K.O.Borchardt --Znaczy Kapitan.pdf

Z CHOMIKA V ALINOR

KAROL OLGIERD BORCHARDT

Z NACZY K APITAN

TENANGA

Za to, żeś uratował mi życie w pustyni, darowuję ci pchnięcie mnie nożem w

hacjendzie Del Venado i strzał do mnie nad jeziorem Salto del Auga. Ale za to, żeś za-

mordował moją matkę, giń nędzniku!

Po tych słowach. Fabian pchnął Kuchiłłę, który usiłował złapać ramię Tenangi, ale

już nie zdążył i głową poleciał w przepaść.

Tenanga, oparty na łuku, w milczeniu przyglądał się scenie sądu w pustyni nad

straszliwym łotrem Kuchiłłą. Zamordował on w bestialski sposób matkę przyjaciela

Tenangi - Fabiana, chcąc zawładnąć olbrzymią fortuna, której spadkobiercą po matce był

Fabian.

Tenanga pogładził olbrzymiego, oswojonego niedźwiedzia, grizzli, stojącego obok

niego i gotowego do wykonania każdego rozkazu. Długie czarne włosy Tenangi, opadające

w puklach na plecy, przystrojone były kilkoma orlimi piórami, oznaką syna wodza. Gdy

ucichł głuchy łoskot ciała spadającego po pionowej niemal skale, powiedział:

- Uff, uff! Mój biały brat unieszkodliwił najbardziej podłą białą twarz, jaka plamiła

swymi śladami ziemię jego czerwonych braci. Mój biały brat nie potrzebuje więcej pomocy

Tenangi. Tenanga pójdzie teraz z pomocą Białemu Kwiatkowi Prerii, którego chcą porwać

Parintintinso-wie.

Podniósł rękę i głośnym Howghl pożegnał Fabiana i jego towarzyszy.

Kilka dni biegł Tenanga ze swym wiernym grizzlim na wschód. Minęli dwa kaniony,

weszli na płaskowyż i wieczorem znaleźli się przy wspaniałej hacjendzie Don Fer-nanda,

ojca pięknej Rosity.

Przybyli za późno: pałac płonął! Parintintinsowie - nie mogąc zdobyć hacjendy -

podpalili wszystko.

Tenanga zostawił torbę oraz łuk pod opieką niedźwiedzia Ura i dobiegł do drzewa,

którego olbrzymi zwalony pień opierał się gałęziami o parapet okna. Po pniu wspiął się

Tenanga do wnętrza pokoju, skąd wydobywały się kłęby dymu. Po jakimś czasie ukazał

się ponownie, niosąc przerzuconą przez ramię białą kobietę w mokrych szatach.

Trzymając ją przedostał się przez zasłonę ognia do miejsca, gdzie . grizzli Ur pilnował

łuku i torby. W tej chwili pojawiła się grupa jeźdźców. To była spóźniona pomoc.

Tenanga podniósł rękę, aby zwrócić na siebie uwagę jeźdźców, a gdy go dostrzeżono,

złożył na ziemi zemdlone ciało seniority Rosity. Sam z grizzlim usunął się w cień dżungli.

Po dokonaniu tego czynu mógł wreszcie odpocząć.

* * *

Wszystko to miało miejsce na Bouffałowej Górze - w Wilnie, w środku miasta. Po

spotkaniu z kolegami i odegraniu scen z przeczytanych książek Tenanga wracał teraz ze

swym psem do domu.

W tym okresie pozostająca w pierwotnej dzikości Bouffałowa Góra posiadała

wszystkie możliwe do wyobrażenia scenerie: od samotnej urwistej skały, z której spadał

kilkanaście metrów w dół Kuchiłło (zawczasu przygotowany manekin), do rozmytych

wodą wykopów po glinie, spełniających rolę kanionów, oraz ukrytego wśród dziko

rosnących krzewów rozwalonego starego domu pod Cmentarzem Ewangelickim,

zamieniającego się w hacjendę Don Fernanda.

Tenanga - jeszcze gdy liczył lat siedem - po przeczytaniu „Ducha Puszczy”

postanowił zostać Indianinem. Indiański wojownik musiał być zahartowany. A zatem

Tenanga w sekrecie przed wszystkimi sypiał pod łóżkiem na zakopiańskim serdaku,

który był skórą pumy. Pod głową zamiast poduszki miał psa - setera, nieodłącznego

towarzysza zabaw. Potrafił tak sypiać miesiącami.

Jednakże pewnego dnia Tenanga uprzytomnił sobie, że barwy skóry nie zmieni i że

marzenia o zostaniu Indianinem na zawsze pozostaną tylko marzeniami.

W tej samej książce, z której była odtwarzana scena sądu w pustyni nad Kuchiłłą,

noszącej tytuł „Czarny Ptak i Orzeł Śnieżnych Wierchów”, znajdował się opis przemytu

towarów z Hiszpanii i ucieczki Kuchiłły z tego kraju. Była tam też ilustracja

przedstawiająca rufę statku ze zwisającą liną i wspinającym się po niej marynarzem. Pod ry-

sunkiem widniał podpis: „Jako ostatni wspiął się marynarz olbrzymiego wzrostu”.

Szukając w książce tylko przygód Indian, Tenanga początkowo nie zwrócił na ten

rysunek uwagi. Dopiero po uświadomieniu sobie, że „fach” Indianina jest nieosiągalny,

Tenanga - czytając po raz wtóry „Czarnego Ptaka i Orła Śnieżnych Wierchów” -

zatrzymał się na opisie głównego bohatera książki: Orła Śnieżnych Wierchów, który był

właśnie owym olbrzymim marynarzem, wspinającym się po linie na rufę statku. Tenanga

postanowił zostać marynarzem.

Orzeł Śnieżnych Wierchów był olbrzymem o nadludzkiej sile. Tylko tacy przecież

mogli być dobrymi marynarzami. Tenanga zaczai więc ćwiczyć. Dzień w dzień przez lata

całe uporczywie ćwiczył mięśnie. Podnosił ciężary, uprawia! wszystkie dostępne systemy

gimnastyki: Miille-ra, Proszka, Sandowa, Harvink Hanhocka, gimnastykę szwedzką, dżiu-

dżitsu, lekkoatletykę, gimnastykę na przyrządach, ba - nawet gimnastykę cyrkową i

akrobatykę.

W domu, na korytarzu, miał Tenanga wmurowane dwa drążki, na których ćwiczył

jak w cyrku. Chodził na rękach tak jak na nogach. Co dzień latem i zimą biegał do

rzeki kąpać się. Nie uznawał - nawet w .zimie - ani czapki, ani palta. Podnosił coraz

większe ciężary. Wreszcie wystąpił w cyrku jako... zapaśnik-amator.

Do Wilna przybył kiedyś cyrk, w którym produkowała się trupa zawodowych

zapaśników. Przed rozpoczęciem walk amatorzy-ochotnicy mogli sobie wybierać

dowolnego zapaśnika i próbować na nim swych sił. Wybrany przez Tenangę zapaśnik

walczył lekceważąco i opieszale. Walka trwała pół minuty. Stosowana przez niego stale

jedna i ta sama postawa nasunęła Tenandze pomysł taktycznego rozegrania spotkania. Po

podaniu ręki na powitanie Tenanga udał, że chce przeciwnika złapać za głowę. Gdy

zapaśnik przyjął swoją ulubioną postawę, złapał go niespodziewanie w tak zwany „przedni

pas”. Nim zawodowiec zorientował się, o co chodzi, leżał pokonany.

Tenanga zdecydował, że teraz już może zostać marynarzem.

* * *

Zdarzyło się, że w tym samym czasie matka i ojczym Te-nangi przez parę tygodni

gościli w swym domu Bolesława Limanowskiego. Wielki ten człowiek potrafił znaleźć czas

na słuchanie opowiadań Tenangi o wymarzonym zawodzie. Po wyjeździe nie zapomniał

obietnicy wystarania się i przysłania warunków przyjęcia oraz programu egzaminów do

jednej ze szkół morskich we Francji, zapewniając pomoc w kandydowaniu do niej,

oczywiście po uprzednim zdaniu przewidzianego egzaminu.

Przed Tenanga wyrósł ogromny „francuski” mur, który należało przebić głową,

wtłaczając w nią uprzednio olbrzymi zapas wiedzy matematycznej, doskonałą znajomość

języka francuskiego i literatury francuskiej. Miesiące mijały na żmudnej nauce nowych

przedmiotów, które trzeba było opanować.

Jak zbawcę powitał Tenanga inżyniera Witolda Komockiego, wykładowcę Szkoły

Morskiej w Tczewie, który bawiąc z żoną w Wilnie przypadkowo spotkał się z ojczymem

Tenangi. Ojczym natychmiast zaprosił państwa Komockich do domu. Tenanga zamierał z

zachwytu słuchając opowiadań o podróżach na wspaniałym żaglowcu szkolnym „Lwów”,

zakupionym w roku 1920 i pomalowanym jeszcze w czarno-białe pasy, tak jak ongiś kazał

malować swe okręty Nelson; o Szkole Morskiej w Tczewie i jej wydziałach - nawigacyjnym

i mechanicznym; o wykładowcach - kapitanach z żaglowców i okrętów wojennych...

Barwne, pulsujące życiem opowiadania inżyniera Komockiego zbliżyły nagle do

realnych i uchwytnych granic zasięgu to, co dotąd wydawało się pozostawać jedynie w

krainie marzeń. Dla ziszczenia zamiarów nie trzeba było „zdobywać” Francji. Wystarczyło

złożyć maturę i pojechać do Tczewa. Pani Wanda, żona inżyniera Komockiego,

zaśmiewała się serdecznie widząc zapał Tenangi, gotowego jechać z nimi natychmiast do

Tczewa i zdawać egzamin z matematyki i języka francuskiego. Znajomość tych

przedmiotów, po przestudiowaniu francuskich programów, wydawała się Tenandze tak

samo nieodzowna jak nadludzka siła fizyczna Orła Śnieżnych Wierchów. Pod koniec

wizyty inżynier Komocki mówił już do Tenangi - „kolego-marynarzu!”.

Na razie jednak trzeba było pożegnać przemiłych, „z nieba zesłanych” państwa

Komockich i skończyć gimnazjum. Dopiero po zdaniu matury, gdy można już było po-

myśleć o przyjęciu do Szkoły Morskiej w Tczewie, Tenanga wystosował list do inżyniera

Komockiego, rozpoczynający się „niesłychanie po morsku”: UES! UES! UES! Kolego

Marynarzu!

Tak wyglądał - jak mu się wydawało - sygnał wołania o pomoc na morzu (SOS),

zapamiętany przez Tenangę z opowiadań PIERWSZEGO KOLEGI-MARYNARZA.

* * *

Na komisji lekarskiej w Szkole Morskiej w Tczewie zostałem odrzucony przez

starego lekarza okrętowego Wilkansa. Orzeczenie brzmiało: „Nie nadaje się do służby

morskiej z powodu skłonności do reumatyzmu”.

Wróciłem do domu złamany na duchu i poświęciłem się prawu. Ale nawet po

roku studiów na uniwersytecie olbrzymi marynarz wspinający się po linie na rufę ża-

glowca nie dawał mi spokoju. Przełamując opory w postaci innej komisji lekarskiej

dostałem się wreszcie na wymarzony i jedyny wówczas żaglowiec szkolny „Lwów”.

Pojechałem do Gdańska. Ujrzałem rufę - taką samą jak na obrazku; taką samą linę z

węzłami - nazywano ją tutaj szkentel. Maszty, reje, żagle... Miałem teraz sześć stóp

wzrostu, podobnie jak Orzeł Śnieżnych Wierchów. Ale czy tyle samo siły?

Poranek pierwszego dnia na żaglowcu zeszedł na zaopatrywaniu się w rzeczy

osobistego użytku, w które statek wyposażał kandydatów i uczniów, na instalowaniu się w

szafkach, na rozpakowywaniu worków marynarskich i uzbrajaniu hamaków.

Po śniadaniu - zbiórka do robót. Przydzielono mnie do pomocy uczniowi

zatrudnionemu przy zaciąganiu lin na podniebny bombram. Chodziło o wypróbowanie,

w jaki sposób zareaguję i jak będę się poruszał na czterdziestometrowej wysokości.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: