Harry Harrison - Cykl-Planeta śmierci 4.pdf - Harry Harrison - uzavrano

Harry Harrison & Ant Skalandis

Planeta Śmierci 4

przekład: Ewa i Eugeniusz Dębscy

Księga I

Ostry sygnał łączności zewnętrznej przerwał ciszę w sterówce. Dźwięk był tak

przenikliwy i tak bardzo przypominał rozpaczliwy pisk rannego kolcolota, że troje Pyrrusan

odruchowo wycelowało pistolety w główny monitor, który właśnie przekazywał informację

zbiorczą dotyczącą Kosmoportu Welfa. Cała czwórka odniosła wrażenie, że elektroniczny

sygnał przekazuje również rozdrażnienie, z jakim ktoś ze statku na orbicie Pyrrusa naciska

klawisz wywołania. Widocznie załoga patrolowca wyjaśniła mu, że lądowanie na globie

nieprzygotowanego statku jest wykluczone, ale przybyły z daleka gość zażądał łączności z

wyższymi rangą urzędnikami.

Miał szczęście, że przy pulpicie znajdował się Jason, najbardziej zrównoważony w

tym towarzystwie.

Namolny przedstawił się jako Revered Berwick, właściciel statku. Oświadczył, że

sprawa nie cierpi zwłoki, a on zamierza rozmawiać wyłącznie z najważniejszymi osobami na

Pyrrusie, dlatego musi natychmiast otrzymać pozwolenie na lądowanie. Nie będzie przecież

dyskutował z jakimś dyspozytorem.

- Proszę posłuchać, szanowny panie - spokojnie przerwał mu Jason. - Revered to tylko

imię, a może chce pan jeszcze raz podkreślić konieczność uszanowania swojej persony?

- Berwick zachłysnął się z oburzenia, a Jason kontynuował:

- Szanujemy każdą ludzką jednostkę we Wszechświecie i wymagamy podobnego

podejścia do siebie. Wykonuję w tej chwili funkcję dyspozytora, ale nazywam się Jason

dinAlt, jeśli to coś panu mówi. Proszę zrozumieć, że na Pyrrusie żyje bardzo mało ludzi i

najwyższe władze rzadko przesiadują w swych gabinetach. Niezbyt wygodnych, nawiasem

mówiąc. Zwykle zajmujemy się problemami codziennymi: bezpieczeństwem, budownictwem,

zaopatrzeniem. Dobra, powiedziałem wszystko. Teraz słucham, na czym polega pański

problem, panie Revered Berwick.

- Naprawdę mam na imię Revered. - Nieproszony gość wyraźnie spuścił z tonu. - Przy

okazji opowiem panu szczegółowo, jak pojawiłem się na tym świecie, ale teraz, proszę mi

uwierzyć, musimy się pilnie spotkać i odbyć rozmowę w cztery oczy. Sprawa jest tak ważna i

pilna, że wymagała przelania dwóch milionów kredytów na wasz rachunek w

Międzygwiezdnym Banku.

- Na mrok przestrzeni! Od tego należało zacząć! Chwileczkę, panie Berwick.

Jason szybko połączył się z bankiem i uzyskał na ekranie potwierdzenie słów

dziwnego gościa. Pieniądze naprawdę wpłynęły wcześnie rano.

- Świetnie - podsumował. - Natychmiast ściągamy pana tutaj, ale naszym statkiem.

Musi nam pan uwierzyć, że ta planeta nie wybacza lekceważenia instrukcji.

Revered Berwick przyjął propozycję do wiadomości i wyłączył się bez zbędnych słów.

- Czy nie za bardzo się pośpieszyłeś, Jasonie, z zaproszeniem zupełnie nieznanego

człowieka?

Pytanie zadał Kerk Pyrrus, jeden z najstarszych i cieszących się największym

autorytetem mieszkańców planety. Pyrrusanie nigdy nie mieli wyraźnie scentralizowanej

władzy, nie było takiej potrzeby i takiej tradycji. Nieliczną populacją jednego wielkiego

miasta i kilku górniczych osiedli kierowała grupa ludzi bardziej przypominająca sztab

wojskowy niż rząd. Jednakże od czasu, kiedy - dzięki staraniom Jasona - Pyrrus stał się

pełnoprawnym członkiem Ligi Światów, Kerk musiał przyjąć stanowisko premiera i podczas

ważnych zebrań odgrywać rolę pierwszej osoby w państwie. Lecz nawet aktywny udział w

międzygwiezdnej polityce nie złagodził starej pyrrusańskiej nieufności do obcych wszelkiej

maści, a nauki Jasona dinAlta, starego przyjaciela Kirka, szły w las. Ten słynny były gracz,

szuler i esper numer jeden Galaktyki na rozwijającym się Pyrrusie pełnił jednocześnie funkcje

ministra gospodarki, finansów, sprawiedliwości, kultury i oświaty. W każdym razie czasami

lubił się tak przedstawiać.

- Pomyśl chwilę - powiedział Kerk. - Czy nie lepiej będzie, jeżeli nasza ekipa poleci na

orbitę i pogada z tym megalomanem?

- Sądzę, że nie - uśmiechnął się Jason. - Przerabialiśmy to już i obgadywaliśmy wiele

razy. Co prawda, jeszcze nikt nie przelewał z góry pieniążków na konto Pyrrusa...

Kerk przypomniał sobie zdradzieckie porwanie Jasona i zezwolił na przyjęcie gościa.

W końcu na własnym terenie rzeczywiście jest bezpieczniej.

- Dobra - powiedział z lekką niechęcią. - Niech go powita Meta.

Meta była pierwszą w historii Pyrrusanką, która pokochała człowieka z innej planety

Wiele lat temu uratowała Jasona od śmierci, powstrzymując rękę rozjuszonego

współplemieńca. Ostatecznie okazało się, że uratowała w ten sposób ojczysty świat. Jak każda

kobieta, Meta kierowała się bardziej sercem niż umysłem. Z kolei jako Pyrrusanka z dużymi

oporami przezwyciężała wchłonięte z mlekiem matki twarde zasady kodeksu honorowego

żołnierza: przedkładać interesy Pyrrusa i Pyrrusan nad życie pojedynczego człowieka,

zwłaszcza przybysza z innej planety. Oto dlaczego, ratując niejednokrotnie Jasona od śmierci,

nie od razu zrozumiała, że kieruje nią prawdziwa miłość. Stała się pierwszą Pyrrusanką, która

poznała odwieczne, a na wielu planetach zapomniane wielkie uczucie.

Nie minęło nawet pięć minut, gdy Meta wystartowała swoim nowym lekkim

krążownikiem "Temuchin". Statek ten nadawał się wspaniale do podróży po całej Galaktyce,

poruszając się w trybie skoków przestrzennych. Przy zwyczajnych zaś, międzyplanetarnych

prędkościach uważany był za najbardziej oszczędny w swojej klasie, więc przeważnie służył

jako prom.

Berwicka przeraziło to, co zobaczył na powierzchni Pyrrusa. Masy paskudnych

stworów, latających, skaczących i pełzających, zaatakowały prom z niezwykłą zaciekłością.

Nie mógł wiedzieć, że wzmożona agresja, zaobserwowana w ostatnim czasie wśród

miejscowej fauny, wiąże się wyraźnie z seansami łączności dalekiego zasięgu i ze statkami

krążącymi wokół planety. Pyrrusanie wybudowali nowe miasto, nie odizolowane, jak

poprzednie, od środowiska nieprzebytym obwodem obronnym i dlatego noszące dumną

nazwę Otwartego Miasta. Od tego czasu celem agresji organizmów Planety Śmierci

niespodziewanie stał się kosmoport, nazwany imieniem ostatniego z synów Kerka, który

zginął, ratując życie Jasonowi. Nowe mutacje groźnej pyrrusańskiej flory i fauny ni stąd, ni

zowąd zaczęły ze szczególną nienawiścią reagować na mocne źródła fal radiowych. Dlaczego

tak się działo, nie wiedzieli najlepsi nawet specjaliści, zajmujący się lokalnymi formami

życia. Oczywiście natychmiast wzmocniono ochronę przylatujących i odlatujących statków.

Ale nie tylko - żeby maksymalnie odizolować Otwarte Miasto od telepatycznych fal

nienawiści, Pyrrusanie wybudowali podziemną magistralę, która stała się główną arterią

transportową między miastem i portem. Przestrzeń powietrzną wykorzystywano tylko w

wyjątkowych wypadkach.

Meta wygasiła planetarny silnik i zamknęła hermetyczne drzwi do śluzy.

Zaproponowała Berwickowi, by - jeśli bardzo się boi - włożył skafander, ale uprzedziła, że do

przejścia mają tylko kilka metrów. Berwick stanowczo odmówił, czego pewnie od razu

pożałował. Żeby oboje mogli przejść ze statku do łazika, a potem z łazika do budynku

dyspozytorni, Meta musiała stoczyć prawdziwy bój, który wprawił Berwicka w przerażenie i

rozpacz. Wojownicza Pyrrusanka umyślnie nie skorzystała z teleskopowych korytarzy

łącznikowych. Chciała, by gość choć przez kilka chwil odetchnął powietrzem prawdziwej

Planety Śmierci, żeby zobaczył, iż - jak powiadają - życie to nie bajka.

Okazało się, że mocno szacowny Berwick od dawna nie uważa życia za bajkę. Był

poważny, nawet ponury, i teraz dodatkowo wystraszony, więc rozdrażnienie wróciło. Miał

jakieś czterdzieści lat, był wysoki i barczysty, ubrany z wyszukaną elegancją Z całej jego

postaci wręcz promieniował bardzo wysoki status społeczny, a status, jak wiadomo,

zobowiązuje. Berwick nad podziw szybko, jak na obcego, pokonał drżenie rąk i słabość w

nogach. Rozwalił się w najwygodniejszym fotelu, wyjął z kieszeni cygaro i specjalnym

urządzeniem, które jednocześnie służyło za spinkę, niespiesznie odciął koniuszek. Potem

odpalił od sygnetu z laserową zapalniczką w środku i całą dyspozytornię wypełnił delikatny

miodowy aromat drogiego tytoniu.

Meta przechwyciła tęskne spojrzenie Jasona skierowane na cygaro. Palce wielkiego

gracza nerwowo bębniły w stół obok klawiatury

- Polecono mi was w twierdzy starego imperium kosmicznego, na Ziemi. Jeśli się nie

mylę, właśnie do Pyrrusa należy najpotężniejszy w Galaktyce statek wojenny. Również

Pyrrusanie zyskali opinię najlepszych i najbardziej doświadczonych bojowników.

Jason poczuł się zaszczycony. Przecież i on zaliczał się już do mieszkańców Planety

Śmierci. Cóż, przez wiele lat wspólnych walk stał się rzeczywiście niemal Pyrrusaninem,

zarówno duchem, jak i ciałem. Po trzecim powrocie na Pyrrusa Jason dinAlt już praktycznie

nie odczuwał podwójnego ciążenia, mięśnie odpowiednio okrzepły i tylko refleks, rzecz jasna,

miał gorszy niż rodowici Pyrrusanie.

- Jestem pełnomocnym przedstawicielem Wielkiej Rady w Konsorcjum Światów

Zielonej Gałęzi - przestawił się Revered Berwick do końca.

Jason słyszał już o Zielonej Gałęzi, ale samo Konsorcjum było stosunkowo młodą

instytucją i zżerała go ciekawość, jakie problemy ją dręczą. Los nie rzucił go dotychczas w tak

odległe regiony Wszechświata.

Zielona Gałąź, już przed tysiącami lat nazwana tak przez ziemskich astronomów, była

skupiskiem gwiazd naprawdę przypominającym cieniutki pęd. Zupełnie jakby ziarenko

soczewicy nagle zakiełkowało w czarnoziemie międzygwiezdnej przestrzeni. Dokoła

podobnych do Słońca gwiazd Zielonej Gałęzi obracało się sporo planet z warunkami życia

odpowiednimi dla ludzi. Niektóre z nich były już od dawna zasiedlone. Te światy stały się z

czasem porządnymi handlowymi i przemysłowymi ośrodkami, nadzwyczaj ważnymi dla tak

oddalonego ogniska cywilizacji. Inne zaś globy, zasiedlone stosunkowo niedawno, były

jeszcze agresywne i walczyły między sobą, ale i na nich miał niedługo zapanować wiek

stabilizacji i rozkwitu. Lokalne wojny i konflikty zdarzały się coraz rzadziej. A co

najważniejsze, żadnej z planet Zielonej Gałęzi, z powodu ich stosunkowo niewielkiego od

siebie oddalenia, nie dotknęła degeneracja ponurej Epoki Regresu. Poziom technologii

wszędzie się ustabilizował na mniej więcej tym samym poziomie, co doprowadziło w końcu

do powstania Konsorcjum.

Oddalenie od całej reszty ludzkości, rozdzieranej sprzecznościami i sporami,

pozwoliło Zielonej Gałęzi stać się najbogatszym regionem i miejscem błogosławionym. wielu

ludzi w Galaktyce uwalało je za legendę wymyślony przez romantyków, coś na kształt

ogrodów Edenu. Najbogatsi biznesmeni, którzy znali do niej drogę, zgodnie uważali ją za

region idealny do robienia interesów i realizacji oszałamiających projektów

Nic nie zapowiadało nieszczęścia, póki pewnego dnia piloci linii międzygwiezdnych, a

następnie również obserwatorzy na najodleglejszym posterunku Zielonej Gałęzi - planecie

Uctis nie zauważyli nieznanego obiektu. Z międzygalaktycznej przestrzeni do światów

Konsorcjum wolno, ale nieubłaganie zbliżało się coś, czego początkowo nawet nie nazywano

ciałem niebieskim, bo tak niezrozumiały był jego odczyt na ekranach najmocniejszych

teleskopów i radarów. Promieniowanie obiektu ulegało zmianom w nieprzewidywalny i

niezrozumiały sposób. Chwilami nawet zachowywał się jak ciało absolutnie czarne. Nie

odbijał żadnych sygnałów i gdyby przyrządy potrafiły myśleć obrazowo, powiedziałyby, że

zbliżające się do Uctisa ciało jest czarniejsze od najczarniejszej międzygwiezdnej pustki.

Ale nawet nie to było najważniejsze. Promieniowanie obiektu wywoływało lęk, strach,

przerażenie. Było to zjawisko nie tyle fizyczne, co psychologiczne: "promieni strachu" nie

wychwytywały żadne, nawet najdoskonalsze urządzenia, nawet nastawione na standardowe

biofale psi - translatory. Jednocześnie musiały istnieć, bo ludzie, którzy się zbliżyli do

złowieszczej tajemnicy, wyraźnie odczuwali ich działanie nie tylko w punktach

obserwacyjnych Uctisa, ale również na innych światach Zielonej Gałęzi. Dobrobyt i szczęście

planet zostały zagrożone. Niepojęty i złowieszczy międzygwiezdny wędrowiec zbliżał się.

Tydzień temu promieniowanie stało się względnie stabilne i astronomowie z Uctisa

mogli już opisać obiekt jako coś pomiędzy małą planetą i dużą asteroidą o niewiarygodnie

Harry Harrison - Cykl-Planeta śmierci 4.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: