasne. Nie ma powodzenia. Ale ma przecieŜ przyjaciółki, dwie dziewczyny z sąsiedztwa, które przez jeden

tydzień kocha, a których przez drugi śmiertelnie nienawidzi. Tak to trwa od chwili, kiedy Zach i Kayla sprowadzili się z

powrotem do Blueberry osiem lat temu. W tej chwili Kayla nie odzywała się do nich, bo ośmieliły się powiedzieć, Ŝe ma

duŜe stopy.

Przejechali kilka kilometrów do domu - białego budynku w stylu kolonialnym, który Zach osobiście zbudował. Skręcił

na podjazd, łudząc się, Ŝe zanim wejdą do środka, znajdzie w cudowny sposób wszystkie potrzebne mu odpowiedzi.

- Kayla, wiem, Ŝe jesteś bystra - powiedział, gdy wysiedli z samochodu. - Na pewno zdajesz sobie sprawę, Ŝe palenie

powoduje raka. To wcale nie jest kłamstwo, które wymyślili rodzice, Ŝeby zniechęcić nastolatki do papierosów.

Wzniosła oczy do góry.

- Akurat zachoruję na raka. Mam dopiero trzynaście lat. I nie palę tak duŜo. Jednego dziennie. Góra dwa.

Taylor Janelle - W sieci strachu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: